VOAL

VOAL

Please Wait ...
0%

VOAL

Binte shi dje në Bernë Nga Elida Buçpapaj

By | May 9, 2017
Binte shi
dje
në Bernë
e maji
kishte veshur
uniformën
e reve
me grinë
metalike
të melankonisë
e retë
derdhnin
ëmbëlsisht
petale
shiu
sa për të mbushur
filxhanë
me
kafe ekspress
e pastaj
qetësisht
si lumi Aare
retë
rridhnin
lotë zogjsh
që rrihnin
krahët
prej gëzimit
sa herë
kthehemi
në Bernë…
Fjalë kyçe:

Komentet

Lajme të ngjashëm

SHARRËXHIU – Poezi nga ESAD MEKULI

Xhepat e sharrëxhiut janë shumë të ngushta për duart e ënjtura të tij.

Ai kur e sheh sharrëxhiun me sëpatën e rrasur në shokë, e bishti i saj ka dalë prapa, dyshon se mos vallë për këtë na quajtën njerëz me bishta?

O vëlla me sharrë në krah

Do të shoh prapë me duar të mërdhime nën sqetull

Me sharrën e stërlashtë mbi krah dhe sëpatën e mprehtë të rrasun në shokë

Në fytyrën tënde lexoj: Kam fjetur në podrumin e lagshtë, unë i trembëdhjeti

Dhe kam hangër në kusinë e bakrit, të sjellun prej vendlindjes

Prej vendlindjes, fasulen e hollë të vendlindjes unë i trembëdhjeti.

-Pse unë kënaqem me pak prej këtyre duarve të mërdhime, Atje mbas 77 bjeshkëve, 7 gojë presin…

Poezia ‘Shiu mbi lum’ e Martin Camajt – Analizë nga AGRON TUFA

Martin Camaj

SHIU MBI LUM’

Mjegulla nga bjeshka ulet kadalë
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
në qiellin e vrantë lëviz nji halë
shpirti s’don dhimba e trupi lyp gjum.

Ujë â bâ gjethi e teshat e blegës
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
dëshira e pjekun po bjen prej degës
shpirti s’don dhimba e shtati lyp gjum.

Në votër flaka po del krandeve
e pikat e shiut po bijnë mbi lum
veshët e mij janë lodhë prej zâneve
Shpirti s’don dhimba e trupi lyp gjum.

 

Alkimia e elementëve:

Martin Camaj ka vijuar me mbetë “poeti im” më gjatë e më bindshëm se çdo poet tjetër shqiptar.
Përzierja e të katër elementëve zanafillorë (plus lëvizja) njeriu si “kurorë e Krijimit” jepet në një alkimi poetike elementesh te kjo poezi, që kemi veçuar.

Heroi lirik i poezisë “Shiu mbi lum'”, të M. Camajt është njeriu i lodhur, i plagosur pariparueshëm, i cili e ka humbur harmoninë primordiale. Duket, se ajo që i rëndon më së shumti në shpirt këtij uni lirik është nostaligjia; nostalgjia për “kopshtin e Edenit”; për natyrën e madhnueshme e vetëpërtëritëse, prej së cilës e kanë “dëbuar” dhunshëm në metropolet e zhurmshme, sikundër thotë poeti “veshët e mi janë lodhë prej zaneve”. Ai, heroi lirik, e sheh, e kundron këtë fashë kozmogonike të natyrës së ujshme përmes një plage që ther në shpirt. Që ta shijojë, ai duhet ta lërë ritmin e tij të brendshëm dis’harmonik, për të hyrë në një relacion të ri, në harmoni me natyrën. E këtë mund ta bëjë Gjumi. Sepse gjumi është pushimi, prehja e të gjitha lëvizjeve me ritëm të ç’akorduar, të paktën kështu dëshmojnë ligjet fizike mbi lëvizjen dhe prehjen, ku, sikundërse dimë – lëvizja kinetike shndërrohet ne lëvizje potenciale, përmes prehjes/statizmit.
Veçse këtu fjalë është jo për lëvizjen fizike, por për lëvizjen shpirtërore, më sak, për ndërprerje të një tipi ngetaiv lëvizjesh të ç’akorduara, me shpresën se, kur të fashiten ato (pas gjumit), heroi do të zgjohet me një harmoni të re lëvizjesh, me trup e shpirt të përtërirë, sikundërse po vepron natyra e përjetshme, e cila vetërregullohet e vetëpërtërihet përmes katarsisit ujor. Heroit lirik i lypet diç më tepër se katarsis. Mbase ai ka nevojë për një ekzorcizëm, që t’i pushojnë dhimbat e shpirtit dhe se një efekt të tillë, i cili dëshirohet në çdo varg përmbyllës të çdo strofe, është në gjendje ta bëjë çdo varg i dytë i straofave, që përsëritet fiks njëlloj në çdonjërën prej tyre (e pikat e shiut po bijnë mbi lum).
Ky kompleksitet zhurmash e tingujsh të mprehtë të pikave, që shuhen në sipërfaqen e butë e të bruztë të ujërave të lumit, si lëkurë e murrme bualli, përftojnë në veshët e lodhur një muzikë të kulluar parake, si në vitet mitare të poetit, gjithë nostalgji e veti kurative. Kjo muzikë e spektaklit ujor është e njëjtë me atë të zâneve të metropoleve të zhurmshëm, që e kanë lodhur heroin lirik me tingujt therës e cijatës në peisazhet moderne urbane, e kanë lodhur me natyrën e tyre artificiale e mashtrimtare, si zërat e Sirenave moderne Uliksin modern. Jo më kot Camaj e percepton veten në një poezi si Uliks (që s’u kthye kurrë në Itakë). E tash ai është kthyer në Itakën e vet, por me një ritëm të ç’akorduar, pikërisht në sfondin e bjeshkëve të tij, bash në çastin kur ato bëjnë katarsisin ujor. Në mitologjinë e krishterë, shiun, vërshimin dhe përmbytjen i kundrojnë si mitologjema të pastrimit të botës nga mëkatet, përpara se të lind një Diell i ri, një ditë e Re, një botë e Re, në një epokë të Re e përtërirë, sigurisht, me një moral të Ri. Për këtë ka nevojë dhe heroi lirik, i tejngarkuar me “dëshira të pambrijshme”, lodhje, nostalgji dhe shpresë për ripërtëritje. Ngjyrat me simbolikën e tyre që ndërkëmbehen në këtë poezi, nuk po i prekim, se shkon shumë gjatë…)

BRENGA – Tregim nga Franz KAFKA – Përktheu AGRON TUFA

 

 

Kur më pati ardhë në majë të hundës – kjo ka bërë vaki në muzgjet e nëntorit – dhe unë ngarendja nëpër rrugicat prej qylimi si në një pistë vrapimi andj-këndej breda dhomës sime, dhe, teksa dalloja në dritore rrugicën e ndriçuar, tutesha, ktheja praptazi dhe, përthellë pasqyrës në skajin tjetër të dhomës përftoja një objektiv të ri, ia jepja piskamës veç për të dëgjuar piskamën, anipse mirë e dija, se asaj kush s’i kthen përgjigje dhe asgjë nuk e dobëson, se piskama lind dhe s’ka kush ta ndalojë, se ajo s’ka sosje, madje dhe kur të shuhet, – atëbotë befas drejt e në mur u çel një derë, u hap nxitimthi, sepse duhej nxituar, e madje kuajtë e kaloshinave në rrugë brofën kas përpjetë duke hingëllirë, sikundërse çmenden kuajt në luftë.
Ç’prej korridorit të kredhur në terr, në të cilin ende nuk qenë ndezur llampat, u shfaq, mu si një fantazmë e vocërr një kalama dhe u ngrit majë gishtash mbi një shkorsë që lëkundej mezidukshëm. Drita e mugët në dhomë i vrau sytë dhe deshi të mbulojë fytyrën me pëllëmbë, por papritmas u qetua, këqyri në dritore, matanë të cilave terri kishte mbledhë, së mbrami, tymin e kaltëremë të fanarëve, që qe ngritur shumë lart. Duke fshikur murin me bërrylin e djathtë, kalamani qëndroi në derë të hapur mes korentit, dhe era ia frushullonte këmbët, qafën, tëmthat.
E pashë me bisht të syrit, mandej i thashë: “mirëdita!” – dhe mora nga ekrani para sobës setrën, ngase s’desha të qëndroja gjysmë i zhveshur. Hapa gojën saora të shfryja trazimin. Në gojë kisha një shije të keqe, më dridheshin qerpikët, thënë shkurt, nuk më mjaftonte veçse kjo vizitë, sidoqë ç’prej kohësh e parandjerë.
Kalamani ende vazhdonte të qëndronte ndanë murit, në po atë vend, ai prekte murin me pëllëmbën e djathtë dhe, kuqëluar prej kënaqësisë, gërryente me majën e gishtave suvanë fërmuese të murit. E pyeta:
– Menjëmend tek unë keni ardhë? Mos jeni drejtue gabim? Në një ndërtesë të madhe si kjo, gabimi është gjithëherë i mundshëm. Unë jam filani dhe banoj në katin e katërt. Kështu pra, ju deshët me u pa pikërisht me mua?
– Kadalë, kadalë, – tha shkujdesshëm kalamani, – gjithçka në rregull është.
– Atëherë hyni brenda, unë desha me e mbyllë derën.
– Po unë tanimë e mbylla. Mos e vini veten në siklet. E di ç’keni, qetësohuni.
– Për çfarë sikleti e keni? Po, në koridor ka shumë banorë, dhe unë, ta pret mendja, me të gjithë njihem; nëse ata do të dëgjojnë se këtu kuvendohet, thjesht do ta quajnë të arsyeshme të hapin derën dhe të shohin ç’ngjet këtu. Kësaj s’ke ç’i bën. Dita e punës mbaroi; ata përkohësisht janë të lirë, dhe nuk do të ma varin dhe fort mua! Paj dhe vetë e dini kaq pakogjë. Lermëni ta mbyll vetë.
– Eh, e çë pastaj? Çfarë, menjëmend e keni? Sa për mua, lë të hyjë gjithë pallati. Dhe mandej, po ta përsëris: derën e mbylla; apo mendoni se vetëm ju dini të mbyllni derë? Bile-bile e kam mbyllur me kyç.
– Atëherë në rregull. Asgjësend tjetër nuk lypset. Me kyç, gjithsesi, mund dhe të mos e kishe kyçur. Dhe tashti, meqenëse na keni urdhëruar, uluni e rehatohuni. Jeni mysafiri im. Nuk kam as pse t’ju trembem. Mos u druani, ndjehuni si në shtëpinë tuaj. Nuk kam ndërmend as t’ju mbaj, as t’ju dëboj. Mos duhet vallë ta them edhe këtë? Çfarë, nuk po më njihni?
– Po, me të vërtetë, ju nuk duhet ta kishit thënë këtë. Përveç kësaj, këtë s’duhej ta kishit thënë. Jam ende një fëmijë; pse gjithë ajo ceremoni?
– Ua, ç’po na thoni kështu, paçi uratën. Jua pret mendja që jeni ende fëmijë. Por nuk jeni sidoqoftë dhe aq i vogël. Ju tashmë jeni adoleshent. Nëse do të kishit qenë vajzë, për ju nuk do të kishte qenë dhe aq e hijshme të hynit e të mbylleshit kaq thjesht këtu me mua në dhomë.
– Për këtë nuk ka pse e çan kokën. Desha vetëm të them: fakti që ju njoh mirë nuk është ndofarë garancie, kjo veçse ju çliron nga mundi për të më gënjyer. Ç’i keni këto ceremonira! Lerini, lerini, ju lutem. Përveç kësaj, unë nuk ju njoh dhe aq mirë, jo për çdo gjë dhe jo përgjithnjë ju marr vesh, veçanërisht në këtë errësirë. Mirë do kishit bërë të ndiznit dritën. Jo, më mirë mos e ndizni. Gjithësesi, nuk do të harroj që më keni kërcënuar.
– Çfarë? Unë ju kam kërrcënuar? Jo paçi uratën, unë jam kaq i gëzuar që më në fund erdhët. Thashë “më në fund”, spse tani është vonë. Nuk e kuptoj, përse erdhët kaq vonë. Ndofta ngase u gëzova dhe prej trazimit nxorra e thashë turlifarë gjërash, ndërsa ju më keni keqkuptuar. Me qejf të madh e pranoj që fola turlifarë gjerash dhe madje, nëse doni, ju fyeva. Veç, për hir të zotit, s’ka pse të grindemi! Po si mund t’i zini besë kësaj që thoni? Si ua bëri zemra të më fyeni kështu? Përse kërkoni si e si t’i përdhosni ato pak minuta që ndodheni këtu? Edhe një i huaj po të ishte në vendin tuaj, do të kishte qenë më i kujdesshëm, t’i avitej njeriut më pranë.
– Me kënaqësi e besoj; lere mos e nga, zbulim i madh! Për vetë natyrën time jam më afër jush. Këtë dhe vetë e dini, përse atëherë gjithë këto ankesa? Më mirë më thoni, ç’i keni gjithë këto spitullime, dhe unë iki sa hap e mshel sytë.
– Ja ç’na qenka! Megjithatë arrogancën s’e paskeni për gjë! Si shumë i guximshëm qenkeni. Tekembramja, në dhomën time jeni dhe si një i lojtur m’a gritë murin me thonj. Kjo është dhoma ime, është muri im! Dhe, përpos kësaj, gjithësa po flisni, është jo vetëm e marrë, por edhe qesharake. Na thënkeni se për vetë natyrën qenkeni i shtrënguar të kuvendoni asisoj me mua. E vërtetë është kjo? I shtrënguar prej vetë natyrës suaj? Shumë e lezetshme kjo natyra juaj. Natyra juaj – natyra ime, atëherë dhe ju, gjithashtu, jini i detyruar të silleni mirsjellshëm.
– Pse ju i sjellshëm jeni?
– Qeshë i sjellshëm.
– Nga ta dini, atëherë, ndofta edhe unë do të jem i sjellshëm.
– As ia kam idenë.
Iu avita tryezës së natës dhe ndeza një qiri që qëndronte mbi të. Asokohe në dhomën time nuk kishte as llampë vajguri, as ndriçim elektrik. Qëndrova ndenjur një grimë ndanë tavolinës, gjersa m’u shpif, mandej vesha pallton, mora nga divani kasketën dhe fika qiririn. Duke dalë jashtë u pengova pas këmbës së poltronit.
Në shkallë ndesha banorin e katit tim.
– Prapë po dilni nga shtëpia, more bjerrakohës! – tha ai, teksa ngjiti dy shkallare dhe u ndal.
– Çfarë urdhëroni të bëj, – iu gjegja unë. Tashti në dhomën time pata njëfarë fantazme.
– Ju po na flisni me një ton të pakënaquri, a thua se ju ka rënë një fije floku në supë.
– Ia keni terezinë të talleni. Por ta keni të qartë, fantazma është fantazmë!
– S’e luan topi. E çë, nëse nuk beson në fantazma?
– Po unë, sipas jush, i besoj fantazmat? E ç’del prej mosbesimit tim?
– Shumë e thjeshtë. Përpiquni ta kapërceni frikën, kur menjëmend ju sajdis fantazma.
– Po, por thelbi s’ka të bëjë me këtë frikë. Frika e njëmendët është frika para arsyes së kësaj shfaqjeje. Dhe frika mbetet. Ajo po më torturon. – Qeshë nervozuar dhe prej trazimit rrëmoja nëpër të gjitha xhepat.
– Por, nëse ju nuk i trembeni vetë fantazmës, përse nuk pyetët pra, për arsyen e shfaqjes së saj?
– Ashiqare, ju s’keni ende s’keni pasë rast me folë kurrënjëherë me një fantazmë. Mos vallë prej tyre pritet ndofarë përgjigjeje e arsyeshme! Gjithçka sillet rrotull nis e mos bitis. Një ndjesi e tillë mu sikur ato dyshojnë më fort se ne në ekzistencën e vet, çka, sidoqoftë, nuk është dhe aq e habitshme me gjithë zbehtësinë e tyre.
– E dini çfarë? Kam dëgjuar se fantazmat mund t’i ushqesh.
– Qenkeni i mirëinformuar. Mund t’i ushqesh. Po kujt ia bën zemra!
– E pse jo? Ta zëmë, fantazma është e seksit femër, – tha ai dhe ngjiti shkallaren e sipërme.
– Ah, kështu… por edhe në të tilla raste s’ia vlen, – ia ktheva unë.
U ndërmenda. Fqinji tashmë qe ngjitur lart, dhe, që të mund të më shihte zgjaste qafën përpara.
– Por, gjithësesi, – klitha unë, – nëse provoni, kur të ngjiteni lart, ta merrni për vete fantazmën time, atëherë çdo gjë midis nesh ka marrë fund një herë e përgjithnjë.
– Unë veç shaka bëra, more, – tha ai dhe e tërhoqi qafën.
– Atëherë gjithçka në rregull, – ia ktheva. Tanimë mund të dilja pa merak në shëtitje. Por e ndjeva veten aq të vetmuar andaj dhe parapëlqeva të ngjitem lart e të shtrihem të fle.

ZAMBAK I BARDHË NË GUR – Tekst poetik nga GJOK BECI

Larte ne bjeshket e Mirdites
ka hedh rrenje nje gure i kuq,
ketu,thone fjalet e legjendes,
u ndez rrepte lufta me turq.

Shkuan shekuj,shkuan vite
ne llogore rriten mur,
ndaj lulezon e kurre nuk vyshket
nje zambak i bardhe ne gure…

O zambak i bukur’o
pse po qet petale?
Do flladis une trimat’o
qe kan ra ne male.

O zambak i gurit’o
pse sheh ne bjeshkenaja,
Kujtoj partizanet’o
shqipe mbi keto maja!

Permbi kreshtat e Mirdites
guri i kuq rrufet i djeg,
ketu lindi biri i shqipes
edhe plumbit,plumb i jep.

Shkojne shekuj,shkojne vite
ne nje gje se harrojme kurre;
pse lulezon e kurre nuk vyshket
nje zambak i bardhe ne gure.

 

TROKITJET – Poezi nga GJOKË BECI

 

Trokita në veten time dhe prita pak
u hap një derë me lulepëlqimet e mia
gjurmet e vocrra morë ndonjë pikë gjak ,
Ishte fëmijëria.

Trokita në hapat e fillesës dhe prita
u shfaq rruga e panjohur dhe molla ,
një oborr , një top lecke , abetarja dhe frika –
ishte shkolla .

u hap një kuti me rrjetë në mes për votime
nuk dija ku banonin bindje e pendesë
trokisja në të vocrrën jetën time –
ishte viti dyzetepesë …

trokita nëpër veten time si nëpër errësirë
jashtë ishin ujëvarat dhe hëna
prej larg më shihte ndonjë ëmbëlsirë –
pranë më rrinte nëna.

po më përcillte te autobuzi i largët ,
mua te shkolla e re më rrinte mendja ,
frenoi diku autobuzi në çåkllën e lagur
dhe m’u tremb ëndrra.

trokita derën e panjohur në magazinë
për herë të parë në jetë pashë stof polak ,
nëna kishte qethur delet në lëndinë ,
më kish veshur me shajak.

dikur “trokit e zgjo ” – do thothte Kadareja
unë mësova më shumë të trokas ,
m’u hapën dyer me libra të reja
dhe poezisë i dhash bast …

trokita thellë në veten time
u shfaq jeta – një bukuroshe rinore,
më thirri si t’ kishte zë bubullime
më mori shumë larg përdore…

ecim bashkë , ende jemi bashkudhëtarë
ajo rend e unë rend pas saj ,
trokita në sy të kaltër e u shfaqën ziliqarë ,
trokita në stinë e s’u shfaq vetëm maj …

trokita në gur të kuq u hap një zambak i bardhë
e hodha me rrëmbim në krahët e erës
ngarenda për Tiranë si një i lumtur i marrë
zambakun e Mirditës ia fala Vaçe Zelës.

trokita në sy të kaltër,u shfaq deti
preka dy buzë dhe u shfaq lulkuqja
eh , sa larg ishin burimi dhe etja
ndoshta më larg se zbulimi dhe zhdukja …

trokita gjithë dyertë që më presin mua
u hapën ëmbël si buzëqeshja
kur trokas kujtimin e Lizës që u shua
derën e hap heshtja.

 

Në çdo zemër njëherë troket – Tekst poetik nga GJOK BECI

S’je bozhur,as lëndinë, dashuri
Ti je poezi e artë, ti je poezi.
Mund të flasë shpesh për ty, një poet
Në çdo zemër ti, një herë troket.
Mbi një plis të blertë jeton,
Ti një botë të tërë dhuron,
Bën të ecin bashkë dy vetë,
Plot një jetë.
(Refreni)
Ti na fal detin,që edhe dallgët ja duam.
Laureshat këngën mësuan,nga buzët e tua
Dhe malet,që fusha i largon.
Dashuria, i afron.
Aspak jo mes njerëzve mos mungo,
Se moshën e lules na dhuron ti.
Ka kjo jetë në çdo brez, dashuri
Tek një zemër rri,pa faj
Jo,jo ska çudi
Mund të flasë shpesh për ty, një poet
Në çdo zemër ti,veç një herë troket.
Mbi një mal të lartë vallëzon,
Mbi një fushë të gjërë vrapon.
Lulja udhën hap për ty,dashuri
(Refreni)
Ti na fal detin,që edhe dallgët ja duam.
Laureshat këngën mësuan,nga buzët e tua
Dhe malet,që fusha i largon.
Dashuria, i afron.
Ti na fal detin,që edhe dallgët ja duam.
Laureshat këngën mësuan,nga buzët e tua
Aspak jo mes njerëzve mos mungo,
Se moshën e lules na dhuron ti.
Dashuriiiiiiiii

Rrjedh në këngë e ligjërime – Tekst poetik nga GJOK BECI

E kush mund t’i harrojë këto vargje të këngës të kënduar nga legjendarja Vaçe Zela “Rrjedh në këngë e ligjërime”:

E i fortë po shndrit ai diell
dhe burimi këngës lugjeve i përcjell.
E i fortë po ngroh ky diell
edhe trimat nëpër mend mi sjell,
mi përkëdhel.

Nga ky diell i kohës sime
shndrisin shekujt në agime
dhe naganti i shqiptarit zjarr flakëron!

Po ku ka si ti, o Shqipëria ime,
Moj fisnikja përmbi gur.
Rrjedh në këngë e ligjërime,
ballëlarta me flamur!

E i fortë po bien ai terr
dhe lahuta tingujt mi çon larg,
i përcjell.
E i forte po bjen ai terr,
partizanët nëpër mend mi sjell,
po mi sjell.

Nga ky zë i tokës sime
flasin shekujt me gjëmime,
edhe krisma e shqiptarit rrjedh
brez më brez.

Po ku ka si ti, o Shqipëria ime,
Moj fisnikja përmbi gur.
Rrjedh në këngë e ligjërime,
ballëlarta me flamur!

 

PSE POETËT SHUHEN VRIK Millosh Gjergj Nikollës – Poezi nga GJOK BECI (1939-2014)

Perjetojnë dhe brengat e tua
që të tjerët nuk i njohën
përkthejnë dhe heshtjen e nënës
janë krushqit e enigmës në buzët naive,
syri i poetëve pjek qershitë dhe kulaçin
që syri ynë ngjethet kur i prek.
Prekin edhe ato plagë torturonjëse
që ne të tjerët s’i ndiejmë,
lajmojnë edhe ato luftëra
që ne s’i parashikojmë dot
për shkak të mjerimit mendor
për shkak të mosdashjes së dikujt.
Me ballin e mrrylur largohen poetët
Dhe për këtë shkak shuhen vrik.

Tashmë janë pak e më pak
ata që ende nuk e dinë
se poetët lezojnë më shumë se një jetë
brenda në ditën tonë të vockël,
pergjaken tek ringrenë themele triumfesh
e na thonë pse i kishin brejtur minjtë.
Poetët janë më të përgjakur se vetë heronjtë.
Jemi bukurisht pak e më pak
ne që ende nuk e kuptojmë
pse asnjë anije kozmike nuk mbërriti
ku nuk pati bujtur fantazija e poetëve,
sepse ata janë kryefjala e amshuar e tingullit.
Dhe mbikryefjalë e vetë njeriut,
metaforë e mrrylur largohen të pakryer
edhe për këtë shkak, mbase shuhen vrik.

 

PLIS NË LUVËR – Tekst poetik nga GJOK BECI

Mrike Trumshi, nder kengetaret me te fuqishme epike te Trojeve Shqiptare me PLIS ne LUVER, me tekst te Gjok Becit dhe muzike te Edmond Zhulalit:

Ne muze te Luvrit , ne mes te Parisit
Nje vend nderi , m`i paskan lan plisit
Po me buzeqesh plisi i shqiptarit
Sikur bora e kreshtes se malit

Rruge e gjate, o prej Ilirie
E ky lot i maleve , sa m`i paska hije
Me nje plis, o te bardhe mbi vetull
O vjen shqiptari , shekull me shekull

Refreni
Jam shtegtar i kohes re
Kam dhan fjale per qiell e dhe
Sa t`ket jete kjo han` ner yje
Do ta mbaj ket plis mbi krye

Plisi i shqiptarit sot del nga kjo salle
Kesule e qeleshe m`i kujton me mall
Nga Tomorri i blerte , n`at Korab me bore
Krenarine e gjakut ngjatjeton kjo dore

Bukurive te dheut synin jau kam fale
Shpirti i njeriut sot e neser gjalle
Permbi plis po lej nje tingellim shqiptari
Tungjatjeta Luver , o muze prej ari

TORTA – Tregim nga Guy de Maupassant – Përktheu Kristal Kotonika

Të themi se ajo quhej zonja Anserre, sepse nuk u zbulua asnjëherë emri i saj. Ajo ishte një nga ato yjet parisiene që lenë gjurmë, si gjurma e zjarrit. Shkruante poezi dhe novela, kishte zemër poete dhe ishte një bukuri të mrekullueshme. Në pritjet që shpesh organizonte, ftonte pak njerëz; vetëm persona të pozitave të larta nga ata që përgjithësisht mbartnin përcaktime të zanafillës për diçka të njohur, që kishin fituar një
titull kushtetues, një titull të vërtetë intelektuali. Të paktën kështu vlerësoheshin të ftuarit e saj.
I shoqi përfaqësonte anën e errët të satelitit. Të jesh burri i një ylli si ajo, nuk është një gjë fort e këndshme. Por ai kishte mendimin e tij: të krijonte një shtet brenda shtetit. Zotëronte meritat e veta personale, natyrisht merita të një shkalle sekondare, ishte e vërtetë, por në fund të fundit, në këtë mënyrë, në ditët në të cilat gruaja ftonte në pritje edhe ai ftonte e priste të tijtë. Kishte dhe ai të ftuarit e tij specialë që i vlerësonte, i dëgjonte dhe tregonte për ta më shumë vëmendje se sa për të shoqen e tij brilante.
Ai i ishte kushtuar agrikulturës, dhe bënte pjesë në Kabinetin e Bujqësisë. Të ngjashme me këtë janë kabinetet e gjeneralëve, në të cilat çfarë lind, jeton e vdes në zyrat e Ministrisë së Luftës.
Po të tjera veç tyre, a ka? Janë kabinetet e marinarëve në Ministrinë e Marinës, kabinetet e kolonizatorëve etj. etj. Ai prandaj kishte studiuar agronomi, por kish studiuar në një mënyrë të thellë, në raport me shkenca të tjera, me ekonominë politike e me artet e bukura. Fjala “arte të bukura”, tanimë përdorej në shumë fusha, prandaj mund të arrije të përcaktoje si “vepra arti” edhe ura të frikshme të hekurudhave. Në fund të fundit, ai kishte arritur deri aty sa për të thoshin : “Është njeri i madh”. Atë e citonin në Revistat Teknike; sipas gruas së tij ai kishte arritur të emërohej anëtar i një komisioni pranë Ministrisë së Bujqësisë.
Kjo aureolë modeste atij i mjaftonte. Me pretekstin e mos bërjes së shumë shpenzimeve, ai i ftonte miqtë e vet në shtëpi në të njëjtën ditë që i ftonte dhe gruaja miqtë e saj. Në këtë mënyrë miqtë përziheshin, por në
fakt formonin dy grupe. Zonja, me eskortën e saj prej artistësh, akademikësh e ministrash, vendosej në një lloj galerie një si tunel të mobiluar e zbukuruar sipas stilit perandorak që njihej si Akademia. I shoqi tërhiqej zakonisht me agronomët e vet, në një dhomë të vogël që shërbente për të pirë duhan dhe që Zonja Anserre, e quante me ironi, “salloni i agronomëve”.
Të dy ambientet ishin t ë ndara nga njëri tjetri. I shoqi ndërkohë, pa xhelozi, herë pas here shkonte në sallonin e Akademisë dhe shtrëngonte përzemërsisht duart me ta, por Akademia e përbuzte jashtë mase sallonin e agronomëve dhe ishte shumë e rallë që një parim shkencor, ndonjë ide, apo diçka tjetër të diskutohej me agronomët.
Të ftuarit e të dy palëve e kalonin aty pa ndonjë shpenzim të madh: një çaj i shoqëruar me një copë tortë. Kjo ishte gjithçka.
I shoqi, kohë më parë porosiste dy torta, një për Akademinë e tjetra për agronomët, por zonja e shtëpisë, me të drejtë pati bërë vërejtje për këtë gjë, sepse nga një mënyrë veprimi e tillë do të krijohej përshtypja e qenies së dy palë të ftuarve apo të dy ndarjeve. I shoqi nuk e kishte kundërshtuar dhe kështu filloi të merrej vetëm një tortë. Kjo tortë, për kujdesin e Zonjës së shtëpisë, sillej në fillim tek Akademia dhe më pas dërgohej në sallën e bujqësisë.
Torta, shumë shpejt u bë për akademikët një objekt i vrojtimit kureshtar.
Zonja Anserre nuk e priste kurrë vetë tortën për ta ndarë. Kjo barrë i takonte të shoqit ose një personi tjetër të shquar nga të ftuarit. Kjo detyrë e veçantë që konsiderohej si një nder i madh dhe i preferuar, për të ftuarin zgjaste për një kohë shumë a pak të gjatë, nganjëherë deri në tre muaj dhe rrallë më shumë e konsiderohej si një privilegj i “prerjes së tortës”. I ftuari i preferuar për të prerë tortën ngjante si të ishte një i mbivlerësuar ndër të tjerët, si të ish superior ose më mirë një zëvendës sundues i veçantë. Prestari mbisundues, fliste me zë të lartë e me një ton komandimi të spikatur, madje të gjitha favoret e zonjës së shtëpisë i takonin atij, të gjitha. Cilido prej tyre, gjatë “mbretërimit” të shkurtër si prerës i tortës, demonstronte për bashkëshortin e zonjës një konsideratë të madhe deri në rënien e ziles kur thika do t’i jepej një tjetri dhe tanimë konfondohej rishtazi ajo marrëzia e admiruesve të “bukuroshes, zonjës Anserre”.
Por kjo do të vazhdonte për një kohë, sepse kometat nuk shkëlqejnë gjatë e përngaherë me dritën e tyre, vjen një moment që shuhen. Gjithçka në botë plaket. Filloi të flitej se zelli e dëshira për të fituar të drejtën e prerjes së tortës, pak nga pak po dobësohej. Ndonjëherë dukej sikur ishin të lëkundur për ta pranuar detyrën dhe kjo vihej re se sa pa qejf e merrnin pjatancën e tortës për ta ndarë. Kjo detyrë, një herë e një kohë shumë për të pasur zili, u bë pak e kërkuar. Zonja Anserre bënte gjithçka, ishte tepër dorë lëshuar e mundohej që t’u shërbente e të tregohej e mirësjellë. Eh! Tortën nuk e ndanin më me qejf. Të ftuarit e rinj ngjanin si refuzues. ’Të favorizuarit veteranë” rishfaqeshin si parimorë të rënë nga froni, që për një kohë kishin pasur fuqinë. Ata më të zgjedhurit, elitët, e bënin rrallë, shumë rrallë këtë detyrë. Gati për rreth një muaj tortën e ndau vetë zoti Anserre. Më pas kish pamjen e një qeni të lodhur dhe një mbrëmje u shfaq vetë zonja Anserre, e bukura Anserre, që të ndante vetë ajo ëmbëlsirën e përgatitur.
Por kjo gjë me sa dukej i shkaktonte mërzi dhe ditën e më pasme të dhënies së pritjes për të ftuarit, ajo iu lut shumë njërit prej të ftuarve, por ai nuk pranoi. Kjo shenjë simbolike tashmë ishte shenjë e dukshme, prerja e tortës nuk ishte më asgjë dhe gjithë privilegjet e këtij favori që më parë kishin dhënë gjithnjë mbarësi, tas hmë të kallnin frikën. Porsa paraqitej torta, akademikët vraponin me ngut e në rrëmujë për në sallonin e bujqësisë për t’u vënë në mbrojtje të të shoqit që vazhdimisht qeshte. Dhe kur zonja Anserre, e shqetësuar paraqitej tek porta me tortën në një dorë e me thikën në tjetrën, gati që të gjithë rreshtoheshin përqark të shoqit si për të kërkuar përkrahje.
Kaluan vite. Nuk kishte më asnjë që të priste tortën, ndonëse, për efekt të zakonit të vjetër të rrënjosur thellë, ata që vinin si të ftuar e quanin të dashur “zonjën e bukur Anserre” por, kur ajo kërkonte me sy një të devotshëm që të merrte thikën, për rreth saj vihej re e njëjta lëvizje, një ikje e përgjithshme e zhdërvjellët, plot manovrime e me gjithfarë mënyrash për të evituar ofertën që qëndronte në maj ë të buzëve të saj.
Dhe ja, një mbrëmje në pritje u paraqit një i ri, i pa djallëzuar e që nuk dinte asgjë. Nuk e njihte misterin e tortës. Kur ajo u shfaq dhe kur të gjithë ishin zhdukur, atëherë zonja Anserre mori ndër duar për të servirur pjatën me ëmbëlsirën, iu drejtua atij, i cili qëndroi pranë saj krejt i qetë.
Ajo besonte se edhe ai e dinte, i qeshi dhe me një zë të ngashëryer:
-Dëshironi,- i tha,-i dashur zotëri, dëshironi të jeni shumë i mirësjellje dhe të prisni këtë tortë?
Ai u ngut, hoqi do rezat, i lumtur e i nderuar.
-Po, sigurisht zonjë, me shumë kënaqësi.
Ndërkohë, në qoshet e galerisë dhe në portën e hapur të sallonit të bujqësisë, grumbuj të ftuarish me fytyra të habitura, vrojtonin. Mandej, kur panë se i riu i porsa ardhur nuk hezitoi të ndante tortën, u afruan përsëri. Një poet i vjetër, hokatar, e përgëzoi duke i rënë në shpatull.
-Të lumtë djalosh,- i pëshpëriti në vesh.
Djaloshi e pa me kërshëri. Vetë i shoqi i zonjës së shtëpisë dukej i habitur. Djaloshi nga ana e vet ishte fort i çuditur nga konsiderata që kishte fituar dhe nuk e kuptonte se ç’po ndodhte me xhentilencën e spikatur, mirësjelljen e dukshme dhe mënyrën e vlerësimit që i bëri e zonja e shtëpisë.
Megjithatë edhe ai e kuptoi. Në çfarë momenti, në çfarë rrethana e bëri këtë zbulim?
Kjo nuk dihej. Por mbrëmjen e më pastajme, kur u paraqit, kish një pamje prej të preokupuari, pothuajse të ndrojtur dhe vështronte rreth e qark vetes me shqetësim. Ora e çajit ra. Kamerieri u paraqit me pjatën ndër duar. Zonja Anserre, e qeshur, kapi pjatën dhe kërkoi me sy mikun e ri, por ky ishte larguar me shpejtësi e nuk gjendej në sallë. Atëherë ajo nisi ta kërkojë dhe e gjeti në fund te sallonit të agronomëve, me krahun e vet të vënë nën atë të të shoqit të zonjës së shtëpisë; ai konsultohej me zotin Anserre mbi metodat që përdoreshin për të luftuar filokserën.
-I dashur zotëri,-i tha ajo- do të dëshironit të ishit aq i sjellshëm për të prerë këtë tortë? Djaloshi i skuqur deri tek veshët, belbëzoi, e humbi toruan e nuk u mor vesh se ç’ tha.
Atëherë zoti Anserre, pati mëshirë për të e duke u kthyer nga e shoqja:
-E dashura ime, – i tha -, ti do të jesh me të vërtet xhentile në se nuk na shqetëson. Ne jemi duke folur për agrikulturën. Jepja shërbëtorit – Battistes – ta presë tortën tënde.
Që nga ajo ditë askush nuk e preu më tortën e zonjës Anserre.
Botuar në “ Zhil Blas” më 19 Janar 1882.

Aforizmi i ditës – 5 gusht 2020

Art enables us to find ourselves and lose ourselves at the same time.

Thomas Merton

Arti na mundëson të gjejmë veten dhe ta humbasim njëkohësisht.

Thomas Merton

Sonte je vetë poezia ime Poezi nga Agim Desku

SONTE JE VET POEZIA IME

Sonte kush më bëri dritë
këtë mbrëmje të vetmuar vargu
hëna erdhi për ty se ishe buzëqeshja e saj
në vargun tim më solli pak liri
pikturës sime si pejsazh më rri.

Sonte më zë ylli i mëngjesit zgjuar
me trëndafilat e kopshtit tënd
sa bukur kishin çelur kuq e zi.

Në botën tënde janë më ndryshe
si kënga e dashurisë sate,ku këndonim bashkë
kur emrin ma merr për gur e mur
të secilës fjalë që kalon nëpër syvargu
e muros fatin tim.

Heshtjen e sjell mbrëmjeve me hënë
dhe ndez vet zjarrin në mua.

Sonte lutëm më shumë se dje
flas edhe me këngën time
herë bëhëm i krisur për secilin varg
që e shkruaj sonte bashkë me miken
nën dritën e hënës me tinguj serenade.

Për një çast u bëmë lule trëndafil
që çelë shumë herë pranverave
aromë e përqafimit tënd a puthje zjarri
secila sjell pranverën e parë ,lulet e para

Si pejsazhe të pikturoja pikturën e juaj
ku më rri varur shpirtit e këngës sime
duke pritur hënën të vie tek vargu im.

Këtë natë vetëm me shi,eh kudo bie
në secilin sy më shumë më rri
nuk e di nëse rri më mirë tek unë apo të ti.

I pyesim fjalët që burim kanë zemrën
unë besoj më shumë në ty
se agimi është çdo herë këtu.

Nuk di kur ka shi a kur nuk ka
është ky lumi që kalon më pranë
më merr edhe mua në shoqërinë e tij
herë më mbyet në valët cunamiane
dhe më falë pak shpirt të më shoh mikja ime.

Sonte jam emri yt i shkruar
nëpër secilin varg si pasqyrë ëndrrash
kur fjalët janë të pakta e shoh nga lartë hënën
që rri me ty,ah,ti varg i ikur largësive
një botë më ndryshe largë apo afër meje.

Se emri im je sonte
pak zjarr kam për të dhënë
edhe pak dashuri që ia mora hënës
në dritën e diellit fjeta,u zgjova si princi yt.

Sa afër më rri shpirtit
aty ku vetëm hyjnitë hyjnë
askush nuk vdes nga dashuria
pranverat falin vetëm lule me aromë jete
në ty gjeta vargun tim
Të dytë u bëmë pikturë
u varum në murin e secilit shpirt.

Sa e dua tani botën
ti nuk je më as ëndërr
vargu im që e shkruaj
për çdo ditë ngapak.
Eh, sonte jemi i vetmi varg
me vite i kërkuar.

Sonte je vet poezia ime Erna
AGIM DESKU

TONIGHT YOU ARE MY POETRY MYSELF

Tonight who made me light
this lonely verse evening
the moon came to you because you were her smile
in my verse brought me a little freedom
my painting as a landscape hangs me.

Tonight the waking morning star catches me
with the roses of your garden
how beautifully they had blossomed red and black.

In your world they are different
like the song of your love, where we sang together
when he takes my name for stone and wall
of each word passing through the syvargu
e muros my fate.

Silence brings evening with the moon
and kindles the fire in me.

Tonight we prayed more than yesterday
I also talk to my song
times we became crazy about each verse
that I write tonight with my friend
under the moonlight with serenade sounds.

For a moment we became pink flowers
which blooms many times in the spring
the scent of your embrace or the kiss of fire
each brings the first spring, the first flowers

As landscapes to paint your painting
where I hang on to the soul of my song
waiting for the moon to come to my verse.

Tonight just rainy, eh everywhere it falls
in each eye more hangs me
I do not know if it stays better with me or you.

We ask the words that source the heart
i believe more in you
that dawn is every time here.

I do not know when it rains or when it does not
it is this river that passes closer
takes me in his company too
times it drowns me in the tsunami waves
and forgive me a little soul to see me my friend.

Tonight I am your written name
through each verse like a mirror of dreams
when words are few I see from above the moon
that stays with you, ah, you string fled away
a different world far or near me.

If my name is tonight
little fire I have to give
even a little love I took from the moon
in the sunlight I slept, I awoke like your prince.

How close it stays to my soul
where only deities enter
no one dies from love
springs forgive only life-giving flowers
in you I found my verse
We both became painting
hung on the wall of every soul.

How much I love the world now
you are no longer even a dream
my verse I write
for each day a little.
Eh, tonight we are the only string
for years wanted.

Tonight is my own poetry Erna

Translated by
MARJETA SHATRO RRAPAJ

KU ISHE ZOTI IM

Kur pranverave të mia i bëheshin acar
Dhe nuk e dija cili jam e a jam shqiptar
Ku ishe zoti im ditën e masakrimit tim
Në Reçak,Mejë ,Izbicë,Krushë ,Rogovë

Njëjtë më mendoje të lutem këmbëkryq
T’i falëm plumbave që më bënë hi zjarri
Për dashuri s’më pyete së çfarë dashuroj
Më shumë miken kur për atdhe sakrifikoj

S’kam për t’u ndalur në mëkatin tënd
Pse krijove demonë e perandorë të njëjtë
Petk njeriu ju veshe tradhëtarëve t’kombit
Sot për të satën herë i huaj më duket jam

Kam shumë për t’i thënë mëkatit tënd
Pesë shekuj nuk më njohe për njeri
Nuk më le të kisha veç një Shqipni
Sikur linda më vonë së sëcila hyjni.

26 korrik 2020 @gim DESKU

WHERE WAS MY LORD

When my springs got frosty
And I didn’t know who I am or whether I am Albanian
Where were you my lord on the day of my massacre
In Recak, Meja, Izbica, Krusha, Rogova

The same thought of me praying cross-legged
Forgive the bullets that made me fire ash
For love do not ask me what I love
More friend when I sacrifice for the homeland

I will not dwell on your sin
Why did you create the same demons and emperors
The man clothed the traitors of the nation
Today, for the seventh time, it seems to me that I am a foreigner

I have much to say about your sin
You haven’t known me for five centuries
Let me have only one Albanian
As if I was born later of which deity.

Translated by
MARJETA SHATRO RRAPAJ

QERPIKËT T’U BËNË MUZE

S’ke faj që ike në legjendat e dragojve
Koha për t’u bë mbretëreshë shqipesh
Mbeti në qerpikun tënd Ajkunë
Sërish duhet të rikthehesh n’dyluftim

Në muze mbete ti e dashuria prekaziane
Besova së do t’i rezistoj sëcilës Saharë
Edhe akullnajave të Antartikut
S’ka thellësi Titaniku që të mbanë

Asnjë natë s’kanë bërë gjumë piktorët
T’ia marrin ngjyrat më të bukura ylberit
Duan në çerpikët tuaj ta shohin veten
T’i njohin më mirë dashuritë venedikiane

Vdekja nuk të takon ty Ajkunë as Ernes
Kam më e mbajtë fjalën për më ju urue
Më fluturue me pulëbardhat e agimeve
T’bëj be më askë fjalë s’kam me ndërrue.

1 gusht 2020 @gim DESKU

EYELASHES MAKE YOU A MUSEUM

It’s not your fault that you run away from the legends of dragons
Time to become the queen of Albanians
Remained in your eyelash Ajkuna
You have to get back into the fight again

You and Prekazian love remain in the museum
I believed I would resist any Sahara
Even the glaciers of Antarctica
The Titanic has no depth to hold

The painters have not slept a single night
Take the most beautiful colors of the rainbow
They want to see themselves in your lashes
Get to know Venetian loves better

Death does not belong to you Ajkuna or Ernes
I kept my word to congratulate you
Fly me with the dawn seagulls
I swear no more words I can not change.

Translated by
MARJETA SHATRO RRAPAJ

LOTIN TA MORA VETËM SONTE

Lotin ta mora vetëm këtë natë
Nuk do ta kthej kurrë ma
Për asnjë çmim,për asnjë fjalë
Ai më përkëtë vetëm mua.

Dua të shndërrohem në varg loti
Tërë jetën do flas me shiun
Të ia marr ca pika e të bëhem det kujtimi
Me syrin tënd të shoh si krijohet ylberi.

Eh,a më lëndohet shpirti sonte.

Jo, nuk e dua lotin,do ta ruaj kujtim
Mbi të ,të thuri vargun e shpirtit të bardhë
Që ju fale pëllumbave e mua më lë me engjëjt
E me pika shiu,me ngjyra ylberi.

Eh, sikur të kisha edhe pak aromë lulesh
As detit nuk do ja kisha frikën e asnjë djalli.

Sonte ta mora dhimbjen,Ty e luleve
Yjeve ju hedhi vargjet e mia
Ti ushqej me shpirtin tim për ikjen tënde.

Diku në ozon më rri e pret lutje vargu
Uratën e engjëve e ke shpirtit tim
Ku më vite fle si pulëbardhë deti
Në të vetmin jastek si një emër ëndrre.

Si një uratë nëne ,si fjalë e vargut tënd
Si buzëqeshje ylberi ,si këngë malli
Si zjarr që ma djegë herë vargun e herë fjalën
Të fshehur Kalasë se shpiti tim të rujtur për lotit tim.

Rrugëve të Tiranës si vizatoja pejsazhe piktoresh
I vëja në hartën e Shqipërisë ,në secilën lule merrja
Pak aromë si rrugë e vetme shpirti.

Nuk u grinda kot me emrin tim as me fjalën
Kur ma fale në natën pa hënë, ku vetëm ti shkëlqeje
Pa qiri e pa asnjë dritë mbeta i vetmi kalorës
Si një i vërbër ku nuk e dija drejtimin tim të ri.

Cilën kisha rrugë, e cilin përqafim malli
Mbeta ujvarë lumi të derdhem në thellësi deti
Në një det të krisur kujtimesh e ëndrra të bukura.

I humbur mbeta edhe pas kësaj nate të heshtur
Nuk dija a jam njeri nate,a natë e njeriut rebel.

Ku çdo ditë e thërras bukurinë tënde
Sytë e tu ngjyrë blu e bishtalecat ti merr era
Si më rrijnë mbi supin tim,mbi ëndrrën time.

Sa largë shkova sonte më dukej ozonin takova
Përtë marrë një uratë nga zotna e tu
A leje qëndrimi në kopshtin plot trëndafila
Të marrë edhe një këngë fushe dhe një puthje gushe.

Nga ti e fshehur diku në tokë a det nuk të gjej
Sonte cili mund të shndërrohet në muze shpirti
Unë udhëtari i kërkimit të fjalëve të bukura
Apo ti fluturake e shpejtësive atomike.

Si nuk e di ndaljen e zmrave që të kërkojnë çdo mbrëmje
Një kafe si dhuratë e porosita për nderin tënd
Një gotë verë e mbusha me plot helm Evrope
Si një i krisur të pi e të dehem secilës rrugë lulesh.

Do jem tek secila ferrë ti skuqi edhe damarët e gjakut
Ti rrihja me shkop gome të bëhem vetëm njëherë polic
Ta dënoj vetën e shpirtin ,ta mallkoj pse u ktheva nga ai cunam.

Pse nuk luftova me secilën krijesë egërsirash e hiena
Që ma mbajnë të ndryem shpirtin tënd pa asnjë vrimë syri
Eh,si të burgosur në gjeth trëndafilash e fuqi zemre.
AGIM DESKU
PS.Nga ,Antologjia e vargut agimjan-

I TOOK THE TEAR ONLY TONIGHT

I only got the tear tonight
I will never return it
For no price, for no words
He belongs only to me.

I want to turn into a teardrop
All my life I will talk to the rain
To take a few drops and become a sea of ​​memory
With your own eye I see how the rainbow is created.

Eh, does my soul hurt tonight.

No, I do not love tears, I will keep the memory
On it, weave the string of white spirit
Forgive me the doves and leave me with the angels
And with raindrops, with rainbow colors.

Eh, if only I had a little more floral scent
Nor would I be afraid of the sea of ​​any devil.

Tonight I took the pain, You of the flowers
The stars threw you my verses
You feed on my soul for your escape.

Somewhere in the ozone the verse is waiting for me
You have the bridge of angels to my soul
Where for years he sleeps like a sea seagull
In the only pillows as a dream name.

Like a mother blessing, like the word of your verse
Like a rainbow smile, like a longing song
Like a fire that burns my verse and my word
Hidden Castle that my house guarded for my tears.

The streets of Tirana as I painted landscapes of painters
I put them on the map of Albania, I took them in each flower
A little fragrance as the only path of the soul.

I did not quarrel in vain with my name or with the word
When you forgive me in the night without the moon, where only you shine
Without a candle and without any light I remained the only knight
As a blind man where I did not know my new direction.

Which road I had, which we embrace longing
I remained a river waterfall to pour into the depths of the sea
In a cracked sea of ​​beautiful memories and dreams.

Lost I remained even after this silent night
I did not know if I was a night man or a rebellious night man.

Where every day I call your beauty
Your blue eyes and braids smell
How they rest on my shoulder, on my dream.

How far I went tonight seemed to me ozone I met
To receive a blessing from your lord
A residence permit in the garden full of roses
Also get a field song and a throat kiss.

From you hidden somewhere on land or sea I do not find you
Tonight which can be turned into a soul museum
I traveler searching for beautiful words
Or you flying atomic velocities.

How I do not know the stop of the hearts to seek every evening
I ordered a coffee as a gift in your honor
I filled a glass of wine full of European poison
Like a cracker to drink and get drunk on every flower path.

I will be at every thorn to redden the blood vessels
You beat me with a rubber truncheon to become a policeman only once
To condemn myself and my soul, to curse him for coming back from that tsunami.

Why did not I fight with every creature of beasts and hyenas
That keep me changing your soul without any eye holes
Eh, like prisoners in rose petals and heart power.

Translated by
MARJETA SHATRO RRAPAJ

BIOGRAFIA

Agim DESKU u lind më, 25 gusht 1957 në Siqevë KK Klinë, shkollimin fillor e kreu në Ticë, KK, Skënderaj, (klasën e parë fillore), pastaj në Ujmirë, gjimnazin në Klinë, ShLP Gjuhë dhe Letërsi shqipe në Gjakovë. Ka botuar deri tani këto vëllime poetike-
Krijimtaria dhe çmimet letrare:
1-Pëshpëritje drite (Poezi për të rritur,1995, Shkëndija –Pejë.
2-Kënga e Pranverës, Drini graf-Klinë,1996
3- Në cilin varg mbes (Poezi për të rritur), Dukagjini-Pejë , 2007.
4–Dua të pi verë …2011, Vllamasi –Tiranë,2011..(që është promovuar në Dajt, Tiranë , Ministria e Kulturës, në Durrës, në lokalin -Shi dhe lot –nga Pegasi në Tiranë,( është promovuar nga Kongresi i Rrjetit të gruas shqiptare më 24 nëntor 2012 në Vlorë )dhe në Pejë, në kuadër të kulturës Pejane,…..
5-Vargje mbi lot-(Dedikohet dhimbjes dhe plagës së ndarë në dysh atdheu)
6-Monografi per mësuesin Tahir Abazin Berisha,2015
7-Këngë Ilirshte-2015
8-Rrëfej Diellit, Athinë 2015 (përkthyer në gjuhën greke)
9-Heshtjet vrasin, 2016 “Meshari”, Prishtinë
10- Anatemë e pathënë ,2017
11-‘”Universi Poetik”2017
12-,, FISHTIANE’’ 2018 Prishtinë

Çmimet letrare

2011 Çmimi i parë në poezi, nga Konkursi letrar ,,Të rinjtë e Çamërisë”,
Viti 2012 çmimi i parë prapë në poezi nga ,,Të Rinjtë e Çamërisë ,POET NDERI
Viti 2011 çmimi i tretë Flaka e Janarit Gjilan
Viti 2012 Përsonalitet i vitit 2012 Vlorë, nga Kongresi i Rrjetit te gruas shqiptare
Viti 2014, çmimi i parë në poezi,Flaka e Janarit Gjilan
Viti 2014 çmimi i parë në konkursin letrar, Poezia del Poopuli, Milano, Itali.
Viti 2016 POET NDERI,nga Abeceja poetike,Sfilare,Shkup
Viti 2017 çmimi i parë, Bardi I, Esat Mekuli.
Viti 2017 çmimi i parë në poezi nga Konkursi i Bibliotekës se qytetit në Ferizaj
Viti 2017 çmimi i parë –Sofra poetike,,Ymer Elshani’’Drenas.
Viti 2017 – Ambasadori i poezisë në botë

-Dante Maffia
Zotit. AGIM DESKU Jemi të nderuar t`ju komunikojmë se:
VELIERO Organizata Letërsi dhe Kinema, ka zgjedhur në mesin e veprave të tjera, veprën tuaj poetike “SONTE JAM EMRI YT”
Do të ishim të nderuar që t`ju kemi në mesin tonë më, 7 maj 2017 në Grand’Hotel BALESRIERI (Torre Melissa), në mënyrë që të prezantoni veprën tuaj dhe t`ju dorëzojmë çmimin e merituar.
Jemi mirënjohës nëse do të na nderonit me prezencën tuaj në event.
Përshëndetjet tona më të përzemërta.
PRESIDENTI Francesca Gallello

Viti 2019-Çmimi i parë Festivalit të Muzaës Poetike-Mat-2019
Viti 2020 Çmimi-URA E GURIT-Prizren 2020

BIOGRAPHY

Agim DESKU was born on August 25, 1957 in Siqevë, Municipality of Klina. Has published so far these poetic volumes-
Creativity and literary awards:
1-Whisper of light (Poems for adults, 1995, Shkëndija – Peja.
2-Spring Song, Drini graf-Klina, 1996
3- In which verse do I remain (Poetry for adults), Dukagjini-Peja, 2007.
4 – I want to drink wine … 2011, Vllamasi –Tirana, 2011 .. (which was promoted in Dajt, Tirana, Ministry of Culture, in Durrës, in the restaurant -Rain and tears – from Pegasi in Tirana, (is promoted by the Congress of the Albanian Women’s Network on November 24, 2012 in Vlora) and in Peja, within the Peja culture, …..
5-Verses on tears- (Dedicated to pain and wound divided in two homeland)
6-Monograph for teacher Tahir Abazin Berisha, 2015
7-Illyrian Songs-2015
8-Confess the Sun, Athens 2015 (translated into Greek)
9-Silence kills, 2016 “Meshari”, Prishtina
10- Unspoken Anathema, 2017
11 – ‘‘ Poetic Universe ’2017
12- ,, FISHTIANE ”2018 Prishtina

Literary awards

2011 First prize in poetry, from the literary competition “Youth of Chameria”,
Year 2012 first prize again in poetry by ,, Youth of Chameria, POET HONOR
Year 2011 third prize January flame Gjilan
Year 2012 Personality of the year 2012 Vlora, from the Albanian Women’s Network Congress
Year 2014, first prize in poetry, Flame of January Gjilan
2014 first prize in the literary competition, Poetry of people, Milan, Italy.
Year 2016 POET HONOR, from the Poetic Alphabet, Sfilare, Skopje
Year 2017 first prize, Bardi I, Esat Mekuli.
Year 2017 first prize in poetry from the Competition of the City Library in Ferizaj
Year 2017 first prize – Poetic table ,, Ymer Elshani’’Drenas.
Year 2017 – Ambassador of poetry in the world-Dante Maffia
AGIM DESKU We are honored to inform you that:
VELIERO Literature and Cinema Organization, has chosen among other works, your poetic work “TONIGHT I AM YOUR NAME”
We would be honored to have you among us on May 7, 2017 at the Grand’Hotel BALESRIERI (Torre Melissa), in order to present your work and deliver the deserved award.
We are grateful if you would honor us with your presence at the event.
Our most cordial greetings.
PRESIDENT Francesca Gallello
Year 2019-First Prize of the Poetry Museum Festival-Mat-2019
Year 2020 Price-STONE BRIDGE-Prizren 2020

 

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve