Një nga paraqitjet e fundit të Navalny, përmes ekranit gjatë një takimi me Gjykatën e Lartë më 11 janar

Pavarësisht se ishte një gjemb në këmbë për Putinin, ai ishte simboli i opozitës ndaj Kremlinit dhe i një Rusie ndryshe më shumë se çdo gjë tjetër në Perëndim; për rusët asnjë nga këto

VOAL- Vdekja e parakohshme e Alexey Anatolevich Navalny në një burg siberian nuk është një surprizë. Ishte një nga mundësitë konkrete që ishin pjesë e së ardhmes afatshkurtër dhe afatgjatë për kundërshtarin më të shquar të Vladimir Putin. Të tjerat ishin burgim të përjetshëm, ose lirim pas ndryshimit të regjimit në Kremlin. Etapa e sistemit rus në këto kohë nuk parashikonte asnjë opsion tjetër përveç këtyre treve, e fundit prej të cilave mund t’i atribuohet më shumë dëshirës sesa realitetit. Fati i aktivistit 47-vjeçar u vulos pasi pas helmimit të vitit 2020 në Tomsk dhe shtrimit në spital në Berlin, ai u kthye vullnetarisht në Rusi në fillim të vitit 2021 dhe u arrestua menjëherë. I dënuar në muajt në vijim, në raste të ndryshme, në gjyqe të konsideruara politike në Perëndim dhe gjithashtu nga opozita jashtëparlamentare ruse, ai u mbyll në Siberi, ku mbaroi historia e tij.

Gjatë 15 viteve të fundit, Navalny ka qenë një gjemb në krahun e Putinit, më shumë në nivel mediatik dhe propagandistik sesa në nivel konkret. Pak i dashur për rusët, lider i një opozite të larmishme dhe jokonkluzive, i paaftë për të gjetur një program të përbashkët përtej ngjitësit anti-Putin, por ndoshta, pikërisht për këtë arsye, ai është kthyer në ikona e disidencës ndërkombëtare dhe tërthore kundër Kremlinit, e konsideruar me shume e rrezikshme . Pushtimi rus i Ukrainës, i cili filloi në vitin 2022 ndërsa ai ishte tashmë në burg, ishte sinjali, megjithatë, se ai nuk do të lirohej nga burgu në një mënyrë të thjeshtë. Vdekja e tij vjen një muaj para zgjedhjeve presidenciale të 17 marsit, në të cilat Putin do të fitojë duart, siç bëri herën e fundit në 2018, pikërisht kur Navalny u përpoq ta sfidonte, por dështoi, pasi u përjashtua për arsye formale.

Kanë kaluar pak më shumë se pesë vjet që nga ajo kohë, por ndërkohë bota është kthyer përmbys, gjithashtu me urdhër të Putinit, dhe historia e Alexei Anatolevich është shembullore nga ky këndvështrim, kjo është arsyeja pse përfundimi i saj sigurisht është nuk përfaqësojnë një ngjarje të paparashikueshme. Pasi i mbijetoi novichokut, ai nuk mund të duronte fuqinë që e dërrmoi përfundimisht. Në kontekstin e ri ndërkombëtar, me konfliktin e vazhdueshëm midis Moskës dhe Kievit, i cili ka hapur një përçarje midis Rusisë dhe Perëndimit dhe po ripërcakton ekuilibrin e ri gjeopolitik global, dhe me kërcënimin atomik më aktual se kurrë, vdekja e një kundërshtari në Rusi. nuk është sigurisht që do të ndryshojë rrënjësisht marrëdhëniet midis Kremlinit dhe Shtëpisë së Bardhë. Megjithatë, protesta është e madhe, propaganda në lëvizje kudo.

Alexey Navalny, pesëmbëdhjetë vjet më parë, kur ishte një nga liderët e lëvizjes që mbushi sheshet ruse duke protestuar në dimrin 2011/2012 kundër stafetës në Kremlin midis Dmitri Medvevdev dhe Putin, ndoshta do të kishte qenë në gjendje të jepte një pikë kthese të ndryshme, nëse së bashku me aleatët e kohës kishin gjetur një platformë të përbashkët dhe të besueshme për të bindur elektoratin progresiv. Megjithatë, nga njëra anë, aparati represiv dhe nga ana tjetër mungesa e koordinimit, e kombinuar mbi të gjitha me pamundësinë për të përfshirë në numër të madh votuesit rusë, si dhe të pakënaqurit në vertikalin e pushtetit, e kanë kthyer atë në një nivel margjinal. figura. Fakti dhe popullariteti i tij, gjithmonë në minimum edhe sipas sondazheve të pavarura, ka qenë gjithmonë shumë më i lartë jashtë se në Rusi, ku karriera e tij, politike dhe jo, është vlerësuar gjithmonë me indiferencë, nëse jo me dyshim.

Fillimisht i afërt me Partinë liberale Yabloko, më vonë i përjashtuar për pozicionet e tij tepër ekstreme ndaj së djathtës ekstremiste, me betejat e tij kundër korrupsionit kundër partisë së pushtetit të Putinit ai vuri gishtin mbi plagë, por në një vend si Rusia, që është gjithmonë në pozitat e para në renditjen e Transparency International, Don Kishoti e gjeti veten kundër mullinjve të erës. Për Perëndimin ishte simboli i kundërshtimit ndaj Putinit dhe i shpresës për një Rusi tjetër, por për rusët, për shumicën dërrmuese të tyre, asnjëra nga këto gjëra. Kjo është arsyeja pse të dy narrativat janë të kundërta: gjithçka është parë tashmë, duke filluar nga Mikhail Gorbachev, një idhull midis Evropës dhe Shteteve të Bashkuara për arkitekturën e perestrojkës, i urryer në vend si përgjegjës për kolapsin e vendit. Gorby u varros në Moskë, në varrezat Novodevicy, ku Navalny do të gjejë paqen nuk dihet ende.rsi-eb