Kur vajta unë në varrezat e Jamajca Plains të shihja varrin e Fan Nolit, kisha mësuar se atë e kishin lënë katër vjet pa varrosur.

Isha trishtuar shumë dhe doja të mësoja se, si kishte qenë e mundur që një burrë me kaq famë kishte mbetur pa varr për katër vjet.

E pyeta zonjën e zyrës së varrezave:

– A mund të ma thuash ti të vërtetën ?

– Dëgjo zotëri – edhe sikur ta dij,unë nuk mund të ta them ty.

– E kuptoj – i thashë – Por ti po ma shton mua trishtimin sot.

– Po pse?- tha zonja.

-Sepse unë të dukem ty një hiçkurrkushi.

-Jo zotëri – ti je dikushi përderisa vjen me një tufë lule te një varr në këto varreza.

– Ai varr është varr shqiptari- thashë unë.- Dhe unë dua të mësoj një të vërtetë… Kaq asgjë më shumë.

-Nuk mundem, të të ndihmoj- tha zonja.

Ika nga varrezat edhe më i trishtuar. Me një mijë pyetje që ma turbulluan kokën.

Pse ky shqiptar i madh fle në këto varreza amerikane dhe jo në tokë shqiptare ? Pse ia shkatërruan me dinamit varrin e Nanës Mbretëreshë? Pse e varën në mes të qyetit një poet?

Dhe pse i pushkatuan dy te tjerë ne lulen e rinisë ? Pse ia hodhën eshtrat ne lumë Atij që na la trashëgim shkronjat?

Pse erdha unë këtu ? Dhe a do të më lënë edhe mua katër vjet pa varrosur? Pse duan të ma mbyllin gojën mua dhe pse të thonë ty se qenkam i lirë ?

Pse atij të marrit ia ruajnë kokën me bodyguardë dhe atij kriminelit i thurin këngë? Pse, pse , pse,….

Shiu i pse-ve filloi të binte stuhishëm mbi varrezat e Jamajca Plains dhe më kujtoi se duhej të kthehesha në shtëpi.

Ika pa e marrë një përgjigje për Nolin dhe këtë do t’ia tregoj edhe atij kur të vijë koha ta takoj në varreza…