Anila Dedaj/ “Politika e shteti s’duhet me e përdor krejt pushtetin e vet. Duhet me e lanë nji pjesë të papërdorme, se ajo pjesë e pushtetit që politika nuk përdor, asht fidanishtja e sytheve të proceseve të lirisë”.

Shkrimtari Primo Shllaku, afro një vit më parë zgjodhi ta japë përmes fjalëve të Volterit mesazhin e tij për Teatrin Kombëtar nga agora e protestës. Kanë kaluar më shumë se 13 muaj prej asaj kohe dhe në fakt, qeveria vijon të këmbëngulë në të sajën. Pushteti nuk e kurseu forcën “as me ligj, as me Maliq”. Anën e errët, duke dhunuar në radhë të parë Teatrin Kombëtar, e tregoi në ditët e fundit të prillit.

Germat e Teatrit u hoqën në terrin e natës. Nuk pati asnjë urdhër, as padi (përveç denoncimit të artistëve dhe Aleancës për Mbrojtjen e Teatrit). Përgjegjësin do ta zbulonte 5 muaj më vonë drejtori i Teatrit Kombëtar, Hervin Çuli, ndërsa bën me dije kallëzimin penal kundrejt qytetarëve dhe artistëve, që pas 24 korrikut morën në mbrojtje Teatrin Kombëtar. “Heqja është bërë nga bashkia.

Për mua ka qenë një lëvizje e nxituar, por nuk është bërë për provokim. Për këtë jam i bindur”, tha Çuli për mediat. Në këtë kërcim të pushtetit, që arrin kulmin me dhunën fizike e ku drejtuesit, bashkë me ta disa artistë të skenës e teatrit, pohojnë me gjysmë zëri, apo me një entuziazëm të lindur papritur dëshirën për një teatër të ri dhe çuditërisht po në të njëjtin territor; as anash, as pas godinës aktuale, pyetja është: Kush dhe pse e do realisht shembjen e godinës aktuale?

“Edhe në diktaturat ma të egra nuk ekziston mundësia e imponimit të një vullneti të vetëm”, thotë Shllaku për “Panoramën”, ndërsa analizon situatën aktuale dhe artistët që i thonë “Po” shembjes, përmes rastit të vëllait të tij, Brunos. Si njeri i letrave, është i prekur nga indiferentizmi i pushtetit karshi artistëve, intelektualëve të bashkuar si rrallëherë në 30 vite demokraci, për një kauzë të përbashkët.

Një vullnet, që sipas tij, qeveria duhet të ishte e para që duhet ta respektonte dhe që e bën simbolikën e Teatrit Kombëtar dhe atij Eksperimental edhe më të fortë. I jep më shumë kuptim fjalës “tempull”, me të cilën shkrimtari zgjodhi ta identifikojë Teatrin, për vlerat shpirtërore e historike që ajo ka. Përsërit se pas 1967-ës, kur diktatura shqiptare shënon rastin e paprecedent duke shembur “tempujt” shpirtërorë, shkrimtari pat menduar se situata nuk do të përsëritej më. Për sa i përket dëshirës për të ruajtur këtë objekt të artit, që shpesh është përbaltur duke u konsideruar si “nostalgji për gjyqet e komunizmit dhe për dënimet me varje që jepeshin në teatër”, Shllaku tregon se në ato ambiente aktori dhe regjisori Kujtim Spahivogli kërkoi të dënonin të atin, Lecin (regjisor i njohur dhe themelues i Teatrit “Skampa”.

E megjithatë, shkrimtari, ndërsa e pyesim se si është e mundur që sot ai mbron edhe “Eksperimentalin”, i cili mban emrin e artistit që deshi arrestimin e të atit, ai thotë: “Ne s’do u bajmë gjyqin të vdekurve. Unë e kam pa Teatrin jo si ndërtesë, por si një kauzë të intelektualëve shqiptarë, të cilëve u kanë mungue kauzat e bashkimit. Ky bashkim kaq i gjatë dhe konsekuent, për mue ka qenë një mrekulli e vonueme e demokracisë shqiptare”.

Zoti Shllaku, qëndrimi ndaj kauzës së Teatrit është bërë shkas që të flitet për një lloj politizimi të artistëve. Vëllai juaj Bruno është shprehur për një teatër të ri, por a është ai i angazhuar politikisht?

Me Brunon jemi vllazën prej gjaku. Pra, kemi prindë të përbashkët. Kjo nuk do me thanë se do të kemi edhe pikëpamje e profesione të përbashkëta. Brunoja ka një gabim për mendimin tim. Figura e tij edhe e imja merr shumë hov prej familjes sonë. Tue qenë i biri i një regjisori, “Artist i Popullit”, tue qenë nipi i Gjon Shllakut etj., ne nuk e fillojmë prej zeros, por prej 2-shit, 3-shit, pra jemi të përshpejtuem. Për hir të së vërtetës, duhet thanë se familja jonë nuk ka kurrfarë tradite në politikë. Ne kemi tradita letrare, teatrore, artistike (djali i Brunos asht brezi i katërt që merret me teatër) dhe ushtarake, pasi axha i babës tim ka qenë oficer i nalt i Fan Nolit, masandej i Zogut. Po ashtu, kemi edhe tradita klerikale. Traditë në politikë nuk kem dhe futja në politikë është një dalje nga skema. Nuk ka asnji gja të keqe nëse merresh me politikë, por s’duhet ndërrue e sigurta me të pasigurtën. Duhet të shkëlqesh, të shquhesh edhe atje.

Në qoftë se don me mbajtë ritmin ashendent. Në qoftë se don me zgjidhë një problem, kjo është gjë tjetër. Këtu Brunoja ka dalë pak prej folesë së tij, ku jam edhe unë me të. Nuk është se unë s’kam pikëpamje politike, sepse jam njeri politik, qytetar i politizuem, në kuptimin e vetëdijesimit për atë që ndodh rreth meje se në ç’moment ndodhet jeta ime në raport me jetën e kësaj shoqnie. Por që të bëhem aktivist apo të marr atribute dhe hove politike në një moment të caktuem, për të mos i vazhdue ato ma tutje, por deri te miratimi ose deri te entuziazmi, kjo më duket thjesht tifozllëk.

Dhe unë për vete nuk preferoj me e ba. Im vëlla ka dritën e vet, ai asht njeri që ka punue shumë, që ka ardhë në teatër me dhambë e me thoj. Kur ishte koha nuk kanë dashtë me i dhanë as shkollën, për arsye se kishte marksizmin 5. Dhe e kanë lanë edhe pa shkollë, mandej ai ka vazhdue me korrespodencë Gjuhë-Letërsinë.

Pra, nga kjo pikëpamje unë nuk e duartrokas devijimin e tij prej atyne normativave dhe prej kallëpit nga ka dalë. Ai nuk asht se ka hy në politikë si aktiv, por ka mbetë në periferinë e aktivitetit politik dhe asht thjesht një entuziast, asgja ma tepër. Nuk shof ndonji faul këtu.

Pavarësisht talentit të aktorëve si Bruno, apo edhe emrave të tjerë, kinemaja dhe teatri nuk japin siguri financiare. A mund të jetë edhe ky shkas i një entuziazmi të tillë politik?

Unë nuk di që vëllai im të ketë ndonjë problem financiar. Edhe kur them që nuk e di, s’do me thanë që mund të jetë edhe ky shkaku. Pra, unë e di mirë se nuk ka problem financiar. Edhe ai vetë e din se artistët janë “lypsa zyrtarë” në këtë botë. Janë ata që kërkojnë gjithmonë donacione etj., dhe fakti që lypin nuk i ul, mbasi qëllimi është shumë fisnik. Edhe unë kam lypë lekë për me botue një libër. Por krijimtaria, vepra e artit, për të cilën lypet leku ose fondi, është një qëllim që e shenjtënon veprimin.

Ti lyp për me ndezë llamba, për me ndriçue në një shoqni që ka nevojë për ma shumë dritë. Unë nuk e kam këtë bindje. Madje, ai vetë e din se artistët gjithë jetën e vet kanë pasë financa të dobëta, kanë bë një jetë me të ngrituna e me të uluna, një jetë sinusoidale ekonomikisht. Herë kanë pasë e herë të tjera jo. Kanë mbetë edhe për cigaren, apo për një kafe. Jo vetëm në Shqipni, por në tanë botën. Është rasti i Van Gogh-ut, i cili rrinte edhe dy ditë në dyshek pa lëviz se nuk kishte bukë me hangër. Dhe mundohej me kursye energjinë që të mos e lodhte uria. Në rastin e Brunos, nuk mendoj se asht kjo punë, por është thjesht një çështje opinioni e lirie.

Çfarë është ajo që ju nxit juve të mbështesni ruajtjen e kësaj godine?

Unë besoj te ruajtja e atij Teatri, për shkak të vlerave simbolike që ai objekt ka. Është simbol i një epoke, gjatë së cilës në Shqipni ndodhën ndryshime shumë të mëdha. I një epoke kur arti u vu në vështirësi shumë të mëdha për artistët, të cilët kërkonin të gjenin mënyrën për me tregue veten, nëpërmjet tekstesh dhe pengesave të tmerrshme që kishte imponue censura. Pra, ai vend asht vendi i një djerse të veçantë, ku ka ndodh dhe polarizimi shpirtnor i artistit, që asht ndoshta sëmundja më e keqe që mund ta shkallmojë atë. Pra, duhet të bash një rol që nuk të pëlqen, por duhet t’i japësh publikut diçka që të pëlqehet. Është gati një ndërmarrje e pamundur.

Aty kanë ndodhë, sikundër e thotë edhe Aurel Plasari, edhe gjyqe, diskutime që kanë marrë koka njerëzish. Unë mbaj mend që në këtë teatër, në tetorin e 1969, kur u ba Festivali i Gjashtë Kombëtar i Teatrove në sallën e konferencave të Teatrit “Kujtim Spahivogli”, u ngrit dhe kritikoi shfaqjen e Elbasanit, që e kishte shkrue dhe vu në skenë baba im. Ai tha faqe të gjithëve: “Çfarë pret Sigurimi që nuk i ven prangat Lec Shllakut?” Dhe ai Teatër, “Eksperimentali”, ka emrin e Kujtim Spahivoglit. Pra, unë nuk kam kurrgjë me emnin. Ai ka qenë një njeri që ka punue në teatër, sikundër ai kanë qenë të gjithë, aktorë e regjisorë. Njerëz që i ka pru ai sistem në teatër, me ose pa merita, me ose pa talent. Por ata na kanë pru këtu ku jemi dhe kjo është pjesë e historisë sonë, që na shpjegon dhe na justifikon.

Pra, ju në njëfarë mënyre po mbroni edhe atë Teatër që mban emrin e artistit, i cili kërkoi arrestimin e babait tuaj?

Ne s’do u bajmë gjyqin të vdekurve. Unë e kam pa Teatrin jo si ndërtesë, por si një kauzë të intelektualëve shqiptarë, të cilëve u kanë mungue kauzat e bashkimit. Ky bashkim kaq i gjatë dhe konsekuent, për mue ka qenë një mrekulli e vonueme e demokracisë shqiptare. Pra, kjo asht një kauzë shpirtnore shumë e randësishme, të cilën çdo qeveri në botë duhet të ketë gjakftohtësinë për ta respektue. Pra, një qeveri, e cila nuk respekton sindikalizmin rreth një çështjeje shpirtnore, ajo asht nji qeveri, e cila nuk e kupton as unitetin e saj për vendimmarrje në Këshillin e Ministrave si një trup të vetëm.

Evenimenti i madh është deviza “Mbro Teatrin”. Ajo është mrekullia e gjithë kësaj. Nuk ka rëndësi a është Primoja aty, a është Brunoja, Robert Ndrenika etj.. Rëndësi ka që shqiptarët po gjejnë një mënyrë për t’u bashku dhe për të luftue për një pikëpamje të tyren. Pikëpamja nuk asht e padrejtë, por rezulton se asht edhe pikëpamje kontingjente, pra që mund të merret në kandvështrime të ndryshme, edhe po, edhe jo.

Dhe përderisa asht e tillë, atëherë qeveria duhet të ketë gjakftohtësinë e madhe për të thanë: “Mirë, unë nuk kam pare për me e rregullue atë Teatër dhe le të dalin mandej ata që mbrojnë Teatrin e të mbledhin lekë edhe nëpër botë për restaurimin e tij.” S’do ndodhë e njëjta gja si me Notre Dame, por do të mblidhen lekë për nji riparim teatri. Ata do t’i gjejnë! Pra, këtë duhet të përshëndeste qeveria dhe aq më tepër Edi Rama, të cilin ne e kemi njoftë si njeri me pikëpamje alternative: Risi asht se ky grup njerëzish po mblidhet rreth një ideje dhe në fund të fundit nuk kanë kurrfarë interesi material. Kjo asht mrekullia e kësaj historie rreth godinës së Teatrit Kombëtar. Dhe kjo e ban këtë teatër tempull. Dhe tempujt janë të tillë, të thjeshtë, por mbeten piketa të gjalla për memorien.

Mendoni se një vend që zbaton realisht parimet demokratike do të haste në një situatë të tillë?

Një shoqni demokratike, sado minimale në demokratizmin e saj, asht bashkim vullnetesh. Mençuria e një shoqnie tregohet në koordinimin e vullneteve. Edhe në diktaturat ma të egra nuk ekziston mundësia e imponimit të një vullneti të vetëm. Ata që mbrojnë Teatrin të gjithë, ata që janë në ballë të asaj pune apo në prapavijë përbajnë një vullnet të mirartikuluem dhe të mirargumentuem, që duhet me çdo kusht të respektohet. Edhe nëse efekti mund të jetë përkohësisht i pakuptueshëm për ritmet e një zhvillimi, ai duhet respektue si vullnet. Dhe kjo duhet ba edhe për t’i treguar shoqnisë se qeveria asht e para që respekton gjakftohtësinë dhe urtësinë si virtyt./PANORAMA.al

Enver Sekiraqa, të hënën, është dënuar me 30 vjet burgim për shtytje të vrasjes së ish-policit Triumf Riza.

Ai akuzohej për nxitje në kryerjen e veprës penale të vrasjes së rëndë, pasi po pretendohet për nxitje të vrasjes së Triumf Rizës, për të cilën ai ishte dënuar me 37 vjet burgim, mirëpo rasti ndaj tij ishte kthyer në rigjykim, raporton “Betimi për Drejtësi”.

Në këtë dënim, atij do t’i llogaritet edhe koha e kaluar në paraburgim prej 30 janarit të vitit 2014, ku edhe i është vazhduar kjo masë, raporton “Betimi për Drejtësi”.

Aktgjykimi në fjalë është shpallur nga kryetari i trupit gjykues, Shashivar Hoti, sipas të cilit pala e dëmtuar është udhëzuar në kontest civil.

Ndryshe, në fjalën përfundimtare të mbajtur më 4 shtator 2019, prokurori Haki Gecaj kishte kërkuar dënim shembullor për Sekiraqën, me qellim që sipas tij, të tjerët të kenë më të vështirë dhe të mendojnë para se të kryejnë vepra penale si Sekiraqa.

Ndërsa, i akuzuari Sekiraqa kishte kërkuar drejtësi ndaj tij.

Ai ishte dënuar më 17 maj 2016 nga ana e Gjykatës Themelore në Prishtinë për dy vepra penale për “nxitje në kryerje të vrasjes së rëndë” dhe për veprën “detyrimi” me dënim unik prej 37 viteve burgim, kurse ishte liruar për veprën penale “dhunimi”.

Gjykata e Apelit, më 24 tetor të vitit të kaluar, kishte mbajtur një seancë dëgjimore lidhur me caktimin e masës së sigurisë ndaj Enver Sekiraqës, pasi e njëjta gjykatë më 19 tetor, në orët e mbrëmjes, e kishte liruar nga paraburgimi atë dhe ndaj tij kishte shqiptuar masën e arrestit shtëpiak.

Për ndryshimin e masës së sigurisë ndaj tij, kishin votuar tri gjykatëset e Apelit, dy nga radhët e EULEX-it, Elka Ermenkova dhe Anna Adamska-Gallant, si dhe gjykatësja vendore Mejreme Memaj.

Por, kjo gjykatë, pas vetëm dy ditësh, kishte vendosur që sërish ta rikthej në paraburgim, Enver Sekiraqen dhe për këtë, shkak ishte bërë një fotografi e publikuar në rrjetin social, nga miqtë që e kishin vizituar atë pas lirimit nga paraburgimi.

Me këtë, gjykata e shkallës së dytë, kishte vlerësuar se Enver Sekiraqa ka shkelur masën e arrestit shtëpiak, që i ishte caktuar.

Ndryshe, në seancën e Gjykatës së Apelit, e cila ishte mbajtur me 6 shtator të vitit të kaluar, ku ishin shqyrtuar pretendimet ankimore të palëve, Enver Sekiraqa, kishte kërkuar që të lirohet nga paraburgimi dhe të mbrohet në liri.

E si garancion për lirimin e tij, Sekiraqa kishte ofruar pasurinë e tij, përfshirë shtëpinë, lokalin dhe një shumë parash, të cilat tha se do t’i mblidhte me ndihmën e familjes.

Prokurorja ndërkombëtare e Prokurorisë së Apelit, Anca Stan, në seancën e 6 shtatorit të kolegjit të Apelit, kishte deklaruar se përveç pretendimeve në ankesë nuk kishte çfarë të shtonte tjetër, por e njëjta kishte thënë se kërkesa e palës mbrojtëse që të përjashtohen disa nga provat kruciale janë të gabuara.

Në prill të vitit 2014, Prokuroria Speciale e Republikës së Kosovës kishte ngritur aktakuzë ndaj Enver Sekiraqes për tri vepra penale, për nxitje në vrasjen e Triumf Rizës, “detyrim” dhe “dhunim”, ku për këtë të fundit, gjykata e shkallës së parë e kishte shpallur të pafajshëm.

Prokuroria pretendon se incidenti i ndodhur në “Sëiss Casino” në mes të Sekiraqës dhe Rizës ishte njëri nga motivet që çuan në vrasjen e Triumf Rizës.

Incidenti në “Sëiss Casino”, kishte ndodhur në dhjetorin e vitit 2006, ndërsa në të ishin të përfshirë Enver Sekiraqa dhe disa shoqërues të tij në njërën anë, dhe i ndjeri Triumf Riza e Arben Selmani në anën tjetër. Në këtë incident i plagosur rëndë kishte mbetur Arben Selmani.

Triumf Riza u vra më 30 gusht të vitit 2007, vrasje për të cilën Arben Berisha është dënuar me 35 vjet burg, ndërsa Enver Sekiraqa me 37 vjet.

“Kjo është vetëm një pjesë e dosjes kriminale”. Keshtu tha sot Gazment Bardhi, sekretar i Pergjithshem i PD i cili ne nje deklarate per mediat nxori te dhenat e reja nga regjistri i burgjeve ne Itali qe tregojne se Mark Babani, kryebashkiaku i zgjedhur i Vaut te Dejes, ne zgjedhjet e 30 qershorit, i arrestuar ne Sicili, pjese e nje bande qe grabiste makina, eshte denuar dhe debuar nga Italia.

“Mark Babani, nen emrin e rreme Marq Babaj është arretuar më 4 prill 1994 në Sicili për vjedhje në rrethana rënduese e kryer në bashkëpunim. Ai është arrestuar duke vjedhur makina. Kandidati i Ramës për Vaun e Dejës ka qenë pjesë e një grupi të rrezikshëm kriminal në Sicili.

Marq Babaj ka qëndruar në burg sipas regjstrit të sistemit të burgjeve deri më 6 maj 94 dhe më pas është dënuar dhe dëbuar nga shteti italian”.

DEKLARATË E SEKRETARIT TË PËRGJITHSHËM TË PD, GAZMENT BARDHI

Prej gati një muaji, Partia Demokratike ka publikuar të dhëna të pakundërshtueshme se tre nga kandidatët e Edi Ramës në bashki të ndryshme të vendit, kanë të kaluar kriminale. Valdrin Pjetri i Shkodrës, Agim Kajmaku i Vorës, Mark Babani i Vaut të Dejës e kanë fshehur të kaluarën e tyre kriminale. Për këtë arsye ata duhet të ishin larguar të gjithë nga detyra që mbajnë në mënyrë të paligjshme dhe duhet të ishin në burg për fallsifikim.

Filtri përballë shkeljes së ligjit duhet të ishte propozuesi dhe mbështetësi politik i tyre Edi Rama. Akti më normal i një kryeministri normal do të ishte shkarkimi i kandidatëve të tij kriminelë, por Edi Rama, i cili përgojon gjithkënd dhe flet për gjithçka, nuk ka gjetur akoma asnjë moment për të mbajtur qendrim për kriminelët e tij në bashki.

Edi Rama u detyrohet qytetarëve të Shkodrës një shpjegim pse zgjodhi Valdrin Pjetrin, një trafikant droge, për të përfaqësuar Shkodrën.

Edi Rama ka detyrimin t’u thotë banorëve të Vorës pse u ka caktuar një fallsifikator parash dhe mashtrues si Agim Kajmaku në krye të bashkisë.

Edi Rama duhet të marrë përgjegjësitë dhe të flasë sot përse vendosi që të identifikohet me një kriminel si Mark Babani në Vaun e Dejës.

Deri më sot Edi Rama ka bërë të kundërtën e marrjes së përgjegjësisë publike për emërimet e tij kriminale në bashkitë e vendit. Ai është fshehur si burracak pas zvarritjeve të prokurorisë, e cila akoma nuk ka një përgjigje për asnjërin prej kriminelëve të Edi Ramës.

Edi Rama vazhdon të bëjë sikur nuk dëgjon dhe nuk shikon që kandidatët që u ofroi shqiptarëve më 30 Qershor, janë kontigjent burgjesh dhe, njësoj si ai vetë, janë përfaqësues të padenjë për një shoqëri që kërkon të zhvillojë vlerat dhe standardet europiane.

Me heshtjen prej fajtori, Edi Rama provoi se është i pafuqishëm të përballet me të vërtetën dhe se vetëm bashkëpunimi me krimin është mekanizmi i vetëm që i siguron atij pushtet.

Në këto 6 vjet të drejtimit të vendit, Edi Rama u provua si Kryeministri që promovoi në politikë dhe në administratën publike mbi 300 persona me precedentë kriminalë, nga vrasësit dhe përdhunuesit, tek trafikantët e drogës dhe trafikantët e grave dhe vajzave.

Edi Rama hesht megjithëse e di që rasti më i fundit, i denoncuar nga Partia Demokratike, Mark Babani, ka mashtruar me Formularin e Dekriminalizimit. Ai është një person me precedent penal, është një i dënuar në Itali dhe sipas ligjit nuk mund të ushtrojë asnjë funksion publik, përfshirë atë të Kryetarit të Bashkisë.

Media ka transmentuar përbetimet e Mark Babanit, që ai nuk ka patur kurrë problem me drejtësinë dhe se nuk ka qëndruar as 24 orë në burg.

Ky është një mashtrim i Mark Babanit, që bëhet nën mbrojtjen e Edi Ramës. E vërteta është se Mark Babani është person me precedent kriminal.

Ky që shikoni është një dokument i nxjerrë nga sistemi shtetëror i burgjeve në Itali.

Sipas këtij dokumenti zyrtar, rezulton se:

Mark Babani, me emrin e rremë Marq Babaj, është arrestuar më datë 4 Prill 1994, në Itali, në zonën e Siçilisë, për kryerjen e veprës penale “Vjedhje në rrethana rënduese, e kryer në bashkëpunim”. Ai është arrestuar nga Policia Italiane duke vjedhur makina. Kandidati i Edi Ramës për Vaun e Dejës ka qenë pjesë e një grupi kriminal që vepronte në zonën e Siçilisë dhe që kishte kryer disa vjedhje.

Mark Babani alias Marq Babaj ka qëndruar në burg deri më datën 6 Maj 1994 dhe më pas është dënuar dhe dëbuar nga shteti Italian.

Kjo është vetëm një pjesë e dosjes kriminale të kandidatit të Edi Ramës për Vaun e Dejës.

Këto të dhëna provojnë se Mark Babani është subjekt ndalimi për të ushtruar një funksion publik nga ligji i dekriminalizimit.

Sipas ligjit për dekriminalizimin nuk mund të kandidojnë dhe as të zgjidhen kryetarë bashkie, personat ndaj të cilëve është marrë një masë arresti me burg, vendim dënimi apo dëbimi në një nga vendet e Bashkimit Europian, në rastin konkret në Itali.

Gjithashtu, Mark Babani duhet të ndiqet penalisht për fallsifikimin e Formularit të Dekriminalizimit.

Mark Babani është në dijeni të plotë të faktit se është një person me rekorde të shumëfishta kriminale. Mashtrimi i tij publik se nuk ka patur asnjëherë probleme me drejtësinë, provon se ai ka mbrojtjen e Edi Ramës.

Me heshtjen e tij, Edi Rama provoi se është vërtetë ai mbrojtësi i Mark Babanit, me kandidimin e të cilit tregoi edhe njëherë se është i lidhur pazgjidhshmërisht me krimin.

Partia Demokratike i kërkon organit të prokurorisë të veprojë menjëherë ndaj Mark Babanit dhe të zbatojë ligjin e dekriminalizimit.

Asnjë vonesë apo manipulim i organit të prokurorisë nuk e fsheh më të vërtetën se Edi Rama është politikani i vetëm në Europë, që promovon, mbështet dhe qeveris me krimin.

Është ndarë sot nga jeta, në moshën 100-vjeçare, gjenerali i njohur shqiptar Rrahman Parllaku.

Parllaku ka qenë partizan në luftën Antifashiste, hero dhe komandant, i persekutuar në komunizëm.

Jetëshkrim i gjeneralit Rrahman Parllaku:

Lindi në fshatin Novosej të Lumës, i biri i Latif Parllakut dhe Kadimes. Shkollën fillore e kreu në Shishtavec. Në moshën 12-vjeçare ka filluar punë me babanë dhe vëllanë në profesionin e pastiçierit nga viti 1932 në Cakran të Mallakastrës dhe nga viti 1936 në Selenicë të Vlorës.

U kthye përsëri për të vazhduar shkollën dhe për të dhënë provimet. Me ndihmën dhe këmbënguljen e mësuesit të tij Salih Kolgeci, dhe të drejtorit të shkollës Myslim Sina nga Tërbaçi i Vlorës, arrin ta përfundojë arsimin fillor 5 vjeçar.

Më 1930, babai i Rrahmanit, Latifi , së bashku me të vëllain u largua për në Vlorë dhe Cakran të Mallakastrës. Nga viti 1936 deri në vitin 1939, Rrahmani punoi në Selenicë të Vlorës.

Në prag të pushtimit fashist të 7 prillit 1939 me vëllanë Selimin kushëririn Baftjarin bashkë me popullin e Selenicës zbritën në Vlorë për të kërkuar armë për të mbrojtur vendin nga pushtimi fashist. Të zhgënjyer e dëshpëruar nga qëndrimi i mbretit dhe qeverisë, që nuk e armatosën e organizuan popullin për luftë kundër fashizmit, u kthyen në Selenicë. Në nëntor 1939, hapën një lokal pasticeri në qytetin e Vlorës.

Në protestën e zhvilluar më 28 nëntor 1941 kundër pushtuesve iu dha rasti që në kulmin e entuziazmit të protestuesve të dalë në krye për të mbajtur flamurin kombëtar që përpiqeshin ta rrëmbenin fashistët, aty mori një goditje në kokë. Pas kësaj dite përfshihet në njësitet guerile të qytetit, fillimisht guerilas i thjeshtë, pastaj përgjegjës grupi e njësiti dhe me pranimin si anëtar i Partisë Komuniste. Më 6 janar 1943 u caktua komandant i njësiteve guerile të qytetit të Vlorës deri më 28 nëntor 1943, kur e transferuan me detyrë komisar batalioni. Pas rezultateve të mira në drejtimin e batalionit në luftimet kundër forcave naziste dhe ruajtjen e kompaktësisë të efektivit gjatë Operacionit armik të Dimrit 1943-1944, emërohet zëvendëskomisar i Brigadës së 8-të, e përuruar më 26 prill 1944 në Sheper të Gjirokastrës.

Gjatë muajit maj u mor me organizimin e Brigadës së 12-të Sulmuese dhe mbrojtjen e Kongresit të Përmetit. Më 8 qershor 1944 transferohet në Brigadën e 3-të Sulmuese dhe së bashku me anëtarët e shtabit që drejtonin këtë njësi përballoi me sukses Operacionin e qershorit të ushtrisë naziste.

Pas këtij operacioni me urdhër të Shtabit të Përgjithshëm, brigada kalon në Shqipërinë e Mesme, me detyrë të spastrojë nga armiqtë zonat malore të Elbasanit e Tiranës e të sigurojë nga shpina forcat e Divizionit të 1-rë, që vepronin në Mat e Dibër dhe të mbronte bazën e Bizës, ku hidhnin materiale avionët aleatë. Në fillim të shtatorit, brigada me urdhër të Komandës së Përgjithshme mori për detyrë që së bashku me Brigadën e 5-të të kalonin në Kosovë për të shpejtuar çlirimin e kësaj zone e të ndihmonin në ngritjen e Këshillave Naconalçlirimtare si organe të pushtetit të ardhshëm për përfshirjen në masë të kosovarëve në luftë për t´ju bashkuar frontit antifashist të popujve dhe të dëmtonin e pengonin forcat gjermane në tërheqje.

Me çlirimin e Kosovës, më 22 nëntor, në qytetin e Pejës merr urdhrin e emërimit komandant i Divizionit të 5-të dhe u gradua kolonel. Nga 20 dhjetori i vitit 1944 deri në mars të vitit 1945, forcat e komanduara nga Parllaku në bashkëveprim me forcat jugosllave çliruan krahinën e Sanxhakut. Me ndërprerjen e luftimeve, forcat e Divizionit të 5-të e të 6-të Sulmues u kthyen në Kosovë. Më 14 prill të vitit 1945, kur ndodhej në Mitrovicë, ai mori urdhrin e emërimit komisar i Korparmatës së 2-të në Berat. Me shkrirjen e saj e nxorën në lirim dhe e caktuan sekretar politik i Komitetit Qarkor të PK të Shkodrës. Me kërkesën e tij rikthehet në ushtri në detyrën e drejtorit të Personelit në Ministrinë e Mbrojtjes. Në vitin 1947 i jepet grada kolonel. Në dhjetor të vitit 1947, Parllaku u caktua në detyrën e drejtorit Politik të Ushtrisë, detyrë të cilën e kreu deri në prill të vitit 1948, kur u dërgua të studionte jashtë shtetit. Parllaku ka mbaruar studimet në Akademinë e Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë sovjetike “Voroshillov”.

Pas kthimit nga studimet, ai u emërua drejtor i Drejtorisë së Organizim-Mobilizimit në Ministrinë e Mbrojtjes. Në vitin 1952-1954 caktohet në postin e zëvendësministrit të Mbrojtjes e drejtor i Prapavijës së Ushtrisë dhe mori gradën e lartë të gjeneral-majorit. Gjatë viteve 1954-1961 do të shërbente si zëvendësministër i Mbrojtjes për përgatitjen luftarake të ushtrisë.

Nga viti 1961 deri në vitin 1967 kreu detyrën e komandantit të Forcave Ushtarako-Detare dhe më pas komisar i këtyre forcave dhe iu dha grada gjeneral-leitnant. Në vitet 1969-1970 do të shërbente si komisar i Forcave Ushtarako-Ajrore dhe një vit më vonë u emërua zëvendësministër për Përgatitjen Luftarake të Ushtrisë. Për merita të veçanta i është dhënë titulli “Hero i Popullit” dhe është dekoruar me 9 urdhra e tri medalje të luftës dhe 3 urdhra të shërbimit ushtarak. Parllaku, ka qenë zgjedhur deputet i Kukësit në Kuvendin Popullor për 7 legjislatura rresht, që nga viti 1945 deri në vitin 1973. Gjeneral Parllaku ka qenë kandidat i KQ të PKSH që nga tetori i vitit 1944 deri në Kongresin e Parë.

Në kongresin e Katërt rizgjidhet përsëri kandidat i KQ të PPSH dhe në Kongreset e Pestë e të Gjashtë anëtar i këtij Komiteti. Parllaku u arrestua dhe dënua për pjesëmarrje në të ashtuquajturin “puç ushtarak”, nën akuzën e “krimit dhe tradhtisë ndaj atdheut, sabotimit dhe agjitacionit dhe propagandës me rrezikshmëri të lartë”. Në bazë të këtyre akuzave u dënua me 25 vjet heqje lirie, nga të cilat 16 vjet e tri muaj i vuajti në burg (nga dhjetori i vitit 1974 deri më 17 mars të vitit 1991), si pjesëtar i të ashtuquajturit “grup i Beqir Ballukut”. Duke pasur akuzën e rëndë të “tradhtisë ndaj atdheut”, të ashtuquajturit pjesëtarë të këtij grupi: Beqir Balluku, Petrit Dume, Hito Çako e Rrahman Parllaku nuk amnistoheshin nga ligjet në fuqi. Në rekursin e bërë nga Parllaku, Gjykata e Kasacionit vendosi, më 20 korrik të vitit 1994, prishjen e vendimit të 5 nëntorit të vitit 1975 të Gjykatës Ushtarake, që i cilësoi fajtorë ushtarakët e lartë, dhe pushimin e akuzave të mësipërme. Ai ishte kryetar i Organizatës së Bashkuar të Veteranëve të Luftës të Popullit Shqiptar.

TIRANË

Partia Demokratike ka sulmuar ashpër kreun e Kadastrës, Artan Lame, duke e akuzuar për ndërhyrje për punësime në administratë. Në një dalje para mediave ish-deputetja Oriola Pampuri deklaroi se Lame duhet të ishte në burg pasi sipas PD ai ka përdorur administratën për fushatë elektorale, ndërsa shton se “vazhdon të mashtrojë shqiptarët me propagandën e Edi Ramës për punësime me konkurs”.

“Jemi dy muaj para zgjedhjeve që do të thotë se nga historia e deputetëve, kandidatë bashkie, kërkojnë ndihmë dhe mbështetje…E keni parë se Legalizimet është një nga gjerat më të rëndësishme që konsiderohet, kështu që deri në zgjedhje, historinë e ditës së shtunë nuk dua ta dëgjoj. Për sa kohë që unë ditën e shtunë jam në punë, kush mendon se do të rri pushim, fare thjesht le ta thotë dhe natyrisht të ikë pastaj. Në rastet kur janë larguar njerëz të tjerë, ua kam thënë ministrave e deputetëve përkatës; vëlla i dashur, ky vend është i joti.”, thuhej në audion ku fliste Lame, e cila u ripublikua sot nga PD. Audiopërgjimi i përket kohës para zgjedhjeve të 2017, ndërsa u bë publik nga PD në janar të vitit të kaluar.

DEKLARATA E PARTISE DEMOKRATIKE

Propaganda e Edi Ramës me punësimet shtetërore është një nga çështjet penalizuese jo vetëm për integrimin europian, por, mbi të gjitha, për keqfunksionimin dhe korrupsionin endemik, i përhapur në çfo qelizë të administratës shtetërore.

Shembull tipik i kësaj propagande është Agjencia e Kadastrës, e drejtuar prej 6 vitesh nga Artan Lame me emrin e Agjencisë së Legalizimeve. Pak ditë më parë, Artan Lame, pa u skuqur fare, foli për konkurs të ndershëm në plotësimin e disa dhjetëra vendeve të reja të punës të hapur në ketë agjenci me shtrirje në të gjithë vendin. Por gjithçka është një teatër.

Artan Lame, si gjithë kolegët e tjerë pjesë të qeverisë grabitëse të Edi Ramës, nuk mund të organizojnë konkurse të ndershme. Ata dinë vetëm të punësojnë militantë partiakë, që i përdorin në zgjedhje në shkelje të ligjit ndaj kundërshtarit politik. Artan Lame është modeli tipik i kësaj skeme skandaloze që ka mbajtur peng administratën publike gjithë keto vite, duke punësuar militantë që vijnë me lista nga partia në pushtet dhe, në vend t’u shërbejnë qytetarëve, i shërbejnë partisë në pushtet në kohë fushatash elektorale.

Rreth një vit më parë, kjo u provua me një material autentik, të publikuar në media, ku Artan Lame dëgjohet që pranon ndërhyrjen e deputetëve socialistë për marrjen në punë të militantëve dhe përdorimin e tyre gjatë fushatës. Ju ftoj ta ndekim këtë pjesë, ku Artan Lame nuk është në rolin e një shtetari që flet për konkurse, por në rolin e një partiaku që emëron militantët e sjellë nga partia.

Teatri që luhet me shqiptarët dhe tallja e tyre nga Artan Lame dhe shefi tij Edi Rama është e qartë. Në vend që ky funksionar i qeverisë të ishte sot në burg për përdorimin e administratës në fushatë, vazhdon të mashtrojë shqiptarët me propagandën e Edi Ramës për punësime me konkurs.

Modeli i vërtetë i Artan Lames dhe gjithë të ngjashmëve të tij është vetë Edi Rama. Dosja 339, e trajtuar gjerësisht nga Zëri i Amerikës pak muaj më parë, provoi se është Kryeministri ai që ndêrhyn drejtpërdrejt për prishjen e konkurseve të administratës dhe, në mënyrë kriminale, ndërhyn nga zyrat e tij për të larguar më të aftët dhe për të punësuar militantët partiakë apo njerëzit e kriminalizuar.

Edi Rama ka ngritur një shtet mafioz, ku gara në zgjedhje, gara për vendet e punës, gara për tenderat janë fasadë e një pushteti të korruptuar dhe të inkriminuar. Pra daj, sot Shqipëria ka vetëm një zgjidhje, largimin e Edi Ramës!

Me rastin e Ditës së Demokracisë, Presidentit Ilir Meta thotë se vendi ynë është përfshirë nga  fenomeni i rrezikshëm i shtetit paralel të propagandës dhe PPP-ve, duke shtuar se axhendat e nëndshehme kanë kapur për fyti Shqipërinë, që sipas kreut të shtetit nuk janë gjë tjetër vetëm se komplot kundër demokracisë.

Presidenti nënvizon se mbrojtja e demokracisë sot është një detyrë patriotike për t’i rikthyer besimin çdo qytetari dhe çdo të riu se e ardhmja më e mirë është vetëm këtu.

Gjithashtu, Meta thotë se Shqipëria është e fundit në rajon dhe pavarësisht kësaj, askush nuk mban përgjegjësi, duke thelluar më tej paligjshmërinë.

Gjithashtu, Meta thotë se Shqipëria është e fundit në rajon dhe pavarësisht kësaj, askush nuk mban përgjegjësi, duke thelluar më tej paligjshmërinë.

Postimi i plotë i Metës:

Të dashur miq, sot është Dita Ndërkombëtare e Demokracisë.

Në themel të demokracisë qëndron vota, e drejta e çdo qytetari për t’u zgjedhur e për të zgjedhur, pluralizmi politik.

Demokraci do të thotë që çdo qytetar të vendosë për të ardhmen e vet. Që çdo qytetar të ketë besim te roli i vet në demokraci. Që çdo qytetar të ketë mundësi për të ndikuar mbi vendimmarrjen. Për ta detyruar atë të jetë transparente, nëpërmjet llogaridhënies në çdo nivel vendor dhe kombëtar.

Demokraci do të thotë që çdo qytetar të jetë i barabartë para ligjit.

Fatkeqësisht shumë nga këto parime e vlera që janë kolonat dhe zemra e botës demokratike, janë përçudnuar në vendin tonë.

Zhgënjimi është i madh. Jo ndaj demokracisë që sollëm në dhjetor ’90, por ndaj formës së shëmtuar që ajo mori në 30 vite. Shpopullimi dramatik i Shqipërisë dhe humbja e shpresës, veçanërisht tek brezi i ri, është treguesi më i dhimbshëm dhe fatkeq. Shikoni ku jemi sot: të fundit në rajon para dyerve të BE-së. Dhe ende askush nuk mban përgjegjësi, përkundrazi. Ka edhe më shumë thellim në paligjshmëri.

Fenomeni i rrezikshëm i shtetit paralel të propagandës dhe PPP-ve, dhe axhendat e nëndheshme që kanë kapur për fyti Shqipërinë, nuk janë gjë tjetër veçse një komplot kundër demokracisë, çdo vlere e parimi të saj, kundër sovranitetit të të gjithë qytetarëve që duan një demokraci të vërtetë europiane dhe perëndimore.

Ndaj ne sot kemi një mision të përbashkët historik: Të shpëtojmë demokracinë nga pengmarrja e një pakice të papërgjegjshme dhe jolegjitime!

Koha nuk pret!

Kjo është beteja jonë! E njerëzve të lirë, të ndershëm dhe punëtorë, e rinisë sonë të mrekullueshme! E të gjithëve ne që e duam me shpirt dhe zemër Shqipërinë! Dhe unë jam më i vendosur se kurrë!

Për një Shqipëri demokratike, si gjithë Europa!

Sepse liria, demokracia dhe dinjiteti njerëzor janë të panegociueshme!

Mbrojtja e demokracisë sot është një detyrë patriotike për t’i rikthyer besimin çdo qytetari dhe çdo të riu se e ardhmja më e mirë është vetëm këtu dhe kjo kërkon kontributin e secilit për ndryshim.

Zgjidhja nuk është largimi, por zgjimi dhe ndryshimi!

Largimi u intereson atyre që duan të zbrazin Shqipërinë nga shqiptarët, ndaj prej kohësh kanë planifikuar vrasjen e ngadaltë të demokracisë dhe shtetit të së drejtës.

T’ua kthejmë Shqipërinë shqiptarëve dhe vetëm atyre! Sepse të rinjtë tanë mund të gjejnë çdo gjë jashtë që u mungon sot këtu, por kurrë nuk do të gjejnë Atdhe!

Regjimi i bllokmenëve ishte shumë herë më i vështirë se regjimi i oligarkëve për t’u përmbysur!

Zgjidhja nuk është tërheqja dhe justifikimet foshnjore, por përballja me të keqen dhe ligësinë!

O SOT O KURRË!🇦🇱

“BalkanWeb” zbulon emrin e shqiptarit të arrestuarit dje në Janinë me rreth 1 ton marijuanë. Burime konfidenciale nga policia greke bënë me dije se ai është 30-vjeçari Mirjan Gjini, lindur në Gjirokastër.

Sasia gjigande e drogës, hashash i papërpunuar, me peshë 951.65 kg, u gjet mëngjesin e djeshëm nga Prokuroria e Drogës në Janinë në kryqëzimin Eleousa ku u arrestua dhe 30-vjeçari shqiptar.

I arrestuari dyshohet se transportoi kanabisin brenda një furgoni të mbyllur, të cilin policia e ndaloi për kontroll. Hetimi paraprak është duke vazhduar nga Departamenti i Janinës i Divizionit të Prokurorisë së Drogës në Sigurinë e Brendshme.

Një nga gazetarët që prononcohet shpesh mbi grupet kriminale ka ngritur një pretendim të rëndë duke folur këtë të enjte rreth krijimit të strukturës së re policore, FAST.

Artan Hoxha e ka cilësuar përfshirjen e ish-komandove në këtë njësi si diçka pozitive, pasi, sipas tij, një pjesë e tyre mbeten të papunë kur kthehen nga misionet e NATO-s.

Teksa fliste në një emision TV ai shtoi se ka pasur raste kur komandot janë përdorur edhe si ekzekutorë për grupet e strukturuara kriminale.

“Është mirë që një pjesë e trupave tona paqeruajtëse në Afganistan dhe Irak, që kanë qenë përballë një armiku real, po shfrytëzohen sepse janë harxhuar miliona lekë, ata janë makineri e luftës kundër krimit dhe po përdoren për rendin dhe sigurinë. Ndërkohë, kolegë të tyre vitet e fundit i kemi parë t’i përdorin grupet e strukturara kriminale. Pra ne kemi komando të FA-së tashmë të lënë pa punë që janë kthyer në ekzekturorët e grupeve kriminale. Janë të ftohtë, të pamëshirshëm dhe të vështirë për t’u kapur”.

Shqipëria me të treja rajonet e saj  (veri, qendër, jug) renditet më e varfra në Europë sipas një krahasimi që bëri Eurostat për të ardhurat për frymë sipas Paritetit të Fuqisë Blerëse në vitin 2017. Të dhënat bëhen të ditur në Librin Vjetor të Eurostat, të publikuar së fundmi.

Por nga të gjitha rajonet e Europës Shqipëria renditet e fundit, pasi konsumi i saj për frymë nuk është as sa një e treta e mesatares së BE-së. Ndërsa Rajoni i veriut në Shqipëri renditet si rajoni më i varfër në Europë. Veriu ka të ardhura sa 22.7% e mesatares europiane. Kjo do të thotë që qytetarët e veriut duhet të jetojnë me një të pestën e të ardhurave në raport me një europian mesatar. Për çdo 100 euro që fiton një europian, ata marrin vetëm 22.7 euro.

Jugu i Shqipërisa ka të ardhura sa 28.25 e mesatares europiane. Më mirë paraqitet situata në qendër, ku ky tregues ngjitet në gati 32.8% të mesatares europiane. Mali i Zi ka të ardhura sa 38.7% e mesatares europiane, maqedonia sa 34.7%.

Diferenca të mëdha ka dhe Serbia. Në zonën e Beogradit, të ardhurat janë sa 62.5% e mesatares europiane, ndërsa në Jug ka zona ku ky tregues është rreth 24%.

Krahasimi i Eurostat me bazë rajonet pohon se edhe brenda një vendi të zhvilluar si Gjermania ka rajone që shpenzojnë më pak se mesatarja e BE për frymë sikur ka edhe të tjera që shpenzojnë shumë me tepër se mesatarja.

Shembulli tipik për pasurinë  e krijuar është Londra, ku në një rajon të saj të ardhurat për frymë ishin 5.8 herë më të larta se ato të mesatares së BE-së., ndërsa në të pesë Rajonet e Londrës PBB-ja për frymë ishte mbi 2 herë më e madhe se mesatarja e BE-së.

Luksemburgu (një rajon i vetëm në këtë nivel detajesh) që ka një industri bankare dhe financiare të  konsiderueshme kishte PBB për banorë 2.45 herë më e lartë se mesatarja e BE-28. Kjo është e lidhur dhe me numrin e ulët të popullsisë.

Gjithashtu ndër më të pasurit në Europë renditet një rajon i Irlandës ku shpenzimet për frymë ishin 2.6 herë më të larta se, mesatarja e BE-së për shkak të zhvillimit të farmaceutikës dhe teknologjisë së informacionit.

Ndërsa në Çeki vihet re pabarazia me e lartë ndërmjet qyteteve. Teksa Praga renditet e shtata në Europë për nivelin e lartë të ardhurave për frymë, qytete të tjera të Zapadne Slovensko kishin të ardhurat për frymë sa 68.6% e mesatares se BE-së.

Në krahun tjetër, Gjermania ka rajone më të pasura se kryeqyteti. Së paku 19 rajone në Gjermani kanë të ardhura më të larta për frymë se banorët e Berlinit.

Rajonet ‘më të varfra’ të BE-së janë të shtrira kryesisht në Lindje dhe në Mesdhe. Këto vende ndahen në dy grupe të dallueshme: Me popullsi të rrallë, rurale dhe rajone që karakterizohen nga popullata në plakje dhe emigracioni neto; ose rajone post-industriale, që kanë mbetur të braktisura.

Në hartën më poshtë ku bën pjesë edhe Shqipëria rajonet më të varfra në BE janë treguar me ngjyrë të purpurt. Këto rajone shtrihen nga Letonia në në Veri, përmes pjesëve lindore të BE-së, poshtë në Greqia dhe Italia e Jugut dhe shtrihet në të gjithë zonën mesdhetare./MONITOR