Fati i një nëne është pritja. Ajo pret fëmijën e saj kur eshte shtatzënë. Ajo e pret me sytë që i shkëlqejnë, kur del nga shkolla. E pa gjumë, e ulur ne kanape, e pret me ankth të kthehet në shtëpi pas një nate jashtë me shoqërinë. Ajo pret me padurim që një ditë të bëhet I pavarur e të fillojë jetën e tij . E sërisht pret ndonjë nga ditët e javës, ai të kthehet darkave pas pune tek ajo , ndërkaq ajo ka gatuar pjatën e tij të preferuar.

Nëna pret gjithë jetën me dashuri, me padurim ndonjëherë edhe me zemërim që i kalon menjëherë sa hap e mbyll sytë, kur e sheh dhe mund ta përqafojë sërisht krijesën e saj.

Që nga sot, pa vajzën tënde, fati yt do jetë një pritje pa fund, që fatkeqësisht as zoti nuk e bën më të lehtë, fjalët e kujtdo jo e jo .

Me zemrën copë e cikë, pritja jote do të marr fund vetëm ditën që ti do ti shkosh pranë e të “vendosësh” buzët sërisht mbi ballin e saj .

Si nënë nuk të ngushëlloj dot, fati yt u shënjua padrejtësisht me pritjen më të hidhur . Por si grua uroj e lutem të bëhesh e fortë e të cosh përpara familjen që ke ngritur !