Ushtari i brigadës 126 Odessa ka për detyrë të mbajë të gjallë kujtimin e shokëve të vrarë – Historia e tij

VOAL- Para luftës Viltaiy Gilevitch ishte një sportist profesionist: maratonë, çiklizëm, arte marciale, punë në palestrat e Odessa. Tre ditë pas pushtimit rus, si shumë të rinj të tjerë ukrainas, ai la gjithçka dhe shkoi në kazermë për t’u regjistruar. Tani ai flet për miqtë dhe shokët e tij ushtarë të Brigadës 126 që vdiqën në fillim të të njëzetat. Përkujtimi dhe mbi të gjitha përcjellja e kujtimit tek brezat e rinj është detyra e tij si shef i shërbimit të kujdesit të brigadës.

“Duhet t’u bëjmë të ditur njerëzve se kush na lejoi të jetojmë në një vend të pavarur,” shpjegon ai në një park në Odessa, ku po përgatit një instalacion me foto dhe histori të shokëve të tij të vrarë për përvjetorin e pushtimit. Ushtari kujdeset edhe për të mbijetuarit, duke i nxitur ata, me pranimin e tij me sukses të kufizuar, të kërkojnë ndihmë psikologjike për të kapërcyer stresin pas-traumatik të luftës.

Një pjesë e punës së privatit Gilievitch është edhe të flasë në shkolla: “Kur isha student, ne mësuam gjëra të së kaluarës që nuk i kuptonim gjithmonë – thotë ai – këta fëmijë rriten me raketa mbi kokë dhe i kuptojnë në mënyrë të përsosur”.

Puna në shkolla

Vladislav Mihalienko, mësues dhe profesor shkencash, punon gjithashtu në shkolla. Ai tregon për alarmet e vazhdueshme që e detyrojnë të ndërpresë qoftë edhe një mësim në distancë që sapo ka filluar; rregullat janë këto, ai dhe studentët duhet të mbulohen, edhe nëse në realitet alarmet shpërfillen nga popullata. Më pas janë 30% e studentëve që marrin mësime nga jashtë dhe janë edhe më larg realitetit të konfliktit.

“Arsimi – thotë Mihalienko – është arma kryesore për të rindërtuar të ardhmen tonë”. Për të ardhmen, mësuesi i ri ëndërron të vërë aftësitë e tij në energjinë e rinovueshme në shërbim të vendit dhe të rindërtimit.

Edhe ëndrrat e studentëve të tij duken përtej luftës. Vitalik është 17 vjeç dhe ka një vështrim të vëmendshëm. Pas luftës ai donte të udhëtonte dhe të kthehej për të kaluar ditët me miqtë e tij të shumtë refugjatë jashtë vendit. Megjithatë, tani prioritet i tij është provimi i ardhshëm i shkollës së mesme, pastaj do të ketë studime. E ardhmja e tij e imagjinon të përbashkët me atë të shumë të rinjve të tjerë që u rritën në një qytet bregdetar si Odessa. Vitalik dëshiron të punojë në anije: “Ndoshta – thotë duke buzëqeshur – do të bëhem kapiten”. rsi-eb