Demokraci…si një mollë e ndaluar ka qëndruar e fshehur në skutat e shpirtrave të munduar e keqtrajtuar për më shumë së gjysëm shekulli. Sa ëndërrimtarë të pafat mbyllën sytë pa mundur të prekin qoftë dhe një herë të vetme frutet e saj, në realitetin e xhunglës që ndërtuan dhe serviren me dhunë komunistët e djeshëm dhe ata të sotëm. Sa është abuzuar dhe vazhdon të abuzohet në emër të saj në vitet e tranzicionit të tejzgajtur të Shqipërisë post komuniste. Një mashtrim i madh që zhgënjeu shpresat naive të qindra mijëra shqiptarëve të drobitur, që aspiruan çlirimin nga kthetrat e robërisë së diktaturës.

Vallë, a mund të ketë demokraci një vend që nuk dënon krimet e diktaturës dhe individët e veshur me pushtet që i kryen ato?

A mund të ketë demokraci një vend ku drejtësia është mjë gënjeshtër e madhe e mbërthyer nga kthetrat e korrupsionit, një mall që shitet e blihet nga të “fortët” e politikës, që e kanë monopolizuar atë?

A mund të ndërtojë shtetin e së drejtës një vend që nuk respekton njohjen dhe rikthimin e pronave të vjedhura nga bandat komuniste, duke miratuar ligje që mundësojnë rigrabitjen e tyre nga vetë ata?

A mund të ketë demokraci një vend që nuk mbështet, dëmshpërblen dhe rehabiliton viktimat e regjimit gjysëm shekullor? Në mungesë totale vullneti, një proçes i zvarritur turpshëm, që u katandis në lëmosha mjerane dhe copëza letrash me vlerë që nuk arritën kurrë të kenë vlerë.

A mund të ndërtojë demokraci një vend, që në sferat më të larta të legjislativit dhe ekzekutivit së tij, drejtohet nga figura të spikatura e të urryera të diktaturës?

A mund të vendosë paqe sociale një vend që vazhdon me të njëjtën mendësi luftën e klasave? Sa dhimbje është të provosh pambarim se shqiptarët janë të përçarë nga e njëjta luftë e pafund, që përjashton dhe flak në rrugë ata që konsiderohen kundërshtarë politikë!

Dhe së fundi, a mund të aspirojë për demokraci një vend që nuk dëshiron të njohë dhe analizojë historinë e tij të afërt, e cila ka rrjedhur në lumenj lotësh dhe gjaku ende të patharë?

Si të mos mjaftonin skandalet e njëpasnjëshme të politikës së lidhur me krimin, bëma të denja këto për bandat me famëkeqe të historisë së njerëzimit, çdo ditë na paraqiten në mënyrë cinike fakte kokëforta që vërtetojnë fenomenin e pakundërshtueshëm se komunistët e djeshëm dhe pinjollët e tyre të sotëm në pushtet janë NJË. Janë të NJËJTËT dhunues të të drejtave njerëzore që përdorin të njëjtat metoda diktatoriale. Histori që përsëriten në mënyrë të frikshme, duke na kujtuar se pa njohur dhe ndëshkuar krimet e së kaluarës, fantazmat e tyre do sillen kurdoherë rrotull nesh, për të na zhytur në mjegull e helmuar të sotmen dhe të ardhmen.

Mbase nuk do isha ulur të shkruaja këto rradhë, nëse nuk do të isha impresionuar nga një publikim i Arkivës Online të Viktimave të Komunizmit në shqipëri, të Fondacionit “Kujto”, themeluar disa vite më parë. Falë punës së tyre të lavdërueshme, çdo ditë na serviren dokumente rrënqethëse që shpalosin genocidin dhe dhunën shtetërore ndaj pjesës më të pambrojtur të popullsisë, siç ishin familjarët e kundërshtarëve politikë.

Dokumenti autentik që më tërhoqi vemëndjen, është me Nr. 423/104 dhe mban datën 11.10.1950. Ky akt i rezervuar i Komitetit Qendror të Partisë së Punës së Shqipërisë, firmosur nga Tuk Jakova, urdhëron spastrimet dhe largimet e menjëhershme nga puna të elementeve armiq, duke i shtrirë këto spastrime deri në nivele tepër të parëndësishme, si shitëse në dyqane shteti apo kooperativa. Është gati i pabesueshëm fakti që gratë me prejardhje të padëshiruar politike për regjimin, nuk lejohej të punonin as si shitëse fshati. Por, lufta ndaj këtyre individëve dhe familjeve të tyre, nuk u ndal me aq. Në mënyrë permanente, ajo u pasua nga ndëshkime të mëtejshme, si burgime dhe internime familjare, të cilat vazhduan brez pas brezi.

Në pafundësinë e tmerreve që po publikohen, ndoshta ky akt i rezervuar nuk do më bënte aq përshtypje po të mos ishte pothuajse identik me një tjetër dokument të Partisë Socialiste të Shqipërisë, rrethi Korçë. Ky dokument i bërë publik dhe komentuar në Mediat e periudhës respektive, me nr.prot.26, mban datën 08.06.2013. Nëpërmjet tij, propozohen largime masive nga puna të kundërshtarëve politikë. Impresionon fakti se ky dokument është inicuar dhe firmosur nga një grua, një nënë. Ajo quhet Ana Verushi, me detyrë Kryetare e Partisë Socialiste, rrethi Korçë. Përtej çdo skrupulli dhe ndjenje njerëzore, përtej çdo norme ligjore që lidhet me funksionimin e shtetit demokratik, me një gjuhë tejet cinike, ajo ka kërkuar flakjen në rrugë, pa përjashtim, të katër mijë punonjësve të administratës së qytetit të Korçës, të konsideruar kundërshtarë politikë. Kjo grua, nënë, mizore manifeston barbarinë e etërve shpirtërorë së saj, dhe nuk shqetësohet aspak që mijëra fëmijëve të këtyre familjeve, t’u mohohet edhe buka e gojës. Dhe, për fat të keq, nuk ishte zë i izoluar ai i saj. Brenda disa muajve këto propozime dhe shumë të tjera që e pasuan, u bënë realitet. Në mënyrë të zellshme, ato u shoqëruan me shkarkime dhe largime të pamotivuara në të gjithë sektorët e administratës, anë e kënd Shqipërisë. Si kurrë më parë, mijëra specialistë që humbën punën, mbushën rrugët e sheshet, duke u endur në tubime, greva urie, institucione e gjykata. Madje shumë prej tyre, të pashpresë, me një valixhe zhgënjimi në duar, pa asnjë alternativë jetese, iu drejtuan rrugëve të botës.

Ndonëse më një diferencë gjashtëdhjetë e tre vjeçare ndërmjet tyre, dy dokumentat e mësipërme të dala nga funksionarë të lartë të partisë mëmë dhe asaj bijë, duket sikur i ka shkruar e njejta dorë. Ato kanë lëndë dhe përmbajtje rigorozisht të njejtë. Në mënyrë impresionuese, ato udhëhiqen nga e njejta filozofi përjashtuese, siç është ajo e spastrimit dhe persekutimit të shtetasve që nuk janë mbështetës të ideologjisë së tyre.

Dhe dëmi i shkaktuar nuk mbaron këtu. Mes plagësh të tilla sociale, që politika nuk po i lejon të mjekohen e shërohen, po rritet dhe edukohet një brez i ri. Po rritet pa asnjë orientim të qënësishëm lidhur me të vërtetat rrënqethëse të historisë, të cilat siç e dëshmon rasti i mësipërm, po përsëriten barbarisht. Një brez që nuk gjen asnjë motiv të ndërtojë të ardhmen në Shqipëri. Një ç’popullim i frikshëm, që ngarkon me përgjegjësi politikën dritëshkurtër, që ka bllokuar frymëmarrjen, iniciativën e lirë, konkurencën dhe pritshmërinë e fryteve të lirisë.