…historia më prekëse në jetën e tij ka ngjarë në Paris, kur ra në dashuri me Tatjana Jakovlevën.

Ndërmjet tyre nuk kishte asgjë të përbashkët dhe s’kishte se si. Emigrantes ruse, elegante dhe të rafinuar, të edukuar me Pushkinin dhe Tjutçevin, as që i hynin në sy vargjet e këputura, të vrazhda, të plumbta e të copëtuara të poetit sovjetik në modë, të atij ‘akullthyesi’ nga Vendi i Sovjetëve.

Ajo nuk pranonte asnjë nga fjalët e tij, as ato nga jeta reale. I shfrenuar, i tërbuar, kokëkrisur, ai e trembte vajzën me pasionin e tij të papërmbajtur. Tatjanën nuk e prekte as besnikëria e tij prej qenushi. Nuk e mikloi as lavdia e tij. Zemra e saj mbeti indiferente.

Dhe Majakovski shkoi në Moskë i vetëm. Kjo dashuri e shpërthyer në çast nuk qe e thënë të realizohej. Prej kësaj dashurie atij i mbeti pikëllimi i fshehtë, neve – poezia magjike Letër Tatjana Jakovlevës, dhe asaj i mbetën lulet. Apo, më mirë, LULET.

Të gjithë honorarët për aktivitetet në Paris Vladimir Majakovski i depozitoi në një bankë për llogari të një firme të mirënjohur lulesh me një kusht të vetëm, që disa herë në javë Tatjana Jakovlelës t’i çonin një buqetë me lulet më të bukura e më të veçanta, si hortensa, manushaqe te Parmës, tulipanë të zinj, trëndafila çaji, orkide, astra, krizantema etj.

Firma pariziane me emër solid i kryente me përpikëri porositë e klientit kokëkrisur dhe qysh atëherë, pavarësisht nga stina dhe nga moti, vit pas viti në derën e Tatjana Jakovlevës do të trokitnin shpërndarësit e luleve me buqeta fantastike dhe me një frazë të vetme: ‘ Nga Majakovski’.

Ai mbylli sytë në vitet tridhjetë. Ky lajm e tronditi Tatjanën si një goditje me forcë të beftë. Tanimë ajo qe mësuar që ai t’i ndërfutej në jetë, qe mësuar se ai jeton diku dhe i dërgon lule.

Ata nuk shiheshin me njeri-tjetrin, por fakti që ishte gjallë njeriu që e donte aq fort, ndikonte në gjithë çka ndodhte me të: edhe hëna ashtu ndikon në shkallë të ndryshme tek çdo gjallesë mbi tokë vetëm nga që i sillet rrotull. Pas kësaj që ndodhi, ajo nuk e përfytyronte si do të jetonte pa atë dashuri të çmendur, të shkrirë në lule.

Mirëpo, në porosinë që poeti i dashuruar i kishte lënë firmës së luleve, nuk kishte as edhe një fjalë për vdekjen. Të nesërmen, te pragu i derës së saj u faneps shpërndarësi i luleve me të njëjtën buqetë e me të njëjtat fjalë: ‘Nga Majakovski’.

Thonë se dashuria e madhe është më e fortë se vdekja, po jo kushdo arrin ta mishërojë këtë thënie në jetën reale.

Vladimir Majakovski e arriti.

Lulet asaj ia çuan në vitin 30, kur ai vdiq, edhe në vitin 40, kur e kishin harruar.

Në vitet e Luftës Botërore, në Parisin e pushtuar nga gjermanët, ajo mbeti gjallë vetëm se shiste në bulevard ato buqeta luksoze. Çdo lule mbante fjalën ‘të dua’ ndaj fjalët e dashurisë së tij e shpëtuan gruan prej vdekjes nga uria, për disa vite me radhë.

Pastaj trupat aleate çliruan Parisin, pastaj ajo, bashkë me të gjithë qau nga gëzimi, kur rusët hynë në Berlin. Dhe buqetat vazhdonin t’i vinin e t’i vinin… Shpërndarësit rriteshin e rriteshin në sytë e saj. Në këmbim të të parëve vinin te rinj dhe këta të rinj tanimë e dinin se po bëhen pjesë e një historie të madhe dashurie. Dhe ata e shqiptonin atë fjalë, duke vënë buzën në gaz, me një buzëqeshje prej komplotisti, si fjalëkalimi që të hap portat e përjetësisë: ‘Nga Majakovski’.

Lulet nga Majakovski atëbotë ishin bërë një histori pariziane…

Këtë ndodhi inxhinieri sovjetik Arkadi Ryvlin e kishte dëgjuar nga e ëma, kur ishte i ri dhe kurdoherë ëndërronte të dinte vazhdimin e saj. Në vitet shtatëdhjetë ai mundi të vizitojë Parisin. Tatjana Jakovleva ishte akoma gjallë (ajo vdiq në vitin 1991) dhe e priti me kënaqësi bashkëpatriotin e saj. Ata të dy biseduan gjatë për gjithçka në botë me filxhanin e çajit e ëmbëlsirat përpara.

Në këtë shtëpi të rehatshme lulet ishin gjithandej – si për të mos i ngrënë hakun legjendës, ndaj dhe mysafirit i vinte zor ta pyeste atë zonjë flokëthinjur e me hije mbretërore për një aventurë të viteve të rinisë, i dukej jo e udhës. Por në një moment nuk e mbajti dot veten dhe e pyeti, a është e vërtetë ajo që thonë, sikur lulet e Majakovskit e paskan shpëtuar atë në kohën e luftës?

Mos është kjo një përrallë e bukur? Është e mundur që kaq vite me radhë …

– Pijeni çajin, – iu përgjegj Tatjana, – pijeni çajin. Ju nuk keni ngut, apo jo?

Dhe në këtë çast ra zilja.

Ai kurrë ndonjëherë në jetë nuk kishte parë një buqetë kaq madhështore, prapa së cilës thuajse nuk dukej koka e shpërndarësit, një buqetë me krizantema të arta japoneze, që shëmbëllenin me mpiksje diellore. E pas kësaj tufe mrekullie që shndriste në diell, zëri i shpërndarësit shqiptoi: “Nga Majakovski”.

Nga Elektra Haxhia