LETËR HAMURABIT
NGA MURGARI I SHPELLËS ARAM
.
Imzot Hamurab, mua plakun e përvojtur
Pse më nxore nga shpella ime,
Nga budallallëku im pse më nxore?!
Nën dritat e shandanëve me arin e gjithë botës
Shkruaj sot rreshtin e fundit në kode.
.
Jam shpella ime e përvojtur, imzot,
Eshtrore, e gurtë. Më mjafton pak dritë,
Ha tullat e librave, i brej si brejtësit,
Më mjafton pak ujë
Pak vaj për kandilin, pak bukë.
Më mjafton plasa e mekur e diellit në mur.
Thinjët e mia i trembin gjeneralët e tu
Dhe këshilltarët e tu të urtë.
.
Uji është drita e eshtrave të mia të thara.
Ç’më duhen teatrot, hipodromet,
Stadiumet e vulgut lumë djersë dhe gjak?
Imzot Hamurab, nuk e mbaj dot shpatën.
Lavirhanet e tregut e të valleve
Për gjakun tim të pakët
Nuk ngrenë dot rrjeta, as lak.
.
Pse më torturon, zoti im, me sjellje të kësaj bote?
Njerëzit këtu janë me nga një bodrum të zi
Me nga një hambar terri mbi shpinë dhe tru.
Kur bien nga shpellat në bodrumin e vetes.
Për ta s’ka nënë, mike e të dashur,
Janë më të fortë se një gur,
Më të thatë se një dru.
.
Në atë bodrum ata shqyhen egër mes veti.
Ti po vë ligje për ta dhe kode, imzot.
Ata duan dhëmbët e qenit, shkopin e xhelatit,
Imzot Hamurab, ata s’i ndreq që nuk i ndreq dot.
Ti hartove ligjet, merri kodet e tua,
Për mua zoti im me ligjin e tij të pamort.
.
Imzot Hamurab, më i madh se qytetet dhe muret,
Te shpella ku kthehem, le të mbulohem me pluhur.
Në hipodromet, stadiumet, lavirhanet e tua
Nga bodrumet e zinj të njerëzve,
U dredhtë më pak gjak dhe lot i purpurt.
.
Vjen dele llaja* në rrugë
Këmbët kadife të zezë
Me gjuhë zjarr sa të muzgut
Tërfilin, lulet i mbledh.
.
Të bardhë yje qumështi
Lulojnë, varen në brinjë-
Gjerdane xhixha-xhixha
Nëpër këmbë e gjer në brirë.
.
Dele llaja, kadifeja
Gjumi po të zë në kroje
Dyzet hëna shtrydh në gjinjtë
Yjet të kullojnë hoje.
.
Laramani yt do lumë
Lumin tënd qumësht argjendi,
Lëziv brinjë këmbë e shpatull
Sa shkumon i tërë vendi.
.
Po ti ç’pate, paske vdekur
Dele zezë kadifeje?
Erërat bëjnë daulle
Lëkurën tënde prej reje.
Çati rënë, mauzoleu i vjetër
pret dritën,
e tërheq si vetëtimën
.
Me fosforin e eshtrave të thata
që s’epen,
s’e lëshojnë themelin.
.
Dhe diell, shi… rrëkëllen
me etje muresh,
dhe erën than.
.
Pasi i ndritin muret,
shungullimat e bubullimave
në eshtra bien të flenë.
.
Pa gjethe vetëtimash ngrihen
në hapa të moteve,
epen e s’shuhen, lisa në zjarr.
.
Më ha mbrëmja, më gërryen
me kënaqësinë e ofshamave
që zhurmonjë shpellimin e atij
që bie në hon krahënderë.
.
Zemër, unë të puth ku mund
të të puthin dhe shumë të tjerë
po më lart, dy gisht më lart, në erë,
në vend që të binin në tokë.
.
Midis mbrëmjes dhe sopatës-veç
puthjen, puthjen tënde të ngrohtë.
aty ku dëgjohet sopata tek krasit degë
që më fluturuan prej vetes në qiej,
Shkarkimi diplomatik: Gabriel Escobar shkarkohet si i Dërguar i SHBA-së në Ballkan
Jep dorëheqjen drejtori i rëndësishëm i Erion Veliajt, pritet arrestimi nga SPAK-u?!
Sa monotoni Poezi nga Elida Buçpapaj
Kompozitori i mirënjohur Enver Shengjergji shpreh zhgënjim ndaj Rovena Dilos
Skandali te shkolla e Magjistraturës- Lala: Po kapet sistemi i drejtësisë për 30 vitet e ardhshme
FALEMINDERIT, REZARTA! Poezi nga Zhuliana Jorganxhi
Glauk Konjufca: S’do doja që shqiptarët e RMV të votonin kandidaten e VMRO për Presidente
KFOR-i, EULEX-i dhe Policia e Kosovës me stërvitje të përbashkët
Moska paralajmëron se do të godasë objektiva ushtarake britanike
Vjedhjet me 5D të Veliajt- Opozita sot në orën 11.00 në protestë para Bashkisë së Tiranë
DW: Armët perëndimore kundër objektivave në Rusi?
Buxhetet lokale: Shifrat dëshmojnë se si po diskriminohen bashkitë e veriut
