Beogradi po nxit dhunë në Kosovë dhe po e injoron BE-në. Në realitet, bëhet fjalë për kontrollin e territorit. Si në vitet ’90 nën Millosheviçin

Nga Michael Martens, Frankfurter Allgemeine Zeitung

Kur Jugosllavia u shpërbë 30 vjet më parë, Serbia luajti një lojë cinike: ndërsa trupat e financuara dhe të dërguara në betejë nga Beogradi, plaçkitën, vranë dhe pushtuan në Kroaci dhe më vonë në Bosnje, presidenti serb, Sllobodan Millosheviç reagoi si një engjëll i pafajshëm. Ai tha se vendi i tij nuk kishte asnjë lidhje me këtë, se ishte një konflikt ndërmjet serbëve vendas dhe shteteve fqinje. Ishte një gënjeshtër e hapur, e megjithatë vështirë se dikush në Perëndim foli kundër saj. Njerëzit preferuan ta shihnin Millosheviçin si partner negociator.

Putini kopjoi me sukses sistemin e Millosheviçit në Krime në vitin 2014: ‘Burrat e Vegjël të Gjelbër’ të tij ishin forca speciale të ushtrisë ruse, pa emblema kombëtare në uniformat e tyre. Zyrtarisht, Kremlini pretendoi se nuk dinte asgjë për këtë. Sot, kur gënjeshtra nuk është më e nevojshme, Moska mburret me ish-operacionin special për pushtimin e Krimesë. Gënjeshtra e djeshme është bërë akti heroik i sotëm.

Diçka e ngjashme po ndodh aktualisht në Ballkan. Veriu i Kosovës me popullsi serbe kontrollohet kryesisht nga Serbia. Pothuajse të gjitha punët varen drejtpërdrejt ose tërthorazi nga Beogradi. Asgjë e rëndësishme nuk ndodh në veri pa dijeninë e qeverisë serbe. Një javë më parë, një grup prej 30 personash u shfaq papritur në veri. Të pajisur mirë, me armë zjarri, granata dore, mjete të blinduara dhe pajisje komunikimi, të kamufluar dhe me maska. Skuadra mbylli një rrugë, joshi një njësi të policisë së Kosovës në një pritë, qëlloi një oficer policie dhe më pas u barrikadua në një manastir ortodoks, kundër vullnetit të kishës serbe. Së paku tre prej tyre u vranë në një përleshje të armatosur më vonë me policinë e Kosovës.

Serbia qëndron pas operacionit komando

Nuk është plotësisht e qartë nëse luftimet ishin një provokim i Beogradit që doli jashtë kontrollit dhe cili ishte qëllimi i tyre. Por një gjë është e sigurt: grupi mund të ishte armatosur dhe mbështetur vetëm nga Beogradi. Edhe në veriun e egër të Kosovës, qytetarët e thjeshtë nuk kanë automjete të blinduara apo granata dore. Kur presidenti i fuqishëm i Serbisë, Aleksandër Vuçiç, tani pohon se emri i tij është Lepuri dhe se nuk dinte asgjë për këtë, duhet të jesh shumë naiv për ta besuar. Vuçiç përdor metodën e mësuesit të tij, Millosheviç, ministër i propagandës i të cilit edhe ishte: dhuna u jepet nënkontraktorëve të pavarur dhe promovohet sistematikisht, ndërsa në skenën evropiane njerëzit veprojnë të shqetësuar dhe pretendojnë të jenë të gatshëm për të negociuar, gjë që në realitet synon vetëm të fitojë kohë. Qëllimi i vërtetë është kontrolli i territorit.

Burrat e shtetit, që dikur besonin gënjeshtrat e Millosheviçit, tani duken qesharakë në rastin më të mirë. Kushdo që mban përgjegjësi sot dhe ende beson apo pretendon se Vuçiç është një njeri, fjalës së të cilit mund t’i besohet, duhet të mendojë se si do të jetë ky qëndrim pas dhjetë vitesh. Vuçiç po ndjek një strategji cinike në Kosovë. Është koha që t’i thërrasim me emrat e tyre. Jo vetëm në retrospektivë, si me Millosheviçin dhe Putinin, por tani. Shtrembërimi i fakteve është loja e Vuçiçit. Askush nuk po e detyron BE-në apo Berlinin të luajë së bashku me të.