Unё shikoj pёrmes syve tё majmunёve

Unë shikoj pёrmes  syve të  majmunëve,

Sikur tё jem majmun,

Po ndoshta jam, po, po, tani jam

Pёrndryshe nuk do kёnaqesha teksa ata

luajnë me kafkën time..

Ndihem I  ҫuditshёm  nё fluturim  me shqiponjën

Qё mbart  zorrët e mia brenda saj

Dhe pёrnjёherё  në barkun e tokës

Gjendem duke u zvarritur me krimbat

Që mё  hëngrёn sytë.

Tani

Unë jam jeshil, jam shndrruar  në bar

Dhe  mishi im kalbës ҫdo dite  zbukurohet.

O trupi im,

Ҫfarё shndёrrimi!

BARBARЁT

Nuk ishte e kotë që prisnim barbarët,

nuk ishte kotё  që u mblodhëm në sheshin e qytetit.

Nuk ishte e kotë që të pushtetshmit dorёzuan pushtetin

duke përsëritur tё njёjtat fjalime .

Nuk ishte e kotë që ne shkatërruam  tempujt

dhe ngritiёm të rinj pёr nder tё perëndive të tyre,

qё i pranuam si tonat,

dhe dogjёm librat tanë

që nuk na thanё  asgjë për njerëz si kёta.

Ndërsa Profecia  paratha se barbarët erdhën,

dhe morёn  çelësat e qytetit nga dora e mbretit.

Por kur erdhën,

zakonet e tyre u bёnё  zakonet e shtetit;

dhe kur ata na urdhëruan në gjuhën tonë

nuk e dinim më, kur

kishin ardhur barbarët tek ne.

DISA  SHENJA   JETE

Disa thonë se jeta ёshtё ekzistenca përballë alternativave,

disa thonë – pushtim,

disa shtrijnë  shenjën e të barabartës

midis jetës dhe mungesës së saj,

dhe disa thonë se jeta

na u dha t’u shërbejmë atyre të cilët nuk kanë jetë.

Unë them: Jeta ёshtё Ju!

Dhe kjo shpjegohet lehtësisht:

nё njё natё tё gjatё e tё mundimshme

Pagjumёsie , çfarë mund të shohёsh?

Në shtëpi janë ndezur llambat. Edhe pse  dritë, nuk shohim

Përveçe imazhin nga pasqyra, asgjë përveç asaj që më sheh

Dhe veten duke e parë atë,

Dhe kjo nuk mё çliron, veҫ mё shton dëshirën e madhe,

sigurisht, jo pёr vdekjen,por pёr Jetёn.

Pёr Ju.

Dhe mendimet e mia tё rrёmujshme

Vrapojnё sa andej- kёtej, si loja e stinёve nxehtё -ftohtё

unë I mbyll sytё nё  natën qё mbështjell gjithçka

dhe e robёroj veten me prekjen, frymё marr pёr Ju.

Dhe nuk mbaj mend asgjë. Kaq

NJЁ GOTЁ BIRRЁ

Vrasja e përsosur nuk ka arsye, tha ai,
vrasja e përsosur ka nevojë vetëm për një objekt të përsosur,
sikur ishte në Aushvic.
Dhe jo vetёm krematoriumi natyrisht, por  gjithҫka

ashtu siç ishte
e hidhur nё ҫdo ҫast,

edhe “jashtë orarit të punës(!!!)”.
Dhe ai  heshti
duke shikuar gotёn e  birrës
e duke  gjerbur ndonjё  gllënjkë.

Vrasja e përsosur është dashuria, tha ai.
Vrasja e përsosur nuk kërkon ndonjë gjë të përsosur
përveç vet-dhënies
derisa shpirti tё mё lerё.
Ёshtё kujtimi i përjetshem i ngёrҫit të fytit

Ёshtё ulurima që më tronditi dorën,
edhe tё pshurrurit që ra si hiri pёrvёlues

mbi mishin e ftohtë,
Ёshtё  thembra e këpucës

qё zgjon një amshim tjetër,njё tjetёr botё
Ёshtё  heshtja iluzionisht e pёrsosur
tha ai
me shikimin e pёrhumbur në gotë.

Energjia qё vjen nga ndjesitё  mё çliron shumë,

por e di qё
një vrasje e përsosur nuk humbet kurrё
kurrё nuk zhduket,
njёlloj si pёrjetёsia e buzëve tё një fëmije, -shpjegoi ai,
si rëra (vetja jonё e shpёrbёrё nё mijёra vjet)

dhe gëzofi ku strukemi nga frika e pёrsosmёrisё
-si TI,
mrekulli e zёrit tё kulluar, tha ai
duke kthyer me fund atё gotё birrё.

EPITAF

O shëtitës!  lёre  shtegun një  ҫast,

Dhe ulu mes manaferrave e vreshtave,

Mes ujit  gurgullues  ndёr  pemë dhe gurёve  rreth e rrotull

aq tё bardhë….

Këtu, unë, një djalë dhe një mbret si Unё,  bёj ҫ’tё dua

Them tё vёrteta, ndoshta, po mё shumё  gёnjeshtra.

Fytyra ime  prej mermeri tё ftohtë, duart, këmbët e mia

Tё ftohta.edhe ato, ma lejojnё kaq gjё.

Gjysёm i fshehur nёpёr gjethe fieri e mikesha tё tjera tё tij,

Po pra, gjethe gjithёfarёlloj, tё  rrёzuara edhe ato

Sikur Unё-Mbreti,

Nuk shkova dot larg

Por dikur, nuk vishesha me gjethe  fieri

O shëtitës!  lere  shtegun dhe  hapësirën qё  tё pret,

shtypi manaferrat e egra e skuqma   fytyrën time

prej mermeri tё bardhё.

*Amir Or (Izrael, 1956) është një poet izraelit. Botues, përkthyes dhe autor i vlerësuar me shumë çmime, veprat e të cilit janë përkthyer në më shumë se 30 gjuhë.

Apo është autori i shtatë vëllimeve me poezi dhe botimi i tij i fundit në Hebraisht, Kënga e Tahirës (2001) është një epikë e hartuar në prozë metrike.