POPULLI IM I MIRË

Ky popull
Sa herë më pyet
Për lashtësinë
Më thotë
Shikoni nën këmbët e mia
Shtatë pash nën dheun e shqipeve
Jetoj e ngritë
Shtatë pash mbi re

Populli im i dashur
Sa e do jetën
I dhënë pas fjalës
Dhe besës për mikun

Populli im i dashuruar
Në bukurinë hyjnore të mikes
I dhënë pas atdheut të zënë peng
Nga fytyrat e demonësve

Sa herë i duhet çlirimit të tij
Këtu më ke populli im
Bashkudhëtar i gjyshërve të mi
I ëndrrave për fjalën e bashkuar

Populli im është i mirë
Vetëm atëherë kur koha e tij
Është mbretëri e lirisë
Kur çdo gur i Shqipërisë është i lirë.

LUTJE

Nuk e dua lutjen
Kur qiellin e trazoni
Nëse i dua gurët e dheut tim
Bërtas dhe lutem shqip

Askujt gjumin nuk ia prishi
Ma mirë në ëndrra e i lirë
Se sa ditën në dritë të diellit
Se sa Hamza i tradhëtuar

Nëse duan të më shohin lakuriq
Nata është e secilit prej nesh
Atëherë jetoni për dikë
Mos vdisni si Hanibal Ante Portas i natës

Mjaft e frikësuat edhe Zotin
Një ditë do të ju mallkon
Pse urreni pafajësinë time
Kur lutjet shqip na i moret

Bërtitni deri në kupë të qiellit
Shtatë pash nga dheu çdo ditë dehuni
Ju kujtohet Gjergj Elez Alia
Një ditë do të rikthehet në Promethe

Nesër as Zoti nuk ju fal lutje.

LARASKA

Zoti im
Kur krijove njeriun
Desha të fjalosem me ty
Deri në qiell të bërtas

Në të zeza u shndrrove
Në laraskë hierëndë
Që toka e ka rëndë

Ç’të hynë në punë
Kur krijove lirinë
Si nuk e mendove
Perëndinë

Të zezat për të bardhën
Nuk i mendove mirë
Ëndrra për të vërtetën
Të dukej botë e lirë.

 

NJË COPË KOCKË

Edhe mua ma hodhen një copë kockë
Si asht qensh e si të isha i të njëjtit lloj
Kështu me menduan për pesë shekuj rresht

Pse rebelimi im nëpër metropolet evropiane
Na zgjoi nga gjumi mua dhe Evropën
Pse ma mirë se të tjerët dashuruam Even

Ku në fytyrat tona lexoheshin fitoret
E betejave të kalorësve donzhuanë

Dy mijë vjet na shkoj zani
Shtatë pash mbi dhe
Me këngë të zanave nëpër legjenda
E sa kapedana ia falëm botës

Për vete dathë e deshë erdhëm deri këtu

Dhe nuk e di
Pse çlirimtarët po ikin nga toka e vet
Apo janë çelnikosur me fatin e zi
Të ndarjes Shqipëri -Shqipëri.

BIOGRAFIA E VONUAR
– Dymijë para teje Evropë jam këtu.

Ende nuk na është thënë
E vërteta për natën e shtrigave
A harruem më iu rrëfye çlirimtarëve
Pse biografiinë na e vonuen

Tani e paguajmë mëkatin e fatit
Biografinë duhet ta kërkojmë
Shtatë pash nën tokë të shqipeve
Dhe shtatë pash mbi re të bardha

Se e bardhë është e vërteta e jonë
Si ma e bukura e detit

Thonë se e vërteta t’hollohet sa fija e flokut
Por s’ka ferr as tmerr që ia humb rrënjët
Se ajo qëndron e ndryme në Durrah
Me shtatë dryna të mbretëreshës Teutë

Dhe e ruajnë historinë e jetës sonë në tokë
Kur mijëra vjet para Krishti ishim këtu
Si kalorës betejash pa përandorë e demonë
Evropës ia falem krishtërimin më u ndi e gjallë

Më bëhet se e thotë Homeri në Iliadë
Në ëndrra seq më del drita e ndezur në fener
Edhe sa shekuj duhet me na këndue çiftelia
Më u rebelue për tokën që vet e falim

Eh,im zot ndalo për një çast zjarrin e Etnes
Ka kohë që biri im pret më u shndërrue në Promethe
Dodonës ka të ngjarë që i ruhet emri në Durrah
Dymijë para teje Evropë jam këtu.

NËNA PASHKE

-Guri rrotullohet e rrotullohet
Nëna Pashke qëndron
HEROINË
Në OBELISK!

Edhe pse shpirti dhemb
Më dhemb çdo fjalë në varg

Nuk përmbyset Nëna Pashke
S’kanë ku shkojnë gurët që s’flasin
Veç në fytyrën tonë na bien

Janë këta gurët e luftës
Secilit brez ia djegin shpirtin
E s’harrojnë urrejtjen
Që na kanë përvëlue

Ma zi se Etna
Të njëjtë me ferrin

Eh, Nëna Pashke
Shpirti yt vret
Edhe pse nuk urren
Jeton në secilën zemër të shqipeve
Ndrit në mes yjeve
Bashkon dritën e qiriut me të diellit

E jona Nëna Pashke
Falna uratën për nderin e bijëve të nënës
Atyre martirëve të lotit e të këngës
Dhe lutja e jonë vjen nga toka
Që ti i mbjelle me trëndafila të lirisë.

KREJT LËMSH

-Poetit,pak para ekzekutimit komunist të fjalës!

‘’Ai s’ka bërë asgjë të keqe
Vetëm libra e libra lexonte’’
E vetmja gjë që nuk e interesonte
Ishte vetja apo uni i tij

‘’Zhurma e zinxhirëve që tringëllonte
Nëpër korridorin e errët nuk dëgjohej më
As kollitja e atyre që na ruanin derën
Sa herë hynin e dilnin
Tani, për ne, mbetej ta varrosnim dhembjen në zemër’’

Kisha dashur më ia thënë dy fjalë
Poetit para së ta ekzekutojnë katilat
Jo ,dua atyre që i kishin lidhë
Me të zitë e zemrës se tyre

Se ma të zi se ata
Ishin veç korbat e Karpatëve
Ata që sot trumbetojnë një frymë ballkanie
Harrojnë se këtu den baba den ishte Dardani

Pyetne Homerin apo hyjneshën Tanagra
Kur 16 shekuj para Krishti foli shqip
E ju e vratë poetin diku dhe dikur
Kur kishim frikë nga Hanibali Ante Portas

E kam mendue se të jesh poet thotë shumë
Ama vetëm për atdheun ,lirinë dhe Zotin bëhesh poet
Për vete asgjë s’të hyn në punë veç për shpirt
Ndoshta vetëm për të vdekurit e djeshëm

Për të gjallët s’ka mbetur ma kohë poeti
Plagët asnjëri nuk t’i ndjen
E lëre ma më t’i shërue

Më duhet ta citoj Migjenin kur thoshte
Ah ,ta kisha një grusht të fortë e t’i bie
Malit që s’bën za.

ZGJIMI

Sot i them fjalës
Bëhu fjala e gjyshërve të mi
M’i zgjo kujtimet e zanave
Rikthemi Korifetë e fjalës

Sërish të lindi e të vdes për fjalën

Lëri ëndrrat në ëndrra
Asnjë ditë s’jetohet në ëndrra
Bëhu zgjiimi i parë i pranverës

Këtë herë lutja ime për lulet
Të kenë lulet shi pa stuhi
Toka t’i rritë ketë herë ma shumë
Trëndafilat e Çamërisë

Pëllumbat e poetit t’i lëshoj qiellit
S’dua të flej kurrë më

Më mbyti një jetë që bëra gjumë
Sot dua të zgjohem nga gjumi i jetës
Se nesër kam frikë se më bëhet vonë.

IKJE NGA VETVETJA
Apo seanca e Kuvendit të Republikës se Kosovës e 13 korrikut

Sot asgjë nga Prometheu
E brishtë u bë edhe fuqia e tij
Askush nuk e ka fatin e Çakorrit
Mbetëm duke i numërue heronjtë

Cilët i duan ma shumë lulet
Vdekësha në atë çast nëse takoj
Trëndafilin e Çamërisë

Atëherë frymën e saj
Më vëni kurorë në lapidar
Ndoshta rikthehem ndonjëherë
në Promethe.

SREBRENICA
28 vite nga Maskra e Srebrenicës,Bosnjë

Një,dy,tre……..tetëmijë
Edhe minutat bëhen orë
Më i numërue
Të duhet kohë e madhe

Tetëmijë burra
Ishin edhe gra e pleq
Edhe fëmijë
Që ta këputnin shpirtin

Srebrenica jeton
Në kujtimet e njerëzve fatkeq
Vetëm pse ishin njerëz
Me shpirt të bardhë

Edhepse bota ishte aty
E dehur me a pa vetëdije
E vërbuar apo me sy ciklopi

Në gojë të ujkut
Njeriu u shndrrue në ujk
Djajë e demonë së bashku
Srebrenicën e bënë ferr

Atë ditë para 28 viteve
Askush nuk lindi ma njeri
Të gjithë vdiqen një nga një
Vallë im zot ishe i vërbuar
Apo ishe larg nga urrejtjet

Dëshmitarët ishin aty
Babai,nëna ,vëllai e motra
Çfarë të dhet ma me besue
Dhe sot e atë ditë fajtorët s`janë denue.

SI TI AJKUNË

Si ti Ajkunë
Kisha dashur të jem
Me ty të nisi fillimin e jetës
Buzëqeshjen t`ia marr hënës

Të jetoj ku s`ka urrejtje
Veç puthje të ëmbëla
Si të vërtetat e Evës

Si ti Ajkunë dua të jem
Kopsht me mollë e ftua
Të mos dëgjoj fjalë mallkimi
Vetëm uratë gëzimi

Të frymoj jetës së lirë
Të ngjaj në mbretëreshë të mirë
Nga engjëjt të mos ndahem kurrë
Të jam shembull për secilin burrë

Nga dashuria që kam për atdhe
Vdekjen kurrë në gojë s`e zë
Pak ma shumë se vdekja
Edhe se xhelozia,ajo që më mbytë
Është vetëm tradhëtia

Por dashurinë e mbaj në zemër
Për djalë shqipesh që bëjnë emër
Që kanë nder për atdhe
Kur japin jetën ende pa le

Dua të ngjaj Ajkunë si deti yt
Të dashuroj me shpirt çdo çast
Te të mbys nëse më bën mëkat
Dua të shndrrohem edhe në bletë

Te të pickoj shumë herë në jetë.

M’U RIKTHE NË ROZAFË

Në Rozafë m’u rikthe Zoti im
Kurrë s’të kam ndërrue për asnjë çmim
Edhe pse rrugëve të botës mbeta
I ndarë e i sharë metropoleve u treta

Ndoshta s’e ke marrë dhembjen
Si dhembjene time
Plagët e ndarjeve si plagë të mia

Sikur te të kisha pranë
Atëherë kur e kisha jetën ferr
Në shpirt s’do të kisha më plagë
Fuqinë e hyjit e kisha vërë në thellësi të zemrës

Ekzistencën e rrugës Vija Egnatia ma harro
Me fjalën e shejtë e kisha ndërtue burrëninë
I shtrenjtë më ishe nëse ta kisha pa fytyrën

Për besë të jam rrëfye gjithë brezave të jetës
Kujtimet donzhuane nuk i kam lanë anash
Edhe kur më pëlciti zemra për të bukurën e detit
Kur të gjalltë e tokës ma shitën e herë e falën

Zoti im m’u rikthe në fjalë të zemrës
Në shi për ta shue etjen e Trëndafilt të Çamërisë
M’u rikthe prap në besë të shqipeve
Në Durrah aty ku i kam rrënjët e mia.

GANDIZMI

Të kisha thënë Kosovë
Si çdo herë përqafoje gandizmin
Edhe nëse të duhet tërë jetën
Vetëm gji zanash më pi

Kështu si e ke fytyrën e bukur
Në engjëll më u shkri
Të kisha thënë Kosovë
Nê këto ditë e orë

Për ëndrrën e shumëpritur
Gjergjit t’i vëjmë kurorë
Për të tjerët kemi dhënë
Nga gjiri ynë Papë e Mbret

Asgjë për vete kurrë s’kemi lënë
Një është Shqipëria
Edhe Zoti kështu ka thënë
Sot sa shumë e copëtueme

Në njëqind të zeza te ferrit të zi
Kur çdo çast erdhen nga fqinjtë e mi
Me bekimin e Evropës qyqare
E pafalshme që na bëhet ky mallkim

Sikur qengji kur ujkun e hidhëron
Pa i hy askujt në hak as hile
Pa u shndrrue kurrë në ujk as skile.

POEZIA

Nëse më pyesni se çfarë është poezia
Ju them shikoni retë se si ngrihen lart në qiell
Atëherë çelin lulet e para në pranverën me diell
Shkëlqimin e ngjyrave të ylberit kur yjet e marrin

Na thonë me e mbrujt maratonën e kujtimeve
Ato që janë vetë arti e na mbajnë frymën gjallë
Poezi është rruga ime që nga lindja e deri më sot
Dymijë vjet me fjalë s’mundem me i dalë në fund

Vetëm ashti im i gjallë më ka mbijetuar deri sot
Nga se historinë ma kanë marrë në pakthim
Së bashku me lahutën që e ruajtëm brez pas brezi
Vetëm kur e vemë në dasma plisin mbi ballë

E them me vete vërtetë jam edhe unë shqiptar
Teksa lexoja Homerin, Troja, thotë është në Lezhë
Dhe ndezi fenerin të ma dëshmojë flakën e diellit
Më duhet të eci rreth e përqark botës me i ra

Në emrin e gjithë brezave që kaluan jetë ferri
Sikur i lindëm kot tokës dhe ajo na mallkoi
Pse e falëm apo e shitëm, qenka krejt njësoj
A harruam kur ulëshim në sofrën e bashkuar

Më duhet një jetë ta gjej diku të vërtetën
Të krijoj një varg të kujtimeve që i ruaj për ty

Se të desha si një i marrë e herë të krijova me lot
Më thanë, poezi veç ti i ngjan mbretëreshës
Të bukurës more që edhe pas pesë shekujve
Ruajnë gjuhë e traditë nëpër Kalabri e Sicili

Eci rrugës se kombit pa e harrue Via Egnatian
Veç populli im diti ta ruajë çmendurinë e ferrit
Të tjerët kishin humbur arsyen e të qenit njeri
Kurorat mbi varret e tyre, dimrat i kishin ngri.

NJË FJALË

Vetëm një fjalë zemre
Kisha dashur më e dëgjue
Ajo që më bën trim atdheu
Në asnjë betejë mos më u ligështue

Kisha dashur ma shumë se jetën
Të dëgjoj një fjalë që e thotë të vërtetën
As te të hidhëron e as të mos më mallkon

E dua një fjalë që ndalon luftëra
Por ,që fal dashuri mes njerëzve
Të bardhë e të zi

E dua një fjalë që jeton për dikë
Për nipa e mbesa të jetojnë të lirë
Edhe për gjyshërit që e dinë çfarë është lufta

E dua një fjalë sot
Kur flet ma shumë për dashurinë
Se sa nesër një fjalë që flet
Për parajsën e gjithësinë.

BESA APO DY QETË DHE UJKU

Kurrë me shumë se sot
Na duhet ta rikujtojmë përrallën
Dy qetë dhe ujku
Nëse nuk do të bëhemi edhe ne përrallë

T’i ikujtojmë fjalët e popullit tonë të mirë
Besnik bëhu e besë mos i nxan askujt

Sa bukur e thotë poeti Ali Podrimja
‘’Kosova është gjaku im që nuk falët’’

Dua ta them edhe unë se
Mitrovica është shpirti ynë
Ku lindim,jetojmë dhe vdesim shqip

Ta rikujtojmë sofrën shqiptare
Gjithmonë qëndronte shtruar
Bukë e kripê e zemër
Priste e përcjellte miq

Pse bota sot s’do më e fhënë të vërtetën
Ndoshta sytë nuk i shohin përtej hunës
Apo ju kanë verbue për mëkatin ndaj neve
Për pesë shekujt jetën e ferrit na e fali

Ec e mos bëj çudi
Kur askujt nuk i kemi hy në kufi
Veç çka na kanë marrë neve
Një gjysmë Shqipëri

Paradox dhe prapë çudi
Ndalohet kjo Shqipëri
Mos më u ba bashkë në Gjakovë
Me folë me pesë gishtrinj e me një gojë.

A KAM UNË MËKATE SHPIRTI

Sonte e theva shpirtin sikur gotën
Copë-copë e mbusha helm botën
Apo bota më mbushi mua
Të dyja mëkatet i mbështjella me lot kujtimi

Të te vetmës ëndërr që më rri zgjuar
Më mbush vargun tim me fjalë të pabesa
Eu,ç`u bë bota letër e bardhë e fjalëve të zeza
Dikush ia mori mëkatet shpirtit

Kur krijova vargun për ty Evropë
Të dytë dikur ngjanim në hënë e diell
Nga yjet merrnim frymë të lirë
Vargun e kthenim pranë yjeve të zemrës

E botën e sjellim në varg poeti
Dhe kurrë në mëkate shpirti
E di që fjalën e dhënë e ruaj relikt brezash
Si të vetmin kujtim këngëve të lotit

Kur ti ishe vetë zë zane dhe fluturoje valëdetit tim
Tani koha është më ikën tek yjet
Në ylber shumëngjyrësh më u shndrrue
Se më ҫmendi kjo tokë e luleve të vyshkura

Të vrara zemrës sime diku në portën e djajëve
Kur më mbronin nga urrejtja e shpirtit
Që kaluam të zitë e ullirit me miken e vargut
Nëse më besoni se nuk vdiça asnjëherë

Edhe kur mbeta këngë mortore
E di se do vdes një ditë
Mu atë ditë do të vdes edhe bota vetë
As nga varri nuk kam lutje te të mallkoj

E di, ti shpirtin e djallit e merr për njeri.

TË PALARAT

Një ditë e afërt shpejt vjen në këto anë
Kur retë shndrrohen në stuhi
Të palarat dalin vetvetiu jashtë
Si këpurdhat pas shiut

E di që rreth nesh ndotin
Ketë mision kanë
Trup kanë e kokë s’kanë
Fund e krye demonë janë

Të palarat deti në breg i hedh
Dielli shkrumë e hi i bën
Mjerisht kjo kohë
I takon shekullit të brishtë

Sërish urrejtje e çka jo
Sikur jetohet në kohë guri
Pa burrni e pa asnjë fjalë burri
A është larg koha e hyjve

Apo s’kemi sy më e pa
Përse gjithçka në pik të ditës verbohet
Dhe zemra të plasë vetvetiu
Jem apo s’jem njeriu i Itakës

Sot e di që mbi kurrizin tim
Ndoshta më rëndon ndonjë mëkat
Nëse kam ikë ndonjëherë nga fronti
Edhe atëherë kur isha i rebeluari i ferrit

Dje e di se për brezat e mi jam ballëhapur
Ashti i tyre mbeti në secilën dhembje
Plaga dhe loti im që u ba det
Por edhe buzêqeshje e hymn dashurish

Se nuk jetojmë pa dashuritë e çlirimtareve
Bekimin e tokës e kemi në pa kthim
Edhe pse koha nuk është për dashuri
Kur atdheu ka ndarje në njëqind kufi

Kanë thënë të vjetrit
Edhe në luftë jetën duhet ringjallë
Të palarat lë të mbetën vetëm përrallë.

GRUSHTI I MIGJENIT
Apo koha ime peng e fjalës

Edhe koha ime të ngjan Migjen
S’di cilit më i ra përpara me grushtin tënd
T’i bie vetes ndoshta më thonë diçka
E them me fjalë të botës

Se jam i çmendur
S’kam fuqi tani as për botën
Që ma ndau në dysh tokën
T’i bie me një grusht demoni

Nëse dikush nga njerëzit skuqen
Edhe pse s’ma kap mendja
Se shekujt në çdo njëqind vjet ndërrohen
Punë e madhe për emrin tim

Mëkatar i kohës seç u bëra
E di pa fajin tim Migjen
S’kam më kë të flas veç me ty
Ka kohë që zotin tim nuk e takova

Edhe ky si të tjerët më ka lenë fajtor
Pse Eva m’i fali dashuritë donzhuane
Me Adamin krijuam Parisin
Këngë zezonash kanë zënë të këndohen

Por këngët e rinisë s’do të vdesin kurre
Të betohem në burrërinë tënde Migjen
S’dua ta takoj kurrë legjendën e misrit
Mjaft jetuam me Lulin e vocërr

Grushtin tënd do ta ruaj për fund.

LAMTUMIRË

Asnjëherë nuk ta them unë
Shekujt e ferrit i kam dëshmitarë
Që të flasin ma mirë
Për mua e popullin tim

Ti më thua lamtumirë
Kur për asgjë nuk më beson
Unë nuk i ndava kufijtë e mi
Shumë herë më detyrove t’i fali

Edhe ata që m’i bëre plagë zemrash
Para syve të fëmijëve të mi
M’i bëre dhembje e lot të jetës
Pa dëshirë a me dëshirë

Ti e di ketë gjuhë
Krejt njëjtë është
Që kurrë nuk e pëlqeva
As gjysh e stërgjyash

As që urrejta ndonjëherë
Lmtumirë Evropë
Për hilen që ma bëre
Pesë shekuj të ferrit

Kur peng i lirisë mbeta
Edhe pse në troje të mia
Erdhën demonë e perandorë
Lamë dreqi na e bëtë jetën

Pa guxue më e thënë të vërtetën
Dje as sot e besa as edhe nesër
Kështu Evropë dua të jemi
Më mirë qiri i fiktë se qiri i ndytë

Dua ta kujtoj Mahmata Gandin
Kurrë s’ka ngritë dolli me djallin e zi
Në fuqi të zanave jetonte shpirti i tij
Mos mendo Evropë se na humb burrënia

Në fjalët për mikun do të jetoj dashuria.

KALI I TROJËS

Ka kohë që në të zbardhur të ditës
Stuhi e fortë sillet në këto anë
Diçka po zihet afër nesh
Një zjarr i madh
Ndoshta Etna është

A ndoshta…

Mbani mend!

Një Kalë i Trojës e di
E di edhe Homeri
E dimë edhe ne
Gjithkush e di
E na fajësojnë neve përsëri

Mjerisht Zeusi s’është këndej
Penelopa s’ka kujt t’i falë dashuri
Ndërsa unë kam mbetur i vetëm
Duke pritur Godon

Pesë shekuj pritje
Ende s’më hapet Kutia e Pandorës

Zot mallko zjarrin e ferrit
Hap portat e detit
Të shuhet ky zjarr i keq

Veç Troja më takon mua
Kali nuk është i sinqertë
I takon kopesë së hajdutëve.

A ËSHTË KOHA PËR ÇIFTELI

Çiftelisë
A është koha më ia këput telat

Edhe gotën e rakisë
Më e ba copë e grime

Mjaft jemi dehur duke ngritur dolli
Kur këngëtarët vrisnin bajlozët nëpër oda
Bajlozat e Zi

I këndonin kreshnikëve
Me gotën plot raki.

LAMË DREQI

Nuk e di se cilët jemi fajtorë
Kur lumenjt ndryshuen rrjedhjen e vet
Bota na thotë se ne bartim mëkate
Pse shekujt ende janë në dyluftim me neve

Ndoshta i kemi lindur kot Zotit
Pse na mungon fuqia e tij shpirtërore
Çudi as retë e bardha s’na takojnë
Veç qiellit dhe hyjve të tij

Sot mbetëm pa lutjet për shi
Pranverat idilike sikur kanë tretur diku
Për diellin as që bëhet fjalë sot
Ka të ngjarë të na djeg si përherë

Tani çdo çast shohim përmbytjet e lumenjve
S’ka ma lot për pafajësinë apo fajësi brezash
Në sofër i shtruam dreqit e birit të tij bukën tonë
Lamë dreqi na bëri bota dhe vazalët e rinj.

 

 

 

PARADOX

Sa veshtirë qenka
me qenë zot shtëpie
Në shtëpi të vetë

Kur bijtë e tu
Nuk i ke të njëjtë
Apo pse ngjajnë
Në pesë gishtrinj të dorës

Ndoshta marrin dorë
Tek fqinjët aty pranë
Se historia mirë na mëson
Inatin e kemi ma të fortë se veten

Dhe Fishta mirë e definon
Kështu veç armiku na don.

ÇMIMI
Me çmimin e jetës
I pagova dhembjet e shpirtit

Me çmimin e shpirtit
E pagova plagën time

Me çmimin e shtrenjtë
E pagova lotin e syve të mi

Nuk gabova me çmimin e jetës
Kur shtrenjtë e pagova

Dëshmitar kam sytë e mi
Dhembjen e shpirtit
Për plagën e popullit tim.

HITCHCOCK

Lakuriqët e kanë zgjue natën
Në çdo kohë hijenat janë turpi i Evropës
Ujkngrënës që s’lanë flakë të diellit
Pa e ngrënë

Është mëkat i Adamit
Kur sot shohim ferrin e Hiçkokut
Veç filma me lakuriqë të natës

Hijenat që kafshojnë ashtin e vet
Ngritën në mite ulkonjash

A i beson Evropa zjarrit të Etnës
A ma shumë dashurisë për liri

Zgjedh mes fytyrës se ujkut dhe të qengjit
Ne jemi këtu edhe para djallit
Pushtuesit shihen me sy

Vetëm kush s’ka sy më pa
As vesh me dëgjue.

 

DELJA DHE UJKU
– Nëse e ke dikë në zemër bashkoje së bashku me Çakorrin!

Si paska jetue deri sot
Përralla për delen dhe ujkun
Kaluan pesë shekuj luftërash
Okupime të atdheut e ndarje

Mu në zemër e mu në shpirt
Luftëra njera pas tjetrês
Pa u harrue njera fillon tjetra
Asnjëherë pushtues veç i pushtuar

Kurrë pa e kalue as Mollën e Kuqe
Sa mall kishim më u takue vëllai me vëlla
Dhe ju falem zotnave
Për miqtë çfarë nuk falem

Burrëninë e flamurit
Tokën e Çakorrit
Dhe dreqin e birin e tij
Dhe u bëmë dele

E ujku mbeti ujk se ujk.

HYJI IM

Ti atdheun e ngjallë
Nëse rri këtu
Ti atdheun e mbytë
Nëse ikën

Atëherë merre me vete
Nëse ke dhembje për të
Nëse ke atdhedashuri
Nëse atdheu s’ka faj

Merre ngado që shkon
Nëse as ti s’ke faj
Mos ke frikë për lirinë e atdheut
E ke në shpirtin e çlirimtarëve

Që me vite e kanë vra ferrin

Nëse e ke dikë në zemër
Bashkoje së bashku me Çakorrin
Askujt mos ia le më ta rujtë
As edhe perëndive mbi re të bardha

Peng mund t’ia leni hyjit tim pellazg
Vetëm ky m’i di rrënjët e mia
E di që në tokën time çdo pranverë çelin lulet
Me aromën e tyre lindin dhe rritën çlirimtarët e atdheut.

SYTË E MI TË NDARJES
-Besoj në Rikthimin e Prometheut!

Kohët kurrë nuk i patëm për vete
Edhe pse i kishim ma afër së këmishën e trupit
Me to folëm shqip e kënduam si të krisur

Ndoshta duhet ta kërkojmë diku këtë mister

Mëkatin e ndarjes që na urrenin palaçot
Të vërtetën e ndarjes e pava vetëm në sytë e mi
Kur biente shi i mbushnim lumënjtë e detin
Kurrë nuk jetuam ndryshe vetëm shqip

Këtu e andej detrave dhe brez pas brezi
Dhe ne prap së prap mbetëm të ndarë
Pa u bashkue kurrë tokën e stërgjyshërve të mi
Për më e ngritë gotën e lavdisë s`ke ma më ke

Përveç syve të mi që i flasin veç zemrës së shkretë
E di që në tokën time në çdo pranverë çelin lulet
Me aromën e tyre lindin dhe rritën çlirimtarët e atdheut
Sa shumë dua të besoj se në një ditë të afërt

Kanë më e festue Rikthimin e Prometheut.

UJKNGRËNËSIT

Me gjysmë fytyrash
Edhe këto të lakuriqëve
Shëtitin sipër salloneve evropiane
Përbuzinë lirinë e diellit

Edhe sa herë ma vrasin ozonit
Askush nuk pyet në ka drejtësi diku
Vallë çfarë jete bëjnë ogurzinjtë sot
Nesër sërish votojnë parlamantin e turpit.