Barometri diplomatik

           *** Dialogu i Brukeselit nuk është “patentuar”, që Serbia ta njohë Republikën e Kosovës, por të kundërtën-zhbërjen e shtetësisë së saj. Këtë e dëshmon edhe tërheqja e njohjeve ndërkombëtare nga ana e “18 shteteve”, si rrjedhim i propagandës lobuese  të politikës dhe të diplomacisë së Serbisë (2008-2021). Mirëpo, dikush është verbuar politikisht dhe diplomatikisht, dhe po sheh “ëndrra në diell” se gjoja Beogradi zyrtar, do ta njohë Kosovën në Bruksel. Kjo nuk do të ndodhë para se Moska ta njohë Republikën e Kosovës në Këshillin e Sigurimit  të OKB-së.

*** Vetëm nëse presidenti rus Vladimir Putin arrin ndonjë marrëveshje me presidentin amerikan Joe Biden në Gjenevë, më 16 qershor 2021, atëherë ekziston mundësia, që Moska ta njohë Republikën e pavarur të Kosovës. Ndryshe jo.

*** Njohja e Kosovës nga ana e Serbisë nuk varet nga Albin Kurti (kryeministër) dhe, nga  asnjë lider tjetër politik shqiptar, por vetëm nga Kisha Ortodokse Serbe. Pa dhënien e pëlqimit të saj, as presidenti Aleksandër Vuçiq, as Ana Bërnabiq(kryeministre) dhe as Ivica Daçiq (kyetar i kuvendit të Serbisë)…etj. nuk guxojnë që të hedhin firmën e tyre në ndonjë Marrëveshje të përbashkët, e cila do të nënkuptonte njohjen e Republikës së Kosovës. 

Prandaj, edhe sikur në takimin e Brukselit të datës 15 qershor 2021, të kishin shkuar të gjithë bashkërisht : Hashimi, Albini, Rugova, Jahjaga, Mustafa, Vjosa, Merofci…etj., nuk do të kishin fituar asgjë nga presidenti serb Aleksandër Vuçiq, përpos një mospajtimi me propozimet e palës kosovare, sikur këtu e 10 vjet më parë (2011-2021).  Kështu do të ndodhë, edhe më 15 korrik në takimin Vuçiq – Kurti në Bruksel.  -“Asgjë e re në frontin e Perëndimit”, sepse çdo gjë ka bllokuar Kisha Orodokse Serbe! Këtë, vetëm liderët politikë makiavelistë nuk e besojnë dhe nuk e kanë të qartë, duke vrapuar si “Maksimi pas divizionit të shpartalluar”, duke ushqyer iluzione të kota dhe, duke gënjyer popullin se “Serbia së shpejti do ta njohë Kosovën”!?

Me gjithë ndërmjetësimin 10-vjeçar të BE-së , që të arrihet ndonjë marrëveshje kompromisi politik mes palëve negociuese të Serbisë dhe të Kosovës në Dialogun e Brukselit (2011-2021), Beogradi zyrtar nuk do ta njohë Republikën e Kosovës, pavarësisht kushtëzimeve që do t’i bëhen Serbisë për të aderuar në Bashkimin Evropian(BE).

Të githë ata që po shohin ëndrra të kota dhe janë duke u ushqyer me dezinformacione të agjenturave të ndryshme sllave dhe filosllave, të instaluara në Prishtinë, në Tiranë, në Tetovë, në Shkup etj., se gjoja në Dialogun e Brukselit, presidenti serb Aleksandër Vuçiq, do ta nënshkruajë njohjen e pavarësisë së Kosovës (si rrjedhim i trysnisë së BE-së), është vetëm një mashtrim, gënjeshtër dhe manipulim i opinionit publik të brendshëm dhe të jashtëm, si këtu e dhjetë vite më parë (2011-2021).

           Jo vetëm A.Vuçiq, por asnjë serb nuk guxon ta njohë Republikën e Kosovës!

Shtrohet pyetja, pse asnjë lider politik i Serbisë nuk do ta ketë guximin që ta hedhë firmën e tij në ndonjë marrëveshje me palën shqiptare për njohjen e Kosovës?

Përgjigjja është kjo, thjesht për faktin se, ndoshta me gjithë  dëshirën  dhe interesin e tyre për t’i pajtuar serbët dhe shiptarët, njëherë e përgjithmonë, ashtu siç kërkonte dhe rekomandonte dikur socialdemokrati serb Dimitrije Tucoviq në kritikat dhe në librin e tij “Serbia dhe Shqipëria” (1914), se  “Derisa serbët nuk kuptojnë se ndodhen në truallin e huaj shqiptar, kurrë nuk do të kenë marrëdhënie të mira fqinjësore me shqiptarët..”

Kjo është esenca e konfliktit shekullor shqiptaro-serb në Ballkan. Mirëpo, këtë as shteti, as shkenca e as Kisha Ortodokse Serbe, kurrënjëherë deri më sot nuk e kanë marrë në konsideratë (1878-2021), për shkak të  logjikës së kalbur  të politikës militariste, shfarosëse, hegjemoniste, kolonialiste dhe pushtuese të shqiptarëve  dhe të territoreve  indigjene të Shqipërisë Etnike. Fatkeqësisht, këtë e provoi edhe gjenocidi i fundit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit, të kryer në Kosovë (1989-1999). Ky është shkaku thelbësor, pse Beogradi zyrtar nuk e njeh Republikën e Kosovës, duke qenë se, edhe sot, pas kryerjes së gjenocidit të fundit e konsideron koloni të dikurshme të saj. Kështu flet edhe Kushtetuta e Republikës së Serbisë (2006), e cila Kosovën e quan pjesë të territorit të saj.

Serbia do ta njohë pavarësinë e Kosovës, pasi Kisha Ortodokse Serbe ta japë “bekimin” e saj !

Ndryshe, mund  të mbahen edhe  njëqinnd dialogë në Bruksel, apo gjetkë në Evropë, por  asnjë Vuçiq, Daçiq, Bërnabiq..etj., nuk do të guxojë që ta njohë Republikën e Kosovës pa pëlqimin e Kishës Ortodokse Serbe.

Prandaj, në këtë vështrim nuk varet se kush nga pala shqiptare e Kosovës dialogon me palën serbe të Beogradit në procesin e Brukselit ose në ndonjë  dialog a multidialog   në ndonjë kryeqytet tjetër të Evropës apo të fuqive të mëdha botërore, sepse  të gjitha do të dështojnë, jo me fajin e presidentit Aleksandër Vuçiq, por të Kishës Ortodokse Serbe, e cila që nga themelimi i shtetit serb, në vijimësi, në mënyrë institucionale dhe sistematike mbjell  urrejtje, sajon gënjeshtra, shpifje, spastrim etnik, përndjekje, gjenocid dhe grabitje të tokave shqiptare, me qëllim të shfarosjes së etnikumit shqiptar. Kisha Ortodokse retrograde politike serbe, jo që ka jusitifkuar dhe mbështet politikën kolonialiste dhe gjenocidale serbomadhe ndaj shqiptarëve dhe territoreve të Shqipërisë Etnike, por edhe  është “autori” kryesor i projekteve të tilla antishqiptare.

Për të gjitha gjenocidet e derisotme serbe ndaj shqiptarëve në Shqipërinë Etnike, fajin dhe përgjegjësinë kryesore morale, historike, politike, religjioze e ka  Kisha Ortodokse Serbe, e cila ishte dhe, ende është forca centrifugale motorike  në mohimin e së drejtës historike, etnike, shtetërore dhe të vetëvendosjes së shqiptarëve të kolonizuar në Ballkan.

 Shteti dhe Kisha Ortodokse Serbe, do ta njihnin Kosovën:

(1) Nëse Rusia e Putinit e njeh paraprakisht Republikën e Kosovës, duke e anuluar VETO-n e saj në Këshillin e Sigurimit të OKB-së dhe,

(2) Nëse  Vatikani e njeh Republikën e Kosovës.

Në rastin e parë, në qoftë se Rusia arrin ndonjë marrëveshje politike të rëndësishme me Amerikën lidhur me çështjet e tyre kontestuese të karakterit  ndërshtetëror dhe global ndërkombëtar, atëherë është e pritshme, që Moska zyrtare ta tërheqë VETO-n  e saj nga Këshilli i Sigurimit të Kombeve të Bashkuara.

Kështu, do t’i hapej rruga miratimit  një Rezolute të Re për njohjen e Republikës së pavarur të Kosovës. Kjo do të ndodhëte, nëse Uashingtoni zyrtar arrin pëlqimin me Moskën për çështjet kruciale  në mbrotjen dhe në ruajtjen e vlerave dhe të interesave paqësore, të stabilitetit dhe të sigurisë ndërkombëtare.

Në këtë rast, pa dyshim se do të vinte në shprehje “çarmatimi në vend të armatimit” dhe “dialogu në vend të konfliktit” si në kuptimin e gjerë global, ashtu edhe në kuptimin e ngushtë rajonal, kur është fjala edhe për Serbinë dhe për Kosovën, që ta njohin njëra-tjetrën si dy vende fqinje të barabarta, edhe  si anëtare të barabrta në Kombet e Bashkuara. Realisht, nuk mund të pritet zgjidhje tjetër pozitive, paqësore dhe e ligjshme për normalizimin e marrëdhënieve mes Serbisë dhe Kosovës.

Gjithashtu, edhe në rastin e dytë, po qe se Vatikani do ta njihte Pavarësinë e Kosovës, mirëfilli, një njohje e tillë, do të kishte pasur ndikim të madh në ndryshimin e qëndrimeve dhe të pikëpamjeve negative, retrograde dhe politike të Kishës Ortodokse Serbe ndaj Kosovës dhe shqiptarëve në Ballkan.

Me një fjalë, Kisha Ortodokse Serbe është “frenuesi” kryesor, që po pengon njohjen e pavarësisë së Kosovës nga ana e qeverisë së Serbisë.

Prandaj, është e domosdoshme që pala negociuese shqiptare e Kosovës,  të kërkojë nga BE-ja, nga Amerika dhe nga OKB-ja, që Dialogu i Brukselit të rivendoset në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, ashtu si  Serbia dhe BE-ja patën kërkuar që Plani 6 pikësh i Vuk Jeremiqit dhe i Ban Ki Moonit të shqyrtohej në Asamblenë e Kombeve të Bashkuara. Plan ky, i cili prodhoi Dialogun famëkeq të Brukselit, me qëllim të revidimit të pavarësisë së Kosovës, duke u bazuar në Rezolutën 1244 të KS-së së Kombeve të Bashkuara (10.06.1999.

Fondacioni Përkujtimor i Viktimave të Komunizmit është një organizatë anti-komuniste jo-fitimprurëse këtu në Shtetet e Bashkuara, me qëndër të Washington, e themeluar me një akt të Kongresit, në vitin 1993, “Me qëllim për të edukuar Amerikanët rreth ideologjisë, historisë dhe trashëgimisë së komunizmit”.  Ky është misioni i këtij fondacioni, me moton e veprimit, “Për të mësuar të Vërtetën – Për të kërkuar Drejtësinë – Për të ruajtur Kujtesën”.

Për pothuaj tre dekada ky fondacion ka zhvilluar një veprimtari të dendur për të edukuar dhe për t’i kujtuar– rinisë dhe publikut amerikan në veçanti, por edhe vizitorëve ndërkombëtarë në kryeqytetin e Shteteve të Bashkuara — krimet barbare të komunizmit gjatë shekullit të kaluar dhe më vonë, krime të kryera në më shumë se 40-vende të botës të sunduara dikur due sot nga regjime komuniste.

Ashtu si çdo vit ç’prej themelimit edhe sivjet, Fondacioni Përkujtimor i Viktimave të Komunizmit — para Monumentit të Viktimave të Komunizmit në Washington në kushtuar më shumë se 100-milionë viktimave të komunizmit në botë — zhvilloi ceremoninë përkujtimore vjetore, të premtën që kaloi.  Kjo ceremoni vjetore zhvillohet në në këtë ditë, në kujtim të vizitës së ish-Presidentit amerikan, Ronald Reagan në Berlin më 12 Qershor, 1987 dhe thirrjes së tij të famshme tashti, drejtuar udhëheqsit të atëhershëm sovjetik: “Z. Gorbaçov, shembe këtë mur”, një referencë kjo ndaj murit që kishte ndarë për 30-vjet Berlinin — në atë atë lindor (komunist) dhe perëndimor (demokratik) — e që konsiderohej edhe simbol i të gjithave të këqiave të komunizmit dhe i luftës së ftohtë për tre dekada.

Të premtën që kaloi, Fondacioni Përkujtimor i Viktimave të Komunizmit organizoi edhe sivjet ceremoninë para Memorialit, i ngritur në vitin 2007 jo larg godinës së Kongresit, kushtuar viktimave të komunizmit në botë ku morën pjesë përfaqësues të 16 ambasadave të vendeve ish-komuniste në Evropë si dhe një numër organizatash nga ish-vendet e robëruara komuniste. Ceremonia e 14-të e emërtuar si “Roll Call of Nations Wreath Laying Ceremony” është një ceremoni gjatë të cilës, historikisht, për çdo vit ambasadorë dhe diplomatë të vendeve ish-komuniste vendosin kurora me lule pranë Memorialit të Viktimave të Komunizmit botëror në kryeqytetin amerikan, në kujtim të mbi 100-milionë viktimave të komunizmit ndërkombëtar, anë e mbanë botës, përfshir Shqipërinë dhe Kosovën.

Me të vërtetë u ndjeva shumë mirë shpirtërisht por dhe krenar si shqiptar kur sivjet i pashë dy kurora midis dyzina sosh, njëra nga ambasada e Republikës së Shqipërisë dhe tjetra nga ambasada e Republikës së Kosovës – ashtu krah për krah njëra tjetrës (siç mund të shikoni foton më poshtë) para një Memoriali në Kryeqytetin e Shteteve të Bashkuara, kushtuar viktimave të komunizmit anë e mbanë botës.  Por, fatkeqësisht, fillova shpejt ta humbas krenarinë për këtë akt njerëzor të dy ambasadave shqiptare ndaj viktimave të komunizmit botërorë përfshir viktimat komuniste në trojet shqiptare, një akt që duhet të vlerësohet pa marrë parasysh nëse e kanë bërë me ose pa lejen e Ministrive të tyre përkatëse.

Sa bukur që dy ambasadat shqiptare renditen më përfaqësi të tjera nga vendet ish-komuniste për të kujtuar viktimat komuniste, por sa sa ironik, në mos hipokrit ky akt, thashë me vete që përfaqësitë diplomatike shqiptare në Washington vendosin kurora me lule para një monumenti amerikan kushtuar viktimave të komunizmit — në një vend si Amerika, e cila nuk ka vuajtur kurrë nga komunizmi, por që në Shqipëri dhe në Kosovë, të cilat kanë vuajtur nga komunizmi më shumë se çdo vend tjetër në Evropë dhe në botë – jo vetëm që nuk gjenë ndonjë monument të ngritur kushtuar dhjetra mijëra viktimave shqiptare të komunizmit.  Sa mirë do të ishte nëqoftse të afërmit e atyre viktimave shqiptare të komunizmit — eshtrat e të cilëve as nuk dihet se ku janë hedhur a varrosur  — por ku të afërmit e tyre ose të interesuarit mund të vendosnin një kurorë me lule të pakën për ti kujtuar ata në data me rëndësi të kujtimit të tyre, si kjo në Washington javën që kaloi, por edhe në data të tjera gjatë vitit kushtuar kujtimit të viktimave të komunizmit, sidomos në Evropë, por edhe në botë, përfshir Shtetet e Bashkuara dhe Kandanë, të cilat nuk kanë vuajtur kurrë nga komunizmi.

Në Shqipëri dhe në Kosovë nuk ka asnjë date për të kujtuar viktimat e komunizmit – por nuk ka as monumente kushtuar viktimave shqiptare të komunizmit në asnjërin vend – ndërkohë që me autorizimin e autoriteteve vendase janë ndërtuar madje edhe natën për terr monumente dhe gjen kudo memoriale kushtuar të huajve, turqëve, grekëve e sllavëve. Turpi i mbuloftë këto autoritete të cilat jo vetëm nuk kujtojnë viktimat e komunizmit në Shqipëri dhe Kosovë – por, në të vërtetë, tallen publikisht me ta, me familjet e tyre dhe me vuajtjet e tyre.  Kanë kaluar 30-vjet nga shembja e Murit të Berlinit dhe ndryshe nga e gjithë bota tjetër e qytetëruar, Shqipëria dhe Kosova nuk kanë madje as një ditë kushtuar mijëra viktimave të pafaajshme të komunizmit shqiptaro-sllav as monumente në kujtim të tyre, askund në trojet shqiptare.

Klasa politike shqiptare e të gjitha ngjyrave ka vazhduar për 30 vjet tashti, të hesht, ta paraqesi dhe ta shtrembërojë çështjen e viktimave të komunizmit sipas interesit dhe trillimeve të rastit duke bërë premtime, por pa asnjë vullnet as dëshirë për tu përballur me të kaluarën komuniste as me krimet e regjimit komunist të Enver Hoxhës. Jemi mësuar me talljet, me gënjeshtrat dhe me premtimet boshe të radhës nga përfaqësues të ndryshëm të politikanëve shqiptarë — pozitë e opozitë — sidomos të përfaqsuesve të kulturës së vjetër komuniste, ose gardës së vjetër komuniste, e cila ka mbizotëruar për tre dekada politikën shqiptare të këtij tranzicioni të pa fund.  Edhe këta pretendojnë të bëjnë shtet?!

Shteti nuk bëhet me mendësi komuniste. Demokracia nuk zhvillohet me mentalitet momunist dhe as liria nuk vendoset me ligje për kufizimin e lirisë, si për shembëll të lirisë së shtypit.   Ashtu siç as drejtësia nuk mund të vendoset nga ish-prokurorë dhe ish-gjykatës të komunizmit, disa prej të cilëve kanë gisht në dënimet e viktimave të pafajshme të komunizmit.   madje as atëherë kur ata kanë mbështetjen e turpshme dhe pa rezerva të ambasadave më të mëdha përendimore.

Ironi, hipokrizi, a po diçka tjetër qoftë, unë e shikoj si shenjë shpresëdhënse vendosjen e kurorave me lule (me leje ose pa leje të qendrave) nga dy ambasadat shqiptare pranë Memorialit Përkujtimor të Viktimave të Komunizmit ndërkombëtar në Washington, të premtën që kaloi, në prani të një numri diplomatësh dhe përfaqsuesish të oganizatave të ndryshme ndërkomblëtare. Duke shpresuar se diçka mund të bëhet edhe në trojet shqiptare për të kujtuar mijëra viktimat e komunizmit shqiptar, anë e mbanë trojeve shqiptare, me besimin se e vërteta sado që të mbulohet nga errësira, më në fund gjithmonë triumfon.   Sepse, “Për një kohë tepër të gjatë e vërteta e asaj që ka ndodhur është përfolur në heshtje, e mbuluar me terr. Por vetëm e vetëm pse historia ka heshtur për ato që kanë ndodhur, nuk do të thotë se (masakra) nuk ka ndodhur. Dhe ndërsa terri mbulon shumë gjëra, ai nuk shlyen asgjë, asgjë!  Disa krime e padrejtësi janë aq djallëzore, aq të tmershme dhe shokuese, sa që ato nuk mund të mbulohen nën tokë, pa marrë parasysh sa mund përpiqen disa njerëz për të bërë një gjë të tillë.”  (Nga fjalimi i Presidentit Joe Biden me rastin e 100-vjetorit të masakrës në Tulsa të shtetit Oklahoma me 1 Qershor, 2021.)

Ka ardhë koha që Tirana dhe Prishtina zyrtare të veprojnë “në anën e duhur të historisë”, të bashkohen me botën e qytetëruar perëndimore dhe të përballen me krimet e komunizmit dhe me historinë e turpshme të regjimeve komuniste, anë e mbanë trojeve shqiptare. Është i nevojshëm një reflektim i thellë nga autoritetet më të larta dhe mëshirë njerëzore nga të gjithë të pyesni veten PSE ndodhën këto krime dhe PSE heshtni për 30-vjet tranzicion?!  Cilën rrugë do të ndjekë kombi shqiptar, rrugën e vlerave bazë njerëzore të respektit për jetën e njeriut, të lirisë dhe demokracisë perëndimore, apo rrugën e përcaktuar 85-vjetë më parë nga një ish-diktator komunist sllavo-aziatik, pasojat e regjimit të të cilit shihen dhe preken ende anë e mbanë vendit dhe mëtej.

Kurorat me lule nga Ambasada e Republikës së Kosovës dhe Republikës së Shqipërisë, të vendosura rreth Monumentit Përkujtimor të Viktimave të Komunizmit në Washington të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, një vend ku nuk ka sunduar kurrë komunizmi – ndërkohë që në Shqipëri dhe në Kosovë ku regjimet komuniste të Enver/Titos shkaktuan mijëra viktima të pafajshme – vetëm e vetëm se konsideroheshin kundërshtarë të regjimeve të tyre, ndër më të egrat në botë.

Foto e pjesëmarrësve në ceremoninë e vendosjes së kurorave nga diplomatë everipian-lindorë në Washington

-Shqiptarët kanë kujtesë të shkurtër, aq të shkurtër sa që xhelatët e tyre i thërrasin miq pas një kohe të shkurtër- Leo Freundlich

E zgjodha këtë thënie të publicistit dhe politikanit të njohur austriak me prejardhje hebreje, autorit të  dokumentit për krimet serbe të quajtur “Golgota shqiptare”, jo për ta vërtetuar “budallallekun kombëtarë”, por për t’ia treguar vlerat njerëzore të kombit shqiptar botës demokratike. Vlera të cilat i mungojnë kombit serb. Hegjemonizmi, shovenizmi, johumaniteti dhe armiqësia agresive serbe është e hapët dhe plotësisht e dokumentuar. Planet e tyre për çfarosjen e popullit shqiptar dhe grabitjen e tokave shqiptare datojnë që nga Naçertanja e Grashaninit ( 1884 ) dhe memorandumi i Vasa Çubriloviqit “Zhdukja e shqiptarve”( 1937).  Faktet tmerruese dëshmojnë për vrasjet sistematike të popullsisë civile dhe shpërnguljen me dhunë të qindramijërave shqiptarëve në Turqi dhe vende të tjera të botës. Gjithë kjo përpjekje kulmoi me gjenocidin serb ndaj shqiptarve në vitin 1999.

Pas të gjitha këtyre mizorive serbe, shtrohet pyetja, si mund të bisedohet në mënyrë të barabartë me një armik kaq të ulët dhe kaq të rrezikshëm ?! Me një shtet katil të udhëhequr nga politikanë që nuk dallojnë fare nga krimineli i luftës Millosheviq, të cilët nuk janë penduar por janë të dëshpëruar pse nuk ia arritën qëllimit ta zhdukin popullin shqiptar. Qeveria shoveniste serbe e thotë haptas dhe pa kurrëfarë dileme. SERBIA NUK E NJEH KURRË PAVARËSINË E KOSOVËS. Kjo është e vetmja deklaratë e tyre e sinqertë. Të gjitha të tjerat, për kinse gatishmërinë e tyre për dialog, janë gënjeshtra dhe propagandë me qëllim të manipulimit të bashkësisë ndërkombëtare. Prandaj qëllimet e ulëta serbe duhen ekspozuar.

Realisht dhe drejtësisht, përderisa pala serbe sillet si armike, duhet edhe të trajtohet si armike. Me te nuk do të duhej biseduar fare, derisa ta pranojë fajin, të kërkojë falje për gjenocid, t’i dorëzojë kriminelët e luftës t’i kthejë të pagjeturit e fshehur dhe t’i paguaj dëmet e luftës. Por, dialogun e kërkon dhe e pret bota demokratike të cilit Qeverisja e Republikës së Kosovës nuk mund t’i iki. Megjithatë, ai duhet të jetë real dhe i bazuar në fakte, jo për t’ja bërë qejfin dhe shërbyer interesave të bashkësisë ndërkombëtare, jo për ta gjymtuar shtetin e Kosovës dhe zgjeruar shtetin serb, jo për interesa personale karrieriste, jo me përulje dhe nënshtrim siç e bëri qeverisja e gjerëtanishme në krye me Thaçin dhe Mustafën. Disa parime dhe interesa qenësore, njerëzore dhe shtetërore nuk bënë dhe nuk mund të shkelen. Përndryshe, dialogu e humbë kuptimin dhe nuk na duhet fare.

SERBIA MUND DHE DUHET TË MUNDET VETEM ME ZOR. Me forcën e argumenteve, drejtësisë dhe të së vërtetës. Të gjitha këto janë në anën tonë. Veçse  duhet përgaditje, përkushtim, dituri, mençuri, sinqeritet, trimëri dhe diplomaci për ta fituar këtë betejë shumë të vështirë. Bota demokratike të ballafaqohet me parime dhe vlera të cilat vetë i kultivon dhe i predikon pandalë, të cilat nuk mund t’i nënçmon, mohon dhe nuk mund t’i shkelë haptas. Suksesi mund të arrihet me veprim  paralel në dy drejtime, FORCIMI I SHTETIT DHE DIALOGU.

Ndërtimi dhe forcimi i shtetit të bëhet pavarësisht nga rrjedha e bisedimeve duke u bazuar në mundësinë reale që dialogu me Serbinë do të zgjasë pakufi. Duhet luftimi i pakompromis i korrupsionit, nepotizmit dhe familjarizmit ekstrem. Angazhimi i kuadrove të shkolluara profesionale në bazë të aftësive. Përmirësimi dhe forcimi i të gjitha institucioneve shtetërore dhe ngritja e shërbimeve shëndetësore dhe sociale. Zhvillimi ekonomik i orientuar nga Shqipëria dhe vendet e tjera mike, si dhe ato të cilat nuk tregojnë armiqësi të hapur ndaj shtetit të Kosovës. Forcimi i ligjit dhe sigurisë. Lehtësimi dhe thjeshtësimi i rregullave dhe ligjeve për investime të jashtme. Këto e forcojnë pozicionin e Kosovës në dialog.

Nuk ka dialog dhe bisedime të suksesshme pa angazhimin  e drejtpërdrejt dhe rolin udhëheqës të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Populli shqiptar e don dhe i beson Amerikës si vendi më i drejt dhe më demokratik në botë. Interesat strategjike të kombit amerikan, shumicës së shteteve evropiane dhe kombit shqiptar përputhen plotësisht. Amerika është i vetmi vend që mund ta bllokojë Rusinë. Për të siguruar përkrahjen e vazhdueshme për çështjen tone të drejtë, me Amerikën duhet  komunikuar dhe bashkëpunuar në mënyrë të përherëshme nëpërmjet  marëdhënieve zyrtare shtetërore, por paralelisht edhe me veprime lobiste në Kongresin amerikan. Shteti amerikan nuk bënë të kundërshtohet, por zyrtarët eventual pro-serb siç ishte ambasadori Grenell, mund të ballafaqohen dhe neutralizohen nëpërmjet kongresit amerikan me fakte dhe argumenta. Marrëveshja e tij për kinse “normalizim të marrëdhënieve ekonomike” midis agresorit dhe viktimës, ishte iluzion për interesa të kampanjës zgjedhore amerikane.

Nuk ka forcë në botë, që mund t’ja imponojë zgjidhjen e konfliktit me Serbinë popullit të Kosovës në dëm të tij, pa dëshirën e tij. Një ndër gabimet më të mëdha historike në konfrontim me Serbinë është se populli shqiptar ka rezistuar gjithmonë në mbrojtje, si përgjigje ndaj terrorit të organizuar serb, pa plan dhe pa strategji. Tashti janë pjekur të gjitha kushtet që të kalohet në sulm të përhershëm, duke filluar nga dialogu. Me strategji të përgaditur mirë duke bërë kompromise në gjëra më të vogla e më pak të rëndësishme dhe duke ngulur këmbë në çështje të mëdha, ekzistenciale.

-Integriteti territorial dhe sovraniteti i shtetit të Kosovës nuk mund të negociohet nga askush dhe me askend. Dhe: PIKË. PERIOD. TAÇKA.  ( për ta kuptuar të gjitha palët)

-Kërkesat serbe për asociacione të komunave të pastërta etnike brenda shtetit të Kosovës janë pa kurrëfarë baze dhe kundër vlerave multi-etnike amerikane dhe evropiane. Ato e nënkuptojnë kthimin e Serbisë në Kosovë dhe shkatërrimin e shtetit. Nuk bënë as të diskutohen. PIKË. PERIOD. TAÇKA.

-Serbia e ka humbur luftën dhe duhet të dënohet si agresore, të denazifikohet dhe shërohet nga  sëmundja e urrejtjes dhe iluzioneve për dominim.

-Bisha e tërbuar serbe duhet të ulet në bisht. Të konfrontohet me krimet dhe masakrat ç’njerëzore, në mënyra të ndryshme dhe të përhershme, përfshirë edhe dialogun, deri sa të bëhet e mundur padia ndërkombëtare për gjenocid. Duhet kërkuar hulumtimin e rolit të presidentit Vuçiq dhe të disa politikanëve të tjerë serb në krimet serbe. Atyre iu duhet bërë presion për tu deklaruar në përkrahje ose denoncim të krimeve të Milosheviqit, Karaxhiqit dhe Mladiqit.

– Shpresoj se Evropa është lodhur me përkdheljen e Serbisë me të cilën e ka kaluar çdo kufi.  Nëse dëshiron deri në vuajtje ta tërhjekë ate nga taborri ruso-kinez, gjë që është shumë e vështirë, mund t’i ofrojë  asaj diçka tjetër, jo tokat shqiptare.

-Me Serbinë mund të bisedohet vetëm për çështje ndërshtetërore, kurrsesi për punët e brendshme të shtetit të Kosovës.

-Brengat dhe të drejtat e pakicës serbe të Kosovës duhet të adresohen në mënyrë të përhershme duke biseduar me përfaqësuesit e tyre nga Kosova në prezencë ndërkombëtare (jo të Rusisë), kurrsesi nga Serbia. Nëse mediatorët insistojnë që këto të jenë pjesë e dialogut me Serbinë, mund të bëhet vetëm dhe vetëm me përfshirjen në mënyrë të barabartë të shqiptarëve që jetojnë në tokat etnike të okupuara nga Serbia. Këtu vjen në shprehje reciprociteti dhe nuk ka tjetër.

– Reciprociteti ekonomik e ka rëndësinë më të madhe në rast të dështimit të bisedimeve dhe mund të bëhet kurdo, nuk i kalon koha. Kritikat e opozitës për mospërmbushjen e premtimit për reciprocitet si dhe pagesën e rrymës minoritetit serb nga qeveria Kurti, duhet injoruar. Pagesa e rrymës mund të përdoret në bisedime për t’ju treguar mediatorëve se serbët kanë të drejta më të mëdha se ju takojnë, më shumë se çdo minoritet tjetër në botë.

– Nuk ka nevojë as kurrëfarë arsye për të siguruar ekstraterritorialitet për objektet fetare ortodokse dhe monumentet kulturore. Ato janë pjesë e pasurisë kombëtare dhe shtetërore të Kosovës. Janë ruajtur dhe mbrojtur nga populli shqiptar gjatë gjithë historisë. Për këto ka fakte. Duhet kërkuar të formohet komision i përbashkët me historianë dhe shkenctarë ndërkombëtar që njëherë e përgjithmonë t’i mbyllet goja Serbisë për kinse Kosovën si “djep të civilizimit serb dhe pjesë të Serbisë”. Rëndësi ka që përfundimisht të dokumentohet dhe pranohet zyrtarisht e vërteta historike se, siç e thotë më së miri patrioti Bardhyl Mahmuti, KOSOVA ËSHTË DJEPI I BARBARISË DHE I GJENOCIDIT SERB NDAJ SHQIPTARËVE.

Këto nuk janë gjëra të lehta. Janë detyrë, së pari e qeverisjes aktuale të Kosovës, por edhe e të gjithë të tjerëve, opozitës, gazetarve, shkrimtarve, historianve, lobistëve dhe organizatave të ndryshme në të gjitha Trojet etnike dhe diasporë. Qeveria Kurti i ka filluar mirë përgaditjet për dialog, me uljen e Serbisë aty ku duhet, në karrigen e agresorit, në Kombe të bashkuara dhe në takime rajonale.  Konsultimet me opozitën dhe figurat e rëndësishme me përvojë janë të nevojshme. Kontributi varet prej tyre, por është mirë ta dijnë se e kanë detyrë kombëtare për të ndihmuar. Opozita duhet të jetë pjesë e dialogut, por të dërgojë kuadro të reja dhe të afta, kurrsesi ata që me bisedime gati e shkatërruan shtetin.

Populli i Republikës së Dardanisë i votoi me shumicë znj. Vjosa Osmani- Presidente dhe, Z. Albin Kurti-Kryeminister, për shumë arsye. Dy ishin pika kryesore, luftimi i korrupsionit dhe i armikut serb. Nga ata pritet fitimi i dialogut me Serbinë, si dhe shpëtimi dhe ndërtimi i shtetit të Kosovës. Nëse dështojnë në cilëndo prej tyre ata do ta humbin përkrahjen e popullit. Kritikat parimore të opozitës dhe kundërshtarëve politik është mirë të konsiderohen, të analizohen dhe të iu jepet përgjigje adekuate. Sharjet, fyerjet, ofendimet dhe kritikat joparimore është më së miri dhe më lehti të injorohen plotësisht.

Grumbullimi i opozitës së Republikës së Kosovës në “oborrin” e kryeministrit të sapozgjedhur (me dallavere) të Shqipërisë, Edi Rama, është i çuditëshëm dhe tregon shenja të këqija. Veprimet e tij të gjerëtanishme ishin haptazi anti-kombëtare, nënshtrim i tij i plotë dhe i turpshëm ndaj  shovinistit Vuçiq dhe interesave serbe. Nëse vazhdon kështu ai do të përfundoi në “Murin e Turpit” të historisë shqiptare. Bashkë me te edhe një pjesë e opozitës së Kosovës. Inkurajon këndshëm mosprezenca e liderit të ri, të mënçur dhe largëpamës të LDK-së, z. Lumir Abdixhiku. Nga ana tjetër, ishte dëshpëruese pjesëmarrja e luftarit të vërtetë të lirisë, gjeneralit të Ushtrisë së Lavdishme Çlirimtare të Kosovës, liderit të AAK-së, z. Ramush Haradinaj. Arësyeja e vërtetë nuk dihet, por ai nuk e ka vendin të shoqërohet me tipa si Rama, Mustafa dhe Veliu.

Kërcënimet e shovenistëve serb me luftë, janë të zbrazëta, naive dhe qesharake. Me hyrjen e forcave të NATO-s luftat në Evropën Juglindore kanë përfunduar përgjithmonë. Është më reale të pritet vazhdimi i aktivitetit armiqësor serb me  metoda të ndryshme, duke shfrytëzuar objektet fetare dhe kërkesat e minoritetit serb, përfshirë edhe trazirat eventuale nga bandat e infiltruara brenda tij në disa pjesë të Kosovës. Por, kombi shqiptar duhet të jetë i përgaditur, gjithmonë gati për tu mbrojtur me forcë nëse guxon ta sulmojë Serbia. UÇK-ja e heroit Adem Jashari dhe etja për liri nuk shuhen kurrë në zemrat, shpirtin dhe mendjen e shqiptarëve.

E vërteta është se nëse populli i Dardanisë dhe Trojeve të tjera shqiptare, organizohet dhe reagojnë si komb, është më i fortë se Serbia. E ka përkrahjen e pafund dhe parezervë të mërgatës patriotike, shumë të fuqishme. Punë e madhe fort nëse Republiken e Kosovës nuk e njeh Serbia. Vetëm në kohën më të re, për dy dekada që nga viti 1981, Kosova ka qëndruar, ekzistuar dhe mbijetuar terrorin institucional serb. Për dy dekada të tjera, që nga çlirimi dhe fitorja e luftës kundër regjimit serb në vitin 1999, ka vazhduar jetën pa njohje nga Serbia, edhe pse me qeverisje të pahajrit, përveç kohës së Presidentit historik dr. Ibrahim Rugova. Me qeverisje të hajrit Kosova mund të ecë në rrugën e vet të lavdishme, pa njohje nga Serbia, për sa të ekzistojë bota.

Reagimi si komb e nënkupton edhe angazhimin e të gjithëve në drejtim të bashkimit kombëtarë i cili ishte dhe është dëshirë dhe ideal i patriotëve më të mëdhenj të kombit. Është nevojë dhe e drejtë legjitime e çdo kombi, sidomos e popullit shqiptar të ndarë padrejtësisht në 6 shtete. Këte e di fare mirë Evropa dhe Amerika. Shqiptarët nuk kanë nevojë të kërkojnë ndryshim të kufijve me forcë, gjë që nuk e përkrahë bota demokratike. Bashkimi kombëtar mund të arrihet gradualisht, në mënyrë paqësore, duke hequr barrierat shtetërore, me lëvizje të lirë dhe bashkëpunim në të gjitha nivelet.

Ky nuk mund të krahasohet kurrë me projektin e errët serb për “Serbi të madhe” duke vrarë e masakruar qindra-mijëra njerëz me qëllim të grabitjes së tokave të tyre.

Kombi shqiptar është komb i lashtë me traditë dhe vlera të larta njerëzore, i papërkulur dhe i pathyeshëm.

*Anëtarë i Kryesisë së Ligës Shqiptaro-Amerikane dhe i Këshillit të Vatrës

Korrupsioni është një krim i neveritshëm dhe një e keqe shoqërore. Mëkati i vogël mund të falet, por jo korrupsioni. Ai duhet të dënohet dhe të shërohet. Votat e 25 prillit u vodhën, prandaj fituesi është i paligjshëm. Pozicioni i sivëllait të çetnikëve në krye të Shqipërisë, ose më saktë, mbështetës i armikut pushtues për ndarjen e Kosovës,

është rezultat i gënjeshtrave sistematike. Nëse ka një Ferr, ai me siguri do të jetë vendi ku njerëzit e kalibrit të tij do ta kalojnë përjetësinë.

***

Korrupsioni është një e keqe cilësisht e ndryshme. Veprat e pista të njeriut të korruptuar bëhen ngjitëse për shoqërinë. Korrupsioni është një rrjetë merimange që përhapet, duke imponuar bashkëpunim. Edhe nëse mendimi mbizotërues është se korrupsioni kryesisht ka të bëjë me ata që janë në pozita të ndikimit, realiteti është se korrupsioni është një e keqe shumë më e gjerë dhe se ky virus i rrezikshëm mund të prekë këdo. Është para së gjithash një mentalitet të cilit i nënshtrohemi dhe që në fund të fundit mund të identifikohet me një shthurje morale për të cilën as nuk jemi të vetëdijshëm.

Një shpirt i korruptuar nuk e sheh më mëkatin e tij, por e bën atë një mënyrë jetese, duke e ngritur në nivelin e virtytit ose të paktën të pranuar nga shoqëria.

Korrupsioni është bari i keq i kohës sonë. Sulmon politikën, ekonominë, shoqërinë. Termi i korrupsionit (në kohën që jetojmë) është një nocion global shumë i përhapur, pjesërisht falë faktit se gjithnjë e më shumë autorë po shkruajnë për këtë temë si një fushë mjaft problematike e shoqërive të sotme. Të shkruash për korrupsionin është jashtëzakonisht e rëndësishme, duke pasur parasysh se është një çështje që, për shkak të përhapjes së tij, shkel në fushat e pushtetit shtetëror, si dhe kishën-xhaminë, dhe hap shumë çështje të drejtësisë dhe demokracisë së sistemeve shtetërore në të cilat jetojmë.

Korrupsioni, një luftë e përjetshme. Qëllimi i shkrimeve është të rrisë ndërgjegjësimin e qytetarëve për pasojat jashtëzakonisht të dëmshme të korrupsionit, të tregojë se si korrupsioni shkel të gjithë sistemin e sundimit të ligjit dhe të provokojë reagime nga organet qeveritare ose zyrtarë individualë, të mëparshëm ose aktualë, në lidhje me raste specifike të korrupsionit.

***

Korrupsioni është ligësi. Kjo i bën të fuqishmit të pasur. Kjo i bën të pasurit të fuqishëm. Të jep përshtypjen se gjithçka është në shitje.

Shkatërron ndjenjën e drejtësisë dhe besimit te qeveria. U heq shpresën të varfërve dhe të pafuqishmëve. Pasi të themelohet, ajo i përket strukturave që janë të vështira për t’u shkatërruar. Viktimat e saj nuk janë menjëherë të dukshme, por dëmin që krijon në ekonomi, politikë dhe shoqëri, ne të gjithë e paguajmë. Nuk ka periudhë dhe asnjë vend në të cilin nuk ka ndonjë incident ose rast korrupsioni, por ajo që është e rrezikshme është të justifikojmë pasivitetin (indiferencën) tonë si qytetarë ose të kërkojmë shpjegime për pamjen e saj krejtësisht të re në trashëgiminë e sistemeve të kaluara.

Në fakt, ne nuk duhet ta interpretojmë korrupsionin si një lloj devijimi nga normaliteti, sepse mjerisht ky është sistemi në vendin tonë. Pra, ai është gjithashtu një sistem në Shqipëri, Kosovë (nuk mendoj për qeverinë aktuale), FYROM, dhe nuk duhet të gjykohet nga titujt aktualë, numri i rasteve, por nga fakti që ai është i degëzuar dhe i lidhur me institucionet e sistemit, partitë politike, ose më shpesh, grupet e interesit, administratë e shpërbërë ose joefikase, gjyqësor i keq, rendi ligjor (juridik). Korrupsioni është kryesisht një sistem i pranuar te ne, pasi jemi kokëmish dhe nuk meritojmë as mirëqenie, as shtet, as liri, dhe as siguri.  

Gjatë gjithë historisë nuk kemi pas unitet, prandaj kemi lejuar të na shtypin armiqtë e jashtëm që kanë hyrë brenda trojeve tona, ndërsa ne, deri më tani nuk kemi përfunduar vrasjen e njëri-tjetrit. Kokëmish! Dhe, këtu jemi përballur me një të vërtetë dhe përvojë të madhe të turpshme që, pavarësisht nga fakti se korrupsioni njihet si një element i rëndësishëm i amullisë në zhvillimin ekonomik dhe një problem në sistemin politik, për më tepër në kolapsin e shoqërisë, ne nuk arritëm të bënim asgjë për t`i zgjuar dhe inkurajuar njerëzit (shumë prej tyre frikacak që vuajnë nga kompleksi inferior në raport me armiqtë pushtues, dhe jo vetëm) ose për të menduar se diçka me të vërtetë efektive mund të bëhej. Njerëzit nuk janë vetëm skeptikë, por ata janë lodhur nga premtimet e mëdha dhe rezultatet e vogla.

Njerëzit që nuk u fshehën, por e konsideruan normale të tregonin “mirëkuptim” për korrupsionin, depërtuan në skenën publike: nga manipulimi i rezultateve të sistemeve zgjedhore, në pozicione mbi ligjin në ndërtime të paligjshme, uzurpimin e pronave shoqërore (sidomos bregdetit), nga përbuzja e ligjit për të injoruar detyrat morale. Arrogantë dhe me një mungesë të dukshme jo vetëm të moralit, por edhe të njohurive elementare (analfabetë kronik me diploma false), pafytyrësisë dhe tradhtarë shpirtskllav.

Në një demokraci, injoranca arrogante zakonisht paguhet nga humbja e besimit, popullariteti apo edhe humbja e pushtetit, por shumë njerëz në skenën publike shqipfolëse duan të llomotitin, edhe nëse negativisht, kështu që ata e kthejnë skenën publike në cirke mediatike. Publiku kthehet/konvertohet në një turmë spektatorësh që shkojnë rregullisht në teatër për të parë shfaqjet “artistike” e të pavlera të kopilëve të njëjtë dhe, madje edhe pse të pakënaqur me atë që panë dhe paratë që i dhanë kot, duartrokasin si të çmendur, secili duke lavdëruar “artistin” e tij të preferuar: publik cinik dhe pasiv, i mbushur me zhgënjim, tru-shpëlarë, i hutuar e i çorientuar. Studimi i korrupsionit tregon një lidhje të fortë midis korrupsionit dhe mungesës së investimeve, investimeve të huaja dhe politikës ekonomike sistematike. Ato tregojnë se Shqipëria, Kosova dhe pjesët e FYROM-it arbëror, mbeten shumë prapa konkurrentëve të saj ekonomikë, pasi korrupsioni është gjithashtu një tregues i jo-efikasitetit të autoriteteve publike. Institucionet e pushtetit ekzekutiv, vetëqeverisja lokale dhe gjyqësori duhet të lirohen nga kriteret politike të përzgjedhjes së njerëzve dhe ngritjes në detyrë, por nuk mjafton vetëm kjo, duhet gjithashtu të sigurohet përgjegjësia e tyre për të bërë punën e tyre në mënyrë të ndershme, efikase dhe profesionale. Masat ndëshkuese në vetvete nuk do të japin rezultate nëse ato nuk shoqërohen nga ndërtimi i vetëdijes publike dhe kulturës demokratike politike, edukimit etik sistematik, ngritjes së vetëdijes kombëtare dhe ngritjes së arsimimit.

Na duhen fjalë të forta për të dënuar korrupsionin. Është një fenomen që kërkon vlerësim dhe gjykim serioz etik dhe ligjor, sepse është krim ndaj shoqërisë dhe vendit, shkel vlerat themelore të marrëdhënieve ndërmjet njerëzve siç janë besimi, ndershmëria, drejtësia dhe barazia, dhe rrezikon ndjeshëm barazinë, solidaritetin dhe sigurinë e qytetarëve. Korrupsioni është pra një mëkat i madh kundër të varfërve, të dobëtëve dhe të pafuqishmëve. Dhe një rrezik jashtëzakonisht i madh për të gjithë sepse e çon vendin në tatëpjetë, në vdekjen e sigurt.

***

Korrupsioni është dhënia e ryshfetit ose pranim i ryshfetit dhe në këtë mënyrë fitimi ose dhënia e një avantazhi të pahijshëm në lidhje me punën e dikujt. Korrupsioni është krim, i dënueshëm juridikisht.

Kohëzgjatja e gjobave ose madhësia e gjobave ndryshon në varësi të shtetit përkatës dhe ligjit që është shkelur. Dënimi për shkeljet e zakonshme është midis disa javësh dhe 20-50 vjet pas hekurave, me burgim të përjetshëm…

 “Është e vështirë t`i çlirosh budallenjtë nga zinxhirët që ata adhurojnë” -Voltaire.

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Barometri diplomatik

*** Por Tirana heshti, nuk i ktheu përgjigje   “flakë për flakë” kryeministres serbe Ana Bërnabiq, por veproi ashtu  si këtu e 30 vjet më parë , kur e pati lënë Kosovën në zjarin dhe në flakën e gjenocidit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit (1989-1999).

-Po, Edi Rama (rilindësi i rremë) pse nuk e theu atë heshtje tragjike dhe të pajustifikueshme, duke iu përgjigjur kryeministres Ana Bërnabiq, -Mos rrej, mos mashtro dhe mos manipulo me të vërtetën historike dhe faktike, sepse Kosova është trualli, djepi, shpirti dhe zemra e Shqipërisë Etnike, jo e Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale (1912-1999).

Mirëpo, kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama nuk e mbështeti Albin Kurtin (kreministrin e Kosovës), i cili e kundërshtoi kryeministren serbe Ana Bërnabiq, se Kosova është shtet i pavarur dhe sovran, që nuk  i përket Serbisë.

Derisa lidershipi i Shqipërisë nuk reagon kundër shpifjeve serbomëdha çetniko-fashiste dhe raciste se “Kosova është Serbe”, nuk di se çfarë kuptimi dhe çfarë interesi jetik ka pjesëmarrja e Shqipërisë në ato samite të Ballkanit Perëndimor, si dhe në ato rajonale a ndërkombëtare, që Kosovën  nuk e njhin si shtet të pavarur dhe sovran.

Gjithahstu, derisa BE-ja nuk  i detyron pesë (5) anëtaret e saj (Greqinë, Romaninë, Spanjën, Sllovakinë dhe Qipron Greke), që ta njohin Kosovën sikurse  22 anëtarë të tjerë, Kosova nuk do të figurojë si shtet i pavarur në konferencat rajonale e as ndërkombëtare.

Me një fjalë, Kosova kot kërkon reciprocitet juridiko-politik, ekonomik e tregtar me Serbinë, sepse kjo nuk ka mbështetjen faktike dhe juridike nga BE-ja e as nga OKB-ja.

Edhe Edi Rama se mbështeti Albin Kurtin, ashtu si Ilir Meta që nuk e mbështeti Vjosa Osmanin në Slloveni !!!

Pse kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama nuk e kundërshtoi këtë gënjeshtër qindravjeçare  të shtetit dhe të kishës serbe, se gjoja “Kosova na qenka Serbi”, duke ia përpalsur në fytyrë kryeministres Ana Bërnabiq, se KOSOVA ËSHTË E SHQIPËRISË ETNIKE, jo e Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale, e cila që nga viti 1878 ka pushtuar, aneksuar dhe kolonizuar me terror, persekutim dhe me gjenocid me qindra e me mijëra shqiptarë nga territoret e Shqipërisë Etnike (Nish, Vranjë, Prokuple, Leskovc, Tupallë, Kurshumli, Bllacë dhe Tregu i Ri…etj.

Kur do të vijë ajo ditë apo ajo natë historike, që liderët politikë të Tiranës, do t’ua thonë Beogradit, Brukselit, Uashingtonit, Moskës, Pekinit, Nju-Jorkut…, se KOSOVA ISHTE VETËM NJË KOLONI E SERBISË, e aneksuar dhe e pushtuar me aggresion dhe me gjenocid klasik (1912-1999).

 Vetëm pas kësaj së vërteteje çimentuese, do të duhej të pasonte pyetja e A. Kurtit drejtuar kryeministres Ana Bërnabiq,  “Pse a dëshironi të na pushtoni prapë?” –Pyetje kjo, të cilën Ana Bërnabiq nuk e “shtiu në vesh” fare, por e quajti vetëm si “provokim politik” dhe si “hyrje përgatitore të axhendës së Kurtit për vazhdimin e Dialogut të Brukselit.”

Për më tepër, A. Bërnabiq i vuri në dijeni dy kryeministrat shqiptarë në zemër të Tiranës se  “Serbia është shtet sovran, dhe Kosova është pjesë territoriale e saj” !?

Mirëpo, kjo gënjeshtër politko-propagandistike e kreministres Ana Bërnabiq, fare nuk e shqetësoi kryeministrin e qeverisë së Shqipërisë, Edi Rama,  i cili nuk reagoi fare, ashtu sikurse ish-presidenti i Shqipërisë Ilir Meta në samitin paraprak të presidentëve të Ballkanit Perëndimor në Bërdo afër  Kranjit  të Sllovenisë (17 maj 2021), i cili nuk e mbështeti presidenten e Kosovës, Vjosa Osmani. Përkudnrazi, ai, ashtu sikurse Edi Rama në Tiranë, më 10 qershor 2021 nënshkroi Deklaratën e përbashkët të shteteve pjesëmarrëse, edhe pse Kosova nuk figuronte si shtet i pavarur dhe sovran.

 Albini veproi drejt që nuk e nëshkroi Deklaratën e përbashkët të  samitit të Ballkanit Perëndimor në Tiranë !

-Fundja, logjikisht dhe realisht, derisa Kosova nuk figuron si shtet i barabartë me shtetet e tjera pjesëmarrëse të samiteve të Ballkanit Perëndimor, përfaqësuesit e saj qoftë presidenti, kryeministri apo ministrat, ligjërisht nuk janë të obliguar që të marrin pjesë në punimet e tyre, e as t’i nënshkruajnë dokumentet e tyre.

Për dallim nga nënshkruesit e Dokumentit të samitit  të Ballkanit Perëndimor në Slloveni, të cilin e firmosi presidenti “i shkretë”  Ilir Metaj, si dhe Dokumentin përfundimtar të samitit në Tiranë, më 10 qershor 2021, të cilin e nënshkroi kryeministri Edi Rama, atë nuk e NËNSHKROI  kryeministri i qeverisë së Kosovës, Albin Kurti. Kështu, do të duhej të vepronte edhe kryeministri Edi Rama. Për më tepër, kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama patjetër, do të duhej ta anulonte samitin e kryeministrave të Ballaknit Perëndimor në Tiranë të datës 10 qershor 2021, duke qenë se Kosova nuk figuronte në të si shtet i pavarur dhe sovran.

 Ja pse kryeminisrja serbe Ana Bërnabiq polemizoi me kryeministrin e Kosovës, Alin Kurti në Tiranë

Në samitin e vendeve të Ballkanit Perëndimor, bërë në Tiranë, më 10 qershor 2021, kryeministrja e qeverisë së Serbisë, Ana Bërnabiq  ua përplasi  në fytyrë të gjithë shqiptarëve rrenën më të madhe historike shekullore serbe, se “Kosova është pjesë e Serbisë” !

Kjo gënjeshtër e kryeministres serbe Bërnabiq ishte përgjigje kërkesës së kryeministrit të Kosovës, Albin Kurti, i cili kërkoi “ridefinimin  e  CEFTA-s, që Kosovën ta njohë si shtet të barabartë me shtetet e tjera në rajon. Gjithashtu, ai kërkoi nga Serbia që ta njohë pavarësinë e Kosovës”.  Mirëpo, Ana Bërnabiq kërkesat e Kurtit i quajti provokime, të cilat i hodhi poshtë, duke i kundërshtuar si të papranueshme, duke  pohuar se  “nuk ekzistojnë kurrfarë faktesh dhe argumentesh ligjore që të ndryshohet CEFTA, sepse deri tash ka funksionuar mirë, duke qenë se Kosova është pjesë e Serbisë”.

Gjithashtu, kryeministrja e Serbisë, Ana Bërnabiq, ia rikujoi Kurtit, se “ pesë anëtare të BE-së nuk e njohin Kosovën, dhe se kjo nuk është anëtare e Kombeve të Bashkuara. Prandaj, sigurisht se nuk mund të ketë një status tjetër nga ky që ka tani.”

Mirëpo, kryeministri i Kosovës, A.Kurti reagoi duke e pyetur kryeministren A. Bërnabiq : “ Çfarë do të bëni? A dëshironi që të na pushtoni ?”  – Ndërkaq, Bërnabiq i përgjigjet, “si mendoni, se ne do të okupojmë territorin tone?”  (!?)

-Përgjigje kundërshtuese ndaj Bërnabiqit, do të duhej të ishin edhe  këto:

(1)  Pasi Kosova “qenka territor i Serbisë”, pse regjimi çetniko-fashist militar, paramilitar dhe policor vrastar i Serbisë së Slobodan Milosheviqit e ripushtoi Kosovën më 1989, dhe bëri gjenocid ndaj shqiptarëve në Kosovë, ku vrau e masakroi mbi “11.800 shqiptarë”; zhduku mbi  “1647 shqiptarë”; shpërnguli mbi “1 milion shqiptarë”; plaçkiti dhe shkatërroi pasurinë e luajtshme dhe të paluajtshme të shqiptarëve, si dhe dogji tërë Kosovën.

E gjithë kjo tragjedi mbi shqiptarët dhe Kosovën e Shqipërisë Etnike dëshmon se, po të kishte qenë Kosova “territor i Serbisë” siç gënjen kryeminisrtrja Ana Bërnabiq, vërtet, Serbia nuk do ta okuponte dhe nuk do ta digjte shkrum e hi. Mirëpo, pikërisht, pse Kosova nuk ishte territor i Serbisë së kryeministres Ana Bërnabiq, i Aleksandar Vuçiqit, i Slobodan Milosheviqit…etj., u shndërra në varreza masive dhe në krime të gjenocidit, mbase Kosova ishte shqiptare dhe e Shqipërisë Etnike.

Kjo e vërtetë e hidhur dhe tragjike, do të duhej t’i përplasej në fytyrë kryeministres serbe Ana Bërnabiq dhe pjesëmarrësve të tjerë në samitin e Ballkanit Perëndimor, bërë në Tiranë, më 10 qershor 2021.

(2)  Githashtu, kryeministres së qevrisë së Serbisë, do të duhej, që t’i tërheqej vërjtja serioze, që qeveria dhe shteti i saj të mos vazhdojnë me zbatimin e strategjisë  së politikës shfarosëse të shqiptarëve të regjimit militarist dhe gjenocidal të Slobodan Milosheviqit,  sepse një logjikë e tillë e agresionit dhe e politikës së forcës nuk shpie drejt bashkëpunimit, të paqes dhe të mirëkuptimit midis popujve në Ballkan, por vetëm në konflikte dhe  në luftëra të reja, që do të digjnin Ballkanin, ashtu sikurse  në dekadën e fundme të shekullit XX, kur Serbia bëri tri(3) gjenocide në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë (1991-1999).

Derisa BE-ja nuk reagon kundër deklaratave skandaloze të presientit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq dhe të kryeministres së qeverisë Ana Bërnabiq, se “Kosova është territor i Serbisë”,  Beogradi zyrtar do të vazhdojë me politikën, me diplomacinë dhe me propagandën e Serbisë së Slobdan Milosheviqit për ta destabiluzuar dhe për ta ripushtuar Kosovën, të cilën botërisht po e quan “teritor  legal të Serbisë”. Mirëpo, fatkeqësisht,  e gjithë kjo fushatë e Serbisë kolonziuese  për përmbysjen e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës nuk po e shqetëson as BE-në e as OKB-në, madje as qeverinë e “rilindjes” së kryeministrit Edi Rama!

Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama në një intervistë me televizonin serb më 11 qershor rekomandoi për marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Serbisë modelin franko-gjerman pas Luftës së Dytë Botërore. Është një rekomandim i vjetër dhe i komprometuar dhe nuk kuptohen arsyet përse Tirana ia ofron përsëri Beogradit. Për këtë arsye e ndjej si të dobishme të rijap për lexuesit analizën time për modelin franko-gjerman, të botuar në 30 maj 2016.

Modeli franko-gjerman dhe marrëdhëniet Shqipëri-Serbi*

Nuk dihet se si dhe përse, pas fillimit në 28 gusht 2014 nga Gjermania të “Procesit të Berlinit për Ballkanin Perëndimor”, u fut në përdorim si aspiratë për marrëdhëniet problematike midis Shqipërisë dhe Serbisë modeli franko-gjerman. Nisi të flitej në Ballkan në disa qarqe diplomatike, politike, NGO-iste, mediatike etj. si rruga, si modeli, si formula etj. e cila mund të çojë në realizimin e pajtimit të madh midis Shqipërisë dhe Serbisë dhe në krijimin e një marrëdhënieje shembullore midis dy shteteve ballkanike, si ajo që u arrit midis Francës dhe Gjermanisë pas Luftës së Dytë Botërore.

Duket se nxitimi për reklamimin e modelit franko-gjerman në komunikimin publik e mediatik ishte më shumë produkt i konformizmit tipik ballkanik, për të qenen më të pëlqyeshëm për dy shtetet kryesore të BE. Mund të thuhet se ndikoi edhe mentaliteti provincial i dy shteteve ballkanike për të imituar modën politike europiane, e cila natyrisht përcaktohet nga dy shtetet e mëdha, Gjermania dhe Franca. Nuk është konstatuar deri tani në Ballkan asnjë përpjekje serioze për t’i shpjeguar opinionit se përse mendohet se formula apo modeli franko-gjerman është i përshtatshëm dhe do të ketë sukses për marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Serbisë.

Duke hulumtuar historikun e marrëdhënieve midis Francës dhe Gjermanisë, dhe historikun e marrëdhënieve midis Shqipërisë dhe Serbisë, është tepër e vështirë të qëmtosh prova apo faktorë, që mund të afrojnë tek ideja se ka hapësirë për imitim dhe përdorim të formulës franko-gjermane në marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Serbisë.

Së pari, duhet vënë në dukje se është e paafrueshmi nga pikëpamja analitike dhe shkencore që të bësh paralelizma midis marrëdhënieve të dy shteteve më të mëdha dhe më të fuqishme të Europës me dy shtete të vogla dhe të varfra të gadishullit ballkanik. Historia, dinamika, nivelet e zhvillimit ekonomik, kulturor dhe demokratik, ndërvarjet, shtrirjet, efektet kontinentale, rajonale dhe botërore, kuadri gjeopolitik dhe gjeostrategjik, janë krejtësisht të kundërta, të pakrahasueshme dhe të pangjashme, saqë imitimi sinjalizon shenja të megalomanisë rurale ballkanike. Pajtimet midis shteteve të mëdha si Gjermania dhe Franca, Amerika dhe Japonia, Rusia dhe Kina etj., janë dimensione planetare, ku diplomacia e vërtetë dhe shkenca e vërtetë nuk mund të guxojnë të kërkojnë paralelizma.

Së dyti, Franca dhe Gjermania janë shtete fqinje, fuqi të mëdha europiane në plan historik, ku dimensioni europian ka vënë vulën si në mosmarrëveshjet, ashtu dhe në aleancën dhe në procesin e bashkimit strategjik midis tyre. Fqinjësia midis dy shteteve të mëdha Francë-Gjermani ka lozur dhe luan rol të veçantë në krijimin e aleancës së tyre dypalëshe, gjë që asnjëri prej tyre nuk e ka me ndonjë shtet tjetër të madh europian, që nuk është fqinj i tyre. Jo rastësisht sot binomi Francë-Gjermani është boshti dhe motori lëvizës dhe drejtues i Bashkimit Europian. Shqipëria dhe Serbia nuk janë shtete fqinje, dhe nuk kuptohet se cila specifikë do t’i bashkonte këto dy shtete për të ecur në rrugën e modelit franko-gjerman. Serbia nuk ka dhënë dhe nuk po jep akoma prova se ka realizuar pajtimin e madh me shtete fqinje të saj, me të cilat ka zhvilluar luftëra para 15-20 vjetësh, si me Kroacinë, me Kosovën, me Bosnjën. Vështirë të mendohet se Beogradi, i cili nuk e zbaton modelin franko-gjerman me tri shtete fqinje, dhe në radhë të parë me Kosovën, do të ketë interes ta zbatojë me një shtet si Shqipëria, të cilën nuk e ka në kufi.

Së treti, Franca dhje Gjermania në Luftën e Dytë Botërore u ballafaquan si shtete armike dhe luftuan ndaj njëra-tjetrës, gjë që natyrisht u pasua me pajtimin e madh historik dhe marrëveshjen e një aleance historike midis tyre. Shqipëria dhe Serbia ishin pjesë e të njëjtit koalicion antifashist gjatë Luftës së Dytë Botërore, dhe kjo pasoi raportin nënshtrues, ku Shqipëria u kthye në një satelit të Beogradit në vitet e para pas Luftës së Dytë Botërore.

Së katërti, Franca dhe Gjermania pas Luftës së Dytë Botërore kishin qeveri demokratike të zgjedhura demokratikisht dhe udhëheqës demokratë me vizion historik, që farkëtuan pajtimin dhe aleancën. Kurse Shqipëria dhe Serbia kishin diktatura komuniste, nga të cilat dy vendet u çliruan; Shqipëria në vitin 1992 dhe Serbia në vitin 2000.

Së pesti, pajtimi shtetëror midis Francës dhe Gjermanisë nuk la pas vetes implikime të çështjes kombëtare të njërit apo tjetrit. Marrëdhëniet shtetërore midis Shqipërisë dhe Serbisë kanë një implikim të drejtpërdrejtë të çështjes kombëtare shqiptare, hija e së cilës qëndron në mes të marrëdhënieve dypalëshe. Marrëdhëniet Shqipëri-Serbi kanë në mes hendekun e madh, që quhet Kosovë. Kosova është pjesë e trungut, e historisë, e identitetit dhe e kontinuitetit të kombit shqiptar, e ekzistencës dhe e perspektivës së kombit shqiptar. Serbia, jo vetëm nuk e njeh dhe nuk e pranon, por zyrtarisht dhe publikisht kërkon t’i rikthejë statusin e kolonisë serbe, që e ka pasur për njëqind vjet. Do të jetë pajtimi midis Serbisë dhe Kosovës ai që do të çojë te pajtimi i Shqipërisë me Serbinë, dhe nuk mund të jetë pajtimi i Shqipërisë me Serbinë që do të çojë te pajtimi i Serbisë me Kosovën.

Teza e vjetër e diplomacisë serbe, çuditërisht e përqafuar në disa periudha edhe nga diplomacia shqiptare, se Serbia dhe Shqipëria nuk duhet të shohin Kosovën, por duhet të ecin përpara në trasenë dypalëshe shtetërore, ka rezultuar një fiasko e madhe. Asnjë analizë apo platformë serioze nuk mund të pajtohet me mendimin se Tirana do të ketë sukses në marrëdhëniet me Serbinë, nëse e neglizhon interesin dhe kohezionin e vet kombëtar me Kosovën. Franca vërtet ishte një nga katër fuqitë aleate, që vendosën kontrollin mbi Gjermaninë pas Luftës së Dytë Botërore, por ajo nuk pretendoi kurrë Gjermaninë Lindore, siç bën sot Serbia me Kosovën. Për Shqipërinë, Kosova është si Gjermania Lindore për Gjermaninë Perëndimore.

Së gjashti, çelësi i marrëdhënieve midis Shqipërisë dhe Serbisë nuk është modeli. Çelësi është dhe do të jetë simetria e marrëdhënieve midis dy shteteve. Modeli franko-gjerman apo binomi apo dyarkia franko- gjermane mbështetet në simetrinë e marrëdhënieve, në barazinë e marrëdhënieve, në harmoninë e respektimit të interesave jetike e kombëtare reciproke. Marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Serbisë janë zhvilluar gjithmonë mbi bazën e asimetrisë dhe të pabarazisë, me konceptin hierarkik, sipas të cilit njëra palë dikton e tjetra palë bindet. Pa u thyer ky koncept bazal historik dhe psikomental në udhëheqjen e Serbisë, do të ishte naive të besohet se dy shtetet mund të ndërtojnë një bashkëpunim normal dhe afrim miqësor. Kthesë duhet të ndërmerret edhe në Shqipëri, për të braktisur kompleksin e inferioritetit ndaj Serbisë, kompleks që shfaqet në format më fyese edhe sot, kur mohohet historia kombëtare me teza idiote se Shqipëria dhe Serbia nuk kanë zhvilluar luftëra me njëra-tjetrën, kur Serbia edhe disa vjet pas shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë mbante të pushtuara pjesë të Shqipërisë së Veriut. Në librin tim “Diplomacia shqiptare në kërkim të identitetit”, duke analizuar asimetrinë e marrëdhënieve Shqipëri-Serbi në tre tipat e saj: si asimetri sjelljeje, asimetri strategjie dhe asimetri angazhimi diplomatik, kam theksuar se “vetëm mënjanimi i asimetrisë “mospërfillje-inferioritet” mund të ndihmojë të krijohen marrëdhënie të barabarta, në të mirë të dy shteteve dhe të stabilitetit në rajon”.(Tiranë, 2013, fq.106)
Mendoj se është i gabuar dhe i rrezikshëm çdo lloj aludimi apo iluzioni se Shqipëria dhe Serbia duhet të bashkohen mbi bazën e një projekti, që të drejtojnë Ballkanin, siç drejtojnë Franca dhe Gjermania Bashkimin Europian. Në shikimin më naiv, ky projekt do të ishte një joshje donkishoteske, që do të kundërvinte shqiptarët dhe serbët ndaj gjithë shteteve dhe popujve të tjerë të Ballkanit. Jo vetëm që është e paarritshme, por do të shndërrohej në një pengesë të madhe për integrimin real europian dhe atlantik të rajonit. Nuk mund të zbatohet modeli franko-gjerman për Shqipërinë dhe Serbinë, sepse është një model euroatlantik. Nga pikëpamja strategjike dhe gjeopolitike Shqipëria është pjesë e arkitekturës atlantike të sigurisë, kurse Serbia e ka orientuar vizionin e saj strategjik te Rusia. Është gjë tjetër dhe pozitive të marrësh një element të përvojës së marrëdhënieve franko-gjermane, siç është ajo e bashkëpunimit rinor, dhe krejt tjetër është të pretendosh për modelim të marrëdhënieve Shqipëri-Serbi sipas modelit Francë-Gjermani.

Në përfundim të këtyre elementeve dhe faktorëve, mund të thuhet se modeli franko-gjerman shfaqet si një prirje për të mbuluar disi problemet reale dhe vështirësitë e mëdha reale të një bashkëpunimi të vërtetë midis dy shteteve. Si Shqipëria, ashtu edhe Serbia, dhe natyrisht edhe rajoni, kanë nevojë për një bashkëpunim më të ngushtë, më miqësor, por ky bashkëpunim arrihet në kushtet e të qenit të barabartë midis gjithë shteteve të barabarta të rajonit. Asociacionet dhe precedentët janë instrumente të përdorshme në jurisprudencë, por në diplomaci ato nuk këshillohen, sepse shkaktojnë deviacione dhe pengesa në arritjen e objektivit të normalizimit të marrëdhënieve.

*(Libri “Kalvari diplomatik i shtetit të Kosovës”, 2018, fq.166)

Botuesit e voal.ch kanë një bashkëpunim prej tri dekadash me komunitetin shqiptar në SHBA, me të gjithë përfaqësuesit kryesorë të këtij komuniteti, emra dhe organizma me të cilët identifikohet ky komunitet, të tillë si Prof.Sami Repishti, Elez Biberaj, Frank Shkreli, ish-Kongresmeni JoeDioGuardi dhe Shirley DioGuardi, ish-kryetarët e Vatrës nga Agim Karagjozi, Dr.Buçaj deri tek Elmi Berisha. Gjithashtu janë plot e plot emra të nderuar e të shkëlqyer që kanë dhënë kontributin e tyre, pa zhurmë të realizohej ky realitet që kemi arritur sot. Jemi miq me ta dhe krenohemi.

Pra kontributi i shumicës ka qenë vullnetar sipas të famshmes sentencë të JFKennedy.

Kanë dhënë pa marrë.

Kanë dhënë me dëshirën e vullnetin për t’i parë të lirë, në një sistem demokratik, të faktorizuar shqiptarët në Ballkan dhe të integruar në NATO dhe BE.

Më duhet të theksoj se botuesit e voal.ch kanë një respekt të padiskutueshëm për kryetarin e Vatrës Elmi Berisha, i cili është një nga kontribuesit e çështjes kombëtare bashkë me të shquarin Xhim Xhema, figura që nuk janë shfaqur kurrë në publik për të bërë gala, e mbedhur fonde, por që kanë kontribuar pa u kursyer dhe pa pra.

Botuesit e voal.ch janë në bashkëpunim të ngushtë prej gati një dekade me Diellin, gazetën më të vjetër shqiptare, krijesa e emrave të ndritur Konica dhe Noli dhe duam që Dielli e Vatra të jetë përjetë.

Kur sheh kohëzgjatjen e bashkëpunimit me qindra e qindra shkrimet tona të botuara tek Dielli dhe po ashtu me qindra e qindra shkrime të Diellit të botuar tek voal.ch – do të thotë që ka qenë një bashkëpunim serioz, aty këtu me ndonjë diskutim, por që është zgjidhur. Pra kemi patur një komunikim shumë qytetar si midis editorësh dhe kolegësh.

Kësaj here sharra ngeli në gozhdë.

Nuk po e zgjas, po hidhem drejt e në temë.

Më datën 21 maj i dërgova editorit të Dielli Dalip Greca shkrimin tim: Ambasadori i Shqipërisë Ilir Xhelil Gjoni luftë klasash edhe me poetin e vdekur Vehbi Skënderi

– https://www.voal.ch/ambasadori-i-shqiperise-ilir-xhelil-gjoni-lufte-klasash-edhe-me-poetin-e-vdekur-vehbi-skenderi-nga-elida-bucpapaj-e-bija-poete-botuese-gazetare/

Prita të botohet. Nuk u botua. Më 25 maj i nisa Dalipit dy shkrime të tjera, të cilat i botoi menjëherë. Pas botimit të tyre, ia dërgova edhe një herë shkrimin e mësipërm.

Reagimi i Dalip Grecës ishte i papërshtatshëm, i palogjikshëm, i papërgjegjshëm.

Dalip Greca gjeti një arsye aspak të arsyeshme për të mos e botuar shkrimin për ambasadorin Ilir Xhelil Gjoni,

që ishte e pajustifikuar pasi më 25 maj i njëjti Dalip Greca më kishte botuar dy shkrime që ia kisha nisur po unë, ndërsa shkrimin e 21 majit jo.

Si editorë të voal.ch  nuk jemi përfshirë kurrë as në politikat botuese të Diellit, të cilat duhet të kenë në themel idealet e Etërve Themelues dhe as në problemet që mund të jenë shfaqur në Vatër, pasi e dimë se aty ka plot burime njerëzore që t’i zgjidhin.

Më duhet të them se ndaj ish kryearit të Vatrës Dritan Mishto një grup Vatranësh ngritën përpara dy vjetësh shqetësimin se i jati i Mishtos kishte qenë prokuror i kohës të diktaturës i ngatërruar me ish-Sigurimin e Shtetit.

Natyrisht asnjëherë ne nuk mund të jemi dakord që bijtë të vuajnë për bëmat e prindërve, po ashtu mbrojmë tezën se nuk ka faje kolektive, ndërkohë që jemi për një transparencë të plotë, por ne nuk jemi përfshirë në asnjë kontekst me “çështjen Mishto” dhe me asnjë çështje tjetër.

I vetmi kontributi jonë janë opinionet tona të botuara tek Dielli, natyrisht pa pagesë.

Ndërkohë si botues ne nuk mund të ndalojmë, as të censurojmë lirinë e shprehjes, pa të cilën nuk ka demokraci, aq më tepër, kur sot liria e shprehjes është më e rrezikuar se kurrë më parë.

Edhe një herë nxjerr në spikamë vështirësitë e gazetarëve shqiptarë qoftë edhe në Perëndim që përballen me brutalitetin e shtetit shqiptar monist të Edi Ramës, i cili ka mjete të pafundme për të ngulfatur fjalën e lirë dhe për të sulmuar gazetarët, pasi zyrtarët e tij abuzojnë duke shpërdorur dhe e përvetësuar pushtetin si zyrtarë politikë.

Ne gazetarët kemi vetëm kompjuterat, ata kanë të gjitha mjetet, që natyrisht i përdorin si shkelësa të ligjit!

Ndërsa botuesit e voal.ch nuk kanë bërë asnjë lloj shkelje përveçse kanë ushtruar detyrimin e tyre për t’i krijuar hapësirë lirisë të fjalës dhe mendimit.

Duke respektuar etikën profesionale, qendrojmë shumë korrekt në pozicionin tonë, por kjo nuk do të thotë që nuk do të vijojmë të shprehim anomali që i kemi parë tek Dielli, ashtu edhe tek Vatra, nga persona që janë aty përpara se shoqata të drejtohej nga Elmi Berisha, për të cilin edhe një herë nënvizojmë se kemi respekt të plotë.

Ndërkohë i bëjmë thirrje editorit të Diellit që të heqë dorë nga roli i censorit, sepse Amerika, Vatra, Dielli  janë në opozitë të plotë me vargonjtë dhe instrumentat e diktaturës, që ne shqiptarët i kemi provuar për gjysmë shekulli nga regjimi më brutal dhe stalinist në Europë, mbetjet e të cilit edhe sot e kësaj dite nuk e lënë demokracinë shqiptare të ngrejë kokën.

Ambasadori i Shqipërisë Ilir Xhelil Gjoni luftë klasash edhe me poetin e vdekur Vehbi Skënderi Nga Elida Buçpapaj, e bija, poete, botuese, gazetare

Askush nuk kryen aq ligësi në një mënyrë kaq të përsosur dhe entuziaste sa kur bëhet nga bindja e tepruar fetare. Ishte karnavali rrëqethës i fesë që vazhdoi tutje. Ishin burrat ata që, me gjestet e tyre shoqëruese, shprehën parullën e terroristit: Unë dua të vdes më shumë sesa ti dëshiron të jetosh.

***

Qeveria (prokuroria-gjyqësori) patjetër të ndaloj rreptësishtë përdorimin e shamisë në kopshte fëmijërore, shkolla fillore dhe shkolla të mesme (nën moshën 18 vjeç). Shqipëria dhe Kosova evropiane (të gjitha trojet tona) nuk është shtet mysliman, fetar e kishtar, por vend laik ku bashkëjetojnë komunitete të tri feve të ndryshme, dhe jofetarët.

Fundamentalistët fetarë islamik, shqiptarë tru shpëlarë nga pseudo-hoxhallarë jobesimtarë, pasi nuk mbështeten në arsyen e shëndoshë, pretendojnë se besimi i tyre është i vetmi i vërtetë dhe se kundërshtohet nga “forca të liga”, forca të cilave “besimtarët e vërtetë” duhet t’u kundërvihen. Si një grup, fundamentalistët i kushtojnë vëmendje të madhe fesë (keqpërdorimit të saj) në rritjen e fëmijëve të tyre. Bindja, qoftë ajo edhe e rrejshme, është e rëndësishme për ta, dhe për këtë arsye është gjithashtu e rëndësishme që t’u kalohet fëmijëve të tyre. Kërcënimi që forcat e jashtme “armiqësore” duan t`i kundërshtojnë këta besimtarë me paterica, e bën veçanërisht të rëndësishme për prindërit e tillë të “mbrojnë” fëmijët (vajzat) e tyre nga ndikimet e jashtme përmes izolimit (kontrollit shoqëror) dhe trajnimit të plotë në një besim të sertë.

Në ndryshim nga mësimdhënia, ku provat përcaktojnë kuptimin, qëllimi i indoktrinimit (ndikimit negativ) është që opinionet të mbahen edhe kur përballen me kundër-prova.

Në edukimin e fëmijës, ai që indoktrinon do të japë shpërblim për përgjigjen e duhur dhe ndëshkim për përgjigjen e gabuar, në mënyrë që ta trajnojë fëmijën të japë një lloj të veçantë përgjigjeje.

Vajzat e mitura tashmë po mësojnë të mbajnë shamia qysh në kopshtet e fëmijëve dhe shkollat fillore. Kjo edhe për shkakun se shumë politikë-bërës kriminel djallëzor, spiunë të fëlliqtë e rospia antikombëtare, e kërkojnë këtë. Kur vajzat detyrohen ta veshin shaminë që nga fëmijëria, e gjithë gjëja përvetësohet dhe “normalizohet”. Dhe, bëhet më e vështirë të bësh një zgjidhje kolektive më vonë.

Historia e hixhabit-shamisë në vendet islamike afrikane-aziatike është e errët. Ekzistojnë interpretime shoviniste mashkullore nga klerikët e shkretëtirave me qëllim që të marrin kontrollin jo vetëm të deveve por edhe të trupave të grave.

Njerëzit gjithmonë duhet të kenë përparësi mbi fenë. Shkelja e të drejtave të fëmijëve: Liria e fesë është një e drejtë njerëzore, një parim i rëndësishëm dhe duhet të pranohet e respektohet, por kur një fe në praktikë është e dëmshme, është në kurriz të njerëzve, duhet të ndalet, dhe përgjegjësit të dënohen rëndë. Aty ku praktikohet ligji i Sheriatit, praktikohen edhe shkeljet e të drejtave të fëmijëve.

Ne duhet të zgjohemi dhe të kundërshtojmë ashpër përdorimin e imponuar të shamisë (dhe mbulesave tjera ekstreme) në Shqipëri, Kosovë, FYROM dhe trojet tjera arbërore.

O bastardë, lërini fëmijët të jenë fëmijë!

Veshja e tepruar (mbulimi) është legjitimuar në shumë vende islamike si një veprim aktiv për të shmangur zgjimin e dëshirave të seksit të kundërt pasi lëkura, trupi dhe flokët e grave, nga fanatikët konsiderohen si objekte seksuale. Shamia e fëmijëve përfaqëson kështu një seksualizim dhe një pamje të vajzave të vogla që nuk është në përputhje me kontinentin evropian, ligjin, traditën kombëtare dhe kulturën shqiptare, dhe mbulimi është një nga format më të dukshme dhe më të shëmtuara të kontrollit shoqëror të fëmijëve. Një shoqëri normale pellazge-ilire-shqiptare assesi  nuk duhet të lejojë që vajzat e mitura të konsiderohen si objekte seksuale.

Asnjë vajzë e moshës jomadhore nuk është në gjendje të vendosë vetë për përdorimin e shamisë, ose të shohë ideologjinë primitive që qëndron pas saj, përfshirjen e shërbimeve të huaja armiqësore për tjetërsimin dhe asimilimin e kombit tonë, as pasojat e këtij ndikimi negativ dhe veçimi të imponuar mbi ta. Është një zgjedhje ekstreme antinjerëzore antiligjore që prindërit, të ndihmuar ideologjikisht nga hoxhallarë fals jobesimtarë dhe politik-bërësit e pistë tradhtarë antikombëtarë, bëjnë në emër të tyre, bazuar në dëshirën për të kontrolluar dhe formësuar identitetin e vogëlusheve në përputhje me zakonet primitive të shkretëtirave arabike-aziatike dhe trajtimin ekstrem të fesë. Për vajzat që janë të detyruara të mbajnë shami, ndalimi është mënyra e vetme për të siguruar të drejtën e tyre themelore për të qenë në gjendje të vendosin mbi jetën e tyre dhe të barazohen me fëmijët e tjerë të së njëjtës moshë të të dy gjinive. Nëse jo, atëherë kur të rriten dhe martohen, do bëhen robëresha/skllave të burrave të tyre xheloz ekstremist; nuk do ta shohin diellin me sy. Krimi ka emër: indoktrinimi.

Qeveria shqipfolëse nuk qëndron për besimtarët shqiptarë që fenë myslimane e praktikojnë në mënyrë të arsyeshme “burimore”. Në vend të kësaj, në përgjithësi zgjedh të tolerojë jo-tolerancën dhe, arena u lihet forcave fetare radikale reaksionare. Duke dështuar në ndalimin e këtij zhvillimi dhe çlirimin e këtyre vajzave nga ky tmerr, dikush pajtohet me një pranim të heshtur të luftës së forcave fundamentaliste gjithnjë e më ekstreme në mjedisin e paligjshëm të importuar islamik në Shqipëri, Kosovë, FYROM (…) dhe legjitimon këtë diskriminim ndaj vajzave, këtë ndryshim në trajtimin e djemve si më të vlefshëm në krahasim me vajzat. Këta janë prindër të çmendur dhe dritëshkurtër që nuk e meritojnë të quhen prindër. Qysh në fëmijërinë e hershme e stërvitin mbrapsht vajzën e vet që të ndihet me vlerë më të ulët se djali, duke mos kuptuar aspak se dhëndëri i ardhshëm do ta poshtëroje, shfrytëzoje dhe terrorizoje në të gjitha aspektet, dhe ajo do përjetojë ferrin gjatë gjithë jetës. Prandaj çdo ditë kemi shumë raste ku dhëndëri e vret vajzën e tyre për çështje xhelozie të sëmurë, sepse nuk është mësuar të bashkëjetoj me të, nuk e çmon si njeri por e përdorë vetëm si lodër zbavitjeje, si shërbëtore e pavlerë.

Shamia e fëmijëve krijon një dallim artificial midis tyre në bazë të fesë dhe gjinisë. Një ndarje e tillë e fëmijëve është një shkelje e idealit që vajzat dhe djemtë, pavarësisht nga përkatësia etnike dhe feja, në trojet tona, janë të barabarta. Një ndalim i shamisë dhe çfarëdo qoftë mbulese ekstreme të trupit të fëmijëve në kopshtet dhe shkollat ​​fillore, do të sigurojë barazinë dhe do të kontribuojë që të gjithë fëmijët të kenë të njëjtën të drejtë dhe mundësi për jetë, shkollim, edukim, zhvillim, kualifikim  dhe punësim. Një ndalim i tillë është një kontribut i rëndësishëm për sigurimin e të drejtave universale të vajzave tona, ardhmërisë së kombit tonë, vendit tonë.

Shkolla fillore duhet të jetë një arenë ku kulturorja dhe fetarja lihen në shtëpi.  Kur fëmijët detyrohen të mbajnë shami, atyre u mësohet një aparteid gjinor, i cili shpall se gratë janë inferiore, me vlerë më të ulët se burrat dhe duhet të mbulojnë veten e tyre në mënyrë që të mos zgjojnë dëshirat seksuale të pakontrollueshme të burrave. Fajësimi i grave për përdhunim në këtë mënyrë është në vetvete serioz. Është edhe më keq kur kjo mënyrë e të menduarit shkon aq larg sa ne sot shohim tendenca, ku vajzat e vogla janë të veshura me hixhab për të mos zgjuar dëshirat seksuale të burrave.

Është shumë më lehtë të thuash se duhet të ketë liri të plotë për të ecur me atë që dëshiron, dhe të përdorësh fjalë si hapja dhe dialogu. Unë i them po lirisë fetare, por jo shtypjes së grave.

A është diskriminuese ndalimi i rrobave që mbulojnë fytyrën? Jo, thotë Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut.

PS: Unë nuk jam një tifoz i lakuriqësisë dhe kurvërisë, por as tifoz i besëtytnisë dhe shamisë. E vërteta nuk ka asnjë lidhje me numrin e njerëzve që janë të bindur për këtë që them.

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike