E shtunë. Ora 11-të.

Qysh së largu dëgjohej jehona e këngës që shpërndanin megafonat “Zgjohu shqiptar!”

Lumi i madh i qytetarëve që kishim mbushur sheshin zgjatej nga kryeministria gjer te Ministritë.

Si mund të rrija larg tyre, unë, ai i 32 vjetëve më parë që lamë sheshin “Studenti” dhe zbritëm drejt Sheshit “Skënderbe” ?

U futa dhe unë midis të pashpresëve dhe të nëpërkëmburve…

Fytyra të mrolura e të zymta, kishim mbëritur më herët te sheshi i shpresës…

I vërejta me kujdes…

Qytetare te mësuara me humbje dhe zhgënjime , ende vazhdonin të besonin dhe shpresonin.

Ishte populli.Mijëra e mijëra.të ardhur nga të katër anët e Shqipërisë…Megafoni buçiste dhe më fort “Zgjoju Shqiptaaar!”…

Një thirrje që ka një shekull që bëhet dhe Shqiptari i vërtetë nuk zgjohet…

Dhe ja…Midis turmës dicka lëvizi. Turma u gjallërua.Mbi kokat e tyre valviteshin flamurë kuq e blu.Pas flamurtarit 78 vjeçar nisi të lëvizë lumi i madh i qytetarisë..

U gjallërua shpresa. Për ndryshimin e madh.

Shpresa…Qindra herë e anatemuar, e fyer e përbuzur dhe e poshtëruar..Sali Berisha ngriti flamurin në tribunë.Në çast shërthyen sërish megafonët “Zgjohu shqiptaar!”.

Në atë cast dhe mua, intelektualin 80 vjeçar,më kapi një ngashërim…

E ndjeva veten të fortë midis qytetarëve te mi që më rrethonin pa më dhënë vëmëndje…

Zgjohu Shqiptar”‘Ky zë altoparlentesh ka gjithë ditën që më bubullon në vesh.

Ka një shekull që gjëmojnë altoparlantet

“ Zgjohu shqiptar!” e që nuk e di çfarë ka ndodhur me shqiptarin e gjorë.