VOAL- I lindur më 16 prill 1927 në Marktl am Inn, Gjermani, Joseph Aloisius Ratzinger vjen nga një familje e vjetër bujqësore nga Bavaria e Ulët. Prindërit e tij, të cilët nuk ishin veçanërisht të pasur, u përpoqën që ai të merrte një arsim të mirë, aq sa, megjithë disa vështirësi, për një periudhë të caktuar vetë babai i tij – me profesion komisar xhandarmërie – u kujdes për shkollimin e tij.

Joseph Ratzinger, kardinali, ishte një nga eksponentët më të rëndësishëm të Kurisë Romake. I emëruar nga Papa Gjon Pali II më 1981 si Prefekt i Kongregatës për Doktrinën e Fesë, president i Komisionit Biblik Papnor dhe i Komisionit Teologjik Ndërkombëtar Papnor (1981), ai ishte zëvendës-dekan i Kolegjit të Kardinalëve nga viti 1998.

Fëmijëria shënohet nga ngjarjet e historisë së madhe. Kur ishte ende adoleshent, vendi i tij u shkatërrua nga shkatërrimet e shkaktuara nga Lufta e Dytë Botërore. Kur forcat e armatosura gjermane ishin në vështirësi, ai u thirr për të shërbyer në shërbimet ndihmëse kundërajrore. Megjithatë, thirrja e tij kishtare filloi të piqet brenda tij, edhe si reagim ndaj të gjitha tmerreve që shkaktoi lufta.

Disa vite më vonë, Joseph Ratzinger u regjistrua në Universitetin e Mynihut për të ndërmarrë studimet shumë “laike” të filozofisë, pa lënë pas dore megjithatë studimet e thelluara të diktuara nga teologjia. Etja e tij për dije ishte e tillë që, për të pirë më me vendosmëri nga burimet e dijes shpirtërore, ai vazhdoi studimet e vështira edhe në Shkollën e Lartë të Filozofisë dhe Teologjisë në Freising.

Nuk mund të besohet se fati i tij si kardinal nuk ishte tashmë në një farë mënyre i vulosur duke pasur parasysh se, në dritën e studimeve të tij kanonike, Ratzinger u shugurua prift më 29 qershor 1951. Shërbimi i tij baritor nuk ishte i kufizuar në predikimin ose shërbimin e meshës, por ai gjithashtu zbatoi urtësinë e tij të re, e cila sapo ishte materializuar në thelbin e Zotit (P” Kisha e Shën Agustinit”) diskutoi pak më parë, për mësimdhënien, një përvojë që do të zgjaste disa vjet (edhe pas koncesionit për mësimdhënien falas të marrë me disertacionin e veprës “Teologjia e historisë së Shën Bonaventurës”). Për rreth një dekadë, Ratzinger dha mësim fillimisht në Bon, pastaj edhe në Munster dhe Tübingen.

Jemi në fillim të viteve 70 dhe klima e përgjithshme sigurisht që nuk është e favorshme për kishën dhe përfaqësuesit e saj. Jozef Ratzinger sigurisht që nuk është tipi për t’u frikësuar ose për të ndjekur modën e momentit (madje edhe ato “intelektuale”) dhe në të vërtetë ai e bazon karizmën e tij brenda institucioneve kishtare nëpërmjet një farë mospërputhjeje mendimi.

Ratzinger kishte fituar tashmë famë ndërkombëtare në vitin 1962 duke shërbyer si konsulent teologjik në Këshillin e Dytë të Vatikanit. Në vitin 1969 ai u bë profesor i rregullt i Dogmatikës dhe Historisë së Dogmave në Universitetin e Regensburgut, ku ishte edhe nënkryetar.

Më 24 mars 1977, Papa Pali VI e emëroi atë Kryepeshkop të Mynihut dhe Freisingut dhe më 28 maj pasardhës ai mori shenjtërimin episkopal, prifti i parë dioqezan që mori, pas 80 vjetësh, menaxhimin e dioqezës së madhe bavareze.

Më 5 prill 1993 ai u bashkua me Urdhrin e Kardinalëve të Peshkopëve.

Ratzinger ishte president i Komisionit për përgatitjen e Katekizmit të Kishës Katolike nga viti 1986 deri në 1992 dhe iu dha një diplomë nderi në Drejtësi nga Lumsa.

I dashur nga disa skaje të katolicizmit më ortodoks, kardinali është kritikuar shpesh nga bota laike për disa pozicione të tij, me të drejtë ose pa të drejtë, të konsideruara tepër dogmatike.

Ratzinger mbylli në mënyrë simbolike Papën e Gjon Palit II, duke dhënë predikimin në funeralin e tij dhe duke pranuar se “ata që e panë Papën të lutej, ata që e dëgjuan duke predikuar, nuk e harrojnë atë” dhe se “në sajë të një rrënjosjeje të thellë në Krishtin, Papa ishte në gjendje të mbante një barrë që shkon përtej forcës së pastër njerëzore”.

Më 19 prill 2005, atij iu besua barra e madhe e udhëheqjes së kishës në mijëvjeçarin e ri. Përballë entuziazmit, por edhe dyshimeve të ngritura nga figura e tij, përgjigja e parë duket se është zgjedhja e emrit të tij: Benedikti XVI.
Papa i mëparshëm që zgjodhi emrin Benedikti (Benedikti XV) kishte qenë Papa i Luftës së Madhe. Edhe ai, ashtu si Ratzinger, kishte qenë një “burrë shteti”, pasi kishte ardhur në papat pasi kishte qenë Nunc Apostolik në Spanjë dhe Sekretar i Shtetit të Vatikanit. Një papë në dukje konservator, por i zgjedhur në fronin papal në vitin 1914, ai mishëroi kundërshtimin e Kishës ndaj “masakëve të kotë”, me zgjedhje dhe propozime të guximshme për paqen. Marrëdhëniet e vështira diplomatike të Kishës me fuqitë e mëdha evropiane në periudhën e pasluftës janë dëshmi e këtij angazhimi.

Prandaj, zgjedhja e emrit nxjerr në pah jo vetëm ngjashmërinë e rrugës brenda Kishës: ajo nxjerr në pah ambicien e parë të pontifikatit të Papa Ratzinger, Benediktit XVI: paqen.

Në shkurt 2013, mbërriti një njoftim tronditës: Papa deklaroi dëshirën e tij për të braktisur rolin e tij si kreu i Kishës, për vetë Kishën, duke përmendur mungesën e forcës për shkak të moshës së tij të shtyrë si arsye. Benedikti XVI përfundon mandatin e tij si Papë në orën 20:00 më 28 shkurt 2013.

Pasardhësi i tij i zgjedhur është Papa Françesku. Benedikti XVI merr rolin e Papës Emeritus.

Papa Benedikti XVI ndërroi jetë më 31 dhjetor 2022 në moshën 95-vjeçare./Elida Buçpapaj

Foto: Bajram Curri, atdhetar e luftar i zjarrtë,për çeshtjen mbarkombtare shqiptare, “Hero i Popullit”

“UDHËTIMI” I FUNDIT I BAJRAM CURRIT:
DRAGOBI – KOLGECAJ – ZOGAJ – KRUMË…”

(Kujtime të bashkëkohësit Ukë Arif Ahmeti)

1 – Babai im, Ukë Arif Ahmeti-Hajdarmataj, në moshën 96 vjeçare, që në rini më pat treguar episode të ndryshme për traditat atdhetare e luftarake të të parëve tanë. Sidomos i kam dëgjuar me interes dhe i kam regjistruar në kujtesë ngjarjet e tij rreth figures së ndritur të “Plakut të maleve” dhe “Dragoit të Dragobisë”, Bajram Curri, Hero i Popullit dhe Nderi i Kombit. Është krenari për të gjithë ne që me emrin e tij, është pagëzuar qyteti i bukur alpin, i cili më parë quhej fshati Kolgecaj. Arif Ahmet Hajdarmataj, gjyshi im, kishte lindur në fshatin e bukur Zogaj të Malësisë së Gjakovës (Tropojë) në1843 dhe vdiq po aty, në moshën 102-vjeçare. Shtëpia e tij dhe e kushërinjve tanë kanë qenë bazë e sigurtë për strehimin e Bajram Currit me luftëtarët e tij, sa herë që atyre u paraqitej nevoja. Po kështu ata morën pjesë në betejat e zhvilluara me udhëheqës Bajram Currin në tërë krahinën e Bytyçit e më gjerë, si në Zogaj, Kam, Qafë Prushi, Krumë e Gjakovë. Për këtë arsye vetë Arifi është arrestuar e gjykuar nëPrishtinë, ku e kanë dënuar me 101 vjet burg. Aty i vuajti disa vite burgim dhe doli prej andej vetëm kur burgu i Prishtinsë u thye nga demonstruesit kosovarë. Më pas ai erdhi në vendlindje, pranë fshatit Zogaj.

Foto Bajram Curri i vrarw
2 – Siç është e njohur, në dimrin e ashpër 1925, kryetrimin Bajram Curri, i cili kishte dhënë aq shumë, me punën dhe luftën e tij të vendosur e të pandërprerë për Kosovën e Shqipërinë, e rrethuan në Shpellën e Dragobisë. Ishte pikërisht data 29 mars e atij viti kur pas një qëndrese heroike, ai u vetëvra, për të mos u dorëzuar i gjallë në duart e kundërshtarëve të tij zogistë. Por gjithashtu, një këngë popullore dëshmon dhe bashkëkohës tregojnë, se është e njohur edhe mundësia që atë e prenë në besë, duke krijuar kushtet që kundërshtarët e tij ta vrisnin atë lehtësisht!? Lajmi i vrasjes së Bajram Begit, siç e quanin malësorët me respekt të veçantë, u përhap kudo, siç thonë, ishte “më i idhtë se zana”. Ai mbërriti edhe në Zogaj dhe në familjen e Arif Hajdarmatajt, kryefamiljar i asaj kohe, si dhe e mbuloi në zi tërë fshatin. Pas vrasjes, trupin e Bajram Currit e zbritën nëpër Grykën e Dragobisë, në Shoshan, Margegaj dhe e lanë, pak kohë, në fshatin Kolgecaj, të Malësisë së Gjakovës (Tropojë) Pasaj, atë e hipën në një kalë dhe e nisën, udhës për në Krumë të Hasit, ku ishte qendra e Nënprefekurës. Kur trupi i Bajram Currit dhe shoqëruesit e tij mbërritën në Zogaj, aty u bë një ndalesë e paparashikuar, madje e detyruar. I pari u doli atyre përpara Arif Ahmet Hajdarmataj bashkë me Zmajl Zymerin, Rexhep Alinë, Ajdin Zenelin, Bajram Hoxhën e ndonjë tjetër. Sakaq shkëmbyen fjalë paksa të ashpra, me shoqëruesit e të ndjerit Bajram Curri. A na la Begi-a? – iu drejtua atyre Arifi. Po, na la, Arif! – u përgjigjën ata njëzëri. Pra, vdiq dhe “Ora e Malësisë së Gjakovës”, shtoi Arifi me zë të lartë. Ashtu është, Arif…Bile, Ora e Malësisë së Gjakovës, Kosovës e mbarë Shqipërisë, u përgjigjën disa të posaardhur…Atëherë, ku po e çoni ju trupin e Begit tonë? – iu drejtua atyre me zë kumbues. Për në Krumë, kështu kemi vendosur, u përgjigjën shoqëruesit e tij. Pse kështu, bre burra! A doni me na koritë tërë Malësinë e Gjakovës-a? – foli i vendour Arifi. Nuk paska tokë sa për ta shti në varr Begin, pa e dërguar atje-a? Pastaj shtoi i vendosur: – Unë dëshiroj që ta varrosim në tokën time, pra këtu në Zogaj. Tokë kam mjaft e nuk më dhimbset aspak. Kështu do të jemi të gjithë si fshat, të nderuar që ta mbajmë këtu Bajram Currin tonë…
Trupin e pajetë të Bajram Currit, Arif Hajdarmataj me bashkëfshatarët e Zogajve e shoqëruan me sy, me dhimbje e lotë, derisa ata u larguan për në Krumë të Hasit…
Për meritat e tij luftarake dhe mbështetjen që i ka dhënë Bajram Currit gjatë jetës së tij, Presidenti i Republikë së Shqipërisë e ka dekoruar Arif Hajdarmatajn me medalje e urdhra të ndryshëm. Traditën e tij luftarake e vazhdoi edhe djali i tij e babai im Ukë Arif Hajdarmataj. Ky u rreshtua partizan në radhët e Brigadës XXV Sulmuese, e cila u krijua në Malësinë e Gjakovës (Tropojë).

Foto familja e Bajram Currit Hajrija

3 – Në mbyllje të këtyre kujtimeve, më duket me interes të tregoj edhe diçka tjetër…Në muajin tetor 1962, në qytetin e Shkodrës zbriti nga Zogajt, Hyrë Islam Hajdarmataj, bashkëshorte e Arif Ahmet Hajdarmatajt.
Ky kishte 10 vajza dhe vetëm 1 djalë, Ukën, pra babain tim, të cilit i la trashëgim disa hektarë tokë, bagëti e bletë. Në atë udhëtim, gjyshja Hyrë vinte që të më takonte mua, nipin, pasi ndiqja shkollën pedagogjike për mësues. Kur ajo shkoi te Hoteli “Adriatik”, mësoi se sportelistja ishte bija e vogël e Bajram Currit, pra Hajria. Kështu, të dyja u përqafuan me përzemërsi. Hajria i tregoi asaj se i iati i fliste vazhdimisht për mikpritjen e mjaft malësorëve, pra dhe atyre të fshatit Zogaj, ku veçonte pikërisht shtëpinë e mysafires, Hyrës, me bashkshort Arif Hajdarmatajn. E mallëngjyer Hyria iu drejtua Hajries: “Po gëzohem sikur të më kishte lindë një djalë, që u njohëm sonte bashkë dhe që je çika e Begit tone të paharruem…! Ndësa Hajria e përqafoi si nënën e saj dhe iu përgjigj: “Sonte nuk ka hotel për ty…!” Sapo e mbaroi punën e asaj mbrëmjeje aty ku shërbente, Hajria e mori Hyrën në shtëpinë e saj bujare.

*Ibrahim Hajdarmataj Antar i Komitetit Kombwtar O.V.P të LANÇ “NDERI I KOMBIT”

Anëtare e Partisë Demokratike prej vitit 1996 e pjesë aktive qysh prej viteve ’90 e strukturës së kësaj force politike në atë që aktualisht quhet Njësia Vendore numër 9.

Lindur e rritur në një familje autoktone tiranase, po në Njësinë 9 të Tiranës, e shtresës së pronarëve dhe sipërmarrësve të Tiranës në fillim vitet ‘900 me kontribut të jashtëzakonshëm në mbrojtjen e zhvillimin e qytetit.

Stërmbesë e Muharrem Lleshit, pushkatuarit nga komunistët në eventin më dramatik të historisë së Tiranës e quajtur “Masakra e Tiranës”, e nëntorit të 1944. Muharrem Lleshi ishte patriot, antikomunist, atdhetar e nacionalist, është vlerësuar nga Presidenti i Republikës Martir e Nderi i Kombit.

Stërmbesë e klerikut, atdhetarit, mësuesit Ramazan Cali, emrin e të cilit mban sot një rrugë e Tiranës po në Njësinë 9, i vlerësuar nga Presidenti i Republikës “Për Veprimtari Patriotike”.

Mbesë e të burgosurit politik nga komunistët, tregtarit e sipërmarrësit Qazim Alimehmeti, i dënuar me 12 vite burg nga diktatura. Qe një nga ekspertët më të mirë të industrisë dhe sipërmarrjes së tekstileve në Tiranën e fillim viteve ‘900 me eksperiencë bashkëpunimi profesional me Italinë e Greqinë, i arrestuar më 1952 nga regjimi komunsit i cili i sekuestroi familjes së Qazim Alimehmetit pasuritë, pronat e tokat.

Bashkëshorte e nënë e dy djemve pêr të cilët thotë se janë mbështetja e saj më e fortë.

Rritur e formuar me frymën e antikomunizmit, antidiktaturës e idealet e së djathtës që bazohet në pilastrat e shenjta të lirisë së individit, të profesionit, të drejtat njerëzore, identitare, familjes e pronës.

Fotmimin e parë universitar e ka kryer në Fakultetin Histori-Filologji. Me profesionin Historiane lektore, ka punuar në studime shkencore, analiza e rekuperime të materialeve dokumentare e arkivore, të manipuluara nga diktatura komuniste, mbi zbardhjen e të vërtetave të historisë së qytetit të lindjes Tiranë e të patriotëve të trevës tiranase.

Autore e shumë aktiviteteve e materialeve të publikuara në media mbi figurat patriotike të Tiranës antikomuniste.

Si historiane e pjesë e grupeve studimore të ekspertëve, ka punuar për ngritjen e Pavionit të Genocidit në Muzeun e Tiranës me kontribut në mbledhjen e materialeve muzeale, dëshmive historike të martirëve të pushkatuar, të burgosurve e të persekutuarve nga regjimi komunist, si dhe mjaft ekspozitave historike etnografike për evidentimin e identitetit e kontributit autoktonas në qytetin e Tiranës.

Ështe një nga anëtaret e grupit të punës për kthimin në Muze e hapjen e Kullës së Sahatit si simbol i qytetit të Tiranës e identitetit urban, historik e arkitektonik të tij.

Në vitin 2000 emigron në Itali, në qytetin Romë.

Ka kryer formimin në Profesionin Gazetari- Reporter. E nisi bashkëpunimin si gazetare redaktore me organizatën Free Lance International Press.

Është specializuar në Universitetin San Tommaso D’Aquino, Angelicum në Romë, në shkencat sociale.

Është specializuar në Journalism and Public Information, pranë United Nations Interegional Crime and Justice, Institutit Ndërkombëtar i OKB mbi analizën ndaj krimit e drejtësisë, UNICRI.

Është specializuar në te drejtat e gruas e fëmijëve në sistemin e punës pranë ILO, International Labour Organization.

Prej viteve 2000 është pjesë aktive e medias shqiptare me analiza, publikime, informacione në shtypin e shkruar e televiziv, bazuar në misionin e shenjtë të gazetarisë: e vërteta.

Për disa vite rradhazi ka bashkëpunuar me Gazetën Standart e prej vitit 2013 si korrespondente nga Italia për UTV News.

Më pas prej vitit 2015 nisi bashkëpunimin si gazetare, reporter për Italinë me RTV ORA e Ora News dhe me Syri Tv.

Gjatë dhjetëvjecarit të fundit është një nga zërat më të fortë të gazetarisë shqiptare duke përcjellë për publikun shqiptar megaskandalet më të mëdha të qeverisjes socialiste.

Raportimet e intervistat eskluzive që ka realizuar me Krerët më të lartë të Antikrimit, Antidrogës, Antimafias e Guardia di Finanza Italiane zbardhën të vërteten e fshehur nga regjimi socialiste se Shqipëria ishte kanabizuar, e se si, gati çdo natë, nga brigjet shqiptare niseshin drejt brigjeve italiane tonelata me marijuanë, kanabis e armë.

Në arkivin mediatik të mediave shqitpare janë të dokumentuara me qindra materiale e intervista që ka realizuar duke zbardhur të vërteta që mbaheshin fshehur se si dhe nëndetëse përgatiteshin nga shqiptarë për të trafikuar kokainë e drogë drejt Europës.

Raportet ekskluzive të përcjella e të dokumentuara i dhanë zë një aksioni opozitar, që mbahej nën heshtje publike, dhe zbardhën se në Shqipëri, afaret e drogës e të grupeve kriminale po orientonin ekonominë dhe po e mbushnin vendin me para të fituara nga aktivitete të paligjshme.

Ka përcjellë për mediat shqiptare dosjet më të nxehta që vijojnë të jenë dhe sot flamuri i betejës opozitare të Partisë Demokratike.

Mega opearcioni e dosja “Rosa dei venti”, që përcolli nën riskun e presionin më dramatik për familjen e dy djemtë e saj, zbardhi se si klani Habilaj përdorte makinën e Ministrit të Brendshëm Tahiri për të trafikuar kokainë e se si me urdhër institucional fikeshin radarët për të mos kontrolluar skafet e gomonet që niseshin me thasë me drogë drejt Italisë.

Nëse sot opinionin publik është i informuar mbi skandalin e inceneratorit falë aksionit opozitar të Partisë Demokratike, gjithçka nisi me zbardhjen e skandalit e operacionit të koduar “Isola Scaligera”, që gazetarja pëcolli nga Verona me dokumentet ekskluzive marrë nga Komuna e këtij qyteti, ku u zbardh se si elementë të klanit ndranghetist kalabrez Arena, kishin vënë nën zotërim menaxhimin e mbetjeve të Veronës me të cilat kishin nënshkruar kontratëtn kompania ECO Tirana, AGSM HOLDING e AMIA Verona.

Kjo dosje hodhi dritë për herë të parë mbi aferën e inceneratorit, landfillin e paekzistueshëm, parashikimet për ndërtimin të një hidrocentrali, si dhe të një deficiti financiar që Eco Tirana kishte ndaj Veronës e jo transparencën që këshillarët e Bashkisë së Veronës sinjalizonin çdo mbledhje me preokupimet mbi Tiranën.

Megaskandali i dosjes “Basso Profilo”, qe një nga dosjet më të nxehta që solli në mediat shqiptare, ku u evidentua se si klanet mafioze shqiptare e të huaja kishin shtrirë duart në ekonominë e Tiranës falë të të ashtuquajturve punëmbarues, të cilët kërkonin 20% për çdo tender publik, leje ndërtimi e afera të lidhura me Bashkinë e Tiranës dhe qeverinë shqiptare.

Dosje e nxehtë që fakteqësisht u bllokua nga presioni politik qe dhe skandali që zbardhi mbi trafikun e pakigjshëm të ilaçeve në kohën e Covidt në të cilin u ndalua në Itali, djali i Ministrit Bledi Çuçi.

Një tjetër megaoperacion “Brasile low cost” që përcolli për publikun shqiptar zbardhi se si shqiptarët nuk quheshin më grupe por kartela kokaine e që në Amerikën Latine kishin marrë rolin parësor të kontratuesve të drejtpërdrejtë për aferat në Europë.

Po ashtu një tjetër megaskandal i zbardhur me dosjen “ Pizza Conection” përcolli për publikun shqiptar, ishte pastrimi i dhjetra miliona euro që një sipërmarrës palermitan, i cili vepronte për llogari të mafias siciliane Cosa Nostra po pastronte në një bankë në Tiranë, falë premtimeve korruptive me eksponentë të lartë të qeverisë socialiste në Shqipëri.

Me dhjetra intervista eskulzive që ka realizuar me eskpertët më të mirët të antikrimit ndërkombëtar kanë kontribuar në informimin e dokumentimin e një aksioni opozitar në nivel mediatik e publik.

Çdo ditë të punës si profesioniste gazetare e vë në shërbim të zbardhjes së të vërtetave ndaj një sistemi gjithnjë e më teknokratik e autokratik shqiptar.

Aktualisht është Zëvendës Presidente e Urdhërit të Gazetarëve të Huaj në Itali e Presidente e Organizatës Botërore të Grave gazetare e shkrimtare, dega Itali.

Është autore librash e redaktore.

Aktualisht është Sekretare e Përgjithshme e UGSHPD, Shoqata e Gazetarëve Profesionistë të Diasporës me seli në Zvicër.

Jeta e Diasporës, problematikat e tyre, suksesi i emigrantëve shqiptarë në Itali e vota e Diasporës ka qënë pjesë e aktivitetit të saj profesional e civil gjatë viteve të fundit.

Me punën e profesionin e saj ka përcjellë për opionin publik shqiptar intervista me krerët më të lartë të qeverisë italiane gjatë 15 viteve të fundit.

Aktualisht është Këshilltare Bashkiake e Partisë Demokratike për Tiranën.

Ahmet Hoxha ishte nga Kolonja e Gjirokastrës. Ai e kaloi gjithë jetën në burg. Është arratisur dy herë nga burgjet; një herë në Laç dhe një herë në Spaç.

Në arratisjen e dytë, ai iku në këmbë nga Spaçi deri në Drinin e Zi bashkë me Sali Çakon i cili kishte ushtarak në Dibër dhe e njihte mirë zonën dhe kufirin. Aty i kapën dhe i dërguan në Degën e Punëve të Brendshme Rrëshen ku kryetar Dege ishte Skënder Lika. Pasi nxjerrin në gjyq Ahmetin e dënojnë me vdekje, pushkatim.

Në mesnatën e 31 janarit të vitit 1979 Ahmet Hoxhën e çojnë në Kthesën e Kaçinarit, Varianti i Druve për ta pushkatuar.

E çojnë para gropës që e kishin bërë gati për ta pushkatuar dhe i kërkojnë fjalën e fundit.

Ja cila ishte fjala e fundit e Ahmet Hoxhës para pushkatimit:
“Unë e kam urryer këtë regjim që në fillim se është një regjim që ka ardhur në fuqi me gjak dhe prandaj nuk e dua. Kam qenë armik i këtij pushteti dhe i kësaj partie dhe jam armik i kësaj partie se ka ardhur në fuqi me gjak dhe me gjak e ka mbajtur, por edhe me gjak do mbarojë”