VOAL – Herbert Clark Hoover lindi në 10 gusht 1874 në West Branch, Ohio, nga një familje që i përkiste borgjezisë lokale: babai i tij, Jessie, ka origjinë zvicerane dhe gjermane, ndërsa nëna e tij është kanadeze. Të dy prindërit e tij janë Kuaker. Në moshën dy vjeçare ai kontraktuar një formë të rëndë të laringjitit difterik, i cili e çoi atë në pragun e vdekjes, përpara se të shpëtohej nga xhaxhai i tij John Minthorn. Ai shkoi për të jetuar me xhaxhain e tij më 1885, në Oregon në Newberg, ku iu dha një edukim shumë i rreptë, me parime të rrepta etike. Pasi studioi në Universitetin Stanford si inxhinier, ai u transferua në Australi dhe më pas me gruan e tij në Kinë, ku ai punoi për një kompani private, dhe ku në vitin 1900 u përfshi në kryengritjen e Boxerit përmes aktiviteteve të ndihmës.

Republikan, ai ishte një kandidat për president të Shteteve të Bashkuara më 1928, kur Calvin Coolidge, president në detyrë, refuzoi një kandidaturë të re. Sfiduesi i tij është demokrati Alfred E. Smith, ish guvernatori i New York. Të dy kandidatët premtojnë të përmirësojnë kushtet e jetesës së sipërmarrësve bujqësorë, të reformojnë ligjet e imigracionit dhe të mbajnë politikën izoluese të Shteteve të Bashkuara. Mendimi i tyre për Aktin Volstead, i cili ndalon shitjen e birrës dhe shpirtrave, është i ndryshëm: Smith dëshiron ta shfuqizojë atë, ndërsa Hoover rezulton të jetë një proteksionist, dhe për këtë arsye dëshiron ta mbajë atë. Fitorja e kandidatit republikan materializohet si falë bumit ekonomik, ashtu edhe falë mosmarrëveshjeve të brendshme brenda Partisë Demokratike, veçanërisht për çështjet e ndalimit dhe fesë.

Dhe kështu Hoover, ish Sekretari i Tregtisë, mori detyrën më 1929, pa dijeni për krizën e tmerrshme ekonomike, pas rënies së Wall Street, i cili brenda disa muajsh do të prekë Shtetet e Bashkuara dhe do të duhet të përballet në dorën e parë. Në konferencën e tij të parë për shtyp ai premton një fazë të re të marrëdhënieve me gazetarët, duke sqaruar se nuk dëshiron zëdhënës: në 120 ditët e tij të para si president, ai do të mbajë më shumë konferenca se çdo president tjetër në histori. Përkrah tij është, natyrisht, gruaja e tij, Lou Henry, të cilës i paraprihej edhe një reputacion i shkëlqyer, pasi ishte diplomuar në gjeologji në Stanford. Zonja e re e parë përfaqëson prototipin e gruas së re të periudhës së parë të pasluftës: inteligjente, e fortë dhe e vetëdijshme për mundësitë e shumta që i janë dhënë edhe gjinisë femërore.

Gjatë presidencës së tij, Hoover është i njohur edhe për një sport kurioz që praktikon, i shpikur direkt nga ai, i cili ndërthur tenis dhe volejboll dhe që ai luan çdo mëngjes.

Sa i përket mendimit të tij politik, megjithëse ai është i bindur personalisht që në fushën ekonomike qeveria është thirrur të ndërhyjë në mënyrë aktive dhe të vazhdueshme, në realitet ai rezulton të jetë një liberal ortodoks: ai përpiqet të shmangë rënien e vendit me sigurime të vazhdueshme optimist për mundësinë e tejkalimit të recesionit. Si president ai përpiqet të bindë qytetarët se kriza mund të tejkalohet brenda një kohe të shkurtër, por përpjekjet e tij dëshmojnë të jenë joefektive, dhe për këtë arsye popullariteti i tij bie brenda një kohe të shkurtër. Prandaj, për të komplikuar situatën, refuzimi i tij për t’u caktuar njerëzve të papunë subvencione federale ndërhyn.

Më 1932 Partia Republikane, duke hequr dorë nga çdo shans i suksesshëm, vendos ta emërojë përsëri për zgjedhjet presidenciale. Hoover është i vetëdijshëm se është i destinuar për humbje, dhe kështu ai fillon një fushatë zgjedhore veçanërisht frustruese. Ai vjen për të urrejtur rolin e presidentit, por ai zgjedh të kandidojë përsëri jo vetëm si çështje krenarie, por mbi të gjitha sepse ai ka frikë se asnjë kandidat tjetër republikan nuk mund të përballet me depresionin ekonomik pa iu drejtuar masave që ai i konsideron jashtëzakonisht të rrezikshme: një lloj sakrifice personale me pak fjalë, në emër të së mirës së vendit. Pasi zyrtarisht një kandidat, ai në fillim mendon se do të mbajë vetëm një ose dy fjalime, duke ia lënë pjesën e mbetur të fushatës delegatëve të tij: kur sheh që sondazhet tregojnë republikanët pranë një humbjeje të bujshme, ai pranon të ekspozojë më shumë. Ai jep nëntë fjalime në radio, gjatë të cilave mbron administrimin e tij dhe filozofinë që e frymëzoi. Megjithatë, gjatë fushatës së tij elektorale në të gjithë vendin, Hoover duhet të përballet me turma armiqësore dhe njerëz të zemëruar: një pasojë e situatës së tmerrshme ekonomike që përfshin popullsinë.

Hoover është mposhtur nga Franklin Delano Roosevelt, një kandidat demokrat, duke marrë vetëm 39.7% të votave, kundër 57.4% të fituara nga kundërshtari.

Ai u largua nga Uashingtoni në Mars 1933, i zhgënjyer që ishte refuzuar nga votuesit dhe kotësia e përpjekjeve të tij. Së pari ai zhvendoset në New York, ku jeton në hotelin Waldorf-Astoria; pas së cilës ai u transferua në Kaliforni, në Palo Alto, ku ai ishte në gjendje të rizbulonte kënaqësinë për të jetuar në Pacific-Union Club dhe në Klubin Bohemian.Në kohën e tij të lirë ai filloi të udhëtonte, shpesh duke vizituar fshatra ose qytete të vogla, ku ai njihet rrallë, por po i kushton gjithashtu natyrës, duke shkuar peshkim në vetmi ose duke marrë shëtitje të gjata në pyll: disa muaj para vdekjes së tij, ai madje do të botojë një libër kushtuar peshkimit, me titullin “Peshkimi për argëtim – Dhe të lani shpirtin tuaj” (“Peshkimi për argëtim – dhe për të pastruar shpirtin “): është vëllimi i gjashtëmbëdhjetë i botuar nga ai në tërë jetën e tij.

Në karrierën e tij post-presidenciale, ai gjithashtu mbështet politikisht disa kandidatë demokratë, përfshirë John Fitzgerald Kennedy.

Herbert Hoover vdiq nga gjakderdhja e brendshme në 20 tetor 1964, në moshën nëntëdhjetë vjeçare tridhjetë e një vjet dhe shtatë muaj pas largimit nga posti i presidentit./Elida Buçpapaj