Disa prej kryeveprave t’ artit botnor i perkasin të gjitha kontinenteve, dhe shumë prej tyne vlejnë edhe per edukimin estetik të shumë shteteve, ashtu si Laokoonti, që njifej prej kohësh në shkollat artistike të Shqipnisë.
Një rol me randsi ka luejtë përgatitja e artistave Shqiptarë në Itali, ku ata aso kohe u bane të njoftun me veprat e veta nder shumë shtete Europjane.
Ishte viti 1962, kur në sallen e pikturës në Shtëpisë së Kulturës në Shkoder, kam vizatue koken e Laokoontit, veper e skulptorit madh Mikelangjelo…
Atë vit ishte 50 vjetori i Pavarsisë së Shqipnisë nga pushtimet shekullore.
Edhe pse gjarpni e kishte kafshue Shqipninë që në vitin 1468… Na dukej se në 1912, kishim fitue dishka… Sikur, dervishët na e kishin largue friken.
Kjo statujë, sikur, na e kthjelloi shikimin dhe mendimin e turbulltë. Ishim të rijë dhe nga kjo datë pritshim dishka nga Flamuri i Kastriotit Kuq’ e Zi!
Që në vitin 1944, Shqipnia vazhdonte me kenë e lidhun nga një gjarpen i mnershem dhe i pakrahasueshem në Shekullin e XX, me asnjë tjeter që kishte lidhë dhe kafshonte perditë Popullin e vet, ku dhimbja dhe helmi depertonin në krejt trupin e çveshun të Shqiptarit të masakruem.
Gati askush nuk e dallonte koken e tij të maskueme me “Yllin e kuq” që ushqehej me gjak Atdhetarësh, e vazhdonte me kafshue dhe me helmatisë Rininë Shqiptare, e cila nuk e kishte pa një ditë të mirë në jeten e vet.
Ata baballarë që ishin të lidhun prej tij do të shihnin me sytë e tyne edhe trashigimtarët e vet fatzezë, pa asnjë shpresë shpëtimi nga kafshimi i këtij perbindshi që kishte lidhë gjysmen e Europës me këte gjarpen helmues.
Gjarpni nuk falë as nuk dihet se ndonjëherë asht tregue i mëshirshëm.
Bota e qytetnueme gjithmonë tek sytë e gjarpnit dhe thimci i tij në lëvizje të vazhdueshme e vdekjepruese, kanë pa vetem t’ ardhmen pa asnjë shpresë.
Dhe asht shumë interesante që pershtypja e rrezikut të jetës së njeriut prej gjarpnit gjuejtës e vrastar asht e perbotëshme në të gjitha kontinentet.
Mbas vitit 1944 gjarpni ishte nder skuta e qoshe rrugash, podrume, biruca, qeli, lagështinë, errësinë, ndytsinë, pisllek, torturë, rrahje, çimento, hekra e vrima etje, urije, thyemje kockash, djegëje syshë me cigare, vezë të zieme nenstjetulla, mace të egersueme nder thasë, tredhje organesh gjenitale, perdhunime vajzash nder sytë e baballarëve të vet, gra të lidhuna nder sy të burrave, burra të vuem në hell, e vllau tue dishmue per vllaun i gjakosun dhe i shkrryem në pisllek dhe llom i pranguem kambësh e duersh. Të gjithë të lidhun prej një gjarpni që quhej Enver Hoxha e kobra Nexhmije Hoxha, që në mënyren ma mizore e që, me helmin e tyne të “luftës së kllasave”, dhe “shpalljen e shtetit Shqiptar pa Fe, i vetmi në Botë”, me pasues skilen e njohun Ramiz Alia, shkatrroi Atdheun, Shqiptarinë, Virtytet dhe Fenë e Tij.
Besa, Burrnia dhe Bujaria e trashigueme nder shekuj u shue me helmin anadollak, tue vorrosë ndoshta pergjithmonë kolosët e kulturës Europjane e Perëndimore, që as nuk i vijnë kurrma Shqipnisë së Kastriotit.
Çapini shovenist sllavokomunist ushqente me helmin vllavrasës gjarpnin e kobren, që edhe dheu i vorreve të tyne vazhdon me vra Rininë Shqiptare.
Populli Shqiptar nder shekuj i robnuem dhe i coptuem copa copa, duhej perça e robnue ashtusi persa shekuj vepruen pushtuesit turq me veglat e tyne tradhëtare anadollake e shpartalluese kombtare.
E gjarpni ngopej e knaqej tue pa një Popull në dhimbje, vorfni e pashpresë shpetimi, tue ikë nga Atdheu, per mos me kthye kurrma!
Mbi 50.000 Shqiptarë, i mbyti me helmin e tij… E virrmat e Tyne humben nder labirintet e podrumet e golleve të hapuna nga gjarpni per 47 vjet, pa asnjë minut dritë e shpresë shpetimi në Shqipni.
Mbi 500.000 Shqiptarë, nder kampe pune, ferma e minjera, leckoheshin perditë në trup dhe në Shpirtë, per me knaqë epshet e gjarpnit dhe kobres që lëshonin vezë e jarg helmi ku venin kamben e vet shkatrruese helmuese.
E zemra e gjarpnit me “Urdhën nga Naltë”, njëditë ajo do të plaste, bash me 11 prill 1985, tue ringjallë shpresen nder Shqiptarë. Po, nga rrenojat që ka mbetë prej njëgjysë shekulli terror, barbarizem dhe gjakderdhje që asht një fatkeqësi e panjoftun ajo që ka ngja në Shqipni, Shqiptarët nuk shofin asnjë rreze drite dhe as shpresë per rimëkamje kombtare, vetem braktisje! Bijtë e tradhëtarve t’ Atdheut pasunohen dhe drejtojnë dhunimin e Shqipnisë!
“Amaneti” i sulltanit per Shqipninë e Gjergj Kastriotit ishte: “Të bie shehadet per veprat që ka bërë në jetë kundër Allahut! Këte e ka dhe Kur’ani, që është shumë më i përparuar dhe më njerëzor se Bibla, dhe si përfundim: Shqiptarët duhet t’i pershtatën atij.” (E.Hoxha, “Shënime për Lindjen e Mesme” 1958 – 1983. Botue Tiranë, 1985.). Ma aktuale se kurr!
E, me siguri, kjo asht arsyeja që nuk dënohet sot veprimtaria e tij kriminale, terroriste, barbare dhe antinjerzore e pashembull në Europen Lindore!
Sot jemi para faktit të një shpartallimi kombtar nga pasuesit e bishave dhe të gjarpijve vdekjeprues të “rilindjes komuniste”, që edhe sot mbas 80 vjetë vllavrasje e shkatrrim kombtar deri nder themelet shekullore, vertetojmë thanjen e së Madhes Nanë Tereza, në aeroportin e Rinasit në vitin 1997:
“O Zot, hiqi mallkimin Tand Popullit Shqiptar!”.
Melbourne, 2023.