VOAL- Gina Lollobrigida eterike, sublime, e pastër dhe e paprekshme, e pajisur me atë bukurinë verbuese të aftë për të bërë çdo mashkull të humbasë kokën (dhe kolegët e saj të punës dinë diçka për këtë), në të vërtetë quhej Luigina. Dhe do të ishte pothuajse një tallje e fatit, një detaj që e nënvlerëson “hyjninë” e saj, po të mos ishte se emri origjinal në fakt përshtatet në mënyrë të përkryer me shumë role që Lollo ka luajtur, shumë prej të cilëve nën flamurin e përfaqësimit të shëndetshëm popullor (në këtë rivalitet të imagjinatës së përbashkët me Sophia Loren).

Formimi dhe fillimet

E lindur në Subiaco (Romë) më 4 korrik 1927, pasi u shfaq në Cinecittà dhe në fotonovela, ajo u vu re pikërisht falë bukurisë së saj burimore, në konkursin Miss Italia në vitin 1947. Një konkurs që natyrshëm nuk mund të mos e fitonte.

Por Lollo, siç do ta quajnë më vonë me dashuri nga italianët, ishte edhe një “peperino”, një personazh kapriçioz dhe rebel, që sigurisht nuk mjaftohej me një konkurrencë të thjeshtë, sado prestigjioze.

Qëllimi i saj ishte të lartësohej, të rritej artistikisht. Dhe kishte vetëm një mënyrë për ta bërë këtë: zbritje në një shesh xhirimesh. Dhe në fakt, Lollo kishte të drejtë që e ndoqi me kokëfortësi atë karrierë nëse është e vërtetë, siç është e vërtetë, që aktorja padyshim la gjurmë në kinemanë italiane të pasluftës.

Debutimi i interpretueses së Lazios erdhi në vitin 1946 me një rol të vogël në “Lucia di Lammermoor”, por menjëherë pas kësaj ajo do të shfaqej në turneun e madh ndërkombëtar. Në vitin 1949 martohet me regjisorin Milko Skofiç (me të cilin do të ketë një djalë) dhe fillojnë sukseset e para, ndër të cilat janë “Campane a Marte” e Luigi Zampa në 1949, “Achtung, Banditi!” nga Lizzani – 1951, “Fanfan la Tulipe” nga Christian Jaque – 1951.

Gina Lollobrigida në gjysmën e parë të viteve 50

Në vitin 1952 Renè Claire e zgjodhi atë për të luajtur një rol të vogël në filmin “Belle di notte”; kjo pjesëmarrje e nxjerr efektivisht atë në tregun ndërkombëtar. Ndërsa në Itali, po atë vit, ajo fitoi popullaritet të madh me “Altri tempi” të Alessandro Blasetti, me episodin “Il processo di Frine”.

Që atëherë Gina Lollobrigida ka luajtur në filma të panumërt, ndër të cilët kujtojmë “Grua për një natë” nga Camerini (1952), “La provinciale” nga Mario Soldati (1953), “Pane amore e fantasia” nga Luigi Comencini (1953), ndoshta prova e saj më e mirë.

Në tre vitet e mëvonshme ajo xhiron “La romana” nga Zampa, “Pane amore e jealousia” gjithashtu nga Comencini dhe “La donna più bella del mondo”, në të cilat ajo demonstron gjithashtu një talent të matur në të kënduar dhe që e bën atë një divë me një popullaritet të jashtëzakonshëm.

Gjysma e dytë e viteve 50

Kjo pasohet nga superproduksionet ndërkombëtare si “Trapeze” nga Carol Reed (1955), “Notre Dame de Paris” (1957), “Solomon dhe Mbretëresha e Shebës” (1959), “Afërdita Perandorake” nga Jean Delannoy ( 1962), në të cilin theksohet veçanërisht bukuria e Lollo.

Në korrik 1957 ajo u bë nënë duke sjellë në jetë djalin e saj Andrea Milko Škofič.

Jeta përtej ekranit

I divorcuar në vitin 1971, ajo u tërhoq nga kinemaja në vitin 1975. Gina Lollobrigida më pas iu përkushtua intensivisht gazetarisë dhe fotografisë, ku mundi të shprehte një talent të pazakontë.

Midis 1984 dhe 1985 ajo bëri një përjashtim nga rregulli dhe pranoi të shfaqej në disa episode të serialit amerikan “Falcon Crest”; në vitin 1988 pati xhirimin televiziv të filmit bazuar në romanin e Alberto Moravias me regji të Patroni Griffit, “La Romana”.

Me këtë rast regjisori bëri një lojë kureshtare pasqyrash dhe referencash. Në versionin e vitit 1954, në fakt, Lollo kishte luajtur rolin e protagonistes ndërsa në filmin modern luante rolin e nënës së protagonistes.

Më vonë Gina Lollobrigida bën një pleqëri të qetë, e nderuar si monument kombëtar dhe shfaqet herë pas here në ndonjë program televiziv.

Vitet e fundit

Në tetor 2006 ajo njoftoi martesën e saj të ardhshme, me djalin e Barcelonës, Javier Rigau Rifols, 34 vjet më i ri; me këtë rast deklaroi se historia e fshehtë e dashurisë vazhdonte prej 22 vitesh. Në realitet më vonë (në vitin 2018) ajo deklaroi se afera ishte një mashtrim: Rigau arriti të njohë martesën kanonike me prokurë; Lollobrigida më pas priti që Sacra Rota të anulonte martesën.

Ajo vdiq në Romë më 16 janar 2023 në moshën 95-vjeçare./Elida Buçpapaj