Ka dy dekada që është kundërshtuar teoria për “isopolifoninë”, e muzikantit Vasil Tole dhe problemi vazhdon i pazgjidhur, sikurse edhe sulmet ndaj denocuesve kanë ardhur në rritje, jo prej autorit Tole, por prej mercenarëve të tij, të cilët mbajnë gadishmëri të lartë kur i ndërsejnë. Mes tyre më i përkushtuari mercenar, Timo Mërkuri, është kthyer në një teoricien të paparë, në fushën e etnomuzikologjisë, gjeografisë dhe historisë. Konstant në misionin e tij denigrues, Mërkuri sulmon kryetarin e Shoqatës “Labëria”, sepse shkruajti për Himarën me etnitet Shqipërie (!) dhe tenton të shtrëmbërojë edhe autoktoninë e Labërisë: “Lebërit erdhën në trevën e Himarës, u përshtatën ambinetit ku mikpritja himariote, miqësitë, krushqitë, aleancat kundër të njëjtit armik, krijuan një klimë të ngrohtë për këtë përshtatje. Këtu u njohën edhe me këngën polifonike me iso, e ndryshme nga kënga e tyre solo, u pëlqeu dhe e mësuan…” Çfarë bastardi!!!
Ja përse ka qenë e domosdoshme “çensura” në sistemin socialist, që delirantët, narcistët e sëmurë dhe elementë të degraduar shpirtërisht, e në shërbim të të huajve, nuk lejoheshin të jipnin leksione historie, ndërkohë që kanë studiuar për arithmetikë, muratorë, gjeologë, gazetarucë e mësues, që nuk kanë shkruar asnjë rrjesht për trashëgiminë shpirtërore të popullit shqiptar.
Timo Mërkuri, me porosi të Vasil Toles (ndoshta edhe të ndonjë tjetri) ka dale nga kufijtë e legjendës, se “Uliksi e mësoi këngën polifonike nga sirenat greke” dhe ia ka përshtatur realitetit njerëzor, se Labëria e “mësoi” këngën polifonike prej Himarës! Të paktën Timo Mërkuri të na thoshte, se nga erdhën lebërit në Himarë? Kur erdhën? Kush e kishte dëgjuar këngën e tyre solo (homofonike) dhe jo polifonike! Po populli i Skraparit, Gramshit, etj. që nuk vajtën në Himarë, si e mësuan këngën polifonike?

“Eruditi” Timo Mërkuri, kërkon të imponojnë hipotezën greke, se Labëria është e ardhur në këto troje dhe kulturën popullore e mori nga Himara!!! Po Himara nga e mori këngën polifonike dhe në ç’shekull? Si “popullsi greke” duhet ta ketë marrë nga kultura greke e sirenave! Në kushtet kur qarqet shoviniste greke kërkojnë në mënyrë të ethshme ta shpallin Himarën minoritet, dmth greke, Mërkuri me teorizimet e tij, kërkon të na ambush mëndjen. se polifonia labe ven prej kulturës së Himarës greke!

Mërkuri nuk ka lexuar asnjë frazë historie, ndryshe do ta qartësonte veten tek akademiku jonë i shquar Pëllumb Xhufi, i cili e ka saktësuar në mijra dokumente problemin e Epirit, Himarës dhe Labërisë, në librin “Arbërit e Jonit”. Në antroponiminë e fshatit Himarë mbizotërojnë emra si: Gjon, Dedë, Progon, (Progër), Lekë, Meksh, Dhimo, Kolë, Gjin, Zhupe, Todër, Vlash, Lalë, Belush, Nikë, Marin, Laskë, Muzhak, Palush, Mëhilli, Kondi, Belsh, Mingul, Gjinpjetri, Martin etj. Pak a shumë po këto emra gjenden edhe në Dhërmi, ku në regjistrin osman të vitit 1583, përmëndet edhe familja e njohur e Bizhilëve. Nga padia, llogaritari Mërkuri mendon, se emrat e sipërpëmendur, kanë ekzistuar vetëm në Malsinë e Shqipërisë dhe nuk e percepton si realitet historik, se emra të tillë kishte e gjithë Arbëria qysh para pushtimit turk. Arbëria ka patur të njëjtin unitet shpirtëror Jug-Veri nëpër shekuj. Nuk është Labëria, popullsi e ardhur nga Veriu i Shqipërisë, ajo është autoktone në trojet ku banon sot, së bashku me popullsinë himariote, por Mërkurit i duhet medoemos që populli i Labërisë të ketë ardhur prej viseve të Malsisë së Veriut, sepse Himara një ditë do të “shpallet” Gërqi dhe popullsia labe duhet të “largohet” andej nga ka ardhur, sikurse larguan çamët!

Termi origjinal Arbër, na mëson akademiku Xhufi, është evidentuar në Labëri nga shumë autorë. Në 1481, fisniku shqiptar Kostandin Muzaka, i dërguari mbretit të Napolit, shkruante nga Kurveleshi, se kishte arritur të çlironte gjithë Arbërinë, bashkë me luginat e fshatrat e Himarës. “Sulltani kishte dërguar në vendet mbi Vlorë, një ushtri të madhe për të shkatërruar e zhdukur gjithë Arbërinë dhe vendet e Himariotëve”.

Nga hulumtimi i shumë dokumenteve, Akademiku Xhufi ka provuar, se popullsia e hershme e Himarës ka qenë me etnitet arbëror. Himara dëshmohet si peshkopatë që në vitin 1020, nën vartësinë e selisë mitropolitane të Ohrit, e duke filluar nga shek XV si sufragane e Janinës. Në kuptimin e përfaqësimit, kjo e bënte Himarën “kreun e gjithë Arbërit”. “Këtu qëndron arsyeja – konkludon prof. Xhufi – pse burimet perëndimore e emërtojnë “Himarë” gjithë trevën që përfshinte Himarën dhe Labërinë e sotme”. Kjo shfaqet gjithmonë në letrat, që vetë përfaqësuesit e Himarë-Labërisë i dërgonin kacelerive të huaja. Në shek XV-XVIII të huajt e konsiderojnë Himarën pjesë të Shqipërisë. Si territor, emri Himarë i atribohej qytetit dhe provincës Himarë, dallim që bëhej nga vetë Himariotët.

Në letrën dërguar Papës Grigor i XIII, më 1581, Himariotët i prezantojnë atij listën e fshatrave që sipas tyre përfshiheshin në konceptin Himarë: fshatra të Labërisë, e madje edhe nga Toskëria – Peshtan, Dragot, Damës, gjithset me 52 fshatra: DUCHATES [Dukat], BROCOTÒ [Brataj], CALOJERATES [Kallarat], TRUMBAZEI [Tërbaç], SOTIRIANE [Sotirë], BALASSA [Palasë], PANGALADES [Ngaladhë], DRIMADES [Dhërmi], HELIATES [Ilias], BUNAE [Vuno], CHAPERAS [Qeparo], CUDISSEI [Kudhës], PILURE [Pilur], CUZEI [Kuç], PROGONATES [Progonat], LUPESEI [Lopës], CASTELLI [Kalasë], NIVIZA [Nivicë], PICERNATES [Piqeras], BUNEZZE [Bunec], TURNECHEI [?], BUBAREI [Bubar], ORESTA [Orikum], BAFADES [Bathër], TERNA [Fterra], ZAROCORIZA [Zagoria?], CAMINIZZA [Kamenicë], FENECAE [Finiq], DAMISEI [Damës], LECHELTI [Lekli], DRAGOTES [Dragot], CARIANAE [Karjani], CHUNEHIZA [Këndrevica], PESTANAE [Peshtan], BERNACHUS [Borsh], CEPRIOTA [Qeparo], AIOS BASILES [Shën Vasil], ZULATES [Zhulat].

Sikundër shihet, Himara si njësi administrative shtrihej nga Dukati në Zhulat, Damës, Peshtan dhe përfundonte në Shën Vasil dhe Finiq. Në 12 korrik 1577, përfaqësuesit e popullsisë së Himarës i dërgonin letër Papës Gregor XIII: “O Papë, Kreu i Romës së Lashtë….Është e njohur për Ty se qysh nga epoka e sypatremburit Skënderbe, mbretit tonë të lavdishëm, i mbiquajturi Kastriot, askush më, as vetë armikja e fesë së krishterë, perandoria e egër dhe e mallkuar turke me të gjithë fuqinë e saj mizore, nuk ka arritur të na vërë nën zgjedhë, dhe pse çdo ditë e çdo orë nuk na lë të qetë me sulme të vazhdueshme…Për këtë qëllim pranë Shenjtërisë Tuaj po vijnë Gjikë Nikolla dhe Gjergj Katasi, bashkëqytetarët tanë, dhe të lutemi që t’u jepni atyre prova të mirësisë dhe bujarisë tuaj, në mënyrë që, me të marrë një ndihmë prej zemërgjerësisë tuaj, të mund të rimëkëmbim selinë e ipeshkvit tonë dhe të mund të blejmë armë për t’u bërë ballë të pafeve…Ndërsa nga Himara dhe nga fshatrat përreth të shënuara në vijim, mund të rekrutohen brenda ditës rreth dhjetë mijë burra dhe në një javë pesëdhjetë mijë…” Është e qarë se kjo sasi luftëtarësh nuk mund të dalë prej pesë fshatrave, por prej gjithë krahinës, sikundër kanë firmosur letrën.

Më 4 dhjetor 1635 Pleqësia e Himarës i dërgonte letër dogjit të Venetikut, për t’u lidhur me Republikën e Venedikut: “I gjithë Arbëri është në bindjen tonë, sepse Himara është atdheu i Arbërit dhe po të na keni ne me vete, do të keni edhe të gjithë Arbërinë”. Madje këtë, ia kanë dërguar edhe careshës, Elisabeta Petrovna, më 1759 : “Besimi ynë është ortodoks; ne na drejton një peshkop dhe kishtarisht jemi nën Patrikun e Kostandinopojës. Flasim gjuhën shqipe, ashtu si në Arbërin fqinj”.

Akademiku Xhufi ka theksuar: “Rregjistrat kadastral provojnë, se Epiri doli nga Mesjeta dhe hyri në Kohën e Re si një trevë thellësisht shqiptare, pavarësisht nga dukuritë e emigrimit shqiptar dhe të emigrimit të popullsive vllahe e greke, që sollën helenizimin e vendeve të veçanta të tij. Edhe pse të gjitha këto regjistrime të popullsisë e të pasurisë, u kryen pas një hemoragjie të madhe që preku rajonin e Epirit klasik, ato provojnë se sasia e vendbanimeve në Epir vazhdonte të ishte e madhe dhe popullsia e tyre të ishte e dendur, duke e kaluar ndonjëherë numrin e 300 shtëpive për fshat. Antroponimia dëshmon për mbizotërim absolut të elementit shqiptar në atë territor”.

Elementi shqiptar ishte propocionalisht i shtrirë deri në ekstremin jugor të Epirit. Regjistri i livas në vitin 1583/4, shënon se nahija e Rogosit përfshinte edhe Prevezën me fshatrat e saj. Antroponimia e vendbanimeve si Shpata, Lëkurësi, Karula, Zalonga, Zermi, Poliofor, Nikolicë, Kravart, Libohovë, përmenden si lokalitete, ende deri në fund të shek të kaluar. Antroponimi shqiptare, ndeshim në shumë zona të Sanxhakut të Janinës: Gjin, Gjon, Dedë, Dodë, Gjuro, Martin, Pal. Në nahijen e Konicës, fshati Katuna, ndryshe Leskovik, ka një antroponimi të artë shqiptare: Gjin Gjini, Gjin Nika, Dedë Nika, Gjon Deda, Gjin Kondi, Martin Gjini, Gjergj Dedeja, Koletho Leka etj. Kanë mizotëruar emrat e tipit: Lekë, Martin, Dedë, Gjikë, Gjin.
Mashtrimi i Timo Mërkurit, se zona e Labërisë erdhi në Himarë nga Veriu i Shqipërisë dhe e mori këngën polifonike nga Himara, korrespodon me pretendimin e prof. Panajot Barkës: “Himara, me një kuptim gjeografik më të gjerë, shërbeu si bazë për kultivimin dhe zhvillimin e traditës popullore muzikore ekzistuese, në polifoninë e sotme tre dhe katërzërëshe…që këtej mënyra polifonike e interpretimit të këngës popullore u përhap edhe në krahina më të gjera”. (Th. Dino, Xhevat Avdalli…f. 67-68) Është e njëjta logjikë dhe aspitratë, midis Mërkurit dhe Barkës!
E dinim tendencën shoviniste të Panajot Barkës në shërbim të helenizmit të Himarës dhe Epirit të Veriut, por tani mësuam edhe aspiratën politike të Timo Mërkurit, i cili propagandon Himarën si eksportuese e këngës polifonike tek popullsia e Labërisë që këndonte “solo”! Nuk e kupton Vasi Tole, se mercenarë të tillë e diskretitojnë?! Të dy edhe Timo Mërkuri edhe Prof. Barka, përkthyesi në greqisht i studimit “Pse qajnë kuajt e Akilit” të Vasil Toles, janë trekëndësha të ngjajshëm, prandaj Barka shkruan: “…përsa i përket gjenezës së polifonisë 3-4 zërëshe kemi të bëjmë me fenomenin e monogjenezës, dëmethënë të lindjes së fenomentit në një vatër të vetme dhe përhapjes në një trevë më të gjerë me karakteristikat kulturore të përngjajshme, ose me një nështrat të përbashkët kulturor… nënshtrat të përbashkët muzikor të trevës së Epirit”(Thanas Dino – Xhevat Avdalli dhe Laver Bariu, “Mësonjltorja” 2004, f. 64-66)

Prof. Barka e ka përcaktuar sakt, gjeneza e polifonisë tre dhe katërzërëshe duhet kërkuar në trevën e Epirit. Por, gjatë rrugës, Barka “ngatërrohet”: “Fenomeni i polifonisë tre-katërzërëshe, ashtu si polifionia dyzërëshe e jugut të Vjosës, bazohet mbi tre gjuhë, shqip, greqisht dhe vllahisht….” Ky konkluzion i prof. Barkës është i gabuar, sepse polifonia nuk bazohet mbi këto tre komunitete, bazohet vetëm mbi krijimtarinë shpirtërore të popullit shqiptar, i cili ka populluar Epirin: Mollosi-Thesproti-Kaoni.

Dihet se vllehtë, si një komunitet nomadësh, nuk e kanë origjinën nga Epiri, por nga Karpatet dhe me kohë janë vendosur në zonën e Pindit dhe më vonë në Shqipëri. Nuk e kanë patur vëllehët këngën polifonike në vendin e origjinës së tyre, e kanë huazuar nga bashkëjetesa me shqiptarët. Këtë e ka theksuar edhe prof. Çabej: “Pjesa dhënëse janë shqiptarët, sepse aromunët e grekët e tjerë, që nuk rrojnë pranë shqiptarëve, nuk i njohin këto melodi”.(Studime gjuhësore, Prishtinë, 1975, f.99-100)

Befasisht Barka sjell një “surprizë”: “Himara, me një kuptim gjeografik më të gjerë, shërbeu si bazë për kultivimin dhe zhvillimin e traditës popullore muzikore ekzistuese, në polifioninë e sotme tre dhe katërzërëshe…që këtej mënyra polifonike e interpretimit të këngës popullore u përhap edhe në krahina më të gjera”. Nisur nga hershmëria e kësaj strukture muzikore, ne shpresojmë se Panajot Barka dhe Timo Mërkuri, nuk kanë parasysh Himarën e sotme me gjashtë fshatra, por Himarën e hershme si qëndër e njësisë admistrative gjatë Perandorisë otomane (e ndoshta edhe gjatë Perandorisë Bizantine) kur përmblidhte pesëdhjetegjashtë fshatra të zonës së Labërisë, të cilat ishin pjesëtare të së njëjtës njësi etnografike dhe administrative. Këto fshatra janë shtrirë në rrethet Delvinë, Sarandë, Vlorë, Gjirokastër dhe Tepelenë, përkatësisht në zonën e Labërisë.

Sinjali i parë dokumentar për banorë grekë në kështjellën e Himarës, vjen nga vikari i Patrikut Athanas të Ohrit, Aleksandër Musela, në vitin 1614. Këtu fillon debati për Himarën, Palasën, Dhërmiun, me popullsi greke. Përhapja e polifonisë popullore ka ndodhur nga zona e Labërisë, pjesë e së cilës është edhe Himara, sepse aty ka arritur lëlëzimin e saj me fakturat katërzërëshe; është përhapur në formën e rrathëve koncentrik, jo nga periferia në qendër, por nga qendra e Labërisë drejt periferisë, drejt Himarës, si fshat i veçantë, sikurse e ka konfirmuar prof. Ramadan Sokoli.
Përse Timo Mërkuri është i interesuar ta konceptojë Labërinë të ardhur në trojet e Himarës dhe këngën polifonike të Labëisë ta përcaktojë si krijimtari origjinale vetëm e Himarës? Mërkuri kërkon të fshehë, jo vetëm Vasil Tolen, por edhe veten e tij, i cili e konsideronte Shqipërinë mesjetare në tre Vilajete. Gjatë përgatitjes së librit “Madhëria e saj Kënga Polifonike”, të cilin Mërkuri ma besoi mua në vitin 2007, jo vetëm nuk kishte elementet fillestare, se si shkruhej për një studim folklorik, por kishte përfshirë në të edhe këngën: “Shqipëri tre vilajete/ Në mes të kralëve mbete…”, këngë e cila përjashtonte Vilajetin e Janinës si popullsi autoktone arbërore. M’u desh të lodhesha duke e pyetur llogaritarin ”erudit”: cilin Vilajet ke hequr: të Kosovës, të Manastirit, të Shkodrës, apo të Janinës? Dhe i tregova këngën origjinale: “Shqipe katër Vilajete/ Në mes të kralëve mete / Gjithkush të kërkon për vete/ I thonë Sulltanit jepe/ E jap po duan më vete/ I thonë dufekut lepe”. Kënga është e Labërisë, dhe Labëria e ka konfirmuar unitetin shpirtëror të popullsisë arbërore – shqiptare në katëer vilajete nga Kosova në Prevezë. Timo kishte hequr Vilajetin e Janinës, ashtu sikurse, duke mbrojtur Vasil Tolen, i ka hequr Shqipërisë edhe Epirin e Veriut, konfirmuar me hartën e “isopolifinisë” deri në Shkumbin.

Përveç gjykatësit, Mërkurit i duhet të bëjë edhe detyrën e avokatit të Vasil Toles. Timo nuk merret me problemin shqetësues, “prejardhjen e polifonisë shqiptare prej sirenave greke”, por godet muzikantët, studiuesit dhe drejtuesit e Shoqatës “Labëria”! Madje merr përsipër teorizime e shtrëmbërime për të mjegulluar problemin. Timo nuk e ka hallin tek simpoziumi, por tek miku i tij Vasil Tole, për të cilin ka shumë vite që leh badjava…se na paska botuar Hymnin kombëtar, për të cilin ka patur në shtypin periodik shumë shkrime të gatshme të botuara nga të tjerë; se na paska botuar këngët partizane të botguara nga Dhora Leka dhe muzikantë të tjerë, veçanërisht nga Shtëpia Qendrore e Krijimtarisë Popullore, me të cilat kemi bërë mësim në fisarmonikë me Agim Prodanin dhe Aleko Karecon qysh në vitin 1963; se na paska kompozuar një “opera” për Skënderbeun, kur Mërkuri as e ka pare atë oratorio, e jo opera, që e vendos Skëndebeun në Kishë nga fillimi në fund, pa veprim, pa dramë sikurse e kërkon një Opera serioze dhe e realizuar, duke dashur ta shpëtojë atë plagjiaturë me emrin e Fan Nolit, ndërkohë që Noli nuk ka asnjë libret opere!
Ndodhur përpara diskretitimit, Mërkuri kërkon ta shpëtojë Vasil Tolen me falsifikimin, se Tole paska shkruar: “Enciklopedinë e Polifonisë me iso”, ndërkohë që ajo emërtohet “Enciklopedia e isoplifonisë”, madje shkruan, se këtë vetër e sponsorizoi Ambasada Amerikane! Mërkuri njuk e di se Tole si zakonisht, nuk mungon të paraqesë edhe mbështetjen e strukturave të tjera jashtë profilit të etnomuzikologjisë. I ngarkuari me punë, pranë Ambasdës Amerikane në Shqipëri z. Stephen A. Cristina, më 20 gusht 2007, i dërgon Toles këtë përgëzim: “Në emër të ish Ambasadores Amerikane në Shqipëri Marcie B. Ries, dëshiroj t’ju përgëzoj për përfundimin e kësaj enciklopedie. Duket që materiali është mbledhur dhe përzgjedhur me pasion dhe dashuri për muzikën iso-polifonike shqiptare… Enciklopedia do të ndihmojë në edukimin e brezve të ardhshëm të Shqipërisë dhe do të nxisë vlerësimin dhe krenarinë e rinisë shqiptare për trashëgiminë e tyre kulturore dhe hulumtuesit e tjerë të interesuar për të studiuar trashëgiminë muzikore të Shqipërisë.” thotë kjo diplomate në vlerësimet e saja. Por a janë të vërteta dhe opinone të shtetit që përfaqësonte, apo opinione të një çupëline?

Do ta përgëzonim këtë diplomate, që edhe pse nuk i përket fushës së etnomuzikologjisë, merr përsipër të urdhërojë popullin shqiptar të studiojë “isopolifoninë”! Madje të vlerësojë e të përfytyrojë “suksesin” e këtij botimi edhe jashtë kufijve të Shqipërisë! Vlerësimet emoragjike e superlative të saj, rreth ketij botimi divulgativ, pa standarte, të ripërsëritur e të deformuar jashtë traditave, që në titullin e tij, i cili përfaqëson një kulturë jo shqiptare, por greke, nuk janë dhe aq diplomatike dhe miqësore. Asnjë muzikant, etnomuzikolog dhe hulumtues shkencor, vendas apo të huaj, nuk janë influencuar aspak nga pjella dështake e akademikut Tole.

Simpoziumi i intelektualëve të Akademisë së Arteve dhe Shkencës në viitn 2015, me kryetar Artistin e Merituar Limos Dizdarin, si dhe simpoiziumi i Labërisë në 2023, kanë kërkuar një gjë fare të thjeshtë, që nuk shqetëson dhe nervozon askënd, madje as vetë Vasil Tolen, kanë kërkuar të saktësohet në UNESCO pasuria shpirtërore e popullit shqiptar, si produkt shpirtëror i popullit shqiptar, pa sirena greke dhe kore të kishës bizantine. Pse e ka neglizhuar Ministria e Kulturës këtë shqetësim prej vitesh? Është e kuptueshme, Vasil Tolen e ndihmon një force madhore, jo për principe parimor, por për “shërbime” të shquara të Vasil Toles, prandaj institucioneve shtetërore u dridhen këmbët kur kujtojnë Vasil Tolen. Vetëm Minstri Bujar Leskaj, e flaku Vasil Tolen jashtë Ministrisë për dallaveret e tij.

Kundër prejardhjes së këngës polifonike shqiptare prej këngës së sirenave greke,  kanë protestuar muzikanëtë si: Limos Dizdari, Aleksandër Peçi, Zhani Ciko, Pirro Miso, Spiro Shituni, Bajram Lapi, Roland Çene, Ermir Dizdari, etj. Si mund të ketë kurajo një llogaritar delirant dhe mercenarë të tjerë jashtë fudhës së etnomuzikologjisë dhe muzikës, të mposhtin këta muzikantë që i njohin mirë studimet e etnomuzikologëve shqiptarë dhe i citojnë ata, ndërkohë që Timo Mërkuri dhe laro të tjerë nuk citojnë askënd prej tyre, sepse nuk i kanë lexuar? Në mënyrë vulgare dhe mizantropike, llogaritari Timo Mërkuri tenton të japi leksione edhe për etnomuzikologjinë, edhe për ligjërimet mortore, ndërkohë që për ato janë botuar studime të pllota duke referuar edhe Evliha Çelepiun, Pukëvilin, Dr, Hahnin, Hjuz, Hobhauzen, Eduard Lir, Lamberc, La Martinin të tjerë dëshmitarë të ligjërimeve të Labëtisë. Ai llomotit për ato gjera, që studiuesit shqiptarë i kanë shpjeguar e sqaruar për gati 50 vjet në mënyrën më shkencore, pa qenë nevoja për Timo delirantin që tjerr arsyetme në erë!

Nuk është e pashpjegueshme përse mercenari Timo Mërkuri vlerësohet nga mercenarë veteran si Vasil Gjika, Adrian Vebiu dhe kryemercenari Sejmen Gjokoli. Këta e dekorojnë Mërkurin me falenderimet e tyre, për kryerjen guximërisht të misionit të tij si tellall i Vasil Toles dhe e nxisin t’u bier daulleve, deri edhe sa t’i mohojë Labërisë edhe autoktoninë e saj në trojet e sotme. Sejmeni e falënderon veçanërisht Timo Mërkurin, për shkrimin që ka shkruar kundër kryetarit të Shoqatës “Labëria” i cili e dononcoi Himarën si Greqi: “Timo i dashur si gjithëmonë serioz dhe i përgjegjshëm në shkrimet e tua. Po dhe shumë i vëmendshëm për t’ju përgjigjur flakë për flakë gjuhës së drunjtë të cave ndër ne labërit. Jam i sigurtë, se, nëse nuk do të ishin në ca pozicione të mbajtura me “thonj”, dikush nga organizatorët e këtij të ashtuquajturi simpozium, megallomanë të pa ndreqshëm, më e pakta që mund të them, as kjo tollovi e frymë përçarëse nuk do të ndodhte. Kam qenë një kohë shumë të gjatë mes tyre, në forumet e pozicione kryesore të shoqatës, vetëm nga koha e shpalljes së vendimit nga UNESCO plot 13 vite, dhe asnjëherë nuk është cekur një problem i tillë”.

Ç‘dëm i bëri Sejmen Gjokolit simpoziumi i Shoqatës “Labëria” për këngën polifomike, që ndjehet kaq i egërsuae?! Përse Sejmeni e vendosi veten në barikadën e kundërt me Shoqatën “Labëria” dhe me dhjetra intelektualë të shquar të Shqipërisë, që e përkrahën Rezolutën për ndryshimet e nevojshme në UNESCO?! Kjo e vetdemaskon Sejmenin, i cili karakterizohet nga egoizmi ekstrem dhe etja për t’i drejtuar vetë të gjitha detyrat shoqërorë dhe inisiativat e shoqatës apo grupimeve të ndryshme intelektuale. Ai e pranon, se po ishte ai në krye të Shoqatës “Labëria”, ai nuk do ta lejonte organizimin e këtij simpoziumi, duke bërë presione e duke e shpallur veten mbi gjithçka! Pse ka qenë kaq i interesuar sejmeni i beut të “isopolifonisë”, për ta sabotuar simpoziumin e Shoqatës “Labëria” për këngën polifonike? Sepse ekspozoheshin diversionet e Vasil Toles, mikut të tij, i cili, veç të tjerash, e ka vendosur Sejmenin kordinator në projektet dërguar UNESCO-s në vitin 2008 për kërkim financimesh për “ruajtjen” e “isopolifonisë”! Në dosjen dërguar në UNESKO-s në këtë vit, ekziston emri dhe fotografia e Sejmen Gjokolit, Niko Mihalit, Stefan Arsenit dhe të tjerëve, si kordinatorë të katër odave për ruajtjen e isopolifonisë, kundrejtë financimeve të kërkuara nga UNESCO.

Sejmeni akuzon të tjerët për mbajtjen “me thonj” të detyrës së kryetarit të Shoqatës Labëria, ndërkohë që ka qenë ai element i destabilizimit të funksionimit organizativ të shoqatës Labëria, të cilën e dëshmon vetë në “falenderimet” që i dërgon Mërkurit. Ai pranon mllefet e vjetra që ka me kryetarin e shoqatës, dhe pozon “rolin e tij historik”, Përse Sejmeni dhe Timo Mërtiri nuk e duan ndryshimin në UNESCO, për prejardhjen e këngës polifonike shqiptare prej sirenave greke? Për interesa meskine, tërë sejmenët, të ndërsyer nga Vasil Tole, shesin çdo gjë të shenjtë te të huajt dhe vet hesht dhe bën sehir, se si shahen me njeri tjetrin shqiptarët, kur ai e ka përcjellë kulturën popullore shqiptare tek sirenat greke.