VOAL – Rembrandt Harmenszoon van Rijn lindi më 15 korrik 1606 në Leiden (Holandë), i teti i nëntë vëllezërve. Babai i tij, një mullis i pasur, zotëronte një mulli në brigjet e Rinit dhe për këtë arsye quhej “Van Rijn” (nga Rini).

I etur që djali i tij të bëjë një karrierë të rëndësishme, dhe për t’u shkëputur nga klasa artizanale, ai e regjistroi atë, në vitin 1620, në fakultetin e letrave të qytetit të tij.

I riu qëndroi atje për disa muaj, duke preferuar të merrte pjesë në studion e piktorit Isaaksz van Swanenburg i cili e njohur atë me artin italian dhe kryeveprat e tij, studiuar me pasion nga piktori i ardhshëm.

Përveç kësaj, duhet theksuar se në piktura e viteve 1920 në gjithë Evropën u trondit nga arti revolucionar i Caravaggio, i cili mori efekte të habitshme realiste falë përdorimit personal të dritave. Një mësim që Rembrandti do të mbajë në mendje.

Për më tepër, ekonomia shpërtheu në Holandë (në sajë të pavarësisë nga spanjollët dhe bashkimi i Holandës), qyteti i piktorit u bë një qendër e rëndësishme humaniste dhe artistike, madje edhe nën shtysën e universitetit. Një shkollë e rëndësishme piktoriale u zhvillua vetëm në Utrehtit, artisti kryesor i të cilit ishte Luca da Leida; një pikë reference e rëndësishme për përvojat e para piktoriale të Rembrandit.

Pas këtij formimi, Rembrandt bashkohet me bashkëmoshatarin Jan Lievens, i cili është gjithashtu një piktor i madh: fama e tyre përhapet gradualisht në mjediset e borgjezisë së arsimuar, e cila i pëlqen temat e portretizuara nga dy artistët në një mënyrë realiste dhe të njohur. Por mundësia e vërtetë për karrierën e piktorit holandez vjen në vitin 1631, pak pas vdekjes së babait të tij. Në fakt, Rembrandt vendos të largohet nga Leiden për në Amsterdam. Në këtë qytet, formimi piktural i Rembrandt përfundon, në veçanti falë mësimeve të Pieter Lastman, një artist i njohur lokal. Rembrandti studion me kujdes pikturat e Lastman dhe mëson saktësinë dhe përdorimin e ngjyrës tipike italiane, duke ri-propozuar disa nga lëndët historike të profesorit. Falë aftësisë ekstreme, megjithatë, nxënësi shpejt e tejkalon mjeshtrin. Edhe blerësit janë të vetëdijshëm për këtë dhe në një kohë të shkurtër zgjedhin Rembrandin për tregun e tyre. Për më tepër, ai ka mundësinë për të hyrë në mjediset e kulturuara të shoqërisë së lartë dhe, falë këtyre “hyrjeve”, të angazhohet te Saskia, mbesë e një tregtari të pasur arti; të dy më vonë u martuan më 1634. Dhe në këtë periudhë, nga viti 1634 deri në vitin 1642, Rembrandt inauguroi kryeveprat e tij, duke filluar nga “Leksioni i Anatomisë nga Dr Tulp” dhe “Pasioni i Krishtit”.

Nga ky moment Rembrandt van Rijn u rrethua edhe me një grup të madh dishepujsh, për të cilët ai vendosi të ndërtonte një shkollë “nga e para”. Por duke filluar nga vitet shtatëdhjetë nisi edhe kolapsi i tij ekonomik dhe familjar, për shkak, nga njëra anë, të menaxhimit të pamjaftueshëm të financave dhe, nga ana tjetër, prej dramave të vërteta emocionale. Në vitin 1640, nëna e tij vdiq dhe shpejt më pas gruaja e tij e dashur. Vetëm dhe i pavetëdijshëm ai tërhiqet në pikturë derisa takon Geertge Dirck, kujdestare e djalit të tij Tito, me të cilën ai ndërmerr një marrëdhënie intensive. Sidoqoftë, kjo e fundit, për shkak të sjelljes së saj skandaloze, i nënshtrohet një procesi që rezulton me një dënim në një shtëpi korrektuese. Jo çuditërisht, në këtë periudhë prodhimi i Rembrandit zbulon vuajtje ekstreme: në autoportrete ai duket të jetë një njeri i moshuar dhe i mungon vitaliteti.

Pas kësaj historie dashurie, ai ka një lidhje të re me Hendrickje Stoffels, me të cilën jeton dhe martohet më vonë. Së bashku ata do të kenë dy fëmijë.

Një nga pikturat e tij më të famshme daton në 1654: “Betsabea me letrën e Davidit”.

Më vonë, në vitin 1657 Rembrandti humbi të gjitha pasuritë e tij dhe u detyrua të shkonte në një shtëpi modeste. Pas 1660, megjithatë, ai arriti të rivendosë veten në skenën evropiane: ai pikturonte “Kryetarët e draperëve” dhe “Juria e Batavianëve”, vepra të karakterizuara nga një zotërim ekstrem i ngjyrave dhe brushave.

Një rreze drite kthehet për të ndriçuar jetën e artistit kur djali i tij Tito martohet me një të afërm të largët të Saskisë: tregimet personale hyjnë në veprat e piktorit dhe u japin një humanizëm të shquar. Nuk është rastësi që Rembrandti në «Prezantimin në tempull» i jep Simeonit të vjetër ëmbëlsinë ekstreme të dikujt që, si ai, tani është bërë gjysh.

Në vitet e fundit Rembrandti vendosi të pikturojë vetëm për vete, duke arritur rezultate shumë të larta. Ai vdiq më 4 tetor 1669 në Amsterdam në moshën 63 vjeç.

Siç shkruan Silvia Biagi: “Në të ekziston një zhvillim i ndryshëm i dritës së Caravaggio dhe një koncept tjetër i” vërtetë “. Shija teatrale, tipike e Rembrandit, gjithashtu shoqërohet nga një studim i kujdesshëm i realitetit njerëzor, si në” Portret  i plakës” në Ermitage Një vepër e përsosur e dritës dhe e materies realizohet në veprat e artistit holandez, ku në pikat shumë të ndriçuara Rembrandt ngarkon goditjen e furçave, për të arritur efektet tridimensionale, duke shfrytëzuar thyerjen e dritës mbi shenjat e stërvitjet e tij për të krijuar efekte multiforme dhe të ylbertë. “/Elida Buçpapaj