Artikulli i Washington Examiner i John Schindler është shpërndarë edhe nga gazetarja e Uashington Post, Miranda Devine. Ajo akuzon administratën e Joe Biden se mbron narkoshtetin e Edi Ramës dhe sanksionon kundërshtarin e tij politik, duke ngritur edhe pikëpyetje se pse e bën ai një gjë të tillë.

Mirëpo, postimi që ka marrë vëmendje ka qenë shënimi ai i ish të dashurës së Charles McGonigal.

Allison Guerriero shkruan në Twitter se ajo që është publikuar në mediat e mëdha amerikane është vetëm maja e ajsbergut e asaj që ka bërë Charles McGonigal, të cilin ajo pretendon se e njeh mirë për shkak të bashkëjetesës prej 18 muajsh, dhe Edi Ramës.

“Vetëm maja e ajsbergut, Miranda. Më beso për këtë. Unë jam ajo që kam jetuar me të kur ai gënjeu se ishte divorcuar dhe unë jetova me të për 18 muaj. Thirrja ime si dëshmitare nga Juria e Madhe shkon në shumë më tepër se sa kjo. #CharlesMcGonigal #FBI #tradhtar #Ballkani #Shqiperi”, ka shkruar Guerriero.

Pas nisjes së hetimeve nga FBI për Charles McGonigal, është thirrur për të dhënë dëshmi edhe ish-partnerja e tij, Allison Guerriero.

Guerriero ka qenë personi i parë që ka zbuluar kontaktet e McGonigal me Edi Ramën, pasi sicc është shprehur ajo në një intervistë, kryeministri shqiptar dhe ish-agjenti i FBI flisnin çdo ditë në telefon.

Në shtëpinë e tyre në New York, ajo kishte zbuluar në një moment edhe një çantë me dollarë, për të cilën McGonigal ishte justifikuar se i kishte fituar në një bast sportiv.

Por në momentin që raporti i tyre nuk po shkonte mirë, për shkak se McGonigal e kishte gënjyer për divorcin me bashkëshortin e tij, Allison Guerriero nis një email te zyrat e FBI ku kërkon që të hetohet veprimtaria e McGonigal me Edi Ramën.

Agjentët e FBI mbërritën në shtëpinë e saj me foton e Edi Ramës në dorë duke e pyetur nëse ishte personi që komunikonte me McGonigal.

Allison Guerriero e quan Edi Ramën si personin më të korruptuar për të cilin ajo ka dëgjuar ndonjëherë.

Tani që Republikanët kanë një kontroll të ngushtë të Dhomës së Përfaqësuesve, GOP po heton me dëshirë administratën e Biden.

Megjithatë, Republikanët duket se nuk e kanë vënë re një skandal të madh të politikës së jashtme që fshihet në pamje të qartë.

Siç kam raportuar kohët e fundit, skandali në rritje rreth zyrtarit të lartë të FBI-së në pension, Charles McGonigal, është ndoshta më i keqi në historinë e byrosë. Burime të shumta më kanë thënë se McGonigal, ndërsa shërbente ende me FBI-në si kreu i kundërzbulimit në Nju Jork, tronditi biznesmenët e Ballkanit, shumica prej tyre shqiptarë, në një skemë të guximshme korrupsioni politik me vlerë shumë miliona dollarë.

McGonigal me sa duket e realizoi këtë mashtrim të paprecedentë në bashkëpunim me kryeministrin e Shqipërisë Edi Rama, Partia Socialiste e të cilit ka drejtuar atë vend të vogël për një dekadë.

Ndryshe nga imazhi i kultivuar me kujdes i Ramës si një luftëtar pro-amerikan i NATO-s dhe madje edhe i korrupsionit, gjatë qeverisjes së tij, Shqipëria në fakt është bërë narkoshteti kryesor në Evropë. Siç ka raportuar Washington Examiner, Shqipëria e Ramës është shndërruar në një analoge me Panamanë e Manuel Noriega-s në vitet 1980. Për çfarëdo arsye, administrata Biden duket se nuk shqetësohet.

Tani të tjerët kanë filluar të vënë re.

Këtë javë, Financial Times raportoi për qeverisjen e gabuar të Ramës, duke lënë të dhëna delikate të ngjarjeve shqetësuese në prapaskenë, duke vënë në dukje se “reputacioni i Ramës jashtë shtetit është njollosur gjithashtu nga kontaktet e tij me një zyrtar të turpëruar të zbatimit të ligjit të SHBA”, d.m.th. McGonigal, “i akuzuarse ka ndihmuar liderin shqiptar për të përndjekur rivalët politikë”. Gazeta vuri në dukje butësisht se shumë shqiptarë mesatarë “besojnë se qeveria bashkëpunon me trafikantët e drogës.

Po, ata e bëjnë. Dhe njerëzit duhet të fillojnë të pyesin pse Uashingtoni e bën rrugën e tij për të mbrojtur qeverinë narkomiqësore të Ramës kundër kritikëve të saj.

Gëlimi i drogës nuk është më i keqi. Shqipëria është një aleat i SHBA-së dhe një anëtar i vlerësuar i NATO-s, megjithatë administrata Biden ka ndërhyrë vazhdimisht në politikën e brendshme të një miku dhe aleati për arsye që janë të vështira për t’u deshifruar. Zemra e skandalit përfshin Sali Berisha, ish-presidentin dhe kryeministrin e vendit. Megjithëse Berisha është një mbështetës i Partisë Demokratike të qendrës së djathtë, ai u sanksionua nga Shtetet e Bashkuara në 2021 për korrupsion të dyshuar. Ndërsa përpjekja për të gjetur një politikan pa korrupsion në Shqipëri është po aq sfiduese sa të gjesh një kryetar të Çikagos, askush që është i informuar për Shqipërinë – si ish-drejtor teknik i Divizionit të Ballkanit të Agjencisë së Sigurisë Kombëtare, unë do të përfshij veten në atë listë. — mendon Berisha dhe demokratët e tij janë më të korruptuar se Rama dhe socialistët e tij. (Shumica do të thoshin më pak.)

Financial Times la të kuptohet se çfarë po ndodh këtu: “Berisha, një ish-president dhe kryeministër, pretendoi se futja e tij në listën e zezë nga SHBA në 2021 ishte rezultat i kontakteve të supozuara të Ramës me McGonigal. Vendimi i SHBA, ‘tetë vjet pasi u largova nga pushteti … bazohet tërësisht në fuqinë lobuese të Edi Ramës.” Edhe pse tronditja ballkanike e McGonigal filloi nën administratën Trump, Shtëpia e Bardhë Biden ka mbikëqyrur ndërhyrjen më të thellë dhe më të dyshimtë amerikane në politikën shqiptare për të ndihmuar Ramën dhe për të lënduar Berishën. Merrni rastin e Ylli Ndroqit, një manjati mediatik shqiptar dhe kritik i Ramës, i cili u sanksionua nga Uashingtoni (për gjoja “sjellje destabilizuese”) dhe më pas iu konfiskua stacioni televiziv nga socialistët për korrupsion të dyshuar.

Më tej Ndroqi pretendon se armiqtë e tij politikë në Shqipëri, përfshirë aleatin e Ramës, Erjon Veliaj, kryebashkiak i kryeqytetit, Tiranë, e ngacmuan atë duke pohuar se kishin forcën e plotë të Uashingtonit pas socialistëve. Sipas rrëfimit të Ndroqit, Veliaj e kërcënoi atë me hakmarrje të mëtejshme nga amerikanët – gjë që, duke marrë parasysh se Rama kishte zgjedhur një zyrtar të lartë të FBI-së si të rëndë, dukej si një kërcënim i besueshëm për Ndroqin.

As pretendimet e Ndroqit nuk janë një incident i izoluar. Diplomatët amerikanë kanë kërcënuar shqiptarët, si dhe amerikanët pro-Berishës, se po e ekspozojnë veten ndaj një rreziku ligjor të papërcaktuar nëse vazhdojnë të kritikojnë Ramën dhe socialistët.

Më e keqja nga të gjitha, në tetor 2021, ambasadorja Yuri Kim u tha drejtpërdrejt pronarëve të mediave shqiptare se duhej të ndërprisnin të gjitha raportimet televizive kombëtare që ishin kritike ndaj kryeministrit Rama apo pro-Berisha. Burime të shumta dëshmojnë se ky takim ka ndodhur dhe çfarë ka kërcënuar Kim. Që kur është e pranueshme që çdo diplomat amerikan t’u thotë të huajve, veçanërisht në një vend mik aleat, çfarë mund dhe nuk mund t’u thotë? I pyetur për koment, një zëdhënës i Departamentit të Shtetit deklaroi se “nuk ka të vërtetë në këto pretendime për Ambasadoren Kim.”

Asnjë nga këto nuk mund të shpjegohet në asnjë mënyrë normale. Jashtë kufijve të parëndësishëm, politika shqiptare është fort pro-amerikane dhe pro NATO-s. Pavarësisht nëse demokratët apo socialistët janë në pushtet, politikat e Tiranës ndaj Uashingtonit dhe Brukselit do të vazhdojnë të pandryshuara. Pse, atëherë, administrata e Biden është kaq e vendosur për të shtyrë një parti politike shqiptare në kurriz të tjetrës?

Për më tepër, Kim është një oficer i Shërbimit të Jashtëm në karrierë. Në fakt, ajo u dërgua në Tiranë nga presidenti i atëhershëm Donald Trump. Është e pamundur që ajo vendosi vetë të shtyjë Ramën dhe të zvogëlojë Berishën. Departamenti i Shtetit dhe Uashingtoni thjesht nuk funksionojnë kështu. Me urdhrat e kujt, pra, po vepron Kim, në një mënyrë kaq të zhveshur partizane, në lidhje me një aleat besnik të SHBA-së?

Një muaj më parë, unë deklarova, “Kongresi duhet të bëjë pyetje së shpejti pasi korrupsioni i McGonigal mund të ketë infektuar më shumë zyrtarë të FBI-së sesa ai vetë.” Tani është e qartë se Kongresi duhet t’i bëjë Departamentit të Shtetit dhe Shtëpisë së Bardhë Biden disa pyetje edhe për Shqipërinë. Ndroqi pohon se ka bërë ankesa në Departamentin e Shtetit dhe të Thesarit për trajtimin e tij të ashpër nga miqtë e Biden. Çfarë ndodhi me ta? Ky mund të jetë një vend i mirë që Kongresi të fillojë të gërmojë.

John R. Schindler shërbeu në Agjencinë e Sigurisë Kombëtare si analist i lartë i inteligjencës dhe oficer kundërzbulimi.

https://www.washingtonexaminer.com/restoring-america/fairness-justice/biden-faces-a-major-foreign-policy-scandal-but-when-are-congressional-republicans-going-to-notice

Mbishkrime “Mirë se vini në bashkësinë e komunave serbe” në veri të Mitrovicës. Fotografi nga arkivi.

Për Kosovën dhe rajonin është shumë e rëndësishme inkuadrimi në Evropën e Bashkuar.Kosova ka nevojë për një organizim të ri shoqëror dhe politik.Kosovën duhet ta shohim si vend të modernizuar, civilizues, republikë më të drejta të pakontestueshme të te gjithë qytetarëve.Ne duhet të përballemi më situatën e tashme politike më Serbinë, të përballemi më problemet e grumbulluara, në menyrë që mos të mbesin barrë e gjeneratave të reja.Tashmë përvoja na mëson , së çdo rast I humbur që problemet të gjejnë zgjidhje, vetëm së e komplikon edhe më shumë situatën.Është e papranueshme që mos të pranojmë plane nese jo krejtw përfekt nga BE-ja, siq është plani franco-gjerman, për normalizim të marrdhënjeve më Serbinë. Ajo çka ka ndodhur më shumë marrveshje në të kaluarën , që nuk ishin në favor të Kosovën, dhe ka pasur mundësi të shmangën nga ish-pushtetet, tash është e kotë të vajtohen.Kërkohet unitet i mbarë spektritë politikë në vend, që përballja më Serbinë hegjemoniste të Vuqiqit., të jetë efikase.Duhet opozita të këtë qëndrime të prera rreth temës së Asociacionit, e jo të vënë pyka pa nevojë, kur dihet së sa është e rëndësishme integrimi I Kosovës në BE-e, NATO dhe OKB.Kosova duhet të jetë në rrugën e drejtë të historisë të saj.Duhet të rreshtohemi në krahë të botës perëndimore, për të ekzituar si shtet, kur dihet së jemi të rrethuar në të katër anët më armiqë shekullor.Kosovës i duhet përspektiva evropiane e jo stopimi i saj.Nuk do të këtë zëvëndësim tjetër për Planin e Evropës për paqë në rajon, i cili në mbrendi është plan më bazë tw mirw për vazhdimin e bisedimeve më Serbinë.Politikat iracionale të ndara mbi baza ideologjike apo mbi baza të tjera nuk i duhen Kosovës.Serbia ende po ulët në dy karrige falë tolerancës të pakuptimt të bashkësisë ndërkombëtare.Është lufta në Ukrainë e cila ka ndikur shumë që ndërkombëtarët të përkdhelin pasardhësinë e Millosheviqit në pushtet, presidentitin serb, Aleksander Vuqiq, i cili më politika ultranacionaliste dhe populizem po tenton të bëhët pjesë e BE-së. Dhe, në fund vendimet tona politike që i marrim sigurisht së nuk janë të lehta, që ti afrohemi Evropës së Bashkuar, së tjetër zgjedhje nuk kemi.Kosova ka të drejtë në ardhmerinë e saj…!

Berisha pak takimit Kurti-Vuçiç në Ohër: Pala që refuzoi duhet të përballet me SHBA, në të kundërt…

Pas përfundimit të bisedimeve mes Albin Kurtit dhe Aleksandar Vuçiç në Ohër, Sali Berisha shprehet ndër të tjera se presidenti i Serbisë nuk firmosi, megjithëse kreu i qeverisë së Kosovës pranoi asociacionin.

Sipas Berishës Vuçiç nuk firmosi pasi “kishte urdhër nga Kremlini të mos firmosë planin franko-gjerman që e detyron atë të zbatojë sanksionet e BE ndaj Rusisë”.

Berisha thotë se ai nuk është dakord që vendi i tij “të dalë nga ombrella ruse dhe të shndërrohet nga Rusi e Vogël në Ballkan në Serbi Europiane. Vuçiç nuk ndjek interesat e kombit serb, por ndjek ato të ultranacionalizmit primitiv konfliktual serb”. Për këtë, Berisha thotë se pala që refuzon firmën duhet të përballet me pasojat e paralajmëruara nga BE dhe SHB, në të kundërt zvarritja do jetë e gjatë dhe me kosto të lartë.

Reagimi i Berishës:

Ohri një marrëveshje sui generis! Apo pa marrëveshje. Vuçiç nuk firmosi megjithëse Kurti pranoi asociacionin!

Miq, takimi shumë orësh i Ohrit përfundoi me ‘sukses’, por marrëveshja nuk u firmos sepse atë nuk e firmosi presidenti i Serbisë, Aleksandër Vuçiç. Në takimin e parafundit në Bruksel ai la të kuptohej se nuk firmosi mbasi kryeministri Kurti nuk pranoi të diskutonte për asociacionin. Kurse në takimin e Ohrit kryeministri Kurti pranoi të diskutojë për asociacionin dhe njëlloj si në Bruksel ishte i gatshëm të firmoste marrëveshjen franko-gjermane.

Në përfundim Vuçiç deklaroi se nuk kam firmosur asgjë dhe se ai nuk firmos marrëveshje ndërkombëtare juridike me Kosovën. Por nuk tha se Kurti nuk pranoi të diskutojë për asociacionin dhe shpjegoi pse nuk firmosi, sepse sipas tij Kosova nuk është shtet i njohur ndërkombtarisht pa çka se atë e kanë njohur 95% e vendeve të lira të botës. Ai gjithashtu tha se ra dakord për disa pika, por nuk tha se për cilat pika nuk ra dakord. Pra ai tregon se edhe marrëveshjen franko-gjermane e trajton si shportë në të cilën mund të blejë vetëm ato që do ai. Në të vërtetë ai nuk firmosi sepse kishte urdhër nga Kremlini të mos firmosë planin franko-gjerman që e detyron atë të zbatojë sanksionet e BE ndaj Rusisë. Ai nuk është dakord që vendi i tij të dalë nga ombrella ruse dhe të shndërrohet nga Rusi e Vogël në Ballkan në Serbi Europiane. Vuçiç nuk ndjek interesat e kombit serb, por ndjek ato të ultranacionalizmit primitiv konfliktual serb.

Pra në Oher nuk pati marrëveshje të firmosur sepse presidenti i serbomadhisë Aleksandër Vuçiç nuk firmosi ndonëse marrëveshja si çdo marrëveshje tjetër për të qenë ligjërisht detyruese, duhej firmosur. Ideja se monitorimi nga BE i zbatimit të marrëveshjes së dakordësuar, gjatë procesit të negociatave për anëtarësim të BE e bënë atë një marrëveshje sui generis e cila de facto as de jure nuk mund të zëvendësojë një marrëveshje të firmosur detyruese bilaterale.

Ky qëndrim i z. Vuçiç dëshmon se ai sa të jetë në pushtet nuk do firmosë ndonjëherë marrëveshje me Kosovën. Marrëveshja Kosovë-Serbi është e një rëndësie parësore jo vetëm për dy vendet, por dhe rajonin madje dhe Europën. Ndaj dhe mendojë se në vend që të quhet dhe pranohet si marrëveshje një dokument i pafirmosur pala që refuzon firmën duhet të përballet me pasojat e paralajmëruara nga BE dhe SHBA për ata që refuzojnë ta firmosin atë. Në të kundërt zvarritja do jetë e gjatë dhe me kosto të lartë.

Kështu më thoshte simboli i rezistencës të Kosovës, Adem Demaçi, në vitin 1991, përgjatë një interviste, që realizova me atë në Gjermani. Shkas i kësaj interviste ishte një letër publike, që unë i dërgova Demaçit, titulluar “Kur ndjenja mund arsyen”, duke reaguar në dy intervistat e dhëna nga ai mediave kroate, duke qenë ende i prangosur, si njëshi i shqiptarëve rezistent, ndaj regjimit komunist jugosllav.

Demaçi, në intervistat e tij, i pyetur për regjimin stalinist të Enver Hoxhës në Shqipëri, ai e vlerësonte, çuditërisht, pozitivisht, edhe pse Hoxha i Tiranës ishte diktatori stalinist i fundit në Evropë, me elemente të bollshme të fashizmit. Edhe pse deklarimet e tij ishin zhgënjyese, si i burgosur politikë, afro tri dekada, falë vuajtjes së tij të gjatë, mungesës të informacionit të nevojshëm, letra ime e gjatë, ishte e matur dhe gjithë respekt për Bacën, por parimore dhe bindshëm e argumentuar. Dhe, demantohej në 10 (dhjetë) lavdërimet e tij paushalle për regjimin hoxhist!

I pyetur nëse qëndron ende pas deklarimeve të dy viteve më parë, duke qenë ende i burgosur, Demaçi u përgjigj prerazi: “Isha në Shqipëri, e pashë, u zhgënjeva dhe u mërzita fort, sepse gjithçka kishte qenë propagandë e rrejshme. Unë jam dialektik dhe mbi bazën e fakteve, ndryshoj mendimin. Sepse, – vetëm budallenjtë dhe të vdekurit nuk ndryshojnë -“. Më qartë dhe më mençurisht nuk ka si të thuhet.

Opozita e sotme PAN-iste, e zhytur në krime dhe tradhti, meritore për të qenë e jashtëligjshme, në mungesë të fakteve, për ta kundërshtuar Albin Kurtin, ia kujton të djeshmen statike, njëkahëshe. Reflektimi i tanishëm i Kurtit, i kushtëzuar nga rrethanat politike aktuale, është i natyrshëm dhe në funksion të proceve politike, por, gjithëherë në mbrojtje të parimeve bazë dhe, mbi të gjitha, në përpjekje për të shpëtuar atë që mund të shpëtohet, nga nënshkrimet fatale, të cilat i kanë bërë qeveritarët e inkriminuar, për rrjedhojë, skajshëm të shantazhuar.

Janë, pikërisht, dy çështjet e lëna “peshqesh”, nga qeveritarët paraprak, “Zajednica” dhe Statusi i Kishës Ortodokse Serbe, të cilat kanë bllokuar, për dy vjet radhazi, qeverinë aktuale. Kanë dhënë Debelldenë, Çakorrin, Ujmanin, Veriun e Kosovës, duke e mbikëqyrur boshatisjen e shqiptarëve nga ajo zonë; 24 hektarët tokë të dhëna Manastirit të Deçanit dhe shumë pisllëqe të tjera. Dhe, megjithatë, paturpësisht dhe kriminalisht, ish-ministri Skënder Hyseni, deklaron se “asnjë marrëveshje, e bërë me Serbinë, nuk ka qenë e dëmshme!?”

Akuza e paqëndrueshme se Kurti nuk bëri transparencë, për bisedimet e fundit në Bruksel, nuk qëndron. Ai i ftoi disa herë në takim krerët e opozitës, pikërisht, për t`i informuar ata. Por, ata, qëllimshëm, kalkulonin mes tyre, njëri i përgjigjej ftesës, dy të tjerë mungonin, me aryetimin se “duhet biseduar në Kuvend”, edhe pse e dinin porosinë e Quintit që “aktualisht, të mos zbulohet më shumë në opinion, rreth kornizës franko-gjermane”. Qëllimi ishte dështimi dhe largimi i Kurtit nga pushteti, pa iu interesuar fare fati i Kosovës!

Opozita premtoi, mashtrueshëm, se “Asociacionin do ta dialogojë Kurti me qeverinë e tij”. Por, eksponentët e saj, nxituan, njëri pas tjetrit, në SHBA dhe deklaruan se opozita është e gatshme ta nënshkruajë Asociacionin!” Ishte zyrtari i lartë amerikan, Gabriel Escobar, që i denoncoi opozitarët dhe lansoi deklaratën skandaloze se “kam gjetur partnerë të tjerë, për ta bërë marrëveshjen për Asociacionin, edhe pa Kurtin dhe qeverinë e tij!”

Kjo pabesi e opozitës, e dobësoi, madje dukshëm, pozicionin qendresëtar të kryeministrit Kurti, në përballjen e njëkohëshme me Serbinë dhe ndërmjetësuesit, të cilët vazhdojnë të jenë, – en bloc -, mjerisht, në favor të të fortit, Serbisë! Ndërkohë që, qeveria Thaçi, me kryenegociatoren Edita Tahiri, vite me radhë mashtronte, kinse, me dialog teknik, por e bënte atë politikë. Dhe, opozita e sotme “heshte si peshku!”

Opozita mburret se kishte pushtet në Veriun e Kosovës, ndërsa “Kurti e dorëzoi atë pushtet!” E vërteta është se ai “pushtet” ishte i rrejshëm, fiktiv. Të ashtuquajturin “pushtet” e kishte makro-kontrabanda, me banditërit vendorë serbë, në lidhje të fortë me komandantët e gjithëpushtetshëm shqiptarë, me bandat e tyre anekënd Kosovës. SHBA i denoncoi, publikisht, kontrabandistët serbë, duke i shpallur “Non grata”, por, çuditërisht, ende vazhdon t`i kursejë bashkëpunëtorët e tyre kontrabandistë shqiptarë!

Konformistët e pacipshëm, qofshin ata nga opozita apo pozita, nëse një ditë do të ndëshkohen komandantët kontabandistë nga SHBA, njësoj si sivëllezrit e tyre në Verin e Kosovës, lehaqenët do t`i mbrojnë si “ndëshkim i padrejtë”, ashtu siç bëjnë sot mbrojtjen, apriori, të akuzuarëve nga Gjykata Speciale në Hagë, ende pa e thënë fjalën e saj drejtësia! Me të drejtë thuhet, “kush mbronë krimin, bëhet pjesë e krimit”.

Krimet në Kosovë, gjatë dhe pas luftës, ku viktimat kanë qenë, kryesisht, shqiptarët, ishin një “e fshehtë publike”, sepse ishin numerike. Pra, as 100 dhe as 200, por disa qindra viktima! Hetimi për krime lufte dhe pas saj, duhej të fillonte në Tiranë, që nga presidenti Rexhep Mejdani, me bandën zyrtare social-komuniste të tij. Sepse, me dijeninë e tij dhe të qeverisë së tij, u instruktuan banditërit nga radhët e LPK-së, nga oficerët e Sigurimit monist, se si duhet marrë pushteti me dhunë e gjak, duke shkelur mbi kufoma, ashtu siç e mori filo-sllavi kryekriminel, Enver Hoxha, duke i vrarë kundërshtarët politikë, gjatë LDB dhe pas luftës me dajak e plumb.

Ekzekutimi i Ministrit të Mbrojtjes, Kolonel Ahmet Krasniqit dhe të ushtarakëve luftëbërës të FARK-ut, të Ibrahim Rugovës, si dhe të tjerë brenda llojit, në territorin e Shqipërisë, ishte e koordinuar me strukturat e sigurisë vendore. Bardhyl Mahmuti, i ngarkuar për punët e Jashtme të LPK-së, në një takim me pjesëmarrje të madhe të mërgimtarëve në Suedi, tha se “Ahmet Krasniqin do ta vrasim, ditët i ka të numëruara!” Dhe, ashtu ndodhi, Koloneli u ekzekutua, zyrtarisht, madje, në mes të Tiranës.

Pak muaj më parë zotëri Mahmuti, u bë yll në Kosovë, nga njëri televizion në tjetrin dhe askush nuk e pyeti, nga e dinte ai ekzekutimin e pritshëm të Kolonel Krasniqit?! Ai, Ministri, profesionalisht, ngriti bazat ushtarake-ushtrimore, për t`i përgaditur ushtarët për luftën në Kosovë, si në: Qerret të Kavajës, në Tiranë, në Kolsh e Kalimash të Kukësit, në Papaj të Tropojës. A vritet Ministri i Luftës, në kohë të luftës?!?” Një gjeneral kroat, me habi e përlotje, do të pyeste: “A e dinë shqiptarët se kënd kanë vrarë?!”

Aleat me Thaçin, në krime, u bë edhe UNMIK-u, me francezin Bernard Kouchner. Ky i fundit i dinte lidhjet konspirative-agjenturore të Hashimit më dhëndrrin e Serbisë, Damjean Arnaud të Shërbimit DGSE të Francës. Andaj i heshti krimet vrastare serike të kundërshtarëve politikë shqiptarë, të listuar nga SHP të “UÇK-së” dhe të ekzekutuar nga bandat e komandantëve.

Këtu zënë fill dosja kriminale e Hashimit me shokë, prej nga vjen shantazhimi dhe nënshkrimi i marrëveshjeve, me elemente të bollshme të tradhtisë kombëtare, me të cilat po përballet sot Albin Kurti, qeveria e tij dhe të gjithë shqiptarët e përbotshëm. Këto fakte domëthënëse, duhet të shtrohen në tavolinën e bisedimeve dhe ndërkombëtarët, me UNMIK-un e tyre, janë pjesë e krimeve makabre, sepse bënin “sehir”, arrestonin kriminelët faktikë dhe i lironin “për mungesë faktesh”, ose i dënonin, sikur të kishin vjedhur një lopë fshati! “Ngatërrohet”, qëllimshëm, akuza bazike, reale “komanda e dhënë bandës për ekzekutim të kundërshtarit politik”, me qëllim të marrjes të pushtetit me dhunë, thjeshtë, për karrierë, pushtet e para, duke e zëvendësuar me “pakujdesi në komandë!”

Për fund, reflektimi i kryeministrit Kurti, nuk është “ngënie e qershive”, por, rrjedhojë logjike, që ai nuk është as “budalla dhe as i vdekur”, për të mos ndryshuar mendimet, kur rrethanat ndryshojnë, siç është rasti “merre ose lëre!” Andaj, nëse korrekton në kahjen pozitive, kjo është dialektike, në rrjedhën konformë politikave të kohës dhe të mundësive, gjithnjë me mendjen dhe shpresën për të mirën e Kosovës.

Arkeolog dhe zëvendësdekan, autor i veprës “Kultura ilire e tumave të matit” dhe “Historia e ilirëve”, Selim Islami u kujtua në Akademinë e Shkencave në 100-vjetorin e lindjes. Arkeologu Neritan Ceka, nxënës e mik i tij për 4 dekada e rrëfen sipas kujtimeve të veta, mes korridoreve të fakultetit dhe atyre në muzeut të Arkeologjisë, në kohë kur mbrojtja e trashëgimisë mund të përbënte rrezik.

“Dua të kujtoj këtu përballimin e Selim Islamit e Gani Strazimirit me kryeminisitrin e asaj kohe Mehmet Shehu në Apolloni kur e kundërshtuan me rrezik që të akuzoheshin si sabotatorë të mbrojtjes nga sulmi imagjinar i NATO-s, kërkesën e tij këmbëngulëse për të ndërtuar bunkerë në sitin arkeologjik”, tha Ceka.

Pas studimeve në Moskë ai u bë drejtor i muzeut arkeologjik dhe solli konceptin e gërmimeve të shpëtimit në Mat, ndërsa me gërmimet në tuma, u dëshmua procesi i etnogjenezës ilire. Por survejimi ndaj tij, nuk u ndal.

“Selim Islami nuk u trajtua siç e meritonte nga pushteti i kohës. Më 1966 u transferua si punonjës i thjeshtë në muzeun e Shkodrës në të ashtuqujaturin qarkullim kuadrosh ku futeshin ata që dyshoheshin për qëndrim joortodoks ndaj politikave maoiste të partisë. Më pati thënë atëherë për atë qarkullim: ‘le ta provojmë edhe këtë gjellë”, tha Ceka.

Për kontributin e dhënë në arkeologji dhe Islamit ju dha pas vdekjes titulli “Nderi i Akademisë” që u tërhoq nga mbesa e tij.bw