Nga libri “Si na erdhi ai, i ndaluari”

“…meqënëse folëm për diktatorë, Stalin e Enver, do të doja të sillja dhe këtë poezi, është nga ato që kisha bërë mënd në qeli, ku shpesh na linin me duart e prangosura e nuk lejohej madje as të ëndërroje. Për të mbijetuar shpirtërisht, sa do pak, që të mos çmendesha, bëja çmendurinë tjetër, krijoja poezi me mënd. Kur më çuan në burgun e Spaçit e më pas të Qafë Barit, gjithë ankth guxova dhe ua tregova disave prej bashkëvuajtësve, miqve më të ngushtë, ku kishim besim e për fat nuk u zhgënjyem. Së pari ia mërmërita në terr çamit Bajo, e ai më tha shkruaji, duhen si dëshmi, se ti mund të vritesh në minierë, por këto duhet të mbeten, i ruajmë ne, i mësojmë përmendësh… e kam treguar dhe në librat e mi që ai pastaj ia tregoi poezitë e mia shkrimtarit Zyd Morava e ai kapitan Maks Rakipajt, sot përkthyes i qindra poezive, Lam Spahisë, përkthyes veprash të mëdha, po kështu i lexuan dhe shkrimtari tjetër Halil Laze, të tjerë që shkruanin fshehurazi a që do të botonin më pas, Ahmet Kolgjini, Astrit Xhaferri, Robert Vullkani, po kështu dhe Inxhinier Farka, mësues Roni, miqtë e internimeve të Lushnjës, Dine Dinia, Lek Mirakaj, Esat Çoku, Naim Staravecka, po edhe trimat e çartur Prendi, Malindi, Landi, Mirushi… dhe ca shokëve që s’janë më Adriatiku, Vasoja, Linci, që dritë paçin!

Mirënjohës atyre për besnikërinë e guximin ….

Dhe atëhere besoja ashtu si dhe tani se poezia lind nga dashuria, por ja, që ndodh të derdhen në të mllefe dhe pakënaqësira të mëdha, urrejtje për diktaturën dhe dhunuesit. Urreja poezitë për tiranët, jo vetëm ato që i himnizonin, por dhe që ishin kundër, seç japin, një ndjesi të pabukur.

Hiqe nga libri, do më thoshte bashkëvuajtësi im, piktori Valer Dyrzi Tarasov, hiqe, dëgjomë mua, se ata janë aq të poshtër, sa u vjen mirë që edhe i shan, mjafton që i kujton. Ja, ju kemi bërë që të shkruani për ne, mburren, hiqe, mos ua jep këtë kënaqësi të mynxyrshme. Në pikturat e mia nuk ka fare as burg e as diktaturë, qëndro mbi to, injoroji, kjo i çmend. Po të çmendur janë […].

Valeri i jap të drejtë, “est-etikisht”, por po e risjell këtu… “

…është në librin tim “Dorëshkrimet e fshehta të burgut”, si dëshmi të së keqes, të atyre që e bëjnë dhe të atyre që e pësojnë.

Mbase Valeri nuk do të më zemerohet.
​

Visar Zhiti