Në moshën nëntë vjeç dhe gjithnjë për shkak të vështirësive ekonomike të familjes, Knut i besohet një xhaxhai të pasur që kujdeset për studimet e tij. Kur, në vitin 1873, mbaroi shkollën, ai filloi të endej nëpër Norvegji, duke u kënaqur me punët më të pabarabarta, nga nëpunësi tek pedagogu, nga këpucari deri tek shkarkuesi i portit dhe, kur të ketë mundësi, ai jep mësime private për fëmijët. Në të njëjtën kohë, ai kultivoi një varg letrar, i cili tashmë ishte manifestuar si fëmijë dhe, në vitin 1877, botoi botimin e tij të parë me titull “Historia e dashurisë enigmatike – Nordland”. Një vit më pas, gjatë botimit të poezisë “Një takim i ri” dhe tregimit “Bjorger”, një gabim i botuesit bën që mbiemri i tij të bëhet Hanmsun (ai në të vërtetë kishte nënshkruar Knut Pedersen Hamsund) dhe ai, më shumë i argëtuar se i mërzitur, vendos ta marrë Hamsun si emër krijues dhe kështu ai do të vazhdojë të nënshkruajë të gjitha veprat e tij.

Suksesi, megjithatë, nuk buzëqesh, dhe është i detyruar të vazhdojë të vazhdojë të kryejë punë krahu edhe kur ai lëviz në Amerikë në mënyrë të panevojshme. Më 1888 u largua nga Shtetet e Bashkuara dhe u vendos në Danimarkë, në Kopenhagë, ku gjeti qetësi dhe përqendrim që i lejoi të vinte dorën te romani autobiografik “Fama”: dy vjet më vonë puna mbaroi dhe botoi, dhe për tridhjetë e një Knut Hamsun arriti sukses të madh duke arritur të pushtojë publikun me kundërshtimin mjeshtëror, me cinizmin e përparimit dhe civilizimit, të një lartësimi krenar të shpirtit dhe ndjenjës njerëzore. Dhe është pikërisht në këtë kontrast ajo natyra revolucionare dhe herë pas here anarkiste që dallon stilin e tij letrar dhe të jetesës. Më 1892 botoi “Misteri”, një vepër e zbukuruar me ndikimet e Niçes dhe, dy vjet më vonë, “Pan”, romanin e natyrës së egër, të padepërtueshme, fatale, të njohur në fëmijëri.

Më 1898 u martua me Bergljot Goepfert, një vajzë njëzet e pesë vjeçare, e ve, dhe botoi “Victoria”, një histori dashurie e trazuar jetoi tërësisht në emër të lëvizjeve të brendshme, pa asnjë lloj kushtëzimi nga bota e jashtme. Por marrëdhëniet me gruan e tij u përkeqësuan së shpejti, dhe Knut Hamsun rifilloi jetën e tij endacake, e nxitur nga nevoja për të gjetur konfirmimin e urisë së tij kurrë të shuar për idealizëm dhe poezi. Ai shkon në Suedi, Finlandë, Rusi, Lindjen e Mesme dhe më pas kthehet në Danimarkë për tu kthyer, me gruan e tij, në Hamsund, në 1900, te prindërit e tij. Dy vjet më vonë ai u kthye në jug të Norvegjisë dhe kompozoi një ode për nder të të madhit Bjornstjerne Biornson i cili ka qenë drita e tij udhëzuese qysh në rininë e tij dhe të cilin e donte dhe e do shumë. Më 1906 ai përfundoi martesën e tij të parë dhe, tre vjet më vonë, ai u martua me Maria Andersen.

Në këto vite pjekurie, lajtmotivi i prodhimtarisë së tij letrare bëhet kthimi në tokën e kuptuar si duke u distancuar nga materializmi i shoqërive të industrializuara evropiane dhe amerikane, tashmë pre e fesë së vetme të fitimit. Dhe, duke konfirmuar atë që pretendon në shkrimet e tij, në 1918 ai bleu një pronë në Kristiansand, ku ai u transferua me gruan e tij duke iu përkushtuar me pasion bujqësinë. Ndërkohë ai botoi, në 1917, “Zgjimi i tokës”, një kryevepër tjetër, e cila, tre vjet më vonë, do të ia vlente çmimin e ofmimit Nobel për Letërsinë.

Jeta e tij e gjatë, aq e fortë dhe me plot lavdi intelektuale dhe artistike, do të jetë në hije kur, me pushtimin nazist të Norvegjisë, Knut Hamsun do të tregojë simpati dhe vlerësim për Hitlerin. Pas luftës ai u trajtua si një matuf plak dhe u mbyll në një spital psikiatrik. U lirua në vitin 1948 për tu rikthyer në pasurinë e Kristiansand, ku vdiq katër vjet më vonë, më 19 shkurt 1952, në moshën 93 vjeç.

Për prodhimin e tij të lashtë letrar kujtojmë gjithashtu: “Redaktori Lunge”, nga 1893; “Tokë e re” e 1894; shfaqjet “Në pragun e mbretërisë”, të vitit 1895, “Lojë e jetës” të vitit 1896, “Sunset”, e vitit 1898, dhe dramat “Murgu Vendt”, i vitit 1892 dhe “Mbretëresha Tamara”, e vitit 1903; “Siesta” e 1897; përmbledhja e poezive “Kori i egër” dhe romani “Fanatika” e vitit 1904; “Gëzimi i fundit” i vitit 1912; trilogjia “Vagabondi” e vitit 1927, “Gushti”, e vitit 1930 dhe “Por jeta vazhdon”, e vitit 1933; “Për shtigjet ku rritet bari”, nga viti 1949./Elida Buçpapaj