VOAL- Presidenti i tetë i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Martin Van Buren, lindi më 5 dhjetor 1782 në një familje me origjinë holandeze në Kinderhook, një fshat në shtetin e Nju Jorkut 25 milje larg Albany. Babai i tij, Abrahami, është një fermer, hanxhi dhe pronar i gjashtë skllevërve, një mbështetës i republikanëve Jeffersonianë, një pasardhës i Cornelis Maessen, i cili ishte zhvendosur nga Buren, Holandë, në vitin 1631 në Botën e Re. Martin rritet në një komunitet që flet holandishten si gjuhë të parë: pasi ndjek Akademinë Kinderhook, ai mëson edhe latinishten. Në moshën katërmbëdhjetë vjeç ai filloi të studionte drejtësi nën krahun mbrojtës të Francis Sylvester, një zyrtar federal; në moshën njëzet vjeç, ai u transferua në zyrën e William P. Van Ness në Nju Jork, ku punoi një vit. Më 21 shkurt 1807, Van Buren u martua me kushërirën e tij Hannah Hoes, në Catskill: gruaja e tij gjithashtu vinte nga një familje me origjinë holandeze. Ajo do t’i japë atij pesë djem: Abraham (lindur 1807), John (lindur 1810), Martin (lindur 1812), Winfield Scott (lindur dhe vdiq 1814) dhe Smith Thompson (lindur 1817). Hannah vdiq më 5 shkurt 1819, në moshën tridhjetë e pesë vjeç, për shkak të tuberkulozit.

Më 1821 Martin Van Buren u bë senator, dhe më pas guvernator, i shtetit të Nju Jorkut: në realitet pozicioni i tij si guvernator zgjati vetëm dy muaj, duke qenë se ai dha dorëheqjen pasi u emërua Sekretar i Shtetit (ishte i dhjeti në historinë amerikane) nga Andrew Jackson, i cili e kishte emëruar tashmë ambasador në Londër (ky pozicion, megjithatë, nuk ishte ratifikuar nga Senati). Më 1833 Martin zëvendësoi John Calhoun si zëvendëspresident i Shteteve të Bashkuara; katër vjet më vonë Martin Van Buren bëhet presidenti i tetë i SHBA-së, duke fituar zgjedhjet falë 170 preferencave të shprehura nga zgjedhësit krahasuar me vetëm 73 votat e mbledhura nga kundërshtari i tij, konservatori William Henry Harrison (ndërsa hendeku ka të bëjë me votat popullore është padyshim më pak i madh, me pak më shumë se 765 mijë vota për Van Buren dhe pak më pak se 740 mijë për Harrison).

Martin Van Buren, pra, bëhet presidenti i parë amerikan i lindur në të vërtetë në Shtetet e Bashkuara (duke pasur parasysh se paraardhësit e tij kanë lindur në SHBA kur ata nuk ishin ende të pavarur) dhe i pari që nuk e kishte anglishten gjuhë amtare. Nënpresidenti i tij është Richard M. Johnson, senator nga Kentaki, i zgjedhur drejtpërdrejt nga Senati pasi asnjë kandidat nuk kishte marrë vota të mjaftueshme: është hera e parë që Senati zgjedh një nënkryetar. Duke pasur parasysh vejësinë e tij, Martin – i cili nuk u martua kurrë pas vdekjes së gruas së tij – ia beson rolin e Zonjës së Parë Angelica Singleton, resë së tij, gruas së djalit të tij Abraham.

Në katër vitet e qeverisjes së tij ai u tregua kundërshtar i ndërhyrjeve politike në sektorin ekonomik, duke besuar se qeveria më e mirë është ajo që ndërhyn sa më pak. Për më tepër, Van Buren e gjeti veten menjëherë duke u përballur me një krizë mjaft serioze financiare, e cila filloi një muaj pas emërimit të tij, në maj 1837: shumë banka në Filadelfia dhe Nju Jork u detyruan të falimentonin, duke shkaktuar depresionin e parë të madh në Shtetet e Bashkuara. Presidenti, i cili gjithashtu beson se nuk është përgjegjës për pasojat e krizës në popullatën amerikane, duket se është më i shqetësuar për fatin e fondeve federale të depozituara në banka: për këtë arsye ai propozon krijimin e një departamenti thesari jo subjekt i ligjeve federale dhe, për këtë arsye, të pavarur. Propozimi i tij u miratua nga Kongresi më 4 korrik 1840, në atë që vetë Van Buren e përcaktoi si një Deklaratë të dytë të Pavarësisë; departamenti, në të vërtetë, u shfuqizua më 1841, kur ai përfundoi mandatin e tij dhe vendin e tij e zuri James Polk.

Pas përvojës si president, ai vazhdoi angazhimin e tij në politikë, duke u shfaqur i paqartë në lidhje me zhdukjen e skllavërisë. Ai voton, për shembull, kundër pranimit të Misurit, duke qenë një shtet skllav, dhe emërohet kandidat për president nga Partia e Tokës së Lirë, një parti politike kundër skllavërisë: pavarësisht kësaj, dhe pavarësisht se e konsideron skllavërinë moralisht të gabuar, ai e pranon atë sepse sanksionohet në Kushtetuta.

Pasi u tërhoq në pronën e tij në Lindenwold, ai planifikoi kthimin e tij në Shtëpinë e Bardhë, duke propozuar veten për një kandidaturë të re më 1844: ai, megjithatë, u tejkalua nga Polk në zgjedhjet e demokratëve, edhe për shkak të një letre në të cilën shprehej kundërshtimi i tij ndaj aneksimit të menjëhershëm të Teksasit. Ai provon përsëri katër vjet më vonë, falë mbështetjes së fraksionit Barnburner të Demokratëve dhe Soilers të Lirë: duke mos marrë vota elektorale, ai favorizon emërimin e Zachary Taylor.

Në fillim të viteve gjashtëdhjetë ai u tërhoq në shtëpinë e tij në Kinderhook, ku në vjeshtën e vitit 1861 u sëmur nga pneumonia: Martin Van Buren vdiq vitin e ardhshëm, më 24 korrik 1862, në moshën 79-vjeçare për shkak të një astme bronkiale dhe infraktit. Trupi i tij është varrosur në varrezat Kinderhook, së bashku me trupin e gruas së tij Hannah./Elida Buçpapaj