VOAL- Silvio Berlusconi lindi më 29 shtator 1936 në Milano. I diplomuar për Drejtësi, ai filloi karrierën e tij si sipërmarrës në sektorin e ndërtimit. Nga viti 1969 deri në vitin 1979 ai u përfshi në projektimin dhe ndërtimin e “Milano 2”, qyteti satelit në periferi të kryeqytetit Lombard, i ndjekur nga ndërtimi i “Milano 3” dhe qendra tregtare “Il Girasole”.
Në vitin 1980 iu përkushtua produksionit televiziv. Ai e shndërron TV kabllor të Milano 2 në një televizion kombëtar: Lindi Canale 5, alternativa e parë e rrjetit televiziv kombëtar ndaj RAI dhe Publitalia, agjencia përkatëse e reklamave. Këto aktivitete i përkasin kompanisë Holding Fininvest, e themeluar në vitin 1978. Suksesi i arritur me Canale 5 gjithashtu e shtyu atë të blejë rrjetet televizive Italia Uno (nga Rusconi në 1982) dhe Retequattro (nga Mondadori më 1984) të cilat ai i shndërroi në një rrjet kombëtar.

Më 1985 ai u divorcua nga Carla Dall’Oglio dhe zyrtarizoi lidhjen me Veronica Lario (ose Miriam Bartolini), aktore, me të cilën do të martohej më vonë në vitin 1990 dhe me të cilën do të kishte tre fëmijë.
Gjithashtu në vitin 1985, një gjykatës urdhëron ndërprerjen e televizioneve të tij: mekanizmi i krijuar nga Berlusconi për të pasur programe kombëtare – e ashtuquajtura ndërlidhje me kasetë ose dërgimi i programeve nëpërmjet videokasetave të transmetuara në të njëjtën kohë nga transmetuesit lokalë – konsiderohet e paligjshme. Bettino Craxi, asokohe Kryeministër, ndërhyn për ta ndihmuar, me dy dekrete që autorizojnë de facto transmetimet e televizioneve private kombëtare; legjislacioni i ri forcon në mënyrë implicite duopolin RAI-Fininvest. Në të njëjtën periudhë, Berlusconi bëhet pronar i të përjavshmes Sorrisi e Canzoni TV.

Që nga viti 1986 ai është president i ekipit të futbollit Milan A.C., i cili nën drejtimin e tij do të përjetojë periudha të arta (cikli historik i Arrigo Sacchi-t, por edhe suksese prestigjioze me Fabio Capello-n dhe Carlo Ancelotti-n) duke marrë shumë tituj si në nivel kombëtar ashtu edhe ndërkombëtar.

Më 1989 filloi e ashtuquajtura “lufta e Segrate” e cila sheh Berlusconin në njërën anë dhe Carlo De Benedetti, Caracciolo dhe Scalfari nga ana tjetër. Në fund, grupi Mondadori u nda: sektori i prodhimit të librit dhe e përjavshmja Panorama shkuan te Berlusconi, ndërsa Espresso dhe gazetat e tjera lokale shkuan te De Benedetti – Caracciolo.

Ndërkohë, me ligjin Mammì për botimet dhe TV (1990), Berlusconi u detyrua të shiste Il Giornale (themeluar dhe drejtuar për disa vite nga Indro Montanelli), të cilin e kishte në pronësi që nga vitet 1970. Ai ia beson vëllait të tij Paolo Berlusconit. Në të njëjtën periudhë në të cilën u rrit në aspektin botues, grupi Fininvest zhvilloi një prani të fortë edhe në sektorin e sigurimeve dhe në shitjen e produkteve financiare me kompanitë Mediolanum dhe Programma Italia. E gjithë kjo bëri që në fillim të viteve ’90, Fininvest u bë grupi i dytë privat italian me mbi 40,000 punonjës.

Në fillim të viteve 1990, sistemi tradicional partiak u shemb. Në zgjedhjet për postin e kryetarit të bashkisë së Romës në nëntor 1993, Berlusconi deklaroi – për habinë e përgjithshme – se do të votonte për partinë e Gianfranco Finit. “Zhdoganimi” i votave të së djathtës MSI është hapi i parë në ndërtimin e polit të lirive.

Në janar 1994 Silvio Berlusconi shpalli hyrjen e tij në politikë: dha dorëheqjen nga të gjitha pozicionet që mbante në Grupin Fininvest dhe themeloi Forza Italia, një parti që nga e para në vetëm tre muaj do të arrijë mbi 20 për qind të votave në zgjedhjet e përgjithshme; aleate me partinë e Aleancës Kombëtare të Gianfranco Fini, Ligën Veriore të Umberto Bossi-t dhe CCD të Pierferdinando Casini dhe Clemente Mastella.

Qeveria lindi mes njëmijë polemikash. Nuk mungojnë kritikat as nga Europa. Poli shkon përpara, por në korrik mbërrin ndalesa e parë: ai përpiqet të marrë një dekret të miratuar për t’u larguar nga Tangentopoli, ai hyn në një kurs me Pishinën e Duarve të Pastra (Antonio Di Pietro është tani një nga personazhet simbolike kombëtare të rinovimit të politikës botë ) dhe detyrohet të kthehet mbrapsht. E njëjta gjë ndodh edhe me reformën e pensioneve të projektuar nga ministri i Thesarit Lamberto Dini (i cili më pas do të largohet nga Poli duke kaluar në formacionin e Ulivo). Demonstratat në rrugë dhe kundërshtimet nga sindikatat çojnë në mospërpunimin e çështjes në Aktin e Financës. Por goditja përfundimtare pësohet në Napoli: ndërsa Berluskoni kryeson Konferencën Botërore kundër krimit të organizuar, Kalorësi merr një njoftim garancie për korrupsion nga Pishina e Milanos. Është një shuplakë e gjallë që i bën magjistratët të qajnë për komplotin. Koha dhe metodat e nismës nuk i bindin as kundërshtarët tradicionalë: Berlusconi më vonë do të lirohet nga akuzat, por dëmtimi i imazhit të tij do të jetë i madh. Pasi miratohet buxheti në dhjetor 1994, Lidhja i heq besimin qeverisë. Pas tetë muajsh Berluskoni detyrohet të japë dorëheqjen si kryeministër.

Forza Italia prezantohet në politikat e vitit 1996 pa mbështetjen e Ligës Veriore: fituesi është Romano Prodi, drejtuesi i Ulivo. Berlusconi drejton opozitën dhe merr pjesë në punën e Komisionit Dydhomësh për Reformat, i kryesuar nga Massimo D’Alema, i cili do të përpiqet – pa sukses – të kryejë ato reforma institucionale dhe kushtetuese aq të nevojshme për vendin.

Në zgjedhjet evropiane të vitit 1999 Forza Italia merr afro 30 për qind të votave, duke fituar edhe Rajonalët: pasojat e këtij suksesi do të bëjnë që Massimo D’Alema të japë dorëheqjen nga posti i kryeministrit. Në fushën evropiane, Forza Italia i bashkohet PPE: Silvio Berlusconi bëhet një nga eksponentët kryesorë.

Në zgjedhjet e përgjithshme të vitit 2001, Berlusconi rikuperoi marrëdhëniet e tij me Ligën e Umberto Bossit, u hap me republikanët dhe konsolidoi marrëdhëniet e tij me Gianfranco Finin. Rezultati është pozitiv: Dhoma e Lirive fiton me 45.4 përqind në Dhomë dhe 42.5 në Senat. Për sa i përket vendeve, kjo do të thotë 368 vende në Dhomë (shumica është 315) dhe 177 në Senat (shumica është 158). Berlusconi ngjitet në Presidencën e Këshillit dhe Forza Italia bëhet partia kryesore italiane me 29.4 për qind të votave.

Qeveria e dytë e Berlusconit është më jetëgjata në historinë e Republikës italiane kur bëhet fjalë për zgjedhjet evropiane të vitit 2004. Duke marrë shumat e duhura të rezultateve të forcave politike individuale, për Forza Italia rezultatet nuk janë ngushëlluese, por po ashtu edhe formacioni i Ulivo-s, megjithëse i vetmi United në listën e Ullirit mbledh më shumë se 31% të votave, nuk do të arrijë objektivin e dëshiruar.

Në këto vite përkushtimi ndaj politikës, ai ia lë drejtimin e kompanive të tij fëmijëve të tij Marina Berlusconi (Mondadori) dhe Pier Silvio Berlusconi (Mediaset).

Në prill të vitit 2005, pas rezultateve negative të fituara nga Casa delle Liberta me zgjedhjet rajonale, Berlusconi shpërndau ekzekutivin duke paraqitur një ekip të ri ministrash.

Zgjedhjet politike që pasuan (prill 2006) i ndanë votuesit italianë në dysh, të cilët në çdo rast dekretuan fitoren e qendrës së majtë. Qeveria Prodi qëndron në detyrë vetëm për dy vjet. Në zgjedhjet e përgjithshme të vitit 2008, Berlusconi u paraqit si udhëheqës i formimit të PdL (Populli i Lirisë), i cili bashkon Forza Italia dhe Aleancën Kombëtare, së bashku me grupet e vogla kristiandemokrate dhe liberale. Rezultati i zgjedhjeve dekretoi PdL-në si partinë e parë italiane: në maj 2008 filloi qeveria e katërt e Berlusconit. Me kongresin e 29 marsit 2009, në Romë, u sanksionua lindja zyrtare e PdL.

Ai ka botuar disa vëllime fjalimesh që mbledhin mendimin e tij politik, duke përfshirë “L’Italia che ho in mente” (2000), “Diskurse për demokraci” (2001), “Forca e një ëndrre” (2004).

Aftësitë sipërmarrëse të Berlusconit janë të padyshimta, si dhe aftësitë e tij diplomatike, falë të cilave, siç kanë qenë në gjendje të pranojnë edhe antagonistët e tij politikë, Italia shpesh ka fituar imazhin e merituar në nivel ndërkombëtar. Në fakt, me hyrjen e tij në këtë fushë, Berlusconi mori një përgjegjësi të madhe ndaj të gjithë italianëve, dhe duke analizuar historinë bashkëkohore të vendit, në të mirë e në të keq, Berlusconi ishte një nga autorët që shkroi më të rëndësishmet.
Pas një numri të madh gjykimesh kundër tij, në vitin 2013 ai u dënua (pas tre shkallëve të gjykimit). Pas vetes ai ka 4 poste si Kryetar i Këshillit të Ministrave, Ministër i Jashtëm, Shëndetësisë dhe Financave. Pas vetes ai lë gjithashtu transformimin e partisë së tij nga Forza Italia në Popolo della Libertà dhe rikthimin e ri në Forza Italia (2013). Në fund të nëntorit të po atij viti, Parlamenti vendosi në favor të shkarkimit të tij nga senator. Prandaj Berluskoni do të duhet të vuajë dënimin: prania e tij në skenën politike, pavarësisht se nuk është më i përshtatshëm, do të vazhdojë të jetë e rëndësishme.

Silvio Berlusconi vdiq më 12 qershor 2023 në moshën 86 vjeçare, në spitalin San Raffaele në Milano./Elida Buçpapaj