1. FITORJA E PADUKSHME

.
Kish mbetur vetmjia e fushës
Në fletë të misrit të pjekur
Të duarve të femijëve
Të lagjes
Së përbaltur.

.
Nëpër kënetë, avujt e diellit
Të mjegullt
Shkruheshin në erë shkurrresh

.
Thyheshin vajzat
Poshtë barit
Të pemëvë të hijes

.
Përmes lutjesh dashuria
Vinte
Fitorja e padukshme
Në vreshtë të ujit
Të falur

.
Isha edhe unë
Nën lekurë të çarë
Të rrobave të ndryshkura
Të diellit
Duke matur ngjyrat e
Arave.

.
Kaq pak jetë kishte
Njeriu
Për të bërë mirë.

.
2. PORTRETI I ERËS

.
Lumi ngjyrë veriu
Ish portreti i erës
Mbi pemë

.
Kish ndërtuar njeriu
Pamjen tjetër
Të jetës
Midis shiut dhe fushës

.
Malit matanë
Ishin shpendtë që dilnin
Prej kënete
Ato ëndrra të vëshrimit të keq

.
Katundit të majtë
Nuk kish më rrugë
Që të çonin
Në stinë të plepit
Fërfëllitës
Të shtepisë time.

.
3.SHESHI DEMOKRACIA

.
Këtu pushon ëndrra jonë e grisur
Prej lirisë së zhveshur të gjërave
Të pasluftës

.
Nga qyteti civil i kryengritjes
Së vuajtjes
Ai tym pemësh të ngritura për qielli
Dritaresh të ndezura të erës.

.
Këtu prehet ëndrra jonë e përmbysur
Prej lirisë së ndaluar
Për të hyrë
Në botë
Ato duar vajzash të ngritura
Në ajr torturues
Nga perendimi i gjërave
Të fyera

.
Do të shkojmë në rrënojë, të ringrejmë
LIRINË
E letrave të shkruara
Nga fundi i baltës
Kur mundëm gjigandin.

.
Tiranë, dhjetor 1998

.
4. ANË E PUERTO RIKOS

.
Po të dërgoj
Trendafilat e vdekjes
Blerë në Lexinton Aveny
Anë e Puerto Rikos

.
Bien erë fushë, por paqë
Për ty s’janë
Si lejlekë të vendit tënd
Që ngjyjenë në det vetminë

.
Shko nën dritë të zotit
Dhe lutu për njeriun,
Vajzë e paqës së veshtirë
Që trembeshe nga netët

.
Po ti një mbrembje më thanë
Se edhe vdiqe
Nën ajr të rëndë në
Nju York University

.
E dashur Anë
Unë isha duke udhëtuar me trenin “D”
Po ti merri këto rozes që u blenë
Për të gjallë

.
Dhe fli poshtë botës
Në gjumë të thellë
Dheu të mundur.

.
Nju York, 17 prill 1995

.
5. STATUJA E ERËS

.
Qiell prej bronxi i
Statujës së erës,
Priste emigrantët e vuajtjes
Ai pishtar i ëndërrës së
Botës
Në tokën e shënjtë
Në Nju York

.
Si një njeri që pret
Lutjen e zotit
Të mbytur në det
Rilindej rruga e betejës së fundit
Prej valës së
Fatit

.
Unë isha në shënjë
Të kalit
Që hingëllinë mbi oqean
Mbi ushtarët e varë
Të luftës së fundit
Dhe mërgimit shumëngjyrësh

.
Si një ushtri e
Paqës së botës

.
Çudi e mbetur prej rrefimit
Social.

.
6. LETRAT E JUGUT

.
Letrat e jugut
Një pikë vale mbi rërë

.
Dhe s’ngrihej nën qiell
Dhe s’ikej nën det
Pylli i jugut
Të ngrënë
Nga rrathët

.
Letrat e jugut
Një portë me lëndë
Të detit të rëndë

.
Dhe nuk ikej për udhë
Dhe s’prehej nën fletë
Fshatit të botës së
Rrafshtë.

.
7. LETËR NËNËS

.
E dashur nënë,
Kalova një dimer të zi
Si në fat të De Radës
Ku vdekja të gjenë
Në vetmi
Me rrugë të mbeshtjellë rreth kokës
Dhe qytetin

.
E karrocave të pemëve
Të bëra me ngut
Prej mbrëmbjes

.
Për t’u dalë përpara barbarëve
Që kishin thënë se do të vinin
Në orën njëzet
Për të shembur qytetin

.
Femijët dhe gratë erdhën me ne
Për të luftuar nostalgjikët e sistemit
E prej fushës së rëndë
Lashë njërën këmbë
Dhe lotët e vajzës së vogël
Në pluhur.

.
Barbarët u kenaqën nga ky
Poshtërim
Duke ikur në brendësi të shtetit
Për të marrë shpërblimin

.
Sepse këtu e dashur nënë
Nuk është si në Tpla
Ku i besojnë akoma perendisë

.
Këtu të gjithë vrasin
Shajnë zotin dhe bekojnë
Lavdinë.

8. SË PARI ISHTE ZJARRI

.
Si një qen
Me lekurë të hollë fshati
Jeta ime
E varur në lis

.
Me poteren e luftës
Që shpallet keq
Prej luhatjes së botës
Të gjigandëve të humbur

.
Në oqean
Sopata ime është mprehur
Mbi tradhëtarin

.
Po ishte zjarri
Pastaj njeriu,
Që ndertone botën
Vellau im.

.
9. NËN ZINË E KATUNDIT

.
Nën zinë e katundit
Vit pas viti pret verën mbi fushë
Si lëndë dhimbjesh të plasura
Nëna ime
Sipër kësaj bote, në cep të fshatit
Të lagur nga kenetat

.
Nën zinë e katundit
Ndez zjarr përjetë
Dhe leshon mbi fushë bagëtinë
E zotit
Nëna ime
Si muzg i kuqrrëmtë bote
Fushës së egër të barit.

.
Uashington 25 mars 1995

.
10. KOSOVA NËN DUAR

.
Duart e qiellit të femijëve
Shqiptarë
Ishin varre në masë,
Mbi atë tokë të barit të djegur
Mbi zjarr

.
Prej rrënjëve të vetmuara të
Lirisë
Kosova
E fatit të braktisur të botës
Udhëve të pranverës,

.
Ushtarët serbë
Ngulnin topat kodrave të
Ajrit
Për të gjetur zemrat e
Shqiptarëve
Ish veshtirë të rrëzoje
Grumbullin e hyrjeve të ashpra
Të jetës
Kur ngrihen shqiptarët.

.
11. DUKE ECUR NË TEL

.
Asnjë korrektesë e botës
Për të shkuar më tej.
Në dritë të flakës së vet, shuhen
Revolucionet

.
E strofulla e ftohët e ujkut
Është parajsë e ndërrimit
Të shekullit

.
Që mban për vetë lavdinë
E fitimtarëve
Të zbutur

.
Prej durimit të humbur
Me plagë
Shkonin njerëzit të rindërtonin
Qytetin
Atë me memorie të shthurur
Të gjërave.

.
Nuk kishte më durim derri
Për të pritur lirinë, çdo pranvërë
Hafijesh të ndotura
Në tel
Të ngyrës së thirrjeve të vogla
Të pushuara.

.
12.FRIKA E ZEZË

.
Kish frikë hija
Prej dorës së bardhë
Të kodrës për rreth

.
Aty kish gjuhë të
Frikshme
Poshtë fytit të natës
Dhe syrit kundruall
Fushës.

.
Kish frikë bote
Afrikania e zotit në Nju York
Prej shkembit të ngulur
Ballkanik
Mbi oqean.

.
13. ANALOGJI PA SKAJ

.
Me
Trokëllimë bari të egër
Zgjonin dritaret e katundit
Në mengjes
Kuajt e mbetur jashtë
Çative

.
Të liruar nga nata
Plakat e dheut, mbushnin
Shtepitë me zjarr dhe fjolla
Tymi
Ngrohnin rrobat e vjetra
Sipër frymës së gjallë
Deri në oborrr

.
Ku kishin ardhur nuse
Hypur mbi kuaj
Të endur nga era
Prej shumë vjetësh
Mbetur në katund

.
Me hingëllima qiejsh
Prej fushës së ngrënë
Vinin kujat
Me të zotërit e vdekur përsipër
Për të pajtuar ëndrrën.

.
14. ZHGENJIM TOTAL

.
E dashur nënë,
Unë kam dalë prej fjale
Si prej arkivolit të zi
Dhe jam zhytur nën lekurë

.
Si pirat i vrarë
Rrugëve të Tiranës
Me mjekër dhe pistoletë

Si çdo shqiptar
Me një thirrje të ndezur
Të jugut të Ballkanit
Për të sunduar mbi
Gjërat

.
Që zgjidhen veç me luftë
Po moj nënë
Asnjë mallkim s’më ka zënë

.
Por zhgenjyer jam
Prej paqes në fjalë
Dhe prehja s’është askund
Atdheu plaçkat i ka nxjerrë
Në udhë
Dhe nuk ka nga të shkojë…

.
E dashur nënë,
Jam zhgenjyer keq nga kjo paqë e pagojë
Dhe s’më bën më të ringjallem më
Për mbi botë.

.
15.GJTHÇKA E MBULONTE MUZGU

.
Gjithçka e mbulonte muzgu
Edhe dritën e pemëve
Atë bojë gri
Të Tiranës

.
Ish vit i shplarjes së mekatëve
Dhe i vetmisë së ëndrrave
Thoshin faltoret

.
E gjithçka e mbulonte muzgu
Edhe pellgun e jetës
Atë send të mbetur
Nëpër rrugë pa mbrojtje

.
Kushedi
Ish vit i shpirjes të të vdekurve
Nga balta e tepërt
Shkruanin poetët

.
I pendimit të lutur prej Zotit
Mbi muzg .

.
16. PAS KËSAJ LUFTE TË GJATË

.
Nëse s’do të kthehemi
Serishmi në Tpla
Më ndizni një zjarr për të vdekurit
E mi

.
Të shpijnë gjymtyrët e mbirë
Mbi baltë
Të kodrës.

.
E në u kthefsha vërtetë
Mbi plagët e hapura të verës
Lodrat e shiut të bien
Në katund

.
Për ata që ëndë janë gjallë
Pas kësaj lufte të gjatë

.
E në paçin vdekur të gjithë
Prej pikëllimit të muzgut
Plakat e fshatit të më vajtojnë

.
Nën qiell,
T’i bëjnë dritë
Hijes time të zezë.

.
17. PREKAZ 1999

.
I leshuar për pemesh
Muzgu ne Prekaz
Mbi çantat e femijëe të shkollës

.
Tingulli i hirit të shtepisë
I vinte për qark botës
Ajo masë e vdekjes
Për flokë të arave ngjitej
Për qielli
Të malit të shpendeve të vrarë.

.
Nga policët rrënjëdalë
Të ardhur nga Beogradi
Për të vrarë femijët
E ndezur të rrafshit
Dardan

.
Të burrave të rënë
Drejtpeshimit të lirisë

.
Pranvera tjetër e prehjes
Do të ringjallë frymën mbi
Pemë

.
Arave të ngrira të paqes
Do të dalë bar për tri jetë
Për të zbukuruar të vdekurit
Tanë
Vellezër të fortë të
Të Atdheut

.
18. JETA NJË ENDERR

.
Kur vinte marsi
Portës së frymës
Dilnin zëra të tejmë
Njeriu

.
Prej guri ishte jeta
E kaosit mes shqiptarëve ,
E ata si lëndë e zotit
Ngrisheshin në qiell
Prej dhimbjesh
Të pamundura
As korbi s’ka qënë më i zi
se ata nën robërinë sllave
Të kujtesës

.
I korrnin rrafsh
Me tokën
Atë botë të tmerrit
Burrat dardan

.
Që rilindnin për muresh.

.
19. I LINDURI I PYLLIT

.
Kishte të ftohtë nata
E të lindurit të pyllit
Foleve të fshehta, të femijëe kosovarë
Të ndjekur nga barbarët

.
Deri në qiell
Kushdo nga një letër të bardhë
Mbante në duar, për t’u dukur të paprekshëm
Nga mizoria serbe

.
Litari i arreve binte poshtë
Rrugëe të djegura të Drenicës
dritareve të shuara të syve
Të qirinjve

.
Të ndezur në oborr
Nga kalimtarët e botës
Për të kujtuar të vrarët
Tanë

.
Prej mbremjes
Do të vijë mali që t’i veshë me borë
Duart e ngrira të femijëve
Mbi Kosoë
Si flamuj në dritare të katundit dardan.

.
20. PËRSHPIRTJE

.
Tani
Gjithçka shkon në pamundësi
E disntanca varroset në një terr përkundës
Qiellit të verbër
Si shelg lumi
Një përshpirtje ngjitej

.
Ne jemi në mes, të armatosur nga flakët
E luftës së pjekur
Baltës së shuar nga kobet.

.
Duhej bërë paqë me thellësinë
E mbuluar
Me uniformë të pellgut të djallit
Mbi të vrarët tanë

.
Ose duhej ecur mbi litar
Të duelit mizor.

.
3 gusht 1998

.
21. ISH E OGËL BOTA

.
Iknin të gjtihë prej këtij rruzullu
Të imët
Nën fletë të detit
Të parë.

.
Ish e vogël bota
Me dy këbë të blerta të
Dritarës së
Ujit
Dhe drurit të lagësht të planetit.

.
Iknin të gjithë prej arkivolit
Të zi
Të rruzullit.
Prej hartës së
Murit të ngushtë të
Zotit

.
Që s’kishte mbajtur asnjë premtim

.
Zotëri,
Ish e ogël bota
Si një kodër fshati
Që mund ta kapercesh për një natë.

.
22. FANTAZIA E NDOTUR

.
Iknin kuajt
Me trok në shi
Fushës së zezë të pikëllimit

.
Prej ngjarjes
Së fytyrës së gjallë
Të qerrës së
Letrës

.
Që conte në provincë
Fantazinë e ndotur
Të duarve.
Shqyheshin gazetat mbi
Mbiemrin tonë të jetër
Si gra flokësh të leshuara
Natës së kobshme

.
Qentë e hënes së malit
Të lekundur
Flinin në bisht të planetit

.
O Zot,
Siç duket nuk kam lënë Atdheun
Prapa derës së avionit
Por një fushë
Njerëzish
Të zheshur.

.
23.SHPORTAT E EGRA

.
Ishte vlerësim i humbjes
Rënja jote e paskaj
Në atë rrotullim të drurëe
Të gjetheve

.
Ku shkundnin femijët perrallat
Prej syve ta barit
Femijët që flinin
Në lekurën e
Lisit
Të ngrënë prej mesnatës

.
Unë të kisha humbur
Përpara ardhjes së veriut
Kur strukeshe thellë në fjalët
E zeza
Të përalltarit

.
Që të mori me vete në darkë
Dhe s’të ktheu më
Atij rrafshi të verdhë
Ku shkuleshin gjuhët e erës
Si litar shportash
Të egra

.
Gusht 1993

.
24.TRENAT E JUGUT

.
Të ikim trena
Të braktisur,
Askujt s’do t’ua tundim eshtrat
E sunduar
Nga gjumi i përbindshëm
Jugor

.
Të ikim larg
Në këtë parakalim të ftohtë
Të fytyrës së zëshme
Të qytetit.

.
Apo s’luan ekrani yt
I rëndë
I transparencës së fushave

.
Atje tej
Ai që këndonte për tingullin
Tënd të zi
Vizaton ecjen në xhamin e thyer
Të frymës së njeriut
Dhe humb në vetmi

.
Me merrni me vete
O trena të braktisur
Të pajtojmë të vdekurit
Që qajnë nën shi.

.
25. HESHTJE E KOBSHME

.
Ata që tashmë qajnë në
varre
Janë në fund të livadhit
Të rrahur prej ere
Të frikësuar nga lopët.

.
Ata s’presin më lajme
Për udhëtarin e kërrusur
Të dritës që shkon nëpër çerdhet
E zogjve
Në udhëkryq
Janë sosur burimet e gjalla

.
Të mirënjohjes
Poshtë rrënjëve të trungut
Poshtë kurorës së rëndë
Prej ngrehinës së duarve

.
Të vdekurit
Nuk presin më lajme nga kjo botë
As sharje kurrësesi…
Ruajna zot !

.
Tiranë, 1993

.
26. ATË MERRE PËR SHAKA

.
Atë fjalë të ndertuar
vjeshtës së kaluar
E tradhtuam në darkë

.
S’ish aspak i gjallë
Mishi i këngës
Së rojtarit
Të pyllit
Që parapelqeu sytë tu.

.
Leri duart në atë vjeshtë
Të memories së veshtirë
Në përqafimin e ngrirë
Të kodres së qytetit

.
S’ish aspak e këndshme
Mënyra se si qamë vetminë
Si ju lutem zotit
Të harroheshim
Përgjithnjë.

.
Tiranë 1993

.
27. UNË DO TË JEM ATJE

.
Pa asnjë deshirë të ngrej
Zotërim i verdhë i qiellit
Në alfabetin e femijëve të lodrave
Që tundin në ajr
Gishtrinjtë e hollë të
Pemëve.

.
Unë do të jem atje
Në rrafshin e zi
Të të vdekurve
Nga jeta e tepërt

.
1993

.
28.TRANZICION

.
Kish humbur
Trancionit,
Si memec katundi, kujtimi i njeriut besimtar
I librave dhe luleve në oborr,
Të pemëve
Të zotit.

.
Njeriu
Në tranzicion
Si tjegull çatie
E qytetit të papastër thyhej
Besimi i shtetit
Dyshues
I vepres së njeriut ëndrrimtar
Ajo ngrehinë shpresëpërgjakur
E ideve.

.
Megjithatë,
Do ribëjë Atdheun, si një vogëlush shkolle
Të afërt me qiellin,
Me zjarrin e drurëe të lumturisë së vetme
Me lumin, qytetin dhe moralin,
Si vreshtë kodrash të pjekur nga dielli.

.
Tiranë, 2002

.
29. IMAZHI I FUSHËS

.
Një trung
Për flakësh i ndezur, i bënte
Dritë botës,
Fushës së kaosit Ballkanik

.
Ish ashti ynë i bluar
Nga era e lindur e rrënojës
Sipër plagëve

.
E shkuara e jetës së kontinentit
Me kontraste
Qielli
Perendoria e vdekjes
Me luftra
Dhe harten e dhimbjeve të hijes
Në pellg

.
Ish portreti i Zotit
I mbytur nga njeriu
I egër i sistemit të kulturës
Së planetit

.
Nëse duhet ndrequr diçka
Përpara shpërbërjes së tmershme
Duhet t’u drejtohemi rrënjëve
Pasi trungu po mbaron.