Tri rregullat e një martese të lumtur:

1- Një ekuilibër i përkryer duhet të mbretërojë gjithmonë në shtëpi: ndonjëherë gruaja duhet të ketë të drejtë, ndonjëherë burri duhet të jetë gabim.

2- Kur duhet të merret një vendim, nëse ka marrëveshje, gjithmonë vendos burri, nëse nuk ka marrëveshje, vendos gruaja.

3- Në fund të një debati fjala e fundit i takon gjithmonë burrit: “Ke të drejtë e dashur”.

Dy miq në bar shohin një braziliane të bukur duke kaluar.
Njëri thotë: “Të sëmës, çfarë gruaje! Në Brazil janë të gjithë zuska… ose futbollistë…”
Tjetri “oh, e bukur, kjo është gruaja ime!!”
– “Oh po!?…. dhe në çfarë roli luan ajo?”

Njëra sapo është kthyer në Tiranë nga Parisi dhe e pyet mikesha:
-E di që ishe në Paris, një qytet vërtet i bukur?
-I mrekullueshëm!
-… dhe ndërsa ishe atje bëre një kurs gatimi, nouvelle cousine!
-I mrekullueshëm!
-Në kohën e lirë shkoje në palestër dhe mbaje formën…
– Vërtet e mrekullueshme!

– Mendoj se ke pasur edhe kohë të shkoje në parukeri dy herë në javë dhe të bëj masazhe çdo ditë!
– E mrekullueshme!..
– Dhe çfarë bëre mirë?
-Kam marrë një kurs Bon Ton…
-Dhe çfarë mësuat?
-Shume gjera. për shembull për të thënë: “i mrekullueshëm”!
-Ah… pse çfarë thoje në fillim?
– Sa koti!

Ai: -Ti je shtëpia ime. Sytë e tu janë dritaret e botës. Goja jote, vatra e zjarrit. Ballkonet e gjoksit tuaj të mbuluar me trëndafila…
Ajo: -Dhe vë bast që tani dëshiron të bësh një xhiro nëpër bodrum!!

Një grup miqsh të vjetër flasin për koston e ilaçeve.
Tonini: “Oh po, në qytetin këtu afër gjeta një farmaci e cila është shumë e përshtatshme, për të njëjtin çmim të japin katër ose pesë herë më shumë. Një ditë bleva krem ​​për hemorroide, tubi ishte sa një bukë”

Nikolla: “Është e vërtetë, shkova edhe unë. Bleva shurupin në vend të shishes së zakonshme, me të njëjtin çmim, më dha një shishe të madhe nja dy litra”.

Riku: “Unë bleva aspirinë, më dhanë një pako sa një kuti këpucësh dhe tabletat ishin sa pjata!”

Me pak fjalë, të gjithë janë entuziastë për këtë farmaci, vetëm Kolini hesht, pastaj Tonini thotë: “Kolin, a ke qenë ndonjëherë atje?”
Kolini: “Po, edhe unë shkova atje, por nuk bleva asgjë!”
Nikolla: “Aaah dhe pse?”
Kolini: “Ooooh wow, më duheshin … suposto!!!”

-Pse tornadot më të mëdha kanë emra grash?- pyet njëri mikun e tij.
-Sepse kur mbërrijnë janë të nxehta e të lagështa… dhe kur ikin marrin me vete gjithçka, edhe shtëpinë e makinën!!!-përgjigjet tjetri.

Një burrë thërret gruan e tij nga puna dhe i thotë:
-E dashura ime, shefi më kërkon të shkojmë për peshkim me të në Kanada me disa klientë shumë të rëndësishëm… Po ikim për një javë dhe, kur të dal nga zyra, do të marr gjithçka! Oh dhe mos harro pizhamet e mia prej mëndafshi blu!

Gruas i duket pak e çuditshme që burri i saj kishte nevojë për pizhame kaq luksoze për një ekskursion peshkimi, por si një grua e mirë, ajo bën atë që i kërkon burri.

Një javë më vonë burri kthehet… Pak i lodhur, por i lumtur… Gruaja e pret dhe e pyet:
– A keni peshkuar shumë…?
-Uff! Kemi kaluar shumë kohë duke peshkuar, por kemi kapur pak peshq… Por pse nuk paketove pizhamet e mia blu, siç kërkova?

Dhe gruaja përgjigjet:
-Po, i paketova… E futa në kutinë e mjeteve të peshkimit!

Toni ankohet për gruan e tij se nuk e dëgjon, nuk e lë të flasë, me pak fjalë është një grua police.
Nikolla i thotë: “Bëje këtë, sonte sapo të hysh në shtëpi fillo të bërtasësh dhe përplasësh dyert, sirtarët dhe të gjitha gjërat që gjen përballë dhe bërtas, bërtas fort. Do të shihni që ajo frikësohet dhe ndihet më e qetë”.

Të nesërmen në mëngjes ata shihen përsëri dhe Toni thotë: “Koli mbrëmë shkova në shtëpi dhe bëra si thua ti. Unë hodha në erë gjysmën e shtëpisë dhe bëra një rrëmujë që e gjithë ndërtesa mund ta dëgjonte…”

Nikolla: “Toni… dhe gruaja jote? çfarë bëri ajo?”

Toni: “Asgjë… është te mamaja e saj, nesër vjen në shtëpi!!!”

Jemi në fluturim ndërkontinental, fluturim i qetë, aeroplani praktikisht plot me shqiptarë që kthehen në Atdhe. Komandanti flet në interfon:
-Ky është komandanti që po ju flet, dua t’ju falënderoj që fluturuat me mua në këtë ditë, ditë në të cilën pata nderin t’ju kthej në Shqipëri, por është gjithashtu një ditë e veçantë për mua. Në fakt ky do të jetë fluturimi i fundit për mua, nga sonte kur të zbresim, unë do të dal zyrtarisht në pension!
Një duartrokitje e madhe brenda avionit. Pas pak, stjuardesa kryesore flet:
– Të dashur pasagjerë, përpara se të thonë lamtumirë, komandanti ynë dëshiron t’ju japë një emocion. Komandanti ynë në rininë e tij ishte një pilot aeronautik dhe ishte pjesë e ekipit tonë aerobatik, kështu që para uljes ai do t’ju japë një sërë rrotullash, praktikisht një rrotullim në boshtin e avionit, pastaj një schneider të ngushtë, një kthesë, pastaj një vertikale, ngjitje me looping, një salto, më në fund kthim në aks dhe ulje. Tani lidhuni dhe shijoni shfaqjen…
Avioni fillon të përshpejtojë dhe fillojnë kthesat e ndryshme, një, dy, tre, në dalje të të katërtit avioni tendoset për një kthesë të ngushtë lart, pastaj kthehet, duke kryer me shumë sukses këtë manovër të fundit dhe në fund uljen. Sapo avioni ndalon, nisin duartrokitjet e forta nga pasagjerët dhe të gjithë punëtorët në bord: -Bravoooo, grandeeee…
Ndërsa të gjithë janë duke komplimentuar njëri-tjetrin dhe duke shtrënguar duart me pilotin, shfaqet një djalë i zemëruar me një shami në dorë, i cili përpiqet të pastrojë fytyrën dhe thotë me zë të lartë:
-Po po mire eeeh po shume mire…por kontrollo fillimisht nese ka njeri ne banjo jooo??!!

Gruaja kthehet në shtëpi e ngarkuar me pako dhe duke qeshur i thotë të shoqit:
-“I dashur, po bëja disa pazare kur më mbaruan paratë. Kështu që shkova në zyrën tënde, por meqë nuk ishe aty, i mora vetë 500 euro nga arka, nuk ke problem, apo jo?”
-“Jo, jo! Ka më shumë se një muaj që kam ndërruar zyrë!”

Dy psikologë flasin për një nga pacientët e tyre:
-Mendoj se Leci nuk është më i sëmurë, për mendimin tim është shëruar.
-Uh… problemi i tij ishte se ai besonte gjithçka, le të përpiqemi t’i tregojmë një përrallë super të gjatë dhe të shohim.
Shkojnë te i sëmuri dhe i thonë:
-Përshëndetje Lec, të hënën ishim në floktore dhe papritmas dëgjuam britma, dolëm dhe pamë dy luanë dhe tre elefantë që enden në parkun aty pranë.
E shikojnë të sëmurin dhe i thonë: -Pse po e bën atë fytyrë? Nuk e beson?
I sëmuri: -Jo dhe jo, nuk e besoj.
Psikologu kolegut të tij: “Çfarë të thashë?” pastaj shton, duke iu kthyer të sëmurit, “dhe pse nuk e beson?”
I sëmuri: “Sepse floktoret mbyllen të hënën!”