“Adolf Eichmann formoi veten e tij një metodë për të kuptuar njerëzit në mënyrë që t’i shfrytëzojë ata për qëllimet e tij. Njerëzit nuk janë qenie njerëzore në sytë e tij, por figura, dordoleca, asgjë tjetër përveç statistikave në fazën e jetës së tij. Njerëzit e tjerë përdoren vetëm për Bota e tij është e pavlefshme nga realiteti sepse pasqyron pasionet, nevojat dhe kërkesat e tij. Ai ka impulse të forta agresive dhe një epsh për pushtet. Brenda kornizës së Partisë Naziste dhe SS, ai fitoi një marrëveshje vetëbesimi, dhe kështu gjeti një kornizë në të cilën agresiviteti ka një vlerë të qartë pozitive “, psikiatri Dr. Shlomo Kulcsar vlerëson në një mendim ekspert në Gjykatën e Lartë në 11 Qershor 1961, pas shtatë seancash me Eichmann, një Kryerësi i Holokaustit, të cilin Kulcsar e takoi në qelinë e tij në një burg izraelit.

Gjyqi i Eichmann, i cili filloi në 11 Prill 1961, ndryshoi jashtëzakonisht shumë sesi publiku izraelit u mor me Holokaustin. Në atë kohë kishte qindra mijëra të mbijetuar në vend, të cilët po shtypnin kujtimet dhe traumat. Diskutimet zbuluan plagë që nuk u shëruan, tmerret, ferrin fizik dhe emocional që kaluan.

Historitë personale të të mbijetuarve e lanë në hije punën e policisë në çështjen Eichmann. Nga njëra anë ishin hetuesit e Byrosë 06, të cilët hasën në mijëra dokumente që vërtetonin fajësinë e tij. Nga ana tjetër, ishte “Njësia Iyar”, e cila mbrojti arkvillain deri në ditën kur u var, më 31 maj 1962.

Historia e Njësisë Iyar mbeti e patreguar, edhe pse oficerët e saj ishin afër Eichmann. Ata u ulën me të në qelinë e mbajtjes ndërsa ai hante, kur flinte, kur binte dush dhe kur shkruante kujtimet e tij. Disa ishin pranë tij edhe kur ai iu nënshtrua diagnozës psikiatrike dhe dëgjuan përgjigjet që treguan natyrën e tij psikopatike dhe gënjeshtrat.

Gjatë gjithë periudhës, policia dokumentoi Eichmann dhe në fotot e marra, arkvillaini shihet duke pastruar tualetet në qelinë e tij, duke varur lavanderi, duke larë dhëmbët, duke u ekzaminuar nga një mjek ose ulur në shtratin e hekurt në qeli, duke veshur pantofla. .

Dokumentacioni shfaqet gjithashtu në një libër të ri që planifikohet të dalë në treg për disa javë. Operacioni Iyar – Aktivitetet e Policisë së Izraelit në Çështjen Eichmann është, në fakt, një studim i dytë i thelluar nga policia, pasi studimi i parë për punën e Byrosë 06, u botua vitin e kaluar.

Të dy studimet u shkruan nga Inspektori Yossi Hemi, një historian dhe drejtues i Qendrës së Trashëgimisë së Policisë së Izraelit. Për shumë muaj, Hemi kërkoi arkivat e policisë dhe arkivat e shtetit dhe mori dokumente, korrespondenca, vizatime dhe fotografi që dokumentonin prapaskenat e gjyqit, duke përfshirë rregullimet e forta të sigurisë, së bashku me rutinën e përditshme të Eichmann dhe ndërveprimin me hetuesit e tij.

“Studimi aktual paraqet historinë e Policisë së Izraelit në çështjen Eichmann në të gjitha aspektet e saj,” thotë Hemi. “Nga Njësia Iyar, për të kryer dënimin, së bashku me Shërbimin e Burgut. Roli i policisë shkoi përtej zonës së saj të përgjegjësisë, por pak njerëz e dinë dhe e vlerësojnë atë që bëri. Shpresoj që të dy studimet të zbulojnë një nga historitë më domethënëse në historinë e vendit dhe historinë e policisë në veçanti “.

Më 23 maj 1960, Kryeministri David Ben-Gurion doli në podiumin e Knesset në një nga fjalimet më historike në Izrael. Ai njoftoi se Adolf Eichmann, arkitekti i Zgjidhjes Finale – plani nazist për gjenocidin hebre – ishte kapur në Argjentinë dhe ishte sjellë në Izrael dy ditë më parë në një operacion të Mosadit. Me të zbritur në Izrael, Eichmann u mor në paraburgim në bazën e Agjencisë së Sigurisë së Izraelit në Jaffa. Ben-Gurion atëherë ngarkoi Policinë e Izraelit me marrjen në pyetje dhe sigurinë e tij.

Një nga vendimet e para të komisionerit të atëhershëm të policisë Yosef Nachmias ishte kthimi i kampit Jalama afër Haifa (tani Burgu Kishon) në një qendër paraburgimi të destinuar vetëm për Eichmann. Vendi u emërua “Iyar Base”, pas muajit hebraik në të cilin ai u kap dhe komandanti Shaul Rosolio (më vonë komisioneri i pestë i policisë së Izraelit) u emërua komandant i bazës. Ai kishte vetëm 48 orë për t’u përgatitur për transferimin e Eichmann nga GSS, më 26 maj.

Për sigurinë e Eichmann, dhjetëra oficerë policie u rekrutuan në Iyar, njësia speciale e ngritur për qëllimin e operacionit. Të gjithë ata iu nënshtruan një interviste personale, në mënyrë që të përjashtonin një lidhje familjare me të mbijetuarit e Holokaustit, gjë që mund t’ua kishte bërë të vështirë për të përmbushur rolin e tyre ose për të rrezikuar jetën e tij.

“Unë u pyeta nëse e dija çfarë i ndodhi hebrenjve gjatë luftës, nëse prindërit e mi vuajtën në Holokaust dhe nëse ndonjë nga të afërmit e mi ishte në një kamp përqendrimi,” thotë rreshteri Amram Lusky, i cili u intervistua para se të bashkohej me njësinë, pa e ditur për çfarë bëhej fjalë. “Për shkak të mbiemrit tim, ata menduan se erdha nga Evropa. Kur thashë se isha vendas i Marokut, ata më thanë:” Qëndro “.

“Një kamion i madh na solli në një strukturë të sigurisë në Jaffa. Ne e kaluam tërë natën duke hamendësuar se çfarë po ndodhte këtu. Të nesërmen, 25 maj, në mesditë, mbërritëm në Jalama. Ne e gjetëm bazën në një furi. Ata po evakuonin të gjithë të arrestuarit, duke rrëzuar mure, duke zbardhur mure të tjerë, duke ndryshuar sistemin e qelizave dhe duke ndërtuar një qelizë të sigurt – ende nuk ishte e qartë për kë “.

Në të njëjtën kohë, policia u përgatit për transferimin e Eichmann nga Jaffa. Drejtues i kolonës së sigurt ishte komandanti Yehuda Guy, kreu i Degës së Trafikut dhe Patrullës. Në një dokument që ai i dërgoi shefit të Divizionit të Organizatës së Policisë, Gjeneral Major Aharon Sela, Guy përshkruan operacionin kompleks:

“Më 25 maj 1960, unë u takova me H. nga GSS. Qëllimi i takimit ishte të përcaktonte masat për marrjen e të paraburgosurit prej tyre dhe transferimin e tij në Bazën Iyar. Në këtë takim, ai gjithashtu më dha detaje rreth i arrestuari, fakti që ai është dritëshkurtër dhe se syzet e tij ishin thyer gjatë udhëtimit nga vendi i tij i arrestimit. U vendos që të transferohej i arrestuari në mbrëmjen e 26 majit 1960, nën shoqërimin e tre automjeteve të sigurta dhe të shoqëruar nga oficerë, të cilët deri sa filloi misioni nuk dinin asgjë për qëllimin e udhëtimit.

“Në orën 21:50, u nisa me makinën numër 2 dhe u takova me H. në oborrin e Institutit të Mjekësisë Ligjore në Abu Kabir. Së bashku u nisëm për në institucionin e GSS ku po mbahej i arrestuari. Unë hyra në të paraburgosurin qelia dhe e njoftoi atë që unë duhej ta transferoja në vendin e tij të ri të paraburgimit. Edhe pse isha me uniformë, i arrestuari dridhej i gjithë. Ai mezi u qetësua, edhe pasi unë përsërita që isha një oficer policie dhe se ai nuk kishte asgjë për të frikë.

“I lidhur me dy oficerët e Njësisë Qendrore, unë e vendosa të arrestuarin në sediljen e pasme të makinës time, me H. që voziste pas meje, i shoqëruar nga siguria. Ndërkohë, në orën 21:54, u largua makina numër 1 dhe makina e pasme e numrit 3 për rrugën e Jeruzalemit, duke pritur rreth 200 metra nga porta hyrëse për në Mikveh Izrael. Kur hyra në mes të dy makinave të lartpërmendura, u nisëm për në Bazën Iyar, ndërsa H. u kthye në Tel Aviv. Në dalje nga Wadi Milk, I lidha sytë të arrestuarit, i cili përsëri tregoi shenja frike. Komandanti i Bazës Iyar priti të paraburgosurin nga ne”.

Rreth mesnatës, Eichmann u vendos në qelinë numër 1, e ndërtuar posaçërisht për të, me madhësi rreth 20 metra. Një dokument i dërguar Rosolio nga kreu i Degës së Organizatës së Policisë, i klasifikuar si konfidencial, detajonte kushtet e kërkuara në qeli: “Qelia e të arrestuarit do të ketë një tavolinë dhe karrige. Letra me shkrim do të jetë në tryezë. pranë të burgosurit do të ketë një laps në duar dhe do t’i dorëzohet të paraburgosurit për të shkruar. Ju lutemi planifikoni një shëtitje për të paraburgosurin në oborrin e rrethuar jashtë qelisë së të paraburgosurit. Një shëtitje në këtë oborr do të bëhet vetëm pasi një urdhër i komandantit të Byrosë 06.

“Salla e marrjes në pyetje do të jetë e pajisur me një tavolinë dhe dy karrige, një pajisje regjistrimi dhe një telefon. Dera e dhomës do të jetë e hapur gjatë marrjes në pyetje. I paraburgosuri do të jetë në gjendje të pi duhan gjatë marrjes në pyetje, aq sa dëshiron, me pëlqimin e hetuesit ”.

Nën vëzhgim të vazhdueshëm

Ruajtja e Eichmann ishte sfiduese. Frika ishte se ai do të përpiqej të shpëtonte, të bënte vetëvrasje në qelinë e tij ose se dikush do të përpiqej ta dëmtonte atë. Kjo është arsyeja pse Forca A numëronte 37 policë, të cilët ishin pranë tij 24 orë në ditë dhe nuk ishin të armatosur. Qelia e paraburgimit dhe rrethinat e saj u shpallën një zonë sterile. Vetëm oficerët e Policisë Kufitare, të cilët kryenin sigurinë rrethuese, mbanin armë.

Gjatë gjithë ditës, Eichmann qëndroi me një skuadër prej katër rojeve. Njëri u ul përballë tij në qeli; I dyti, i cili mbante çelësat e qelisë, qëndroi jashtë derës dhe pa Eichmann dhe policin brenda; I treti ishte te një derë në korridor dhe puna e tij ishte të aktivizonte një telefon në terren dhe një alarm nëse duhej; dhe i katërti patrulloi afër portave kryesore të kompleksit.

Eichmann-it iu dha një uniformë e mbyllur burgosje kaki. Drita në dhomën e tij ishte ndezur pa ndaluar, madje edhe natën, dhe policia nuk ia hoqi sytë – madje edhe kur ai ishte duke fjetur, duke bërë dush ose duke shkuar në tualet. Ata ishin të ndaluar të fillonin një bisedë me të. Kur i sollën ushqim, ai i falenderoi në gjermanisht me një “Danke schön”. Kur u udhëzua të bënte diçka, ai u përgjigj me fjalën gjermane Jawohl, që do të thotë “po, zotëri”, pasi komandantëve në ushtrinë naziste iu përgjigjën.

Në një dokument të brendshëm të shkruar nga Komandanti David Ofer, i cili u emërua komandant i kampit dy muaj më vonë, ai rishikon kushtet e izolimit dhe rutinën e përditshme të Eichmann.

“I arrestuari u zgjua nga ora 5: 30-6: 00 në mëngjes. Pasi u zgjua, ai bëri një dush, pastaj u vesh. Të arrestuarit iu dha rroba sipas motit, domethënë rroba të lehta në verë, dhe në të brendshme të ngrohta të dimrit, këmisha leshi, pantallona, ​​një windbreaker dhe pantofla të mbushura. E gjithë kjo për ta mbajtur atë në gjendje të mirë shëndetësore përpara gjyqit. ”

Kur u rrua, atij iu sigurua një rroje elektrike, e cila u mor menjëherë pasi ai mbaroi. Një herë në dy ditë, ai lante rrobat dhe pastronte qelinë dhe tualetin.

Në orën 6:45 të mëngjesit, mëngjesi iu dha Eichmann nga oficeri i turnit, i cili ishte i pranishëm deri në fund të vaktit. Nga frika e helmimit, Eichmann hëngri nga racionet ushqimore të policëve. Në mëngjes atij iu dha një vakt qumështi, i cili përfshinte dy feta bukë, djathë, një vezë të zier fort, perime dhe fruta. Më pas, ai shkoi për një shëtitje gjysmë ore në oborr, pas së cilës ai u mor për pyetje në dhomën tjetër. Kjo zgjati ndërmjet tre dhe katër orë. Ai ndonjëherë u takua me avokatin e tij gjerman të mbrojtjes, Adv. Robert Servatius, i cili u punësua nga familja e tij. Servatius u bë i famshëm pasi mbrojti nazistët në gjykimet e Nurembergut.

Në orën 12:30 Eichmann drekoi, që përfshinte një pjatë me mish dhe një anë me patate ose oriz. Pas kësaj ai qëndroi në qelinë e tij, lexoi libra në gjermanisht dhe shkroi një ditar personal. Në orën 17:30 ai u pajis me një darkë me qumësht, dhe rreth orës 21:00. ai shkoi në shtrat.

Oficeri Amram Lusky, i cili ishte një anëtar i Forcës A, tha: “Kur ai ha, ju uleni pranë tij dhe shikoni. Ju nuk i jepni atij një shans për të bërë asgjë. Eichmann veçanërisht i pëlqente majoneza. Në Pashkë, ai pyeti,” Çfarë është kjo gjë që ti më jep të ha? ‘ Ne i thamë se këto janë matza. Ai shikoi dhe hëngri “.

Forca A kishte për detyrë të siguronte që Eichmann t’i nënshtrohej një kontrolli shëndetësor të përditshëm nga dy mjekë të rregullt që shërbenin në polici, Dr. Zvi Wolstein dhe Dr. Brandstetter. Brandstetter ekzaminoi Eichmann më 3 gusht 1960 dhe zbuloi se gjendja e tij ishte normale, përveç presionit pak të lartë të gjakut. “I burgosuri është në ushqim të mirë dhe shëndet të përgjithshëm,” shkroi ai. “Ai është padyshim i aftë të kalojë testet që priten akoma prej tij.”

Në janar 1961, Byroja 06 mori informacione shqetësuese nga gjuetari nazist Simon Wiesenthal. Komandanti i byros, Avraham Zeliger, i dërgoi një letër komisionerit të policisë dhe Mossad, në të cilën ai shkruajti: “Klaus, djali i Eichmann, po planifikonte të rrëmbente një figurë hebre për një shkëmbim”. Klaus ishte një nga katër djemtë e Eichmann; Ai dhe dy vëllezërit e tij, Horst dhe Dieter, e admironin babanë e tyre dhe punën e tij. Vëllai i vogël, Ricardo, hoqi dorë nga veprimet e babait të tij dhe i dënoi hapur.

Midis janarit dhe marsit 1961, Eichmann iu nënshtrua një diagnoze gjithëpërfshirëse psikiatrike në qelinë e tij nga Dr. Shlomo Kulcsar, i cili ishte drejtori i repartit psikiatrik në Spitalin Tel Hashomer. Në një mendim dërguar Byrosë 06, psikiatri shprehet se ai u takua me Eichmann shtatë herë, me një psikolog klinik që u bashkua me të në disa prej seancave. Ndër të tjera, Dr. Kulcsar shkruan për përshtypjen e tij për qëndrimin e Eichmann ndaj familjes së tij.

“Gjatë ekzaminimit klinik, i pandehuri mezi tregoi ndonjë reagim emocional. Kur biseduam vazhdimisht për familjen dhe fëmijët e tij, nuk pamë ndonjë reagim tek ai. Vetëm dy herë pamë një aluzion emocionesh, pasi u zhytëm në çështje seksuale dhe ndërsa tregonte përvojat e tij drejt fundit të luftës dhe vrasjes së gjermanëve në bombardimet. Këtu ai u bë i hidhur, i dëshpëruar dhe i dëshpëruar dhe mërzitjet në fytyrën e tij u rritën “.

Eichmann i tregoi psikiatrit historinë e tij të jetës. “Sipas përshkrimit të tij, babai i tij ishte menaxher i një kompanie tramvaji në Linz, Austri, dhe ai pretendoi se ai ishte një njeri serioz dhe i përpiktë, i cili kërkonte rend dhe nuk toleronte asnjë neglizhencë. Ai i pa fëmijët nga afër, nga personaliteti i tyre higjiena e rendit në fletoret e tyre. Ai i ndaloi fëmijët të flasin në tryezë dhe një shuplakë në fytyrë u lëshua lehtësisht nga duart e tij. I pandehuri ishte një student i keq dhe anashkalonte shkollën shpesh, dhe mezi ‘rrëshqiste ’nga një viti i klasës në tjetrin.

“Gjatë bisedave, ai përmendi se ndërsa ishte një oficer i lartë i SS, një i afërm i largët, një hebre, u soll një herë tek ai duke kërkuar ndihmë. Ai madje e puthi dhe e shpëtoi, duke e justifikuar atë si ndikimin e babait të tij arsim, i cili e detyroi atë të respektojë të afërmit e tij.

“Në krahasim me kujtimet për babanë e tij, i pandehuri nuk jep detaje për nënën. Kujtimi i tij i vetëm i lashtë për të është se një mbrëmje kur ai u hodh mbi kurriz ndërsa ajo i vinte shtratin e tij, dhe bërtiti” Shko vajzë “. Në përgjigje, ajo e goditi me shuplakë. Nëna vdiq nga tuberkulozi. Kur u pyet se çfarë ndjeu pas vdekjes së saj, ai u përgjigj: ‘Trishtim dhe tronditje e thellë’, pa asnjë emocion të ndjerë me fjalë. ”

Psikiatri shtoi se Eichmann kishte pesë vëllezër më të vegjël, dhe pas vdekjes së nënës babai i tij u martua përsëri dhe i dha dy vëllezër të tjerë.

Në biseda, Dr. Kulcsar e pyeti Eichmann për qëndrimin e tij ndaj hebrenjve. “Në të kaluarën, i pandehuri nuk kishte ide se çfarë ishte një hebre, dhe ai vizitoi disa herë shtëpinë e një djali hebre, madje ishte ftuar të vizitonte përsëri. Nëna e tij kishte të afërm hebrenj, dhe i pandehuri madje kishte një flirt të shkurtër me një vajzë hebre, e cila më vonë u martua me një nga miqtë e tij “.

Më vonë, psikiatri përmend një dialog midis tij dhe Eichmann:

“A keni ndjerë ndonjëherë pendim?”

Eichmann: “Po. Kur e anashkalova shkollën.”

Por psikiatri po fliste për shfarosjen e hebrenjve. Ai vazhdoi të pyeste: “A jeni ndjerë të paktën përgjegjës për veprimet tuaja?”

Eichmann: “Unë isha një nga 30 zyrtarët në këtë fushë. Të mos u bindesh urdhrave do të thoshte të kundërshtosh ligjet e shoqërisë. Unë jam një person që jeton vetëm në pozicionin e tij, jo më shumë.”

Psikiatri shkruan për mendimin e tij: “Gjatë jetës së tij, ai ndjeu frikë, pa e ditur pse. Ai nuk mund të shkonte në vende ku duhej të takonte të huaj, ai duhej të dinte paraprakisht se kush do të ishte i pranishëm. Në raste të tilla, pëllëmbët e tij do të djersitej.

“Në parti dhe SS ai fitoi vetëbesim. Kjo i dha atij një ndjenjë të përkatësisë. Reich ishte një ideal, për të ndihmuar në krijimin e një toke për brezat e ardhshëm gjermanë … ai anuloi angazhimin e tij të parë për arsye politike sepse e tij e fejuara i quajti ushtarët SS të marshuar ‘idiotë’ “.

Një nga citimet më tronditëse në raport është nga një test i kryer nga Dr. Kulcsar në Eichmann, i quajtur “testi Szondi” – një vlerësim i tipareve të personalitetit, bazuar në përgjigjen e subjektit ndaj imazheve të kriminelëve të shqetësuar mendërisht. Psikiatri i dërgoi rezultatet themeluesit të metodës, Dr. Léopold Szondi, i cili jetonte në Zvicër dhe nuk e dinte kush ishte subjekti.

“Dr. Szondi na tha se ai donte të kthente raportin sepse ai normalisht nuk pranon teste në këto kushte,” shkruan Kulcsar. “Por kur ai e shikoi raportin gjithsesi, ai pa që ishte një rast i veçantë, ndryshe nga çdo që kishte parë ndonjëherë më parë në 6,000 testet që kishte kryer në 24 vjet. Sipas përfundimit të tij, subjekti është një kriminel me një të pangopur epshi për vrasje. Ai është në gjendje të kryejë impulset e tij vrasëse nga epshi për pushtet dhe duke kapërcyer kufijtë e realitetit “.

Ben-Gurion vendosi që seancat në gjyqin Eichmann të zhvilloheshin në Beit Ha’am në Jeruzalem (sot Qendra Gerard Bachar), e cila atëherë ishte në ndërtim e sipër dhe u shndërrua në një gjykatë. Salla kryesore ishte e para-projektuar për rreth 800 vende, dhe vendndodhja e saj relativisht e izoluar lehtësoi sigurinë.

Në mënyrë që të zvogëlohej rreziku i përfshirë në transferimin e Eichmann në seancat ditore, policia vendosi që ai të qëndronte në një qeli paraburgimi që do të ndërtohej në Beit Ha’am. Puna e ndërtimit iu besua një njësie policie të formuluar posaçërisht për këtë qëllim dhe u quajt “Administrata Gjyqësore”. Gjeneral Majori Yekutiel Keren u emërua komandant i njësisë dhe Rosolio u emërua zëvendës i tij. Në një urdhër të lëshuar nga Rosolio, ai detajoi kushtet e Eichmann në Beit Ha’am:

“Veshje: Gjatë burgosjes – veshje që do t’i sigurohet nga depoja. Gjatë seancave dëgjimore – suita e tij private, e cila do të mbahet jashtë qelisë dhe do t’i dorëzohet para se të fillojnë seancat dhe do t’i merren atij pasi të mbarojnë. .

“Larja: Të pandehurit do të lejohet një dush i nxehtë një herë në ditë, larje dore para çdo vakti. Sapuni, peshqiri, pasta e dhëmbëve dhe furça do të vendosen pranë tasit të larjes. Para larjes, ata do t’i dorëzohen atij, dhe menjëherë pas të merret prej tij.

“Rruajtja: I pandehuri do të rruhet me një rruajtës elektrik të rimbushshëm, pa lidhje elektrike. Ai do të lejohet të rruhet para larjes. Bateria e pajisjes duhet të rimbushet çdo ditë. Pajisja duhet të merret kur të përfundojë rruajtja. Ndërsa rruajtja, larja , dhe tualeti, vëzhgimi do të vazhdojë pa ndalur.

“Ushqimi: I pandehuri do të marrë ushqimin e tij nga racionet e destinuara për anëtarët e forcës. Ai do të marrë tre vakte në ditë gjatë kohës së vaktit të anëtarëve të njësisë. Vaktet e tij do të vendosen në pjatën e tij pasi të merren nga gjenerali sasia, nga oficeri i turnit dhe i është sjellë personalisht nga i njëjti oficer. Ai do të marrë vetëm një lugë, të bërë nga metali ose plastika. Sapo të mbarojë ushqimi, enët do t’i merren prej tij. Uji i pijshëm do të jetë që i ofrohet atij me kërkesë.

“Kujdesi mjekësor: I pandehuri do të ekzaminohet çdo ditë nga një mjek. Rezultatet e testit do të regjistrohen në një libër të rishikimit mjekësor të vendosur pranë zyrtarit të turnit. Asnjë ilaç nuk do t’i jepet të pandehurit pa udhëzimin e mjekut, dhe në prani të oficeri i turnit.

“Pirja e duhanit: I pandehuri lejohet të pijë tetë cigare në ditë. Ata duhet të jepen pas ngrënies dhe me kërkesën e tij.

“Leximi: I pandehuri do të pajiset me libra. Ai do të pajiset me syze, të cilat do t’i merren pas leximit.

“Kërkesa të veçanta: Çdo kërkesë nga i pandehuri do t’i drejtohet oficerit të turnit. Nëse është e nevojshme, do t’i dërgohet komandantit të njësisë për miratim.

“Pastrimi: I pandehuri do të pastrojë dhomën dhe tualetin e tij. Për këtë qëllim, ai do të pajiset me një kovë, leckë dhe një shkop. Pas përfundimit të pastrimit, ata do t’i merren atij.

“Lavanderi: I pandehuri do të lajë rrobat e tij. Ai do të pajiset me sapun për këtë qëllim dhe një vend për të varur lavanderi për t’u tharë.

“Mobilje: I pandehuri do të pajiset me një shtrat pa elementë të mprehtë, dyshek dhe batanije sipas nevojës. Një tavolinë dhe një karrige të vogël.

“Sjellja e të pandehurit: Mos hyni në asnjë bisedë me të. Përgjigjet duhet të jenë formale dhe të shkurtra.”

Natën e 4-5 Prillit 1961, Eichmann u transferua në Beit Ha’am. Në makinën e policisë ulur pranë tij ishte polici Amram Lusky dhe komandanti i ndërrimit të Forcës A, inspektori i ndjerë David Franco. “Eichmann iu vu në pranga Frankos nga njëra anë dhe mua nga ana tjetër”, thotë Lusky. “Përpara ishin ulur gjeneral-majorët, Yaakov Kenner dhe Amos Ben-Gurion, djali i kryeministrit. Udhëzimet që morëm ishin të thjeshta: nëse diçka ndodh gjatë rrugës, ne jemi të parët që mbulojmë Eichmann dhe e mbrojmë atë.”

Qelia e Eichmann ndodhej në katin e dytë, pak mbi sallën e gjyqit. Nuk kishte oborr dhe dy dritaret e mbyllura përballeshin me një korridor të brendshëm. Çdo mëngjes ai sillej nga atje në diskutime, rreth orës 20:30. Israel Nachmias, polici që ruante Eichmann si në qelinë e qelqit në sallën e gjyqit ashtu edhe në atë të paraburgimit, thotë se njerëzit që e intervistuan atë nuk e dinin se pavarësisht nga mbiemri i tij, gjyshërit e tij jetonin në Greqi dhe u vranë në Aushvic.

“Kur Eichmann ishte në qeli, ai lexoi shumë libra dhe procesverbalet e gjyqit, të cilat i vendosi në tryezë në mënyrë të rregullt. Mbaj mend një ditë, një polic hapi dritaren dhe letrat u shpërndanë. Eichmann ishte shumë i zemëruar “.

Në të kundërt, pas dëshmisë shqetësuese të Ka-Tsetnik, më 7 qershor 1961, Eichmann u dërgua përsëri në qelinë e tij. Ai u ul i qetë në tryezë. “Unë hyra në të dhe u habita,” i tha Franco familjes së tij. “Unë pashë të arrestuarin të zënë me një vizatim optimist të luleve dhe fluturave. Unë u mërzita dhe pyeta se si ai guxoi të vizatonte një pikturë të tillë pas një dëshmie të tillë. Eichmann u përgjigj: “Unë thjesht po ndiqja urdhrat”.”

Më 8 gusht 1961, pas katër muaj dëshmie tronditëse, faza e parë e gjyqit përfundoi. Eichmann u kthye në Bazën Iyar. Vendimi, i cili u dha për tre ditë, u lexua në 11 Dhjetor, dhe dënimi u lexua në 15 Dhjetor. Eichmann u dënua me vdekje.

Pas dëgjimit, ai u kthye në qelinë e tij në Beit Ha’am. “Ai ishte i qetë dhe u ul për të lexuar një libër rreth balenave”, përshkroi Lusky.

Eichmann apeloi dënimin, por apeli i tij u refuzua. Ai më pas u bë një i burgosur dhe u transferua në Shërbimin e Burgut dhe u strehua në një krah të izoluar të Burgut Ramla. Më 29 maj 1962, ai i kërkoi falje Presidentit Yitzhak Ben-Zvi dhe dy ditë më vonë presidenti njoftoi se kërkesa ishte refuzuar.

Nga ai moment e tutje, Shërbimi i Burgut shpalli fillimin e “Operacionit X” – duke u përgatitur për ekzekutimin e planifikuar për në 1 Qershor, pak pas mesnatës. Varja ishte ngritur tashmë në shkurt, pranë qelisë së Eichmann. Krematoriumi, i cili ishte menduar për djegien e trupit të tij, u vendos përtej gardhit, në vendin e tani burgut Neve Tirza.

Në mbrëmje, rojet thyen murin që e ndante nga dhoma e varur. Gardiani i burgut Avraham Merhavi e drejtoi Eichmann, të veshur me rroba të Shërbimit të Burgut ngjyrë kafe dhe të veshur sandale me çorape, deri në trekëmbësh. Komisioneri i Shërbimit të Burgut, Gardiani Avraham Nir ishte i pranishëm; Bureau 06 Hetuesi, Kryeinspektori Mickey Goldman; Inspektori David Franco; një mjek, katër gazetarë dhe katër roje. Rojet lidhën duart dhe këmbët e Eichmann. Ai nuk pranoi t’i mbulonte sytë.

“Kur kreu i Degës së Organizatës njoftoi se unë do të isha një nga dy dëshmitarët e policisë që do të isha i pranishëm në ekzekutimin e tij, u ndjeva i kënaqur,” tha Goldman. “Eichmann u fut në qelinë e varjes dhe në të djathtë ishte një ekran. Ne e dinim se pas tij ishin dy oficerë të Shërbimit të Burgut; se kishte dy butona atje dhe se kur të jepej urdhri, ata do t’i shtypnin.

“Unë isha duke qëndruar një metër larg Eichmann. Ai ishte disi i paqartë. Para kësaj ai piu gjysmë shishe verë. Kur qëndroi nën varje, ai u përpoq të mbahej. Ata që e njihnin e dinin këtë kur u mërzit – për shembull , kur ai kishte vështirësi gjatë hetimit duke iu përgjigjur diçka inkriminuese – gishti i tij i majtë i dridhej. Unë pashë gishtin e vogël, dhe ai ishte duke u dridhur.

“Kur pa gazetarët që nxirrnin fletore, Eichmann foli. Ai tha:” Rroftë Gjermania, rroftë Argjentina, rroftë Austria, këto janë tre vendet që u detyrohem shumë. Pas një kohe, të gjithë do të takohemi, pasi njerëzit e vdekshëm bëjnë. Unë bëra atë që më thanë. Unë ndoqa urdhrat. ‘

“Unë e shikova dhe nuk ndjeva asgjë. Nuk ka hakmarrje njerëzore për atë që na bënë. Vetëm Zoti mund të hakmerret. Kështu që një person u var. Çfarë është kjo krahasuar me pjesën tjetër, krahasuar me motrën time dhjetë vjeçare , i cili u vra në Belzec me prindërit e mi.

“Kur u dha komanda: Vepro!”, personeli i Shërbimit të Burgut shtypi butonat”.

Tre minuta më vonë, mjeku vendosi kohën e vdekjes: 11:58 pasdite. Eichmann mbeti i varur për rreth një orë. Në 1 të mëngjesit në 1 qershor, trupi i tij u mor nga litari nga gjashtë roje, u mbështoll në një çarçaf dhe batanije dhe u vendos në një karrocë dore. Nga atje u transportua në krematorium.

Kryeinspektori Mickey Goldman mori pjesë në djegies. “Ishte një natë e zezë dhe e mjegullt”, tha ai. “Ne ecëm përgjatë dritave pranë gardhit drejt sobës, atje ku do të sillej trupi i Eichmann. Shikova dritat dhe thashë me vete:” Si në Auschwitz “. Por kësaj here nuk është Aushvici im, është Aushvici i tij.

“Pastaj, ata nxorën hirin dhe i vunë në një kallaj. Unë u habita kur pashë se sa pak hirit kishte mbetur nga trupi i njeriut. Më kujtoheshin malet e hirit në Aushvic, dhe vetëm atëherë e kuptova se sa njerëz ishin djegur atje .

“Me këtë kallaj, që përmbante hirin e Eichmann, unë shkova në portin e Jaffa, me komisionerin e Shërbimit të Burgut. Ne hipëm në anijen e policisë dhe ajo u nis. Kur arritëm gjashtë milje jashtë kufijve të Izraelit, komisioneri hapi urnën , dhe së bashku me të hodhëm hirin në valët e detit. Unë në atë moment thashë instinktivisht: ‘Kështu mund të zhduken të gjithë armiqtë e tu, Izrael.’ Dikush pranë meje tha ‘Amen’. Nga era disa nga hiri hynë në sytë e mi. Një nga të pranishmit tha se Eichmann vazhdon të persekutojë Judenjtë edhe pas vdekjes së tij dhe qesh “.

/Israel Hayom/

Misioni i pabesueshëm: Njësia policore izraelite mbronte nazistin Adolf Eichmann!