Ka kaluar një javë që kur një tërmet vdekjeprurës goditi Turqinë dhe Sirinë, duke vrarë mijëra njerëz. Por mes dëshpërimit, ka pasur histori për “mrekulli”. Ky është një prej tyre.

Kur Necla Camuz lindi djalin e saj të dytë më 27 janar, ajo e quajti Yagiz, që do të thotë “trim”.

Vetëm 10 ditë më vonë, në orën 04:17 me oRën lokale, Necla ishte zgjuar duke ushqyer djalin e saj në shtëpinë e tyre në provincën Hatay të Turqisë jugore. Pak çaste më vonë, ata u varrosën nën grumbuj rrënojash.

Necla dhe familja e saj jetonin në katin e dytë të një ndërtese moderne pesë-katëshe në qytetin e Samandag. Ishte një “ndërtesë e bukur”, thotë ajo, dhe aty ishte ndjerë e sigurt.

Ajo nuk e dinte atë mëngjes se zona do të copëtohej nga tërmeti, me ndërtesa të dëmtuara dhe të shkatërruara në çdo hap.

“Kur filloi tërmeti, doja të shkoja te burri im që ishte në dhomën tjetër dhe ai donte të bënte të njëjtën gjë”, thotë ajo.

“Por teksa u përpoq të vinte tek unë me djalin tonë tjetër, garderoba u ra përsipër dhe e kishin të pamundur të lëviznin.

“Ndërsa tërmeti u bë më i madh, muri ra, dhoma po dridhej, ndërtesa po ndryshonte pozicion. Kur u ndal, nuk e kuptova që kisha rënë një kat poshtë, bërtita emrat e tyre por nuk mora përgjigje. ”

33-vjeçarja e gjeti veten të shtrirë me foshnjën në gjoks, ende të mbajtur në krahë. Një gardërobë e rënë pranë saj i shpëtoi jetën duke mos lejuar që një pllakë e madhe betoni t’i shtypte.

Të dy do të qëndronin në këtë pozicion për gati katër ditë.

Dita e parë

E shtrirë me pizhame nën rrënoja, Necla nuk mund të shihte gjë tjetër veçse “të zezë”. Ajo duhej të mbështetej në shqisat e tjera për të kuptuar se çfarë po ndodhte.

Për lehtësimin e saj, ajo mundi të thoshte menjëherë se Yagiz po merrte ende frymë.

Për shkak të pluhurit, ajo fillimisht luftoi për të marrë frymë, por tha se shpejt u qetësua. Ajo ishte e ngrohtë në rrënoja.

Ajo ndjeu sikur kishte lodra fëmijësh poshtë saj, por nuk mund të manovronte veten për të kontrolluar, ose për ta bërë veten më të rehatshme.

Përveç garderobës, lëkurës së butë të djalit të saj të porsalindur dhe rrobave që ata mbanin, ajo nuk ndjente asgjë përveç betonit dhe mbeturinave.

Nga larg ajo mund të dëgjonte zëra. Ajo u përpoq të bërtiste për ndihmë dhe të përplaste veshjet.

“A ka njeri atje? A mund të më dëgjojë dikush?” thirri ajo.

Kur kjo nuk funksionoi, ajo mori copat e vogla të rrënojave që kishin rënë pranë saj. Ajo i përplasi ato në gardërobë, duke shpresuar se do të ishte më e zhurmshme. Ajo kishte frikë të godiste sipërfaqen sipër saj në rast se ajo rrëzohej.

Megjithatë, askush nuk u përgjigj.

Necla e kuptoi se ekzistonte mundësia që askush të mos vinte.

“Isha e tmerruar”, thotë ajo.

Jeta nën tokë

Në errësirën nën rrënoja, Necla humbi të gjithë ndjenjën e kohës.

Kjo nuk ishte si duhej të ishte jeta.

“Ti planifikon shumë gjëra kur të kesh një fëmijë të ri, dhe pastaj… papritur je nën rrënoja”, thotë ajo.

Megjithatë, ajo e dinte se duhej të kujdesej për Yagiz dhe ishte në gjendje ta ushqente me gji në hapësirën e mbyllur.

Nuk kishte asnjë burim uji apo ushqimi që ajo të mund të kishte akses për vete. E dëshpëruar, ajo u përpoq pa sukses të pinte qumështin e saj të gjirit.

Necla mund të ndjente zhurmën e gërmimeve sipër dhe të dëgjonte hapa dhe zëra, por tingujt e mbytur ndjeheshin larg.

Ajo vendosi të kursente energjinë e saj dhe të qëndronte e heshtur nëse zhurmat nga jashtë nuk afroheshin më shumë.

Ajo mendonte vazhdimisht për familjen e saj – foshnjën në gjoks dhe burri dhe djali humbën diku në mbeturina.

Ajo gjithashtu shqetësohej sesi të dashurit e tjerë, dajli dhe burri, kishin shpëtuar nga tërmeti.

Necla nuk e mendoi se do të dilte nga rrënojat, por prania e Yagiz i dha asaj një arsye për të mbetur me shpresë.

Ai flinte shumicën e kohës dhe kur zgjohej duke qarë, e ushqente në heshtje derisa ai të qetësohej.

Shpëtimi

Pas më shumë se 90 orësh nën tokë, Necla dëgjoi zhurmën e qenve që lehin. Ajo pyeste veten nëse po ëndërronte. Lehjet u pasuan nga zhurma e zërave.

“A jeni mirë? Trokitni një herë për po,” thirri njëri në rrënoja. “Në çfarë apartamenti jetoni?”

Ajo u gjet.

Ekipet e shpëtimit gërmuan me kujdes në tokë për ta gjetur atë, ndërsa ajo mbante Yagiz.

Errësira u thye nga një dritë pishtari që shkëlqente në sytë e saj.

Kur ekipi i shpëtimit nga Departamenti i Zjarrfikësve të Bashkisë së Stambollit pyeti se sa vjeç ishte Yagiz, Necla nuk mund të ishte e sigurt. Ajo e dinte vetëm se ai ishte 10 ditësh kur ra tërmeti.

Pasi ia dorëzoi Yagiz shpëtimtarëve, Necla u çua më pas me barelë përpara asaj që dukej të ishte një turmë e madhe. Ajo nuk mund të njihte asnjë fytyrë.

Ndërsa u transferua në një ambulancë, ajo kërkoi konfirmimin se djali tjetër i saj ishte shpëtuar gjithashtu.

Pas rrënojave

Kur mbërriti në spital, Necla u përshëndet nga familjarët të cilët i thanë se burri i saj prej gjashtë vitesh, Irfani dhe djali i saj trevjeçar, Yigit Kerim, ishin shpëtuar nga rrënojat.

Por ata ishin transferuar disa orë larg në një spital në provincën Adana, pasi kishin pësuar lëndime të rënda në këmbë.

Necla përfundimisht u ribashkua me bashkëshortin e saj Irfan dhe djalin trevjeçar Yigit Kerim

Çuditërisht, Necla dhe Yagiz nuk kishin pësuar lëndime të rënda fizike. Ata u mbajtën në spital për 24 orë për vëzhgim përpara se të dilnin.

Necla nuk kishte shtëpi ku të kthehej, por një anëtar i familjes e futi në një tendë blu të improvizuar të punuar nga druri dhe pëlhura gomuar. Janë 13 prej tyre gjithsej atje – të gjithë kanë humbur shtëpitë e tyre.

Në çadër, familja mbështet njëri-tjetrin, duke bërë tenxhere me kafe mbi një sobë të vogël, duke luajtur shah dhe duke ndarë histori.

Necla po “përpiqet” të pajtohet me atë që i ka ndodhur. Ajo thotë se i detyrohet Yagiz që i shpëtoi jetën.

“Mendoj se nëse fëmija im nuk do të kishte qenë mjaftueshëm i fortë për ta përballuar këtë, as unë nuk do të kisha qenë”, shpjegon ajo.

Ëndrra e saj e vetme për djalin e saj është që ai të mos përjetojë më një gjë të tillë.

“Jam shumë e lumtur që ai është një fëmijë i porsalindur dhe nuk do të mbajë mend asgjë”, thotë ajo.

Ndërsa vjen një telefonatë Necla buzëqesh. Nga një shtrat spitalor Irfan dhe Yigit Kerim buzëqeshin dhe përshëndesin.

“Përshëndetje luftëtar, si je biri im?” Irfani pyet fëmijën e tij përmes ekranit./ar.sh/SYRI.NET