Në bordin e detit ngarkuar
Nëna mes lulesh po ikën
Një lamtumirë e papritur
Me shumë kujtime ngushëlluar

Me ajrin e saj të dikurshëm
Nëna na bën të buzëqeshim
Kujtuar ditët e lumtura
Që duken të rrenta sikurshëm ?

Pa gaz e të qeshur, me vaj
Nëna po niset, po ikën
Me sytë e bukur të mbyllur
Këto lule psherëtima e saj

Nënë s’të them dot, goja më lidhet
Një fjalë për këtë ikje lamtumire
Në këtë anije mbi det
Dora po më tradhëton e dridhet

Që tokën ta harroje e lije
Ishte dëshira jote Nënë
Dhe me shkumën e detit blu
Të ardhmen kështu ta fshije

Një fllad i butë Nënë
Detin rishtas e ngjalli,
Kur unë lamtumirë të them,
Me zemrën që më dridhet në heshtje
Për të fundit tënden buzëqeshje…

PS Është momenti kur poeti i jep Nënës së tij lamtumirën e fundit duke plotësuar dëshirën për t’ia hedhur hirin në det, si një vendim i saj për të harruar tokën…

E shqipëroi nga frëngjishtja Elida Buçpapaj

A ma Mère

UN GOÛT DE CENDRES

Jean Musy

Maman s’en va fleurir
Le bord de mer
A coup d’adieux
Et plein de souvenirs