VOAL- Nicolas Boileau ( Nikolà Bualo)  lindi më 1 nëntor 1636 në Paris, i pesëmbëdhjeti nga gjashtëmbëdhjetë fëmijët e kancelarit të Dhomës së Madhe të Parlamentit Kapitolinë, Gilles Boileau. Duke u marrë me studime për drejtësi që herët, ai kaloi një fëmijëri të pakënaqur për shkak të shëndetit të dobët: edhe për këtë arsye studimet e tij zgjasin më shumë se sa pritej.

Megjithatë, ai arriti të hyjë në kolegjin e Harcourt, ai gjithashtu ndoqi mësimet e drejtësisë në kolegjin e Beauvais dhe u shqua për interesin e tij të thellë për poetët e antikitetit. Më 4 shtator 1656 ai u pranua në gjykatë, por shpejt u neverit prej saj: dhe kështu, ai shkaktoi skandal në familje pasi la studion e Andrea Alciato dhe Jacque Cujas, duke ia lënë fajin kunatit të tij, Dongois, kancelar, i cili ia parashikon një të ardhme të dështuar.

Nicolas Boileau, nga ana tjetër, vazhdon studimet e tij teologjike të filluara në Sorbonë, por pa shumë sukses, pavarësisht përfitimit të prioratit të Saint-Paterne, duke përfshirë një të ardhur prej 800 frangash. Falë asaj trashëgimie të vogël, ai mund të jetojë duke iu përkushtuar letërsisë, duke refuzuar studimin e Scholasticës.

Midis 1660 dhe 1668 ai shkroi “Satires”. Satira e parë shfaqet në kohën kur orakulli i letërsisë konsiderohet Jean Chapelain, pavarësisht kryeveprave të Molierit dhe Corneille. Satirat e Boileau janë frymëzuar nga ato të Juvenal-it dhe veçanërisht Horacit: në to ai drejton invektivën e tij kundër shkrimtarëve bashkëkohorë që i konsideron me pak shije, si Chapelain, por edhe Georges de Scudery dhe Philippe Quinault.

Nicolas tregon një aftësi të jashtëzakonshme për të prodhuar vargje, duke konkretizuar burimet e poezisë dhe duke arritur sukses të jashtëzakonshëm: edhe për këtë arsye, njerëzit që ai kritikon shfaqin edhe më shumë inat ndaj tij. Satira IX, e titulluar “Për shpirtin e tij”, është menduar pikërisht për ta; X dhe XII, nga ana tjetër, “Kundër grave” dhe “Keqkuptimi”, konsiderohen njëzëri si më pak të frymëzuarat.

Duke filluar nga viti 1669, Boileau botoi “Epitres” e tij, të cilat tregojnë një stil më të qetë dhe të pjekur. Menjëherë më pas iu përkushtua përkthimit të “Traktatit të sublimes” të Pseudo-Longinus: ishte viti 1674. Po atë vit i dha shtypit “Art poetique”. Nga katër librat e “Art poetique”, i pari dhe i fundit trajtojnë parime të përgjithshme, bazuar kryesisht në konceptin e sensit të shëndoshë; i dyti flet për elegjinë, oden, satirë dhe epigramet; e treta vendos në qendër të vëmendjes poezinë tragjike dhe epike. Edhe pse rregullat e përshkruara në traktat janë kryesisht me vlerë, defekti i tyre është se i bëjnë kërkimet lirike tepër mekanike.

Nicolas Boileau më pas punon në “Lutrin”, i cili sipas shumë njerëzve përfaqësonte një model për Alexander Pope për “Rape of the Lock”, pavarësisht se poema angleze konsiderohet unanimisht superiore si nga pikëpamja e pasurisë imagjinative, ashtu edhe nga pikëpamja e pikëpamje e hollësisë së shpikjes. Në veçanti, është kantoja e pestë dhe e gjashtë, e shtuar nga autori francez më vonë, që komprometojnë gjykimin e përgjithshëm mbi poezinë.

Boileau i paraqitet më vonë Luigjit XIV nga zonja de Montespan, mbrojtësja e tij: mbreti, pra, i garanton atij mbrojtjen e tij, falë moralit të zakoneve të tij dhe meritave të fituara me veprat e tij. Nikolà merr një pension prej dy mijë frangash dhe mundësinë për të shtypur veprat e tij; përveç kësaj, atij iu besua detyra e shkrimit të historisë së Mbretërisë. Më 1677, në fakt, ai u emërua historian i mbretit së bashku me Racinin dhe për këtë filloi ta ndiqte në triumfet e tij: për rrjedhojë, prodhimi i tij letrar ra.

Megjithatë, satira “Sur les femmes”, oda “Sur la prize de Namur” dhe letrat “Sur amoour de Dieu” dhe “A mes vers” datojnë në këtë periudhë. Më 1684 Boileau u bashkua me “Academie francaise”; pak më pas, radha i erdhi “Academie des inscriptions et medailles”.

Me vdekjen e Racinit, ai pakëson praninë e tij në gjykatë, duke mos qenë një dashnor i botës: ai preferon të qëndrojë në shtëpinë e tij në Autueil, ku pret miqtë e tij. Më 1705, megjithatë, ai shiti rezidencën e tij dhe u kthye në Paris, ku jetoi në një Notre Dame i mbyllur me rrëfyestarin e tij; në të njëjtin vit ai shkroi satirën e lartpërmendur XII, “Sur equivoque”, në të cilën ai sulmon jezuitët: për këtë arsye, ata i kërkojnë Luigjit XIV të tërheqë privilegjin e botimit të garantuar për Boileau.

I goditur nga sëmundje të ndryshme, falë një shëndeti të dobët si gjithmonë, Nicolas Boileau vdiq në moshën 75-vjeçare në Paris më 13 mars 1711, për shkak të pasojave të drogave, duke vendosur që shumicën e pasurisë së tij t’ua linte të varfërve./Elida Buçpapaj