Prokurori, kishte kërkuar dënim me vdekje për Gjushin dhe dënim me burgim të përjetshëm, për gjithë të tjerët. Të nesërmen, kryetari i gjyqit, i kishte dorëzuar një letër Ministrisë së Brendshme dhe kishte lexuar një letër ku përmendte emrat e të gjithë të dorëzuarave, kurse për Asimin thoshte se: “e kishin kap”, atëherë prokurori kishte kërkuar dënimin me vdekje dhe për Asimin.

E vërteta ishte që Asimi, pasi ishte arratisur kishte menduar të dorëzohej, por pastaj kishte ndërruar mendje dhe ishte fshehur. Partizanët kishin rrethuar shtëpinë ku fshihej ai dhe pasi kishin nxjerrë banorët që nuk e kallëzonin, kishin goditur me armë shtëpinë. Pas tri ditësh, Asimi kishte trokitur nga vendi i ngushtë ku rrinte prej tri ditësh, pa bukë e ujë dhe ishte dorëzuar.

Nga duart e partizanëve, kishte rënë fill në duart e Sigurimit. E akuzonin se kishte bashkëpunuar me pushtuesin. “I çfarë lloji mund të ishte ky bashkëpunim unë nuk e di. As nuk kisha dëgjuar që të ishte marrë ndonjëherë me politikë”, shkruan Ejëll Çoba. Asimi kishte studiuar inxhinieri kimike në Grac e Mynih, kishte qenë Konsull Nderi në Austri dhe punonte si farmacist në Shqipëri, ku ishte përfaqësues i firmës farmaceutike “Bayer”.

Ejëll Çoba, e ka bërë hetuesinë në të njëjtën kohë me Asimin, me të njëjtin hetues, madje dhe kanë ndarë të njëjtën birucë gjatë kohës që merreshin në pyetje dhe torturoheshin. Ai tregon se; Asimi kishte nisur të shfaqte shenja lodhjeje, fliste me vete me zë të lartë dhe bënte lëvizje të kota. Kur Ejëlli kishte tentuar ta ndihmonte, roja që e pa nga sporteli, e rrahu me dru, sa u lodh. Pas torturave, Asimi doli në gjyq. Fillimisht mendoi që i shpëtoi jeta, por të nesërmen, u vendos dënimi i tij me vdekje.

Bashkë me të dënuarin tjetër me vdekje, Gjush Deda, i futën në kamion për t’i çuar drejt Burgut të Vjetër të Tiranës ku, do të prisnin ekzekutimin.

“Për të dy më erdhi keq shumë se, e dija se asnjëri nuk kishte pasur as zotësinë, as mundësinë, me vepru kundër Lëvizjes. Ndërsa kamioni i mbyllur me hekura, po merrte Gjush Dedën dhe Asim Abdrrahmanin, pashë Gjushin që po i thoshte prokurorit: “Zoti prokuror, si u bë kjo punë”?, kurse Asimi shikonte nga dritaret e burgut, sigurisht për t’i thënë lamtumirë ndonjë shoku”, shkruan Ejëll Çoba. Në Burgun e Vjetër, ndërsa prisnin ekzekutimin, i gjeti Petro Marko. Në kujtimet e tij, që familja i ka përmbledhur më pas në librin “Retë dhe gurët”, (botim i OMSCA-1),shkrimtari përshkruan takimin dhe bisedat me ta, deri te çasti i fundit, para se t’i merrnin për t’i pushkatuar.

Kur kishte hyrë në birucë, pas habisë së të dënuarve që edhe Petro Markon e kishin arrestuar, Asimi i kishte thënë: “Më kanë dënuar me vdekje! Nuk e di pse…! Unë Babushin (Bedri Pejanin) nuk mund ta mohoja, se e kam vjehërr…! Pastaj, pse jam përfaqësues i shoqërisë farmaceutike gjermane “Bajer”, nuk është ndonjë krim”. Bedri Pejanin, nënshkruesin e Pavarësisë, komunistët shqiptarë ia dorëzuan atyre jugosllavë dhe ai ndërroi jetë, në rrethana misterioze në spital në Prizren, sipas shumë dyshimeve, i helmuar.

Pas disa ditësh, në atë qeli zhvillohet një nga skenat e shumta makabre të burgjeve të diktaturës, që jo gjithmonë kanë pasur dëshmitar një shkrimtar për t’i treguar. Ndërsa ishin ulur këmbëkryq, duke ngrënë ushqimet që u kishin sjellë të afërmit, si shkruan Petro Marko në kujtimet e tij, në birucë u futën oficerët e Sigurimit, Haznedari dhe Stavri Xhara, “të zellshëm për ofendime dhe tortura nga më çnjerëzoret”.

“-Ti, Asim Abudrahmani dhe ti Gjush Deda, ngrihuni”!

Nuk e di si guxova dhe fola: Dale të mbarojmë drekën…! Tani sapo u shtruam!

-Pusho ti, agjent i fëlliqur! Ju ngrihuni, se drekën e mbaroni në atë botë.

Shtangëm. Gjush Deda, trim, tha:

-Asim, ngrihu! Të shpëtojmë nga kjo pjellë e keqe që ka lindur ky vend fatkeq, i pushtuar nga Titoja, që ka këtu si xhelat Enverin!

Më erdhi të ulërija kur pashë Stavrin ta godiste me këmbë në kokë dhe ta shante.

-Ngrihuni!

Gjush Deda i tha Asimit:

-Mos u ligështo. Mbaju burrë, se ne bëjmë pjesë te kurbanet, në ato mijëra kurbane që Enver Hoxha, i ther për perëndinë e tij Tito.

Përsëri Stavri e goditi rëndë. E hoqi zvarrë. Me Asimin u përqafuam me lot në sy. Dëgjova:

-Në dalçi gjallë këtej, thoni se vdesim të pafajshëm!

Dera u mbyll. Unë dhe Asllani ndenjëm në këmbë me lot në sy, ndërsa radioja, shpërndante me zë të lartë me anë të megafonit të vënë në oborr të burgut “Orën gazmore” dhe i bënte të qeshnin ata që e dëgjonin.

Ishte edhe kjo një nga ato mijëra skena makabre që kam parë gjatë gjithë jetës”.

Ishte data 8 qershor 1947. Deri sa doli nga burgu më 15 maj 1950, Petro Marko, do të bëhej dëshmitar edhe i shumë të dënuarve të tjerë që burgoseshin dhe vriteshin ende pa e kuptuar arsyen dhe arsyeja do mungonte përjetësisht. /Memorie.al