Ecja e zakonshme e mëngjesit.

Vetëm unë…

duke u përpjekur të harroj stresin, sirenat, bumet dhe lajmet kaq shqeresuese qe pasojne.

Ne nje parking, nje dritare makine e thyer, e copetuar si nje britme qe çan heshtjen. Eca me tutje po copat e vogla te qelqit jeshil qe shkelqenin ne trotuar me bene te kthehem.

Qëndrova aty, pa levizur

dhe mendova-

ndoshta mund të bëj diçka

me këto thërrime.

Kështu që i mblodha me

kujdes grimcat e asaj dickaje te plote, te thyer dhe mendova te

te bej kete koke gruaje te bukur, te forte por qe shperthen ……

Ndoshta nje simbol

qe flet më fort

se çdo fjalë që mund të them per sa ndodh me jeten tone

këto ditë ne Israel.

Shpresoj per qetesi dhe siguri….sa me shpejt!