Mësuesja u thotë nxënësve:
– Zhvilloni një ese me titullin e mëposhtëm: “Sikur të isha milioner…”
Të gjithë fillojnë të shkruajnë, përveç Pjerinit, i cili fillon të shikojë nga dritarja; ata dorëzojnë esenë dhe mësuesja i thotë Pjerinit:
– Pse nuk ke bërë asgjë???
Ai përgjigjet menjëherë:
– Sepse pikërisht këtë do të bëja!!!

Dy zonja po shëtisnin nëpër qytet.

E para: “Oh, shiko! burri im me të dashurin tim”.

E dyta: “E habitshme, isha gati të thoja të njëjtën gjë!!!”.

Një zotëri shkon te një arkitekt dhe e pyet: “A mund të më ndërtosh një shtëpi të rrumbullakët?”.
“Sigurisht”, thotë arkitekti “Por pse të rrumbullakët?”.
“Që ta dish ti”, përgjigjet zotëria, “Vjehrra ime telefonoi duke e pyetur nëse kishte një kënd të vogël për të!”

Në një kamp veror, mbikëqyrësi i ri i një grupi adoleshentësh pyet drejtorin me habi se përse vendosi t’i ndante djemtë nga vajzat duke i vendosur në dy ishuj qindra metra larg njëri-tjetrit.

Drejtori i shpjegon me durim:

– Më besoni… me këtë sistem, në fund të verës djemtë dhe vajzat do të kenë mësuar të notojnë të gjithë!!!

Takohen dy kryeqytetase:
– E mora vesh se ishe në Paris, një qytet vërtet i bukur!
– E mrekullueshme!
– …dhe sa ishe aty, more mësime gatimi, nouvelle cousine!
– E mrekullueshme!
– Në kohën e lirë shkoje në palestër dhe mbaje një formë të shkëlqyer…
– Vërtet e mrekullueshme!
– Imagjinoj të kesh shkuar në parukeri dy herë në javë dhe të bëje masazhe çdo ditë!
– E mrekullueshme…
– Dhe çfarë bëre atje?
– Një kurs në Bon Ton…
– Dhe çfarë mësuat?
– Shumë gjëra, për shembull të thuash: “e mrekullueshme”!
– Pse, çfarë thoje këtu në Tiranë?
– Punë muti…!

Ndërkohë që diktatori po mban një fjalim shumë të rëndësishëm, befas, mes heshtjes së turmës dëgjohet një teshtitje e fortë.
“KUSH ISHTE?” – bërtet diktatori.
Të gjithë janë të tmerruar, askush nuk guxon të përgjigjet.
“Të burgosen si shembull pesëdhjetë veta nga rreshti i parë” – urdhëron tirani.
Policët e zbatojnë menjëherë urdhrin.
Më pas, diktatori pyet sërish duke bërtitur:
“KUSH E BËRI!”
Përsëri, heshtje totale.
“PESËDHJETË TË TJERë TË BURGOSEN!” – thërret tirani në kulmin e inatit.
Dhe urdhri ekzekutohet menjëherë.
Skena përsëritet edhe tri herë, derisa një plak, duke u dridhur i tëri, më në fund guxon të ngrejë krahun për të rrëfyer me një zë të dobët:
“Isha unë…”
I vrenjtur, diktatori kthehet në anën e tij, e shikon dhe thërret:
“SHËNDET!!!”

Fëmijët ishin fotografuar të gjithë dhe mësuesja po përpiqej t’i bindte të blinin një kopje të fotografisë në grup:
– Mendo sa bukur do të ishte, kur të rritesh, të shikoje këtë foto dhe të thuash: “Kjo është Sara, ajo është avokate, ose ky është Gjergji, ai është mjek…”
Pjerini me një zë të mprehtë nga pjesa e pasme e klasës bërtiti:
– …dhe kjo është mësuesja, ajo ka vdekur!!!

Një shkrepëse sheh një shkrepëse tjetër të bëhet hi dhe i thotë:

“Bija ime, të kam thënë një milion herë mos e kruaj kokën!!”

Psikiatri pyet një nga pacientët e tij:

A keni dëgjuar ndonjëherë zëra pa parë askënd?

Pacienti: Po, mjaft shpesh.

Psikiatri: Dhe kur në veçanti?

Pacienti: Kur flas në telefon!

“Macja më ka lindur pesë këlyshë… si t’ia bëj?”- pyet njëri mikun e tij.

“T’i hedhësh diku, çfarë të bësh tjetër?”- i përgjigjet miku.

“Si t’i hedh kafshët e gjora…”- shqetësohet ai.

“Dua të them t’i hedhësh diku sa më larg shtëpisë, ku mund të gjejnë ushqim dhe një vend për të jetuar. Për shembull: ti jeton në qendër të qytetit, çoi në periferi, diku afër klubit të sportit dhe ke zgjidhur gjithçka!”- e këshillon miku.

“Um… ide e mirë! Do të të njoftoj!”

Kalon një ditë dhe ai e thërret përsëri: “Oh, a mund ta besoni atë??? Të pesë ata erdhën në shtëpi këtë mëngjes, por si e bënë vallë atë?”

“Është instinkt, mos u shqetësoni… çoi më larg, në një qytet tjetër”- vazhdon këshillën miku.

Kalon një ditë dhe ai thërret përsëri mikun e tij: “Ah kopilët, të pestë u kthyen në shtëpi në këmbë!!!”

“Dëgjomë mua: dil prapa Dajtit, merrni rrugën e katërt të pyllit në të djathtë, shkoni dy kilometra e gjysmë dhe do të hasni shpellat ku janë strehuar gjyshërit e tu gjatë luftës, pikërisht e shtata në diferencën e parë në lartësi në të majtë, ju hyni, ecni 400 metra, i lëshoni dhe ikni!” – këshillon përëri miku.

“Absolutisht! Faleminderit, ju jeni vërtet një mik!”- qetësohet i zoti i këlyshëve.

Kalojnë dy ditë e gjysmë dhe ai e thërret përsëri: “Pra, si shkoi?”

“Eeeeeh???! A do të dish se si shkoi? Nëse nuk do të ishte për këlyshët e maces nuk do ta gjeja dot rrugën për në shtëpi!!!”