Po humbet kujtesa e Tiranes.

Po zhduken banesa te vjetra, rrugicat me kalldrem.

Po ndalem te kompleksi i mrekullurshem i Universitetit.

Kur kaloj andej me kujtohet usta Azisi i cili nuk ishte usta por mjeshter.

Ka nje dallim midis tyre.

Mjeshtri e kthen profesionin ne art.

Shtat mesatar me floke te dendur qe i ndante me vije anash si moda e viteve 30, sy te zgjuar e mustaqe te holla alla Clarc Gable. Veglat e punes i mbante ne nje çante te zeze veçanerisht serine e daltave.

Ne Bashkine e Stokolmit, nderteses ku jepen çmimet Nobel ne hyrje ishte busti i mjeshtrit kryesor te ndertimit te Bashkise.

Sa rendesi i kane dhene mjeshtrit.

Azisi kishte punuar ne ndertimin e ministrive ne kohe te Mbreterise si edhe te kompleksit te Universitetit ne kohe te Italise.

Djale i ri kishte ardhur me te jatin nga Golloborda duke ndjekur traditen e fisit, ndertimin.

Duke pare aftesite e tij , italianet e moren ne Milano. Aty krahas punes fitoi edhe elegancen e saj. Gdhendja e gurit do qe ta duash ate. Me gurin e Cararas kane punuar mjeshtit e Rilindjes Italiane.

Ate gur dhendi atje Azisi aq mire sa italianet donin ta mbanin atje. U kthye me amanetin e babes per te punuar ne Atdhe.

Kohe me pare rrinim ulur te shkallaret e Institutit te Arteve ku perballe ishin godinat e Rektoratit dhe Arkeollogjise. Hapsira mes kollonave ishte lene qe te dykej stadiumi e pas tij mali i Dajtit.

Kam lindur pas ketij mali , thoshte Azisi, dhe kur punoja ketu , çlodhesha e hidhja syte lart te mali.

Kaloj tani pa Azisin , ulem ne te njejtin vend. Stadiumi nuk eshtë. Eshte ngritur kulla qe mbyll krejt Dajtin. Si mund te sakatohet ky kompleks. E njejta arkitekture me E.U. R, lagje ne Rome e ndertuar ne kohe te fashizmit. Asnje gur nuk ka levizur atje. Mire qe nuk e pe mjeshter kete gjymtim.

Po me kujtohen vargjet e Eseninit:

Ah memedhe.!
C’u bera qesharak
Ne vendin tim po ndjehem krejt i huaj.

Marrë me shkurtime nga libri: Kronike e jeteve te humbura.