Kam njohur një budalla të lumtur
Që nuk është tronditur një herë,
Interesant, mendimi i mençur
Nuk i ka trokitur dot në derë.

Fatkeqësisht, e njoha atë njeri:
pa tipare deri në çngjyrosje,
pasanik deri në ligësi
tip pushti gjer në pështirosje.

Një frymor në formë dybeku
ndonjë fjalë pa shprehur ende,
kopje e dalë nga Gobseku
pikturë e lemeritshme legjende.

Nuk ia n joha atë fytyrë
Me ata sy si të laraskës,
stinëve si nepërkë e ngrirë
shfaqet vetëm përmes maskës.

… Të gjithë e dinin që ishte
Shoku i ngushtë i Tartufit,
E dinin të gjithë që ishte
Kushëri i parë i bufit…

Coppito, 3.12. 1998
Preturo, e diel, 17.01.1999

[Botuar për herë të parë në vëllimin poetik “Mërgata e luleve: poezi refugjate e të tjera”, Tiranë, Globus R, 2006, f.12]