Bëhej fjalë këtu mbi një “stazhist të sprovuar” dhe me përvojë të madhe në punët e brëndshme (informative dhe kundërinformative) të shërbimëve të njohura të policisë (KGB) dhe të ushtrisë (NKVD) së atëhershme ruso-sovjetike, gjegjësisht, për një anëtar të ri e të përvojë në “punët e mëdha” të  politbirosë partiake  siç ishte tashmë sekretari i ri (i përgjithshëm) i partisë së lartëpërmendur ruso-sovjetike, Jurij Andropov i cili ishte  emëruar si kryetar i këshillit të varrimit në furneralin mortorë të Brezhnjevit, respektivisht,  sekretar i përgjithshëm (gjeneral) i partisë ruso-sovjetike në një periudhë të rrezikshme dhe tepër enigmatike të garës së madhe për armatim (nuklear ose atomik) dhe “konfrontimëve” të njohura bipolare ose bllokiste në mes Lindjes dhe Përendimit.

Edhe involvimi ose ndëhyrja eventuale e trupave ruso-sovjetike ndaj Levizjës së njohur “Solidarnost” në Poloni, në luftën e njohur irakiano-iraniane në Gjirin Persiko-Arabik, sihej si rrezik.

Por,në këtë kuadër kishte edhe zëra të atillë që e akuzonin dhe paragjykonin Andropovin për  rolin e tij të tërthortë (diskkretë ose logjistik) me rastin e ndërhyrjes ushtarake të trupave ruso-sovjetike në Hungari, në “Pranverën” e  njohur të Pragës në ish Çekosllovaki dhe kështu me radhë.

Të gjitha këto në kuadrin e një portretizimi dhe kompletimi të nevojshëm biografik dhe analitik të figurës dhe përsonalitetit të përgjithshëm të liderit të ri sovjetik,Jurij Andrejeviç Andropovit, i cili gjithashtu kishte qenë i ngarkuar në dëtyra të ndryshme (sekrete ose informativo-kunderinformative)  në rajone dhe qytete të ndryshme të ish Gjermanisë Lindore (DDR) në një kohë kur e ashruquajtura  “lufta” për Gjermaninë dhe pozicionimin e mëtutjeshëm dhe përfundimtar të popullit (kombit) të madh gjerman,  ishin bërë si të thuash kapitulli ose elementi krucial dhe substancial i përplasjeve ose konfrontimëve të asokohshme bipolare ose bllokiste në mes Lindjes dhe Përendimit.  

 Ndërkohë që populli dhe teritori gjerman në të “dyja anët” e ndara të Gjermanisë së asokohshme, ishin mbiquajtur dhe paramenduar (nga pala ruso-sovjetike) si “murë i gjallë” dhe një “poligon i madh” taktik dhe gjeostrategjik i cili do e pranonte goditjen e pare dhe me te fuqishmen në kushtët ose rrethanat e rënduara të ndonjë lufte të mundshme  nukleare ose atomike në mes SHBA-së dhe ish BRSS-së, gjegjësisht, në mes Natos dhe ish “Traktatit të Varshavës”!

…!

 ( … ) Përderisa Franca e “epokës” së njohur  të “republikës degoloste”, vazhdonte të mbante “pozicion të pavarur” dhe “neutral” (force de frappe) karrshi armiqësive ose  rivalitetëve të asokohshme (  nukleale ose atomike) mes palëve dhe konceptëve të konfrontuara ( rivale ) dhe antagoniste. Duke e mbiquajtur dhe paramenduar vetëvetën madje si supërfuqia e tretë botërorë nukleare ose atomike (e njejtë ose e barabartë me dy supërfuqitë e lartëpërmendura , siç ishin SHBA-së dhe ish Bashkimi Sovjetik) në domenin e përgjithshëm politik dhe ushtarak.

Duke i nënkuptuar këtu vëndimët e “Traktatit të Versajës”  ose “Antantës së Madhe” ( ” urbi et orbi” ) me 1919 dhe kështu me radhë, kur Franca e asokohshme, nën parullat, sloganet dhe recidivet e njohura të  një “fuqie të madhe-fitimtare” në  të dyja luftërat e mëdha botërore:Pretëndonte një “rolë të madh” dhe “status të veçantë” në “orbitën e ngushtë” të dy supërfuqivë të asokohshme botërore(SHBA-së dhe ish BRSS-së), por, pa ndonjë sukses ose rezultat të madh në këtë drejtim.

Asokohe do kemi edhe koncepte dhe vizione të reja planetare ose interkontinentale, anëtar dhe aleat të ri, riciklime, ridefinime, rikonceptime, rishikime, rikonfigurime, retushime, rrirrjeshtime, miqësi dhe alanca të reja në mes rivalëve ose ish  armiqëve të vjetër etj.

 Rreth ” vdekjës së mistershme” dhe “enigmatike” të Andopovit reformatorë, asokohe do të thurën medyshje, dilema dhe spekulime të shumëta në nivel vendorë dhe ndërkombëtarë.

 Kishte edhe të atillë që vdekjen e mistershme dhe të parakohshme të Andropovit e ndërlidhnin me qëndrimët e matura si dhe me “kursin reformatorë” të ketij të fundit ( Andropovit)- ndaj Paktit të Natos në përgjithësi, si dhe ndaj rivalit kryesore të ish Bashkimit Sovjetik ( SHBA-së) në veçanti.

I vetëdijshëm dhe sensibbilizuar me faktin e pamohuar të një përparësie ose epërsie të gjithëmbarshme ushtarake, ekonomike, industriale dhe teknologjike të Shtetëve të Bashkuara dhe Përendimit në raport me ish BRSS-në dhe aleatët e saj evrolindorë: Andropovi që në ditët e para të funksionit ose mandatit të tij në krye të shtetit dhe partisë sovjtike, do u qasej reformave të ndryshme (kruciale dhe substanciale) në sfera dhe segmente të caktuara të politikës së brëndshme dhe asaj të jashtme të shtetit dhe shoqërisë së atëhershme ruso-sovjetike.

Duke ngallur dhe shkaktuar kështu indinjatë, nervozë dhe një panikë të madhe tek nomenklaturat dhe strukturat e ndryshme politike dhe ushtarake të aparatit të atëhershëm konservativ dhe burokratik të Kremlinit, e kjo sidomos tek gjeneral-marshallët e sipërpërmendur ruso-sovjetik (Ustinov, Kulikov,Sokolov etj. ), të cilët tek “kursi reformator” i Andropovit e shihnin  fillimin e fundit të privilegjëve dhe benificionëve të tyre të pakufijshme në shtetin dhe shoqërinë e asokohshme ruso-sovjetike.

Sidoqoftë, vdekja e parakohshme dhe enigmatike e Jurij Andopovit asokohe e sot ngeli e mbështjellur dhe e mbulluar me një vello të trashë misteri, dyshimësh ,spekulimësh dhe paragjykimësh të shumëta. Mbase, e mbështjellur dhe mbuluar pra me heshtjen e zakonshme  dhe enigmatike të murëve dhe atyre kullave misterioze të Kremlinit ku jo rrallë ndodhën komplote, tradhëti dhe pabesi të shumëta konspirativiste dhe dekonspirativuiste në kohera dhe hapësira të ndryshme.

Për me tepër ndërkaq,vdekja e Andropovit do të ndodhte në një kohë kur shteti dhe shoqëria e asokohshme ruso-sovjetike kishin zënë t´i ndjenin, nuhasnin dhe përjetonin dikund thellë të të “fikëtit” dhe “infraktin” e pashmangshëm ushtarak, shtetërorë dhe politik, duke i nuhatur kështu edhe dislokacinin dhe dekompozicionin e përgjithshëm (total) të të ashtuquajturit “kompozicionit” të atëhershëm ruso-sovjetik që po vazhdonte të komandohej nga personeli dhe “lokomotiva” rusohegjemoniste në Moskë.

                                                                              ( … )

Ndërkaq,”lufta e yjeve” dhe “Doktrina” e famshme e Ronald Reganit, njëherë e përgjithmonë do i eklipsonte dhe katapultonte ëndërrallat dhe iluzionet e njohura ruso-sovjetike për dominim dhe sundime të ndryshme në kohra dhe hapësira të gjëra kontinentale dhe interkontinentale.

 Duke e nënkuptuar këtu “Perestrojkën” ,”Glasnostin” dhe “Harashonë” e njohur të Gorbaçovit dhe  Shevarnadzes në vend të “Mister Njet-it” të dikurshëm të Brezhnjevit; Gromikos etj.

Thuhët se Gorbaçovi dikur kishte mësuar shumë nga “kursi” i mëhershëm(reformator dhe konspirativ) i Andropovit të ndjerë.

Ndonëse, pos Gjermanisë, shtetët tjera të Perëndimit, sikur e injoruan platformën dhe filozofinë politike të z. Gorbacov, duke e lënë vetëm në çastët ose momentët me te veshtira.

Nga aty si duket u revoltuan dhe dekurajuan edhe lideri aktual i Rusise,Vladimir Putin dhe aparatii tij ushtarako-politik ne Moske (…).

Ata qe i njohin dhe kuptojne rrethanat dhe zhvillimet e pergjitshme ne Rusi (Kremlin) e dijne se Vladimir Putini nuk ka fuqi as autoritet me e perfunduar luften e Ukraines. E vrasin ose zhduukin menjehere ata te nedntokes ushtarake dhe politike.