TRËNDAFILI YT

E shoh ndjej tënd Shkrumb i fikur zambak i ligur

zogun e bardhë n‟ të ikur që zemrën ma rëndon

E shoh trëndafilin e mekur

Erën e tij , që shpirtin m‟i trazon Kurrë(s‟) gëzon.

Nuk eci, me dhunë, as me mashtrime Jam botë ne vete, yll pa shëmtime

Ti shtrihesh vetëm për vetëm n‟ shtrat Më shtjerr n‟ guvën e zemërimit përnatë. Me ty, kur ( të) zgjohesh nga gjumi

Apo letargjia

Do nisim nga e para

E jo nga fjalët e mëdha , nga magjia Do të zdirgjemi deri në trëndafil Unë kercell lulje , e Ti pistil.

Natën e zezë , do ta lëmë pa terr Do të ndezim fenerë

Po dhe llambadarë të tjerë. Do nisim një lojë , lojë të re Pa fund me cak , me nge

Pemën së bashku do ta hamë Që n‟ agim

DEHJE

Do të thëmi me plot kuptim. Lumin tonë të vardisjeve

S „ do ta pakësojmë

S‟ droj mullinjtë të blurit Do ta ngadalësojnë

E ne për mospunë Për hiliqarë

Do na dëftojnë .

Do t‟i gici , majate forta t‟ gjoksit Si gicet pema e shijshme e pjekur Përherë je diçka e paarritshme

Por për mua bëhu frut i vjelë . Mos shko, fshehtas pas erës Mos ik me stinën e pranverës Lauresha ndër grunaja të pret

Dhe një tubë bar , që të shtrohet dyshek . Ashtu të thjeshtë , pa fustan

Lulenusërinë, a e vë nishan.

Të vë kryet në Ty. Në trupin tënd

Me gjuhë zjarri, të ndez si pishën e thatë Ne dhomë me erën tënde

Qe s‟ më lë rehat më ngacmon. Dhe t‟i këqyri buzët e lëmuara Me llak karmin

Dhe thonj e kuq,

Dhëmbët si thelpinjë arrash.

E prehesh n‟ mbretërinë tënde vetë perëndi Gjak të më presë nuk kam

Por sa shtatë dragoj kam fuqi

Trëndafili yt , mbretërinë time zgjon Flokët e tu , t‟i gërshetoj unë vetë Dhe pse(nuk ) i ke gërshet , gërshet . Toka gëzohet , e shtrati madhërohet Lulet harlisën po (s) i shikon

Tek , ti mjalti Tek , ti hoja dehje vetë kërkon

dehjen ( pse s‟ më) dhuron .

II

Do të përulem ndërmjet dy këmbëve tuaja Si ndërmjet dy degëve, të lisit rrap

Dhe ngadalë , ngadalë Hap më hap

Pa ta lënduar qetësinë

Pa e vënë shpejtësinë në vrap

Që i dhuron atë çka i duhet një lypsari

Cka e merr atë, çka i duhet një vashës – skofjare. Se nesër ndoshta është tepër vonë

Hëna harron t‟ lindë , e dielli t‟ perëndojë Më afër se vdekjen

S‟ e kemi as këmishën tonë Bile dy gjurma dhëmbësh Që qetas të kenë jehonë

N „ trupin tim të qëndrojnë Medaljon . As në portokalle , fluturat e pranverës s„i thurin gërshetin erës …

Ëndrrën e re , lule përmall

Etjen e madhe n‟ krua do ta shuaj Ujë të ftohtë, bilur ujë

Më ndez akoma , etje e flakë

Qe më përthekojnë trup e shtat Frut i pjekur , qershi e arrirë

Po të kalojë koha bëhesh e pështirë Qëndro mos iu dorëzo t „ ligave

T „ pabesëve , intrigave Se ta bëjnë vetën

Të bëhesh çapraz

Lule e shëmtuar pa gaz .

Të nemurat mos të futën në kokë Si ti harrosh shpifarakët

ata ndërtojnë shpifje tjera

Prapë për dashuri përzier me erëra Ku rrahin tufanet

Ku derdhet gjaku Ku thyhet dera

E fiket konaku .

Le t‟ i marrë bufi , këto gjallesa Ose butakët t‟ i venë në nënkresa Lëri lulet e bukura të gëzimit

Të shpërthejnë gonxhet e mosharrimit . Pranverë pas pranvere

Ujin në sy , u nxirr të tjerëve N „ konakun tend të bujarisë DEHJA

Le të gjezdisë.

Me fluturat e pranverës Qe thurin gërshetin tend Gërshetin e erës .

18.08. 1988

Prekaz .

TI JE …

Ti je statuja e perëndisë

Unë jam bazamenti i lashtësisë Betimet e tua janë

Krojet që rrjedhin E jetën ma shtojnë .

Duart e tua , janë jetë

Bukë e mbrëmjës pas lodhjes Dyshek i shtruar në shtrat Mbëltim lulesh n‟ saksi

Sytë e tu , yll zjarri gjithësi . Ti je kënga ime djaloshare

Shtigje të bjeshkëve të harruara

Dritaret që kanë ngelur t‟ hapura n „ kulla . N‟ Trapazan

Që është pluhurosur llulla Djepi

Që nuk bë cek , cek , në ninulla

Dhe Vargu i nuseve në Ditën e Granisë Për Rend të Paluara .

As nikoqire me hurma

Kur gostit vargun me burra

Ti je , vetë Statuja e perëndisë

Unë s‟ jam bazamentiyt i pabesisë . Shkele pa e njohur mirë

Livadhin e mërisë

Ti që je ujë i amaletës S‟ je qelb i kënetës .

NE MË THËNÇIN …

Ardhjet e tua nuk kanë më vend Shkuarjet e tua nuk ishin të nemura E Ti , në mua je

Vetëm guri i Akullt Me Prushin e djegur Udha e Betimit Besën ta rrëfen .

II.

Kur shtrihesh n‟ shtrat Me dolli verë

Urtisë sime , mos ia prish gëzimin Kryengritjes sime , kallëxoi rrugëtimin . Këto dua i unë

Siç i thotë i madhi Çajupi I do zotëriu dhe hajduti

Rrugë e mundimshme shumë Por e ëmbël për fatlum .

Det i bukur det , zemër të gjerë që ke Dashuri e bardhë , e bardhë dashuri je . E syzeza , mejtohet , rri qetas buzëgaz

Je vetë trëndefili n mëngjes që le maraz .. Det i gjerë , det

Pulëbardhë je Ti syzezë vetë .

Dita lëshohet më bardhësi

Ti kokën tënde, e fut n „ timin gji . Nata është terr, terr

Pa të parë të tërën

Mos vdeksha as një herë .

Lanet në më thënçin , lanet Për Ty

Dy herë do të vdes këtë jetë Do vdes kur të puth

kur të zë ngushtë

Lanet në më thënçin , lanet  Pa ty , dita as nata s‟ ka lezet .

III.

Kroi ujë argjendi rrjedh Ujë derdhet nëpër vijë Ti ecën me nallane

Ti ecën për në shtëpi . Në më thënçin marroq

Do bëhem lypsar me kërroç Ndanë rrugës më rri dritare E nuk shqepesh fare .

Me lëshon buzagazin e delirë Qëllimin e mirë .

Syzeza e bardhë Qafëgjata gastare .

Vreshti jep rrush të zi me gjak Unë jam dehurë n‟ty prapë

Kokëkrisur në më thënçin , kokëkrisur

Një faculet e dashur , përherë më ka grishur . N‟ atë shami të bardhë

Dy lotët e tua i mbaj si sumbulla Se mendjen te ti e humba .

Në më thënçin torollak

Do të vije pas dhe ( me ) pa duvak Syzezë e bukur

Gishtërinjtë me llak

Merrmë moj Se më ke hak .

Diell e hënë do t‟i ulja n‟ prehër

Buzët e tua qershi , do t‟i thirrjame një emër , Me fal këtë zemër

Ta fala këtë zemër . Se guri i akullt Shkrihet në ty Livadhi me lule Hijeshi për sy …..

DO TË JESH…

Ti , do të jesh më e bukura në Arbëri Qerpiku më i hijshëm në lëndinë

Do ta vallzosh vallen si një gjeraqinë

Me tridhjetëegjashtë vasha , ti je e vetmja biondinë . N „ krua do të shkosh me bucela të bardha

N‟ dy rreshta graria , ty do të lihet radha Me nallane kurmin do ta derdhësh mbi prag Tafes i pambukut dhe kumak .

Terri i largët do të vijë si me inat Hëna do ta ndris fytyrën e artë .

Në trupin tim do të ndizet një trup i zjarrtë E di se do ta kesh të qartë .

Ti do të jesh lulja më e bukur në Arbëri Qepalla jote ta shton magjinë

Do të jesh Serafinë , këtu e tutje Unë të bëj Betohem .

Do të shtrihem kopile Ty në lëndinë Kaçurreli yt , që marros djalërinë . Do të puth dy faqet si pjeshkë

Do të ndizem n‟flakë si eshkë .

Ti do të jesh më e bukura në Arbëri

Qafën do ta kesh të stolisur me shtatë rubinë . Po që se vdes , Ti , vjen te varri

Mos eja pa ardh behari

S‟ mund të marr droj në vithe kali . Ti do të jesh më e urta në Arbëri Të vetëtin balli , mu si gjeraqinë . Kokërrat e rrushit të zi

Janë sytë e tu

Por janë dhe sytë e mi Për Perendi .

Ti do të jesh më e bukura në Arbëri Unë Princi yt , i vetëmi rubin

Krizantemë lëndinë …… (1998, 1999) Prekaz i Epërm.