Analiza nga novelisti dhe komediani, Christopher Buckley, për New York Times:

Të hënën, një mik i mërzitur më dërgoi një email: “Po, e pranoj, po shikoj autokolonën nga LaGuardia në Trump Tower. Është si udhëtimi i O.J. në Bronco! Dhe betohem, makina kryesore në autokolonë duket si një Bronco i bardhë! A mund të jetë kjo një shaka e brendshme nga N.Y.P.D.?”

Sado e shijshme, me të vërtetë, magjepsëse, një mundësi që mund të ishte kjo, e gjeta veten duke ngritur supet. Unë nuk e pashë autokolonën, as nuk mund ta shikoja gjykimin, megjithëse prej kohësh kam fantazuar të shoh Donald Trump-in t’i merren shenjat e gishtave, nw pranga dhe tw dwnuar.

Pse nuk jam i ngazëllye? Pse, në vend që të gumëzhitësh “Ding, dong, shtriga ka vdekur!”, po shtyp butonat në telekomandë për të parë se çfarë tjetër ka, le të themi, ndonjë film me temë politike, ku presidenti pranon pak a shumë me hijeshi provat e ligësisë së tij, jep dorëheqjen dhe niset me helikopter për të mërguar, të themi, nw Kaliforni… Ishin ato ditë. Në vend të kësaj, ajo që po shfaqet aktualisht i ngjan më shumë “Groundhog Day”, një riprodhim i një filmi.

Aq sa shpresoj të shoh drejtësinë të vihet në vend, nëse jo, në këtë pikë të nxehtë, duket sikur jemi ne ata që jemi tashmë në burg. Zoti Trump zbriti me atë shkallë lëvizëse në holl në vitin 2015, duke e bërë këtë vitin e tetë të dënimit tonë në burgun Trump.

A ka shpresë për lirim me kusht? Mbetet për t’u parë. Dëshpërimi është një mëkat i vdekshëm, e megjithatë … kush e di? Na thuhet pa mëshirë, pa pendim se edhe nëse dënohet një person mund të kandidojë për president ose të jetë president. Kush e dinte?

Fama e zotit Trump erdhi kryesisht nga një reality show televiziv, çdo episod i të cilit përfundonte me ulërimat e tij ndaj dikujt dhe duke i thënë se ishte pushuar nga puna. Dëshira e tij ishte të na bënte pjesëmarrës në këtë melodramë të mrekullueshme. Teflon, Kevlar, cilado qoftë metafora juaj për “të paarritshmen”, ai duron. Emisioni rinovohet edhe për një sezon tjetër. Koncepti për t’u bërë qesharak dhe i lodhshëm duke “kërkuar peshkaqenin” nuk zbatohet. Sa më i madh të jetë peshkaqeni, aq më i lartë është kërcimi.

Nuk u sintonizova live, por pashë foton e zotit Trump të hënën, duke hyrë në hollin e kullës së tij me emër, ku tetë vjet më parë na dënoi me burg. Ai nuk dukej i lumtur. Megjithatë dikush pyeste nëse, thellë brenda, a ishte?! Pavarësisht rrethanave, ‘Gjuetia e shtrigave’, ai ishte pikërisht aty ku dëshiron të jetë: në qendër të botës sonë.

Vite më parë, një rrjet televiziv pa turp se kandidimi i parë i Donald Trump për postin mund të mos ishte i mirë për vendin.

Atë që perënditë do ta shkatërronin, së pari ata u japin vlerësime. Kur Tucker Carlson vendos kokën mbi jastëk pas një dite, a pajtohet ai duke mbrojtur një njeri për të cilin u tha kolegëve: E urrej me pasion.

Demokratët thuhet se nuk e humbasin kurrë një mundësi që mund ta shfrytëzojnë. Mund të jetë koha për të rishikuar këtë aksiomë të tmerrshme, sepse janë republikanët ata që kanë hedhur në erë mundësitë njëra pas tjetrës. Jo vetëm dy akuza. Siç thekson historiani Jon Meacham në The New Yorker, republikanët në Kongres mund të kishin përdorur klauzolën në Amendamentin e 14-të që ndalon nga postet publike këdo që përpiqet të rrëzojë qeverinë.

Emisioni do të vazhdojë i rinovuar pafundësisht edhe për një tjetër sezon. Do të ketë më shumë indikacione… më falni, aktakuza. Qentë do të lehin, por do të pengojnë fjalën e urtë të vjetër, karvani nuk do të lëvizë më.bw