unë e kam një arsye për t’mos vdekur

për nje lule
për dy lule
për tri lule
për të gjitha lulet
nuk ka asgjë më të sigurtë se vdekja

unë kam në gojë shijen e syve të tu

***

është të mos e shohësh kopshtin arome portokajsh dhe trëndafilash
ullijte e gjelbër verë dimër lumin e heshtur
luginën e thellë kodrinat e ngrohta ere diell
fushën dhe qiellin gjer ne skaje
gjer atje ku bashkohet me detin dhe detin vete
të zgjohem në mëngjes dhe te mos shoh ty bri meje

***

vetëm një lule kamelie
me tregoi qe ti ekziston

fjala lindi me vone
vetëm e vetëm prej teje

***

zbriti vjeshta në pyje
nga larg vjen ere dhe shi
unë strukur në mendime
a do vish përsëri

bien gjethet e vjeshtës
nga pyjet vjen erë dhe shi
unë për ty strukur ne mendime
kur do vish përsëri

***

nga lart poshtë nga poshtë lart si një peme
e gjitha e imja dhe jo imja
të vij përqark si një peme
qartësi dhe mister
e vërtete dhe e rreme
e rremja zhduket
dhe çfarë mbetet nga e gjithë kjo e vërtetë
që je ti dhe unë

***

ndodh ne anëdetin tim
ne kopshtijet me portokaj dhe limonë
me një dritë të zbehtë të largët
që s’dihet nga vjen
në një nate me shi te imët

njeriu zhytet në një ëndërr
nga ku nuk zgjohet dot më

jetë thua apo ëndërr ishte

***

kur ndodh të ushqej me thërrime ndonjë harabel të vogël rrezuar nga pemët ndjehem si Zot

ti merr autobusin dhe ikën
ti merr avionin dhe ikën
ikjet tuaja ushqejnë trishtimet e mija

dhe vetja me duket si një harabel i vogël
që Zoti më mban në jetë me thërrime

Zoti im po ti si ndjehesh ?

***

do ta mbajmë sekret nga njerëzit
çelësin ne dere
ti në krahët e mi
thjeshtë do t’i tregojmë vetëm Zotit
që jemi krijesat e tij

***

ah pikëllimet e mija prej hëne

do të këtë dhe mbrëmje me kundërmime deti

do ketë dhe net me kundërmime kopshtijesh

kamelia ime
në cilin sup ti do vendosësh kokën dhe do qash

ah pikëllimet e mija prej hëne

***

drita zbriti para se të vij unë në këtë bote

tani gjithkush tregon errësirën e tij

unë errësirën time
nata errësirën e saj

shëndetit tim i bëjnë mirë
nata dhe yjet

në djall shkofshi ju
me gjithë ditët tuaja
të bardha
plot dritë

unë nuk e fsheh errësirën
time

***

mëkatet e mija ia kam rrëfyer patër Gjergj Fishtës
e shoh gjithandej tek shkon i përkulur me mëkatet e mija në shpine

dhe mëkatet e mija shtohen

***

bien kambanat e kishës në mesnatë
dhe ti kaq e kaq vjet
mbështjelle kokën me shami te zeze
shkon e rrëfehesh dhe i lutesh Zotit

shpëtim nuk ke
shpëtim nuk kam

kush na ka mallkuar për dreq
kush fajin na e ka
kur vete vrapojmë pas fatit tone te keq

bien kambanat e kishës në mesnatë
dhe unë se di çfarë më dhemb gjer gjak

Njeriu i dorëzuar

njeriu i dorëzuar nuk ka shtëpi
nuk ka atdhe
nuk ka president
nuk ka kryeministër
nuk ka deputet
nuk ka kryebashkiak
nuk ka kryeplak
nuk ka eter
nuk ka bij
nuk ka vëllezër
nuk ka motër
nuk ka mjek
nuk ka infermier
nuk ka as miq
nuk ka as shoke
dhe xhepat i ka bosh

për njeriun e dorëzuar
vdekja ka fytyrën më të bukur se te gjithë

***

mbi kuaj
me trokth
me galop
kali im
urdhrat vijnë gjithmonë nga lart
kështu ka qenë gjithmonë
kush do bëjë të ndryshojë

***

disa janë të mëdhenj sepse janë të mëdhenj
disa ndjehen të mëdhenj sepse të mëdhenj i kane shpallur të tjerët
Zoti është i madh sepse të madh e kanë shpallur njerëzit

sipër kokës time qielli
nën këmbët e mija toka

unë një pikë
edhe toka një pike
varet kush na sheh

un e di që jam i vogël
unë e di që jam një pike

***

një lule e vogël Margarita
e verdhe e bukur

një mundësi për t’i shkuar jetës gjer ne fund

mbaj mend vetëm mëngjesin
ku ma zuri syri

***

mendova se u rrëzuan hijet

askush nuk këndon më për malet e lartë
për fushat e gjera
për grunjërat për bukën

për draprin nuk flet me askush

po për çekanin që vazhdimisht na rri mbi krye
çfarë thuhet

mua më kanë kryqëzuar hijet.

***

nisa të dashuroj një grua qe kishte prirjen e fshehte për të jetuar mes të vdekurve
i pëlqenin festat e fundvitit

kur iku prej meje me erdhi shume keq
nuk mund ta shpëtoja dot

fillova te mendoj se katundi im është më i bukur natën
sidomos kur bie shi.

ndoshta nuk është kohë e përshtatshme për të jetuar.

***

Zoti im unë jam këtu në tokë sipas formulës tënde misterioze që askush nuk e di dhe askush nuk ka për ta gjetur

këtu më thonë se unë jam i barabartë përpara teje
dhe përpara ligjit

me kë me mbretërit
me presidentet
me kryeministrat
me ministrat
me deputetët
me kryepolicët
me policët
me kryebashkjakët
me luanët
me tigrat
me rinocerontët
me hijenat
me peshkaqenët
me gjarpërinjtë
me minjtë

me kë o Zoti im

***

pylli im arome drurësh të zhveshur
barishtesh të egra

manushaqja ime
prej te gjitha luleve thonë
vetëm ti lajmëron pranverën

jetës sime
prapë nuk i dihet

***

çfarë ishin ata
ku shkuan

edhe në parajse
edhe në ferr
shkohet vetëm

edhe në ferr
edhe në parajsë
nuk hyhet i gjallë

kush janë këta
këta ku do shkojnë

***

të llojllojshëm peshqit nuk i panë peshkatarët kur erdhën në mbrëmje
as kur hodhën rrjetat
deti ishte i qete dhe hëna e zbehte
dhe varkat lëkundeshin lehtë-lehtë
gjithë natën e natës të llojllojshëm
peshqit shëtitën ku deshën
të pa merakosur
po në mëngjes kur peshkatarët erdhën dhe ngritën rrjetat
peshqit kur panë se po i shkëpusnin nga uji
kur nuk po shpëtonin dot nga rrjetat ku kishin ngecur
filluan t’i luten zotit
(besoj çdo kush ka parë si e hapin gojën peshqit kur i nxjerrin nga uji)

o Zot nëse i dëgjon shpëtoji
vetëm ti mund t’i shpëtosh
o Zot vetëm prej teje e presim shpëtimin

***

rrëfimi im është i vërtetë

njeri katund matanë lumit
katundi im këtej lumit
shkonim e vinim me varke —- ndjeheshim bashke
kur u ndërtua ura u ndamë

asgjë për t’u çuditur

***

udhës nëpër pyll vetëm pylli vjen me mua
ndjej freskinë e bredhave
nuk do shkojmë gjëkundi
do hyjmë ne muzg