kur du me ulurit
po s’kam kujt
se njerëzit janë
me sy t’shurdhumë
shkruaj poezi
e nxjerr vnerin
dufin
shfryj
çfryhem
sikur shpohet
barku i qiellit
me heshtën e
një vetëtime
që e zbraz shiun
mbi kokat
e qyteteve
poezitë
i shkruj
për të vdekunit
ose për ata që ende
s’kanë lindë
që ende nuk ua kanë
dhanë barin
me i kthy
në dordolecë
këta që janë
gjallë
janë me gojë
qorre
nuk muj me thanë
se janë si
bagtija
sipas zoolatrisë
asht e shejtë
në pjesën
tjetër të botës
lopët
janë
sisët e
njerëzisë
nëse don me sha
dikand
me ia thanë
të tana
me i thanë
të fundit fjalë
thuaji
je shqiptar
dhe e ke shajt
me gjithçka
se s’ka ma
t’zinj sa
janë shqiptarët
per veten e tyne
s’ka pushtues
ma t’urryer
sa ata
që pushtojnë
veten
dhe i nanshtrohen
llumit
të farës
…
Hahaha…
(Ka të qeshuna edhe prej zorit).
E madhe je Lida.
Urime e të fala Ner Djalit të Alpeve tona.
Mik i nderuar,
tamam prej hallit e prej zorit!
Te flm shumë!
Ke shume te fala nga Ner djali i Alpeve dhe une natyrisht.
Nderime
Elida Buçpapaj
Nje kryeveper poezi. Me vjen keq qe nuk e kam shkruar une, por ndihem shume mire qe gjej 100% vetvehten. Vargu: “…Poezite i shkruaj per te vdekurit dhe per ata qe nuk kan linde…”,eshte nje konstatim tragjik, por i vertete. Sot, jemi ne lufte per buken e gojes, jo per art, kulture…,poezi. Kam shkruar edhe une nje numer poezish, poezi te trishta, me te triishta se te Nerudes
Ju flm, me konsiderate.
Ju flm shumë!
Ju pershendes!
Elida Buçpapaj
Per me teper: “…s’ka pushtues ma t’ urryer se ata…”, nje mbylle pa mbyllje. Nje thirrje qe trondit ne kupe te qiellit.
Me ka heq trunin