E ngriti kapakun: i shtrirë, një vocërak po flinte.

Peshkatari kishte tetë kalamaq. Familja e vet rronte gjysëm e uritur. Si mund ta ushqente të nëntin ? Peshkatari desh ta hidhte syndykun në ujë, por e shoqja nuk e la.

-Me që zoti na e solli në prag të shtëpisë, le të rrojë e të rritet tek ne.

Dhe kështu në familje u shtua një djalë.

*

* *

Kaluan vite. Hani me vezirin po vizitonte sërish zotërimet e veta.

Rrugës u ndalën t’u japin ujë kuajve. Disa fëmijë erdhën pranë për të parë dy kalorësit me veshje të shtrenjta.

Veziri i pa dhe qeshi.

-Përse qesh ?- pyeti hani.

-Vështroi mirë, madhëri, këta çuna. A e sheh ndërmjet tyre atë djalkë të bukur ?

-E shoh-tha hani.

-Ai do të bëhet dhëndëri yt.

U zemërua hani :

-Ç’thua kështu ti? Gjithë kohën më tregon dhëndurë të thjeshtë.- Bijën time nuk do ta martojë kurrë me kësi dhëndurësh.

-Gabohesh madhëri. Fati nuk është përherë në dorën tonë- ia priti veziri i urtë.

Hani u shqetësua. Thirri pranë peshkatarin dhe e pyeti:

-I kujt është ky çun ?

-Tani është im bir, por e kam gjetur kohë më parë në një syndyk.

Na u shqetësua hani edhe më.

-Ma shit mua. Do të jap një kallëp floriri sa ty në këmbë.

Peshkatari pranoi me gëzim.

E dërgoi hani çunin me një letër në dorë te veziri i dytë:

” Prurësin e kësaj letre vrite menjëherë.”

Mbërriti djali te veziri i dytë; I dorëzoi urdhërin e shkruar nga hani.

Veziri e pa dhe i erdhi keq të vriste një krijesë aq të bukur ndaj vendosi ta mbajë pranë.

–

*

* *

Kaluan dhe disa vite.

Çuni u rrit dhe u bë një djalosh i hijshëm e shtatëhedhur.

Dikur hani e pa dhe njohu në të, birin e peshkatart. U zemërua shumë dhe thirri vezirin e dytë. E pyet:

-Përse nuk paske përmbushur urdhërin tim?

Veziri pranoi fajin, ra më gjunjë :

-Falmë, sundimtar- Nuk mnda të ngreh shpatën mbi një fëmijë të bukur të mençur dhe të pafajshëm.

​

Hani mori vendim ta varte në litar djaloshin. E thirri pranë, por shi në atë çast, ia arriti një kalorës i pluhrosur dhe e njoftoi se armiku kishte kaluar kufirin e mbretërisë dhe po shkretonte fshatrat në ato anë.

Kështu hani nuk mundi të vinte në jetë çfarë kishte vendosur.

Shkruajti një letër me nxitim dhe e urdhëroi t’ia dorëzonte vezirit të urtë dhe u nis për në luftë.

Djali mori letrën, kaloi nëpër bahçenë e lulëzuar të hanit, u shtri në bar, ndën një pemë dhe e zuri gjumi.

Por në bahçe në atë orë çupa e hanit po shetiste me shoqet e veta.

Njëra rej tyre e pa tek flinte dhe i bëri zë vajzës së hanit. Vasha u mahnit nga bukuria e pazakontë e djaloshit dhe na ra në dashuri. U ul më gjunjë dhe e puthi. Në duar pikasi një letër. Bukuroshja e hapi dhe pa urdhërin: “Të varet menjëherë!”

E zhduku letrën dhe në vend të saj shkruajti një tjetër: ” Paraqitësi i kësaj letre dua të bëhet dhëndëri im. Urdhëroj ta kurorëzoni me bijën time me një gosti të madhe.”

E futi vajza e hanit letrën në xhepin e djalit dhe pastaj shkoi e kënaqur me shoqet në pallat.

Djaloshi me t’u zgjuar ia dorëzoi urdhërin vezirit të urtë.

Në vend të trekëmbëshit me litarin lidhur lak, ai u gjend mes një gostie madhështore dhe kështu u bë dhëndër me nuse nga oborri i hanit, e vetmja çupë e tij.

*

* *

Tre vjet qendroi larg Hani, në luftë me armiqtë. Kurse nusja, vajza e tij vetme, në këto kohë na lindi dy djem.

Në vitin e katërt mbërriti lajmi se hani po kthehej me fitore.

U shqetësua e bija e hanit dhe i thotë të shoqit:

-Babai i im është njeri i rreptë. Por do të zbutet kur të shoh dy nipërit e vet. Eja marrim fëmijët tanë dhe i dalim përpara ta presim. Dhe kështu u bë. Morën vogëlushtët dhe dolën të takojnë hanin

ngadhnjimtar.

Por ai nuk desh t’i shihte me sy as ata, as dy nipat.

U zemërua shumë ndaj së bijës, që me kokën e saj na ishte martuar me një njeri që nuk ishte nga sëra e vet.

Hani urdhëroi :

-Heret në mëngjez, porsa të hapet furra e bukës njerriun e parë, që do të shfaqet aty ta hidhni në zjarr.

Veziri pa vonesë u dha furtarëve udhërin. Natën hani thirri të shoqin e vajzës dhe i tha:

-Shko para mëngjezit te furra e bukës , prit sa të hapet dera dhe hyr i pari. Vështro si punojnë furtarët dhe si plotësojnë porositë e mia. Vete dhëndëri për të kryer ato ç’ka i tha vjehri sundimtar. Kaloj nëpër bahçe dhe dëgjoi ligjërimin e bilbilt.

3

​