Zoti shqiptar ka thënë: “Ai që është pa mëkat midis jush le ta hedhë gurin e parë drejt tij”.

Armiku yt i përjetshëm, hajduti – pedofili i neveritshëm Edvin Kristaq Rama, që e shpopullon Shqipërinë nga shqiptarët vendas për ta mbushur atë me të huaj do të jetë një figurë pozitive në ferr. Pse? Sepse ai djall i droguar dhe i mallkuar, endet përreth si një qen i zgjebosur që ulërin – duke kërkuar dikë për të përpirë.

PS: Përshëndetje, të dashur bashkatdhetarë. Gjatë ditëve të fundit, kam marrë 19 letra nga ju. Faleminderit për letrat, propozimet dhe këshillat frymëzuese. Do t’ju përgjigjem sa më shpejt të jetë e mundur. Më poshtë po postoj një pjesë të letrës sime të shkruar në vitin 2020 dhe të botuar në disa gazeta (portale) shqipe:

Varfëria si armë për boshatisjen e trojeve shqiptare

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Dëshira e zjarrtë për të sunduar është më e paturpshmja nga të gjitha emocionet. Modeli politik me sistemin shoqërues të partive, garanton që analfabetët kronik, oportunistët pa integritet politik dhe etik, marrin një lojë të lehtë dhe nuk mund ta çojnë vendin askund tjetër përveç saktësisht drejtë greminës.

Shkrimet atdhedashëse nga intelektualët e mirëfilltë kërkojnë të lexohen ngadalë. Jo sepse janë aq të vështira për t’i kuptuar, por sepse ato hapen vazhdimisht për reflektime gjatë rrugës. Përveç kësaj, ato priren të përfundojnë më shpejt sesa ju dëshironi, dhe ju nuk e dini sa kohë do të duhet të prisni për një tjetër. Atëherë është pikërisht ajo që është talenti i shkruesit – për të krijuar këtë hapësirë të veçantë që ekziston diku midis asaj krejtësisht të parëndësishmes dhe banale – dhe asaj solemne, serioze dhe ekzistenciale.

Njeriu mësohet me çdo erë të keqe që kundërmon qelbësirë.

Zgjidhja e problemit që shihni në jetë, në të dy shtetet shqiptare dhe trojet nën pushtim, është të veproni në një mënyrë që e bën problemin të zhduket. Patjetër t`i hidhni në koshat e plehrave të gjitha partitë e dështuara dhe minjtë e këtyre 30 viteve që nuk bënë asgjë të mirë për vendin, përveçse e shndërruan në shkretëtirë dhe i zbrazën ato nga rinia.

Sa më shpejtë të jetë e mundur duhet të likuidojmë tiraninë e minjve të yndyrshëm që janë kapluar nga variantet e egra të etjes për pushtet. Ata i përkasin llojit të krijesave të vogla mishngrënëse dhe të gërditshme që nuk ngopen kurrë me ushqim të vjedhur nga nikoqirët e tyre.

Atdheu është i pazëvendësueshëm, shumë më i rëndësishëm se të gjitha partitë politike, apo jo?

Duhet të kemi maksimum vetëm dy parti, që ta kontrollojnë njëra tjetrën. Shqiptaria nuk është më e madhe se Amerika, apo jo?

Anija ime është e mbushur me dashuri për vendin tim, Shqipërinë.

Atje është atdheu i gjyshërve të mi. Shqipëria. Vendi më i bukur në rruzullin e Tokës. Paraardhësit tanë pellazg-ilir kanë jetuar atje për të paktën 100,000 vjet. Gurët që ata pastruan qëndrojnë në kopshte të gjata shkëmbore midis pastrimeve. Ata kanë ndërtuar shtëpia dhe objekte të ndryshme. Krejt modeste, sepse nuk ishin të pasur, por aq të bukura sa mund t`i bënin.

Është për Shqipërinë që zemra ime rreh. Jo vetëm që troket për vendin, por edhe për këdo që ndanë dashurinë time për atë tokë me bukuri të mahnitshme. E dua gjuhën shqipe, natyrën, kulturën dhe gjithçka që i bën shqiptarët shqiptarë. Trishtohem jashtëzakonisht shumë kur shoh ndryshimin demografik që do të ndodhë, sesi Shqipëria (të gjitha trojet) ngadalë por me siguri po humb identitetin e saj në favor të mysafirëve të paftuar. Me idiotësinë tonë dhe me interesin personal të politik-bërësve të korruptuar e dobiç, ne e kemi dëmtuar plotësisht veten dhe vendin tonë që do të trashëgohet nga të huaj – nëse nuk zgjohemi menjëherë nga gjumi i tepruar.

Bëhet fjalë për atë që zhduket, për gjërat që ruhen larg në një bodrum, hidhen në fund të një pellgu, lirohen në kontejnerë, vidhen. Bëhet fjalë për shkrime që nuk lexohen, histori pa dëgjues dhe ka të bëjë me njerëz që udhëtojnë në rrugën e tyre, të cilët harrohen ose harrojnë ose vdesin. Por ka të bëjë edhe me të kundërtën e natyrshme të zhdukjeve: për kujtimet që ringjallen, për takimet e papritura me diçka që është harruar dhe shkuar, përpjekjet për të rivendosur atë që ka qenë dikur. Dhe ka të bëjë me atë (kombin tonë) që nuk duhet lejuar të zhduket, pa marrë parasysh sa me ngulm forcat e errëta brenda dhe jashtë murit të arbrit përpiqen ta heqin qafe atë.