Dhe iku POETI nga bota e nëmur
dhe mori me vete të gjithë mërinë,
Për shtetin që si njerkë i qe gjendur
Paqe mbi POETIN! Për shtetarët:mallkim!

Iku shpirti i bradhë,po vallë me ç’kumt?
Ç’përtypën buzët e tij në ato çaste?
S’do mend: ka sajuar një lirikë të bukur
Se veç lirika e tij,mbartëte mesazhe.

 

Mesazhe që bota të bëhej më e bukur
Që njerëzit mes tyre të jenë më njerëzor
Se ai qe unik në këtë botë krejt xhungël
Dhe vargu unik,por qe tokësor.Krejt tokësor!

 

Shteti si  njerkë,ia shtoi rrudhat e ballit
Dhe jeta e POETIT,u sakatua!
Katandisi POETI në pikë të hallit
Ndaj këtij lloj shteti t’ia çjerrë maskën dua! 

Se bëri një vesh shurdh dhe një sy qorr
Dhe mbeti POETI,pothuaj,në zgrip
Ditët e prapëme i shtyu si me zor
Kështu iku nnga jeta,POETI I MADH-LIRIK!

 

Iku dhe pas la një zbraztësi të madhe
Braktisja e POETIT,për shtetin është turp
Se ai qe PRINCI i LIRIKËS SHQIPTARE!
Qeveri! Tash turpin haje me bukë!

 

                   FLORIDA,18 shkurt 2006