Gjëmon shkoda sonte

Uuuv, uuuv, uuuv

Gulçon quuf, gjuuuv….!

t’u e grith kurrizin

e lakuem të maleve,

me sytë e shpërlamë

errësirën depërton.

Ku po shkojmë vallë,

kjo rrangallë ku po na çon?

Asnji sekondë rrangalla

s’e pushon këtë rënkim,

sikur mban mbi supe

brengen, dhimbjen, trishtimin…

e shpirtit tim.

​

Yjet e shtanguna

nëpër shndritjen

e zbetë dhe të ftohët

nga larg më dërgojnë

Lamtumirë!

Pse i gëzohesha mëngjesit

me nuhat aromën

nder manushaqet vesëbiluer,

qenkam fajtuar.

Pse dita diellin

me imitue në shkëlqim,

paskam ba gabim.

Pse nga nji grimcë të zemrës,

Zjerm prometean,

E kam tfillue ndër fjalë,

tel elektrik

nder zemra njerëzore,

mbi këtë terrinë dogme

nga pak me shndrit,

paskam ba faj.

Rënko e mos pusho,

rënko moj rrangallë!

Shpirtin padrejtësia

si ranë e Saharës

në udhëtim po ma djeg.

Po ku duem me u ndal ?

-Në atë teposhtzë,

më tha shoferi dinak.

-Po këtu qenka gropë.

-Kujdes në ecje,

përbri asht nji shpellë,

​