Edhe një herë po i kthehemi temës së zgjedhjeve nacionale dhe asaj çka po ndodhë në Kuvendin e Kosovës, ku deputetet nuk po gjejnë forcë që të zgjedhin organet e reja të shtetit. Sikur që ka kaluar në monotoni kjo temë shumë javeshe, po ashtu kan kaluar në merzi edhe debatimet në media për kuvendarët e tillë profitera. Kjo është pasqyra më e saktë që mund të bëhët për shumicën aty. Zgjedhjet ishin korrekte dhe në frymën demkoratike, por jo edhe dalja në zgjedhje që nuk ishte masive.

Pse po e thëmë këtë? Sepse po shihet që ata që nuk kan dalë në zgjedhje për arsye të ndryshme, ka qenë gabim. Nuk janë hequr të gjithë keqëbëresit politikë të cilët arritën edhe deri të ulëset e kuvendarit pa asnjë meritë. Ngjarjet e turpit në sallën e Kuvendit, janë treguesi më i mirë së më çfarë matrapazësh politikë kemi të bëjmë. Mos besimi qytetarë ndaj këtyre kuvendarëve miop dhe analfabet potencial ka arritur në shkallë të lartë. Këta i thyen të gjitha rregullat e demokracisë, se zgjedhjet nacionale përfaqësojnë formën më të drejtëpërdrejtë të demokracisë.

Në realitetin politikë të Kosovës ato reduktohen një një luftë midis karteleve të interesit për kontrollimin e burimeve të të gjitha llojeve. Vetëqeverisja locale dhe ajo nacionale po ngjajnë gjithnjë e më shumë në feudalizem modern, ku klinetelizmi dhe infrastruktua partiake po vendosin fituesin. LVV ruajti dominimin e saj dhe mbeti fituesja realitive e zgjedhjeve, pse kësaj radhe nuk e kishte shumicën apsolute. PDK dhe LDK mbeten mbrapa, të cilat subjekte politike janë mësuar gjatë më pushtet, dhe tash nuk po e kaperdijnë faktin të qeverisë më vendin LVV më partnerët e saj politik.

Kjo edhe më duket po bënë që po shohim që shumë kohë maskaradën politike në Kuvendin e Kosovës, duke mos e votuar për kryekuvendere as për të 22 herë, Albulena Haxhiun.Historia për të bashkuar të djathtën politike dhe të majtën, edhe pse vete këto parti nuk e dinë së cilit taborr i takojnë, se nuk jane mirë të profilizuara, tregon se pa strukturë institucionale dhe pa një vizion të përbashkët dhe disciplinë, nuk arrihen sukseset.

Historia 25 vjeqare të përpjekjeve për të bashkuar të djathtën dhe të majtën tregon se pa strukturë institucionale, një vizion të përbashkët dhe disiplinë, nuk ka suksese afatgjate në reformim të sistemeve të cilat kan degraduar për shumë vite, dhe as nuk do të kemi demokraci të mirëfilltë. Kosovës më duket mua se i mungon kronikisht një opsion i fortë dhe i bashkuar konservator-sovranist. Rezultatet afatëgjata nuk arrihen përmes karizmës se individeve ose inciativave ad hoc, por vetëm përmes planifikimit sistematik, punës në terren dhe ndërtimit të organizatave që i tejkalojnë ciklet zgjedhore.

Nevojitet një platformë e gjerë që bashkon partitë politike, shoqërinë civile, median, qendrat analitike dhe projektet arsimore – të gjitha me qëllim mbrojtjen e shtetësisë, sovranitetit, fesë, familjes dhe trashëgimisë kulturore. E vetmja rrugëdalje nga rrethi vicioz është krijimi i një uniteti politik afatgjatë të të gjitha forcave patriotike. Jo nga sentimentalizmi, por nga domosdoshmëria ekzistenciale. Ne përballemi me shpopullim, ekonomi dhe zhvillim jo të mirë, erozion të identitetit dhe sovranitetit, ku iniciativat individuale nuk mund të përballen me këtë. Unifikimi institucional është i nevojshëm, me themele dhe vlera të qarta. Kjo çka po ndodhe në Kuvendin e Kosovës nuk përkon më asnjë vlerë të lartëpërmendur. Koha për të vepruar është tani – nesër do të jetë tepër vonë…