FIKE TERRIN

Dielli rrezon
ndriçon gjithësinë,
në terrin e shpirtit
është në pritë

Dielli ngroh,
detin e kthen avull,
akullin e shkrin,
në terrin e shpirtit
dielli edhe vetë ngrin

Ti Apollon,
zot i dritës e diellit
kot të thonë

Ti që nuk fike
terrin,
nuk mund të jesh
zot i dritës,
as zot i diellit

As ti Eros,
nuk je mbret i dashurisë,
kot të fshehu Afërdita nga Zeusi,
le të shqyente pjellën e vet,
në shpirt terrin nuk e fike,
prej teje nuk ka frikë

Terri
vetëm prej poetit
merr arratinë

TOKA KA SHTERRË GJININ….

E torturuar nga pritja,
me argatë
që nuk besojnë nga lodhja, djersa
e bëjnë strehë
te vepra e ligë

Me buzë të tharë,
kengë,
gisht në fyt,
në vaj,
psherëtimë

për qeshjen
që nuk është më qeshje,
është bërë zgërdhi…

për dashurinë
që bëhet me hile e me tepri

për sekondën e fundit,
marrë shpirtit

toka ka shterrë gjinin
për njeriun, pa njeri

ENDËRRAT MASHTROJNË

Dremitim me ëndrra,
luajmë me kujtime
sa shumë i kemi pambarim

Atdheun e bêjnë
më të madhin e botës,
malin Everest e bejnë të vogël,
një grimë

E kur të ikim,
kemi për të ikë një ditë
bashkë me ëndrrat e kujtimet
tretur në dhera të tjera,
Atdheu, as në ëndrra e kujtime
nuk do të mbetet as një pikë

E çfarë faj kanë fëmijët tanë,
që në ëndrrat e tyre
nuk është Atdheu ynë,
ata ëndërr tjetër po i rritë

I sollëm si një grusht dheAtdhe
e i gjuajtëm larg,
bashkë me Atdheun,
pa mëshirë