“Në transportin publik pas 5 vitesh do të shohim autobusë pa shoferë”, thotë Raphael Murri, kreu i Institutit për Kërkimin e Energjisë dhe Lëvizshmërisë në Universitetin e Shkencave të Aplikuara të Bernës.

VOAL- Me vitin e ri Radiogiornale përpiqet të kuptojë zhvillimet në mobilitet, një sektor në zhvillim të vazhdueshëm me një ndikim të madh në jetën tonë të përditshme.

Ne shkuam në Viganello për të folur për lëvizshmërinë në rrafshin njerëzore. Në San Gottard, i cili ka qenë gjithmonë skena e revolucioneve të mëdha në sektorin e transportit. Ne atëherë kemi dëgjuar nga një prej ekspertëve kryesorë të sigurisë në Zvicër për të folur për mundësitë, rreziqet dhe perspektivat e makinave pa shofer.

Makinat autonome në rrugët zvicerane janë pritur për një kohë të gjatë, por nuk janë akoma këtu.

“Në transportin publik pas 5 vitesh do të shohim autobusë pa shoferë”, thotë Raphael Murri, kreu i Institutit për Kërkimin e Energjisë dhe Lëvizshmërisë në Universitetin e Shkencave të Aplikuara të Bernës. “Por në transportin individual, kam më shumë dyshime… Unë besoj se në 10 vitet e ardhshme nuk do të shohim asnjë makinë autonome në rrugë.”

Teknologjia po përparon: Sensorët janë gjithmonë më të mirë dhe softueri tani është i aftë të përpunojë të gjitha të dhënat në kohë reale. Konfederata po përshtatet bazat ligjore, për shembull për të lejuar automjetet me sisteme automatike parkimi.

Raphael Murri është optimist: “Unë shoh shumë mundësi, dhe në nivele të ndryshme: për sigurinë, për rrjedhën e trafikut, dhe gjithashtu për ekonominë. Hulumtimi dhe industria zvicerane mund të forcohen nëse ata arrijnë të vendosen në ballë në këtë fushë në të gjithë botën “.

Lëvizja dhe sporti – siç e dimë – janë të mira për shëndetin tuaj. Sidoqoftë, megjithatë, konteksti në të cilin jeton nuk inkurajon ecjen.

Konfederata ka miratuar udhëzime për hapësira falas të favorshme për lëvizje në qytete dhe aglomeracione. Ne nuk po flasim për parqe ose kopshte publike, por për rrugët, hapësirat e hapura, rrugicat dhe sheshet; Me pak fjalë, ato hapësira që duhet të veprojnë si ind lidhës dhe t’i lejojnë këmbësorit të lëvizin spontanisht dhe këndshëm.

Planifikimi ka për detyrë të sigurojë që një trotuar të mos ndalet para një muri, të gjejë një ekuilibër midis interesave publike dhe private dhe të krijojë mjedise me cilësi të lartë. “Zgjedhjet që bëni mund të përcaktojnë se çfarë lloj sjelljeje inkurajohet, për shembull një hap mund t’ju sugjerojë të uleni… ashtu siç një rrugë me pemë të fton të ecni përgjatë saj sepse ofron hije”, nënvizon Virginia Moretti, studiuese në SUPSI, e cila drejtoi një studio në Viganello. Peizazhi urban, sipas saj, duhet të shihet si një burim i mirëqenies për popullsinë.

San Gottardi, vendi i revolucioneve, dhe tani?

Masivi që ndan Zvicrën ka qenë gjithmonë një skenë për inovacion: viaduktet, rrugët dhe tunelet simbolizojnë suksesin e zhvillimit teknik të vendit.

Të gjitha veprat, nga Ura e Djallit për në Alptransit, u udhëzuan nga dëshira për të përmirësuar lidhjen Veri-Jug.

Por a mundet që San Gottardi – një tokë e projekteve vizionare – ende aspirojnë për projekte futuriste? Kilian T. Elsasser, historian, ekspert i linjës hekurudhore Gotthard përgjigjet kështu: “Nuk e di se çfarë rekorde të tjera mund të arrihen në Gotthard. Një tub hekurudhor i tretë ose i katërt mund të ndërtohet për të rritur kapacitetin. Është e mundur, sigurisht… por unë mendoj se aspekti emocionues i Gotthard qëndron në faktin se Zvicra ishte në gjendje të gjente një konsensus kaq të shpejtë për të financuar një projekt si Alptransit.”

Megjithatë, ai ka një ide të re: përfshirjen e seksionit hekurudhor malor në Listën e Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s. “Është ndërtimi më domethënës, më i çmendur në Zvicrën e shekullit të 19-të dhe askush nuk kujdeset për të.”rsi-eb