Ishte e bukur, elastike, me një lëkurë të lëmuet ngjyrë buke dhe me sy prej bajamesh të gjelbra, dhe kishte flokë të lëshuara, të zeza e të gjata dhe një rrezatim të antikitetit, që mund të ishte prej Indonezisë sikurse prej Andeve. Ishte e veshur me një shije të hollë: xhaketë shqarthi, këmishë pambuku natyral me lule shumë të imta, pantollona të linjta gri dhe këpucë drejtvizore në ngjyrë buganvile. “Kjo është gruaja më e bukur që kam parë ndonjëherë në jetën time,” po mendoja kur e shikoja teksa kalonte me ecjen e saj hijerëndë e të heshtur prej luaneshe, ndërsa unë qëndroja në rradhë me e marrë avionin për në Nju Jork nga aeroporti Charles De Gaulle të Parisit. Ishte një pamje mbinatyrore që ekzistoi vetëm një çast dhe humbi mes turmës në tremë.

Ishte 9 e mëngjesit. Kisha udhëtuar gjithë natën e natës, trafiku ishte më i dendur se kurrë, për më tepër në autostradë, dhe kalonin anash kamionë plot mallra e automobilë që lëshonin tym mbi borë. Në tremën e aeroportit, ndërkaq, jeta ishte në pranverën e saj.

Unë mbaja rradhën për check-in prapa një plake hollandeze që mbeti pothuajse një orë për peshën e njëmbëdhjet të valixheve të saj. Fillova të mërzitem kur, papritur, vura re pamjen vetëtitëse që më kishte lënë pa frymë, prandaj nuk e kuptova si mbaroi debati, gjersa nëpunësja nuk më lëshoi për dhé me një qortim për shkak të hutimit tim. Në formë ndjese e pyeta nëse besonte në dashuritë me shikim të parë. “Sigurisht,” më tha, “të pamundura janë ato të tjerat.” Mbeti me shikim të fiksuar mbi ekranin e kompjuterit dhe më pyeti se ç’vend parapëlqeja: për duhanpirës apo për joduhanpirës.

“Është e njëjta gjë,” i thashë me qëllim, “vetëm të mos jetë pranë njëmbëdhjetë valixheve.”

Ajo më falënderoi me një buzëqeshje komerciale pa u shkëputur prej ekranit fosforeshent.

“Zgjidh një numër,” me tha, “tre, katër apo shtatë?”

“Katër.”

Buzëqeshja e saj atëherë mori një shkëlqim triumfal.

“Në 15 vjet që punoj këtu,” tha ajo, “ju jeni i pari që nuk zgjidhni numrin 7!”

Ma shënoi mbi kartën e nisjes numrin e vendit dhe m’i ktheu dokumentet e tjera, duke më vështruar për herë të parë me sy të kthjellët ngjyrë veze që më dërgonin ngushëllime pse nuk e kisha parë të bukurën më. Vetëm atëherë e vura re se aeroporti ishte mbyllur dhe të gjitha fluturimet ishin ndërprerë.”

“Gjer kur?”

“Zoti e di,” tha me buzëqeshjen e saj. “Sot në mëngjes radiot kanë lajmëruar se do të ketë fluturimet më të dendura të vitit.”

Gabonte, ishin më të dendurat e shekullit. Por në sallën e klasit të parë pranvera ishte aq reale sikurse ishin edhe ato trëndafile në vazot edhe muzika në kutitë sublime dhe qetësuese, siç ngulmonin krijuesit e tyre. Befas më erdhi mendimi se aty duhej të ishte një strehë e përshtatshme për të bukurën, dhe e kërkova nëpër sallat e tjera, duke u ngjethur nga guximi im. Por, për më tepër, kishte burra të një jete reale që lexonin gazeta në anglisht, ndërsa gratë mendonin për të tjerë burra, duke soditur avionët e ulur në borë përmes qelqnajave panoramike, duke soditur fabrikat e akullta, hapësirat e gjalla të Roisy të shkatërruara prej luanëve. Pas mesditës nuk kishte më asnjë vend të zbrazët dhe vapa ishte bërë e padurueshme, sa s’merrje dot frymë.

Jashtë shikoje një spektakël të pabesueshëm. Njerëzit e çdo lloji kishin pushtuar sallat e pritjes dhe ishin fushuar në korridoret frymëzënëse, po edhe në shkallët, shtrirë në tokë me kafshët, fëmijët dhe bagazhet. Edhe komunikacioni me qytetin ishte ndërprerë, dhe pallati i plastikës transparente dukej si një raketë e përbindshme hapësinore që ndodhej në pikë të hallit. Nuk ia dola të shmangia idenë sipas së cilës edhe e bukura duhej të ishte diku aty ose atje midis asaj amullie dhe një fantazi e tillë më ngjalli një guxim të ri për të pritur.

Në orën e drekës kishim marrë vetëdijën tonë të të shpëtuarve nga përmbytja. Rradha po bëhej pa mbarim para restoranteve, tavolinave të nxehta, bareve të stërmbushura dhe, në më pak se tri orë, ato u mbyllën, sepse nuk kishin më asgjë për të ngrënë as për të pirë. Fëmijët që, për një moment, të dukeshin sikur ishin grumbulluar prej të të gjithë botës, filluan të qajnë njëzëri dhe nga turma filloi të ngrihej një duhmë grigje. Ishte momenti i instinkteve. E vetmja gjë që ia dola të ha gati tinëzisht ishin dy copa akulloreje me krem në një dyqan për fëmijë. I rrufita lehtësisht në bankë, ndërsa kamarieret sistemonin karrikëzat mbi tavolinat dora-dorës që zbrazeshin, dhe duke u parë në pasqyrën në sfond, me kupëzën e fundit prej kartoni dhe lugëzën e fundit prej kartoni, teksa po mendoja për të bukurën.

Fluturimi për në Nju Jork parashikuar për 11 të mëngjesit, filloi në 8 të mbrëmjes. Kur ia dola më fund me hypë në avion, pasagjerët e klasit të parë ishin tashmë në vendet e tyre, dhe një stjuardesë më priu deri tek vendi im. Mbeta pa frymë. Në ndjenjësen pranë, ngat dritares, e bukura ishte duke u vënë në zotërim të hapësirës së saj me supremacinë e një udhëtareje eksperte.

“Nëse një ditë do të duhej të shkruaja gjithë këtë që po shihja, askush nuk do të më besojë,” mendova. Dhe u orvata, me gjuhën pothuaj të lidhur, t’i jap një përshëndetje të pavendosur, të cilën ajo nuk e kapi.

U instalua si për të jetuar aty shumë vite, duke vënë çdo gjë në vendin e vet dhe simbas rregullit, gjersa hapësira u gjend e rregulluar aq mirë, si në një shtëpi ideale, ku gjithçka arrihej me zgjatjen e dorës. Ndërsa po merrej me to, stjuardesa a solli shampanjën e mirëseardhjes. Mora një kupë për t’ia dhënë asaj, por u pendova në çast. Pranoi vetëm një gotë uji të cilën ia kërkoi stjuardesës. Në fillim me një frëngjishte të papranueshme dhe pastaj me një anglishte pak më të zgjedhur e porositi që të mos e zgjonin për asnjë arsye gjatë fluturimit. Zëri i saj i rëndë dhe i ftohtë lëshoi një trishtim oriental.

Kur stjuardesa ia solli gotën me ujë, ajo hapi mbi gjunjtë një kuti bronxi, si baulet e gjysheve dhe mori dy pilula të praruara prej një çante në të cilën kishte edhe pilula të tjera në ngjyra të ndryshme. E bënte çdo gjë në mënyrë metodike dhe të përkorë, sikur të mos kishte asgjë që të mos ishte e pa parashikuar për të që nga lindja e saj. Më në fund e uli perden e dritarëzës, e lëshoi ndenjësen në maksimum, e hodhi mbulesën sipër, pa i mbuluar këpucët, vuri një maskë të vogël për të fjetur, u pozicionua në krah, duke ma kthyer shpinën, ra në gjumë pa kaluar asnjë çast, pa iu ndier fryma fare, pa ndryshimin më të vogël të pozicionit fillestar gjatë tetë orëve të përjetshme dhe dymbëdhjetë minutave të tjera sa zgjati fluturimi për në Nju Jork.

Ishte një udhëtim plot mbresa. Gjithmonë kam besuar se nuk do të kishte asgjë më të bukur sesa një grua e hirshme, kështu që për mua ishte e pamundur me iu largue qoftë edhe për një çast të vetëm magjepsjes së asaj krijese përrallore që më flinte aty pranë. Stjuardesa kishte humbur menjëherë pas perdes së saj dhe ishte zëvendësuar nga një tjetër strikte, e cila kërkoi ta zgjonte për ta këshilluar për vendndodhjen e tualetit dhe për kufjet e muzikës. E përsëriti porosinë e saj, por stjuardesa ngulmonte ta dëgjonte nga goja e saj se ajo nuk kishte ndërmend të hante darkë. Duhej t’ia konfirmonte patjetër stjuardesës, sepse e bukura nuk kishte varur në qafën e saj kartonin me urdhërin që të mos e zgjonin.

Kalova një darkë në vetmi, duke ia thënë vetes në heshtje të gjitha ato që do t’ia kisha thënë asaj nëse do të kishte qenë zgjuar. Gjumi i saj ishte kaq stabël, sa, në njëfarë mënyre, me u shqetësue se mos pilula që kishte marrë nuk kishte qenë për gjumë, por për vdekje. Përpara çdo hurbe, ngrija gotën dhe e përshëndesja:

“Për shëndetin tënd, e bukur!”

Në mbarim të darkës, dritat u shuan dhe u shfaq një film për askënd. Ne të dy mbetëm në gjysmëhijen e botës. Katrahura më e madhe e shekullit kish kaluar, nata e Atlantikut ishte e pakufishme dhe e kulluar. Dhe avioni dukej i palëvizshëm midis yjeve. Atëherë e sodita kënd më kënd e skaj më skaj për orë të tëra, dhe e vetmja shenjë e jetës që ia dilja të dalloja ishin hijet e ëndrrave që i kalonin mbi ballë si retë mbi ujë. Kishte në qafë një zinxhirkë aq të hollë saqë ishte pothuaj e padukshme mbi lëkurën e saj të artë, dhe veshët e saj të përkryer pa vrima për vëthët, mollëzat e gishtave të trëndafilta nga shëndeti i mirë, dhe një unazë lisho në dorën e majtë. Meqë nuk dukej të kishte më shumë se njëzet vjet, më jepte idenë se nuk ishte një unazë martese, por e një fejese të çastit. “Ta di që fle ti, e qetë, e sigurtë, nxënëse besnike e përhumbjes, linjë e kulluar, kaq afër krahëve të mi, ngushtësisht ngjitur,” mendova duke përsëritur mbi kreshtën prej shkume të shampanjës sonetin mjeshtëror të Gerardo Diegos. Pastaj e lëshova ndenjësen time në lartësinë e ndenjëses së saj dhe u gjendëm të shtrirë më pranë se në shtratin martesor. Ritmi i frymëmarrjes ishte identik me atë të zërit, lëkura lëshonte një afsh të lehtë që mund ta lëshonte vetëm aroma e bukurisë së saj. Më dukej e pabesueshme: pranverën e kaluar kisha lexuar një roman të Jasunari Kawabatas mbi borgjezët e vjetër të Kyotos që paguanin shuma të pallogaritshme për ta kaluar natën duke soditur vajzat më të bukura të qytetit nudo e të narkotizuara, ndërkohë që do të lëshonin pravullitje dashurie në të njëjtin shtrat. Nuk mundnin t’i zgjonin as t’i preknin e, mbi të gjitha, t’i provonin, sepse thelbi i kënaqësisë qëndronte në të kundruarit teksa ato flinin. Natën, duke përgjuar gjumin e të bukurave, jo vetëm e kuptonin finesën e pleqërisë, por arrinin ta përjetonin plotësisht.

“Kush do ta besonte, ” i thoshja vetes, me ndjesinë dashurore të tërbuar prej shampanjës. “Unë që bëj plakun japonez në këtë lartësi qiellore.”

Besoj se kam fjetur disa orë i mposhtur prej shampanjës dhe prej atmosferës së filmave pa zë. Dhe u zgjova me kokën e trullosur. Shkova në tualet. Dy vende larg meje prehej plaka e njëmbëdhjetë valixheve e rrasur keqas në ndenjëse. Dukej si një e vdekur e harruar në fushën e betejës. Për tokë, në mes të korridorit, ishin syzet e saj për të lexuar me fill rruazash ngjyra-ngjyra, dhe për një çast më preku kënaqësia që të mos ia ktheja.

Sapo e mora veten nga pasojat e shampanjës, u befasova në pasqyrë, i pahijshëm e i shëmtuar, dhe u çudita sesi ishin kaq të tmershme vuajtjet e dashurisë. Papritur, avioni u lëshua pingul, u drodh pak e filloi të galopojë. Urdhëri që sekush të shkojë në vendin e vet sikur më bëri esëll, me iluzionin se trazimet e Zotit do ta zgjonin të bukurën dhe se ajo do të përfundonte në krahët e mi e terrorizuar prej frike. Nga nxitimi për pak sa nuk i shkela syzet e hollandezes, çka do të më kishte dhënë kënaqësi. Por u ktheva me këmbët e mia, i mora dhe ia vura në prehër, me një mirënjohje të atypëratyshme se ajo nuk e kishte zgjedhur vendin numër katër.

Gjumi i së bukurës ishte i pathyeshëm. Kur avioni u stablizua, më duhej t’i rezistoja orvatjes së tundimit me një pretekst çfarëdo, sepse e vetmja gjë që dëshiroja në atë orë të fundit të udhëtimi ishte ta shikoja të zgjuar, qoftë madje edhe të tërbuar, për të mundur ta rifitoj lirinë time, ndoshta edhe djalërinë time. Por nuk kisha fuqi.

“Hajvan,” i thoshja vetes me një përbuzje të madhe. “Pse nuk ke lindur dem?”

U zgjua pa asnjë ndihmë në çastin kur ishin ndezur sinjalet e aterrimit, dhe ish e bukur dhe e çlodhur sikur kishte fjetur në në kopsh trëndafilash. Vetëm atëherë vura re se fqinjtë në vendet e tyre në avion, njëlloj si bashkëshortë e kohëve të moçme, nuk thonë mirëmëngjes kur zgjohen. Madje as edhe ajo. E largoi maskën e vogël, hapi sytë rrezatues, rregulloi ndenjësen, palosi mbulesën, mblodhi flokët që i ishin shpërndarë për hesap të vet, e rivendosi kutinë mbi gju, bëri një truk të shpejtë sa me thënë, çka ishte e mjaftueshme që mua të mos më shikonte gjersa porta e avionit ende nuk ishte hapur.

Atëherë e veshi xhaketën prej shqarthi, më kaloi pothuaj ngjitas, duke më kërkuar falje sa me e la gojën, në një spanjishte të kulluar të Amerikave, dhe shkoi pa asnjë përshëndetje, pa asnjë falënderim për të gjithë ato që unë kisha bërë për natën tonë të lumtur, dhe humbi deri në ditën e sotme në amazoninë e saj në Nju Jork.