Ai lindi në vitin 1903 në Taranto, një qytet që e braktisi në moshën trembëdhjetë vjeçare, në vitin 1918, për të hyrë në labirintet dhe grackat e botës. Dhe kjo tashmë thotë shumë për një animus, një predispozicion mendimi dhe zemre që janë ndoshta në rrënjë, ab ovo, vetë substanca e të qenit poet: nxjerrja e fjalës dhe ndjenjave nga zorrët e botës.

Niset nëpër Mesdhe pa njohuri tjetër për gjërat, veç vullnetit të tij të guximshëm dhe të pavetëdijshëm për t’i përjetuar ato, ai mbërrin në Shqipëri dhe bëhet bari kopesh: mund të themi, duke e detyruar metaforën në mënyrë krishterike, bari i shpirtrave, pasi vështrimi i tij tashmë është drejt njeriu, enigma e tij dhe kompleksiteti i tij, dhe ndoshta asgjë nuk është aq e frytshme në njohjen e njeriut, sa respektimi i misterit të tij brenda vetë përpjekjes, punës dhe natyrës elementare të detyrës.

Kujdesi dhe sjellja e kafshëve në këtë apo atë transhumancë, nuhatja e tyre, nevojat e tyre, përjetimi i dhimbjes së përkushtimit të përditshëm, njohja e vetvetes në primordialitetin e nënshtrimit ndaj ekzistencës dhe mbijetesës: ja çfarë sakrifice duhet t’i ekspozojë poetit një shkollë e denjë krijuese të këtij emri. Pastaj fjalët, natyrisht, metrikë dhe kulturë, por mbi të gjitha shenjtëria e pashprehur e plehut organik, djersës dhe pasigurisë.

Dhe të heroizmit ekzistencial, dhe të demonit të bredhjes. Sepse atje ku nuk ka ecje në tokë apo nëpër troje të botës, ku nuk ka udhëtim në gjuhën që nuk është në origjinë apo me heterogjenezë udhëtim në materie, në kohë dhe në histori, ku me një fjalë është. jo e ndotur nga jeta, është fatale që poezia nuk është gjë tjetër veçse jehona e një bote që nuk e shqetëson, nuk na josh dhe në thelb pretendon të jetë.

Pra, nga Shqipëria, mbi bazën e kësaj etike nomadizmi – që është pashmangshmërisht ushqimi dhe gjaku i çdo poezie të respektuar – adoleshenti i shqetësuar nga Taranto lëviz në veri të Italisë për t’iu bashkuar ekspeditës Fiume të Gabriele D’Annunzio. Dhe pasi i është gjymtuar një dorë – e njëjta, do të shkonim aq larg sa të thoshim, e cila shkruan aq më mirë sa më shumë sakrifikohet fizikisht në altarin e poezisë – ai rifillon enden e tij dhe kthehet në rrugën për në botë.

Dhe kështu e gjejmë në Palermo, ku në vitin 1923 u punësua si taksambledhës, më pas në Paris, ku takoi Pikason, avangardët dhe fatkeqësinë pasionante të jetës boheme. Dhe së fundi në Milano, ku pa hezitim hyn në botën e kritikës së artit dhe letërsisë duke u martuar dhe duke krijuar familje. Ashtu si ata që e dinë, megjithatë, se nëse mbjellja është pas nesh, ajo është gjithashtu përherë në të panjohurën e së ardhmes.

Një kohë ende për t’u fekonduar, kjo e ardhme pa horizonte, që kërkon tek ai, përveç shumë teksteve kritike për artin, atë që prej dhjetë vitesh bëhet veprimtaria e tij kryesore: shkrimi i tregimeve dhe i romaneve. Por kush i shkruan ato? Ndoshta vetëm Endetari, i Arratisuri, i Dëgjuari? Apo më mirë Poeti? Duke identifikuar në vetvete, si rezultat i një jete të mbjellë, farat e poezisë si pasqyrim i thelbit dhe i thelbësores, globalisti ynë më në fund është i vetëdijshëm se ai nuk është një rrëfimtar, por, pikërisht dhe në rreth, një poet.

Kështu, në vitin 1945, këtu është përmbledhja e tij e parë e rëndësishme me vargje: Vajtimi i taksambledhësit. Dhe që atëherë, një kreshendo botimesh që përfshin vitet deri në Stellacuore në 1974 dhe më tej. Vite në të cilat bëhet e qartë fakti – siç vëren Salvatore Ritrovato – se “poezia nuk i përket një shkolle apo një rryme, por është”.

Dhe çfarë është atëherë, të marrim titullin tonë, poet? Në peizazhin e sotëm botues, dikush do të thoshte një mendim i rastësishëm i të cilit në vargje ka gjetur një audiencë të pamundur brenda hapësirës së vogël të jetimëve të shekullit të njëzetë. Por në kuadrin e asaj që Rilke na nxiti ta njohim si një angazhim që “investon një ekzistencë të tërë”, ndoshta është para së gjithash ai që farkëtoi fjalën në jetë.

Dhe vagabondi ynë, Raffaele Carrieri ynë – po, ky është emri i harruar i bardit të frikshëm të Tarantos – e kreu këtë punë të “metalurgjisë së shpirtit” gjatë gjithë rrjedhës së ekzistencës së tij, duke mbërritur të shkruajë, nën ndikimin e poetëve të tillë  si Scotellaro dhe Sinisgalli, por në fakt në kuadrin e një lirike ndërkombëtare pa epigone apo modele shtrënguese, vargje të autenticitetit më bindës, jehona e të cilave tashmë është humbur në harresë, por që do të donim të kujtonim këtu me një nga magjepsësit e saj, kompozime të lehta dhe të thella, popullore dhe zgjedhore të zemrës:

Netëve që më mungon fryma
Unë thërras, thërras me dorën time
Jashtë çarçafit
Ata pak që dua.
Ata nuk përgjigjen:
Unë jam në një gjumë tjetër,
Në një boshllëk tjetër
Dhe ata nuk më njohin.

EB